Wikipedia

NHL (2011/2012)

Sezon NHL 2011/2012 – 94. sezon gry National Hockey League, a 95. jej działalności. Pierwsze mecze sezonu odbyły się 6 października 2011 roku. W tym dniu odbyło się trzy spotkania, w tym konfrontacja drużyn: Philadelphia Flyers oraz obrońcą tytułu mistrzowskiego Boston Bruins[1]. Po raz piąty sezon rozpoczął się meczami w Europie. Rozegrane zostały one w dniach 7-8 października w trzech miastach: Helsinkach, Sztokholmie oraz w Berlinie w ramach NHL Premiere[2]. 29 stycznia 2012 roku w Ottawie w hali Scotiabank Place rozegrany został NHL All-Star Game[3]. Sezon zasadniczy zakończył się 7 kwietnia 2012 roku. Cztery dni później rozegrany został pierwszy mecz playoff. Ostatni mecz finałowy Pucharu Stanleya rozegrano 11 czerwca.

NHL 2011/2012
2010/2011 2012/2013
Szczegóły
Państwo

 Stany Zjednoczone
 Kanada

Liczba zespołów

30

Runda zasadnicza
Termin

6 października 2011 – 7 kwietnia 2012

Liczba kolejek

82

Liczba meczów

1230

Liczba bramek

6726

Zwycięzca

Konferencja Zachodnia: Los Angeles Kings
Konferencja Wschodnia: New Jersey Devils

Najskuteczniejszy zawodnik

Rosja Jewgienij Małkin (Pittsburgh Penguins)

Runda finałowa
Liczba meczów

85

Bramki

414

Zwycięzca

Los Angeles Kings

2. miejsce

New Jersey Devils

MVP

Stany Zjednoczone Jonathan Quick (Los Angeles Kings)

Najskuteczniejszy zawodnik

Słowenia Anže Kopitar (Los Angeles Kings)

Po zakończeniu poprzedniego sezonu klub Atlanta Thrashers zmienił siedzibę na Winnipeg[4] i postanowiono, że od tego sezonu będzie występował pod nazwą Winnipeg Jets[5]. Jest to pierwsze przeniesienie zespołu NHL od sezonu 1997/1998, kiedy to drużyna Hartford Whalers przeniosła się do Raleigh zmieniając nazwę na Carolina Hurricanes. NHL po tej zmianie nie przeprowadziła reorganizacji ligi przez co Jets zajęli miejsce Thrashers w dywizji południowo-wschodniej.

Wydarzenia przedsezonowe edytuj

NHL Entry Draft 2011 edytuj

Osobny artykuł: NHL Entry Draft 2011.

W dniach 24-25 czerwca 2011 roku w stolicy stanu Minnesota – Saint Paul w hali Xcel Energy Center[6] odbył się czterdziesty dziewiąty w historii draft, w którym drużyny NHL mogą wybrać zawodników, którzy urodzili się pomiędzy 1 stycznia 1991 a 14 września 1993 roku[7]. Z numerem pierwszym wybranym został Kanadyjczyk Ryan Nugent-Hopkins, pochodzący z klubu Red Deer Rebels, środkowy ten został wybrany przez drużynę Edmonton Oilers. Łącznie zostało wybranych 211 graczy z 11 państw: 82 z Kanady, 60 ze Stanów Zjednoczonych, Szwecji, Czech, Finlandii, Rosji, Słowacji, Niemiec, Norwegii, Szwajcarii, Danii.

W pierwszej trójce draftu znaleźli się również: szwedzki prawoskrzydłowy – Gabriel Landeskog, który przeszedł do Colorado Avalanche. Trzecim zawodnikiem draftu był Kanadyjczyk, środkowy – Jonathan Huberdeau, który przeszedł do Florida Panthers.

Mecze towarzyskie w Europie edytuj

Cztery drużyny NHL rozegrały przed rozpoczęciem sezonu mecze w Europie z miejscowymi drużynami w ramach NHL Premiere Challenge. Cztery mecze, w czterech różnych państwach zagrała drużyna New York Rangers i wygrała 3 z nich, ulegając tylko szwajcarskiej drużynie EV Zug. Pozostałe trzy drużyny, Anaheim Ducks, Los Angeles Kings i Buffalo Sabres, zagrały po jednym meczu i wszystkie zwyciężyły[2].

Data Hala Drużyna europejska Drużyna NHL Wynik
29 września Tesla Arena, Praga   Sparta Praga New York Rangers 0:2
30 września Scandinavium, Göteborg   Frölunda HC New York Rangers 2:4
2 października Ondrej Nepela Arena, Bratysława   Slovan Bratysława New York Rangers 1:4
3 października Bossard Arena, Zug   EV Zug New York Rangers 8:4
4 października Hartwall Areena, Helsinki   Jokerit Anaheim Ducks 3:4 d.
4 października O2 World Hamburg, Hamburg   Hamburg Freezers Los Angeles Kings 4:5
4 października SAP Arena, Mannheim   Adler Mannheim Buffalo Sabres 3:8

Sezon zasadniczy edytuj

Każda z 30 drużyn rozegra w sumie 82 meczów sezonu zasadniczego – 24 meczów z drużynami z tej samej dywizji, 40 meczów z drużynami z pozostałych dywizji tej samej konferencji oraz 18 meczów z drużynami opozycyjnej konferencji[8].

