Joachim Glensk

polski literaturoznawca, prasoznawca

Joachim Glensk, pseud. Edward Jokel (ur. 9 sierpnia 1935 w Opolu, zm. 7 stycznia 2023[1]) – polski literaturoznawca, prasoznawca.

Joachim Edward Glensk
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 sierpnia 1935
Opole

Data śmierci

7 stycznia 2023

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia prasy, literaturoznawstwo, prasoznawstwo
Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Doktorat

1968
Uniwersytet Wrocławski

Habilitacja

1991

Profesura

15 listopada 1997

nauczyciel akademicki
Uczelnia

Instytut Śląski w Opolu
Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Opolu
Uniwersytet Opolski

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Życiorys edytuj

Prof. dr hab. Joachim Glensk urodził się 9 sierpnia 1935 r. w Opolu. Pochodzi z Tarnowa Opolskiego, gdzie jego ojciec Franciszek był mistrzem kowalskim, właścicielem kuźni i starszym cechu (w młodości uczestnikiem powstań śląskich wraz z bratem Teodorem). Matka Elżbieta, nazwisko panieńskie Wrzeciono, zajmowała się domem i prowadziła sklep rodzinny.

W Tarnowie Opolskim ukończył szkołę podstawową (1949 r.). Naukę kontynuował w Opolu, najpierw w Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika, a następnie w Liceum im. Juliusza Słowackiego, gdzie w 1954 r. złożył egzamin dojrzałości. W 1959 roku ukończył polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim, a w 1968 r. tamże obronił stopień doktora nauk humanistycznych. Tytuł dr. habilitowanego otrzymał w 1991 r. w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu, a profesora tytularnego z rąk prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego otrzymał w 1997.

Przez lata będąc pracownikiem Instytutu Śląskiego w Opolu pełnił wiele istotnych funkcji m.in. jako kierownik Pracowni Badań Prasoznawczych i Upowszechnienia Kultury, zastępca kierownika Zakładu Kultury Współczesnej (1974–1989), kierownik Samodzielnego Zespołu Badań Prasoznawczych (1989–1991). W latach 1991–2005 pracował na WSP w Opolu (od 1994 r. Uniwersytet Opolski) jako kierownik Zakładu Dziennikarstwa Instytutu Nauk Społecznych (1992–2001), oraz po uzwyczajnieniu jako kierownik Katedry Komunikacji Społecznej i Dziennikarstwa (2001–2005)[2].

Rodzina edytuj

Żona Czesława z d. Mykita (teatrolog) Dzieci: Natasza (1960), Magdalena i Jeremiusz (1965), Mikołaj (1973)[3]

Przynależność edytuj

Należał do Opolskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Kieleckiego Towarzystwa Naukowego, Komisji Prasoznawczej Oddziału PAN w Krakowie, Komisji Historycznoliterackiej Oddziału PAN w Katowicach. Komisji Historii Prasy PAN w Warszawie, Rady Naukowej Instytutu Śląskiego w Opolu (wiceprzewodniczący w latach 1991–1995). Bezpartyjny[2].

Badania edytuj

Historia kultury śląskiej, ze szczególnym uwzględnieniem piśmiennictwa i prasy regionalnej: związki pisarzy polskich, głównie klasyków, ze Śląskiem; dzieje prasy śląskiem[4].

Publikacje edytuj

Ponad 475 prac, w tym 37 książek, 5 redakcji, m.in.[2]:

  • „Nowiny Raciborskie” w latach 1889–1904 Szkic monograficzny (Katowice, 1970)
  • Encyklopedia powstań śląskich red. (Opole, 1982)
  • Współczesna aforystyka polska (Łódź, 1986)
  • Myślę, więc jestem [współautor] (Opole, 1986)
  • Wielka encyklopedia aforyzmów, t.I A-N (Wrocław, 1996)
  • Niemcy w opinii własnej i świata (Poznań, 1994)
  • Czarna księga prasy śląskiej tom 1 (Opole, 2006), tom 2 (Opole, 2007)
  • Autochton. Autobiografia z przymrużeniem oka (Lędziny, 2018)

Nagrody i odznaczenia edytuj

Wojewódzka nagroda naukowa 1971, Srebrny(1967) oraz Złoty (1972) Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1982), Zasłużony Działacz Kultury, Medal Komisji Edukacji Narodowej (1983)[5].

Działalność pozanaukowa edytuj

W latach 1969–1972 przewodniczący Rady Zakładowej Instytutu Śląskiego, wiceprzewodniczący Okręgowej Rady Zakładowej Komisji Nauki przy ZNP, ławnik sądowy (1967–1975), kurator Stowarzyszenia Instytut Śląski w Opolu (1991–1994), członek Komitetu Założycielskiego Związku Ludności Narodowości Śląskiej (1997)[2]

Hobby edytuj

Aforystyka (zbiór ok. 670 tys. cytatów), muzyka poważna, psychoastrologia[3].

Przypisy edytuj

  1. Marcin Żukowski: Zmarł prof. Joachim Glensk, znawca prasy śląskiej, wieloletni pracownik Instytutu Śląskiego. Pogrzeb będzie w sobotę. opole.naszemiasto.pl, 2023-01-12.
  2. a b c d Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny.. T. V. Warszawa: 2006, s. 287.
  3. a b Profesorowi Joachimowi Glenskowi. Szkice do portretu. Opole: 2005.
  4. Złota Księga Nauki Polskiej. Naukowcy Przełomu Wieków. Gliwice: 2001, s. 128.
  5. Złota Księga Nauk Humanistycznych. Gliwice: Polski Instytut Biograficzny, 2004, s. 102.

Linki zewnętrzne edytuj