Mazarine Pingeot
Mazarine Pingeot, oficjalnie Mazarine Marie Mitterrand Pingeot (od 2016 roku według rejestru cywilnego, ur. 18 grudnia 1974 w Awinionie) – francuska pisarka, profesor nadzwyczajny i doktor filozofii. Obecnie wykłada na VIII Paryskim Uniwersytecie w Saint-Denis. Jest także felietonistką kulturalną i dyrektorką Instytutu François-Mitterranda[1].
_(cropped).jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Narodowość | |
| Język | |
| Dziedzina sztuki | |
Mazarine Pingeot jest autorką licznych powieści, w których regularnie porusza tematy macierzyństwa i dzieciństwa[2].
Córka François Mitterranda, prezydenta Francji w latach 1981 do 1995 i Anne Pingeot, historyczki sztuki. W 1994 roku wyszło na jaw istnienie drugiej rodziny urzędującego prezydenta i jego córki Mazarine, co było wcześniej tajemnicą poliszynela, a od tego momentu było szeroko komentowane w mediach.
Biografia edytuj
Dzieciństwo i młodość edytuj
Córka François Mitterranda i Anne Pingeot[3] (którzy przez 30 lat trzymali swój związek w tajemnicy[4]), uczęszczała do szkoły Saint-Benoît i do prestiżowego liceum Henryka IV w Paryżu. We wrześniu 1994 roku rozpoczęła naukę w École Normale Supérieure de Fontenay-Saint-Cloud (zajmując w konkursie 4 miejsce z 35). W 1997 zdobywa uprawnienia do nauczania na uniwersytecie (agrégation). Mazarine Pingeot wykłada najpierw na Uniwersytecie w Prowansji (w Aix-en-Provence)[5], później w Liceum Colbert w Paryżu, a następnie otrzymuje stanowisko profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Paris VIII.
25 stycznia 1984 r. François Mitterrand oficjalnie uznał ją za swoją córkę[6]. Jean-Edern Hallier już w 1982 r. próbował ujawnić ojcostwo Mitterranda[7][8], a następnie w marcu 1984 r.chciał to publikować w swym dziele Utracony Honor François Mitterranda, którego tytuł na początku miał brzmieć Mitterrand i Mazarine; Prezydentowi udało się zniszczyć książki przed publikacją[9]. Dopiero w listopadzie 1994 r. Paris Match opublikował zdjęcie Mazarine i jej ojca przy wyjściu z restauracji Le Divellec[10].
Kariera literacka edytuj
W 1998 r. publikuje pierwszą książkę pod tytułem Pierwsza powieść, która cieszy się szerokim zainteresowaniem mediów, ale jest różnie oceniana przez krytyków[11]. Książka sprzedaje się w 60 000 egzemplarzy i jest tłumaczona na wiele języków[12]. Rozpoczyna karierę dziennikarską (przez jakiś czas publikuje felietony w magazynie Elle), a w 2000 r. publikuje powieść Zeyn ou la Reconquête, która została o wiele gorzej przyjęta niż poprzednia, niemniej jednak utwierdza jej pozycję do tego stopnia, że stała się inspiracją do kilku pastiszów[13]Na początku kariery literackiej Mazarine Pingeot nie cieszyła się przychylnością krytyków literackich. Nelly Kaprièlian, z magazynu Inrockuptibles opisała jej przypadek w zwięzłej formule: « Mazarine Pingeot, (…) ponieważ jest córką niewielu z francuskich prezydentów, którzy czytali, zawsze wierzyła i starała się nas przekonać, że ona z kolei „pisała”[14].
W 2003 roku była felietonistką literacką w programie Field dans ta chambre Michela Fielda, a od 2004 roku w Ça balance à Paris w Paryżu, ponownie z Michelem Fieldem występowała na kanale telewizyjnym Paris Première. Rok 2003 to także publikacja eseju Powiedzieli mi, kim jestem, w którym pisze o swoich lekturach. Forma eseju – notatki z lektury związane z jej osobistymi doświadczeniami, spodobała się części krytyków[15].
W lutym 2005 roku w wydawnictwie Julliard ukazała się jej czwarta książka Bouche cousue (Buzia na kłódkę). Ta autobiograficzna opowieść w formie pamiętnika sprzedaje się w 200 000 egzemplarzy[16].
Wraz ze swoją przyjaciółką Sophie Nordmann tworzy serię wydawniczą Nowe mitologie, poświęconą naukom humanistycznym w wydawnictwie Robert Laffont.
W tym samym czasie udziela się w radiu Europe 1 (Troje na huśtawce z Constance Chaillet), France Culture (La Part d’enfance z Jean-Michel Djianem, audycja daje początek książce).
W dziesiątą rocznicę śmierci ojca, w styczniu 2006 r. pisze przedmowę do książki Stéphane’a Trano, Mitterrand, une affaire d’amitié (Mitterrand, sprawa przyjaźni), w której po raz pierwszy jej perspektywa zestawiona została z relacją jej przyrodniego brata, Jean’a-Christophe Mitterranda. Jest również autorką przedmowy do rozmowy między jej ojcem a Marguerite Duras, zatytułowanej Le Bureau de poste de la rue Dupin (Poczta przy Rue Dupin) oraz do innych książek.
Mazarine Pingeot w dalszym ciągu pojawia się w programie telewizyjnym Ça balance à Paris emitowanym na kanale Paris Première, od 2010 prowadzonym przez Erica Naulleau.
Obroniła pracę dyplomową na temat René Descartes na Uniwersytecie Paris VIII[17].
Życie prywatne edytuj
Mazarine Pingeot była związana z prezenterem Ali Baddou w latach 1992–1998[18].
