Marche
ⓘMarche ([ˈmar.ke], wym. ˈmɑrkeˈ; w języku polskim używane również Marchia[1][2]) – region administracyjny w środkowych Włoszech, historyczna Marchia Ankońska (Ankonitańska, Ankony)[3][4].
| region | |||||
| |||||
| |||||
| Hymn: Inno delle Marche | |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Siedziba | |||||
| Kod ISO 3166-2 |
IT-57 | ||||
| Powierzchnia |
9 401 km² | ||||
| Populacja (2015) • liczba ludności |
| ||||
| • gęstość |
165 os./km² | ||||
| Szczegółowy podział administracyjny | |||||
| Liczba prowincji |
5 | ||||
| Liczba gmin |
236 | ||||
Położenie na mapie Włoch
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Położenie edytuj
Marche ciągnie się na południowy wschód od San Marino, nad Morzem Adriatyckim, na długości 160 km. Graniczy z następującymi regionami: Emilią-Romanią, Toskanią, Umbrią, Lacjum i Abruzją. Zajmuje powierzchnię 9694 km². Marche jest ostatnim włoskim regionem po stronie Adriatyku przed tzw. Mezzogiorno, czyli południową, znacznie słabiej rozwiniętą gospodarczo częścią kraju. Region sąsiadujący od południa – Abruzja – zaliczany jest już do grupy regionów południowych, a Marche jeszcze do centralnych.
Podział administracyjny edytuj
W skład regionu Marche wchodzą prowincje: Ankona, Pesaro e Urbino, Ascoli Piceno, Macerata, i od 2009 roku Fermo. Prezydentem regionu jest Luca Ceriscioli (PD)[5].
Ludność edytuj
Gęstość zaludnienia wynosi 147 osób na km². Region zamieszkuje 1,4 miliona osób, a stolicą jest Ankona (104 000 mieszkańców). W regionie używa się powszechnie czterech głównych dialektów i kilkadziesiąt mniejszych, o charakterze bardziej lokalnym (nawet w miejscowościach oddalonych od siebie o kilkanaście kilometrów można spotkać całkiem różne odmiany języka włoskiego).
Gospodarka edytuj
Jest to region wybitnie rolniczy, z przeważającymi w krajobrazie, starannie utrzymanymi winnicami, gajami oliwnymi, polami, łąkami i pastwiskami. W przemyśle istotną rolę odgrywa przemysł obuwniczy, papierniczy oraz wyrób instrumentów muzycznych.
Kultura edytuj
Z Marchii pochodzili m.in.: Donato Bramante, Rafael Santi, Gioacchino Rossini, Giacomo Leopardi, Giovanni Battista Pergolesi, Gentile da Fabriano, Maria Montessori, Mateusz Ricci oraz papieże – Sykstus V i Pius IX.
Przypisy edytuj
- ↑ Aleksander VI. portalwiedzy.onet.pl. [dostęp 2015-09-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-29)]. (pol.).
- ↑ Auksencjusz Gad OFM: Św. Franciszek, Zakon, Reguła. www.trzejtowarzysze.pl. [dostęp 2010-11-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-02)]. (pol.).
- ↑ Théophile Desbonnets OFM: Na szlakach św. Franciszka z Asyżu. Przewodnik po sanktuariach franciszkańskich. Kraków-Asyż: Franciszkanie, 1981, s. 20. (pol.).
- ↑ Źródła franciszkańskie: pisma świętego Franciszka, źródła biograficzne świętego Franciszka, pisma świętej Klary i źródła biograficzne, teksty ustalające normy dla braci i sióstr od pokuty. Kraków: Bratni Zew, 2005, s. 2443. ISBN 88-8135-009-2. (pol.).
- ↑ Presidente. [dostęp 2018-07-30].