W 2001 roku poznała Mohameda Ulad-Mohanda w Villa Medici w Rzymie, gdzie był on wówczas rezydentem. Mają syna Astora, urodzonego 11 lipca 2005 r. i dwie córki, Tarę, urodzoną 5 października 2007 r. i Marie, urodzoną 21 grudnia 2009 r.[19] Rozstali się w 2014 r.
31 sierpnia 2014 r. Mazarine Pingeot i Didier Le Bret upublicznili swój związek, występując razem na targach książki La Forêt des livres w Chanceaux-près-Loches (Indre-et-Loire)[20]. Pobrali się 1 lipca 2017 r. w Paryżu w obecności François Hollande’a i Julie Gayet[21].
8 listopada 2016 r. oficjalnie zmieniła nazwisko z Pingeot na „Mitterrand Pingeot”, ale nadal używa swojego pseudonimu literackiego „Mazarine Pingeot”[22].
Dzieła edytuj
- 1998: Pierwsza powieść, Julliard. ISBN 2-260-01495-X.
- 2000: Zeynn lub rekonkwista, Julliard. ISBN 2-260-01512-3.
- 2003: Powiedzieli mi, kim jestem, Julliard. ISBN 2-260-01602-2.
- 2005: Szyte usta, Julliard. ISBN 2-260-01658-8.
- 2007: The Doll Cemetery, Julliard. ISBN 978-2-260-01730-1.
- 2010: Mara, Julliard. ISBN 978-2-260-01764-6.
- 2011: Dla przypomnienia, Julliard, ISBN 2-260-01831-9.
- 2011: Wywiad z Descartes, Plon, ISBN 978-2-259-21443-8.
- 2012: Dobry mały żołnierzu, Julliard ISBN 978-2-260-02035-6.
- 2013: Część dziecięca: 24 wywiady z Mazarine Pingeot i Jean-Michel Djian, Julliard ISBN 978-2-260-02100-1.
- 2014: The Daily Invasions, Julliard, ISBN 978-2-260-02118-6.
- 2016: Dyktatura przejrzystości, Robert Laffont, ISBN 978-2-221-19293-1.
- 2017: Théa, Julliard, ISBN 978-2-260-02944-1.
- 2018: Magda, Julliard
Inne edytuj
- Od 8 kwietnia 2007 r. jest matką chrzestną Village du Livre Ambierle w Loire.
- Od 22 stycznia 2010 r. do marca 2011 r. we współpracy z Dailymotion prowadziła internetowy program Le Café, poświęcony osobistym zwierzeniom.
- Jest członkiem komitetu naukowego festiwalu Philosophia, który odbywa się co roku w Saint-Emilion.
Przypisy edytuj
- ↑ Zarząd. mitterrand.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-02)]. Institut François-Mitterrand.
- ↑ Mazarine Pingeot. salondulivrebeyrouth.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-23)]., sur Salondulivrebeyrouth.org.
- ↑ „Historia Mazarine Pingeot, ukrytej córki François Mitterranda”.
- ↑ « Anne Pingeot, la discrète révélée (1/5): Jeune fille en voie d’émancipation », France Culture, 17 octobre 2016 (lire en ligne, consulté le 3 mars 2018).
- ↑ Mazarine Pingeot, France Inter.
- ↑ « La seconde famille de François Mitterrand » sur le site de [./https://fr.wikipedia.org/wiki/L'Express L’Express].
- ↑ Livre, puis [./https://fr.wikipedia.org/wiki/L'Idiot_international L’Idiot international].
- ↑ « Jean-Edern Hallier mord encore ». causeur.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-14)]., entretien avec Jean-Pierre Thiollet par Sébastien Bataille, Causeur, 8 octobre 2016.
- ↑ Paul Webster, Mitterrand: l’autre histoire, 1945-1995, Éditions du Félin, 1995, p. 191.
- ↑ Mazarine Pingeot. parismatch.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-11)]. sur le site du magazine Paris Match.
- ↑ « [...] un livre touffu, [...] encore un peu embarrassé. », selon Josyane Savigneau, Le Monde, 3 avril 1998.
- ↑ Arkusz książki. cemapi.free.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-01)]..
- ↑ Centrum Studiów Mazarine Pingeot. cemapi.free.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-13)]..
- ↑ Les Inrocks : Edito Livres : Summertime, antisélection des bests de l'été [online], lesinrocks.com [dostęp 2024-04-24] [zarchiwizowane z adresu 2011-04-26] (fr.).
- ↑ « Autant ses romans sont tartes, autant cet essai littéraire est sympathique. » écrit Éric Ollivier dans Le Figaro le 6 mai 2003.
- ↑ Mazarine Pingeot na stronie internetowej La République des Lettres. republique-des-lettres.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-17)]. [1].
- ↑ theses.fr.
- ↑ Elise Petter, « Ali Baddou est-il en couple ou célibataire? », terrafemina.com, 6 juin 2015.
- ↑ Chronologiczna biografia Mazarine Pingeot. gala.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-14)]. na stronie internetowej magazynu Gala.
- ↑ Caroline Michel, « Le compagnon de Mazarine, nouvel homme clé du renseignement », tempsreel.nouvelobs.com, 5 juin 2015 (lire en ligne).
- ↑ « François Hollande s’affiche avec Julie Gayet au mariage de Mazarine Pingeot », sur lexpress.fr, 7 juillet 2017 (consulté le 21 juillet 2017).
- ↑ « Journal officiel du 10 novembre 2016 (texte 111- Annonces) – Décret du 8 novembre 2016 portant changements de noms – NOR: JUSN1629212D » (consulté le 22 novembre 2017).