NHL Premiere edytuj

Cztery drużyny, które rozgrywały mecze towarzyskie w Europie, zagrały ze sobą 7 i 8 października w ramach NHL Premiere. Drużyny zmierzyły się w Szwecji, Finlandii oraz po raz pierwszy w Niemczech. Pierwszego dnia Anaheim podjęło Buffalo w Hartwall Arena w Helsinkach, a NY Rangers Los Angeles w Ericsson Globe w Sztokholmie. Następnego dnia mecze rozegrały NY Rangers z Anaheim w Sztokholmie oraz Buffalo z Los Angeles w O2 World w Berlinie[2].

Data Miejsce Drużyna 1 Drużyna 2 Wynik
7 października   Helsinki Anaheim Ducks Buffalo Sabres 1:4
7 października   Sztokholm Los Angeles Kings New York Rangers 3:2
8 października   Sztokholm Anaheim Ducks New York Rangers 2:1
8 października   Berlin Buffalo Sabres Los Angeles Kings 4:2

NHL Winter Classic edytuj

2 stycznia 2012 roku odbyła się piąta edycja NHL Winter Classic. Mecz rozegrany został na stadionie Citizens Bank Park w Filadelfii. Gospodarze – Philadelphia Flyers podejmowali New York Rangers. Po raz pierwszy NHL Winter Classic odbyło się 2 stycznia, a nie jak to miało miejsce w poprzednich latach pierwszego. Dla drużyny z Filadelfii był to drugi taki mecz. Pierwszy zagrali w 2010 roku na Fenway Park w Bostonie przeciwko Boston Bruins i przegrali 2:1[9]. W tej edycji również Flyers przegrali jedną bramką, ulegając drużynie z Nowego Jorku rezultatem 2:3[10]. Nie zaplanowano jak w poprzednim sezonie meczu Heritage Classic[11].

Weekend Gwiazd edytuj

Weekend Gwiazd rozpoczął się 26 stycznia draftem w Casino du Lac-Leamy na przedmieściach miasta organizatora – Ottawy w Gatineau. Wyboru dokonywali: Szwed Daniel Alfredsson – przedstawiciel gospodarzy oraz Zdeno Chára – przedstawiciel zdobywcy Pucharu Stanleya. Po zwycięstwie w losowaniu pierwszego wyboru dokonał Chara, który wybrał Rosjanina Pawieła Daciuka[12]. Dwa dni później odbył się w sobotę 28 stycznia odbył się konkurs umiejętności. W pierwszej części weekendu gwiazd zwyciężyła drużyna Alfredssona zwyciężając wynikiem 21:12[13]. Podczas konkursu na najmocniejszy strzał Zdeno Chára poprawił dotychczasowy rekord NHL, również ustanowiony przez niego. Nowy rekord wynosi obecnie 175,1 km/h[14]. W niedzielę 29 stycznia 2012 roku odbył się o godzinie 16:00 czasu miejscowego NHL All-Star Game – mecz gwiazd[15]. Zwyciężyła w nim drużyna Cháry zwyciężając 12:9. Najbardziej wartościowym zawodnikiem meczu został wybrany Słowak – Marián Gáborík[16].

Tabela edytuj

Klasyfikacja końcowa[17]

Konferencja Wschodnia
Dywizja Atlantycka
Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt
1   New York Rangers 82 51 24 7 226-187 +39 109
2   Pittsburgh Penguins 82 51 25 6 282-221 +61 108
3   Philadelphia Flyers 82 47 26 9 264-232 +32 103
4   New Jersey Devils 82 48 28 6 228-209 +19 102
5   New York Islanders 82 34 37 11 203-255 -52 79
Dywizja Północno-wschodnia
Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt
1   Boston Bruins 82 49 29 4 269-202 +67 102
2   Ottawa Senators 82 41 31 10 249-240 +9 92
3   Buffalo Sabres 82 39 32 11 218-230 -12 89
4   Toronto Maple Leafs 82 35 37 10 231-264 -33 80
5   Montreal Canadiens 82 31 35 16 212-226 -14 78
Dywizja Południowo-zachodnia
Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt
1   Florida Panthers 82 38 26 18 203-227 -24 94
2   Washington Capitals 82 42 32 8 222-230 -7 92
3   Tampa Bay Lightning 82 38 36 8 235-281 -46 84
4   Winnipeg Jets 82 37 35 10 225-246 -21 84
5   Carolina Hurricanes 82 33 33 16 213-243 -30 82
Konferencja Zachodnia
Dywizja Centralna
Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt
1   St. Louis Blues 82 49 22 11 210-165 +45 109
2   Nashville Predators 82 48 26 8 237-210 +27 104
3   Detroit Red Wings 82 48 28 8 248-203 +45 102
4   Chicago Blackhawks 82 45 26 11 248-238 +10 101
5   Columbus Blue Jackets 82 29 46 7 202-262 -60 65
Dywizja Północno-zachodnia
Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt
1   Vancouver Canucks 82 51 22 9 249-198 +51 111
2   Calgary Flames 82 37 29 16 202-226 -24 90
3   Colorado Avalanche 82 41 35 6 208-220 -12 88
4   Minnesota Wild 82 35 36 11 177-226 -49 81
5   Edmonton Oilers 82 32 40 10 212-239 -27 74
Dywizja Pacyficzna
Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt
1   Phoenix Coyotes 82 42 27 13 216-204 +12 97
2   San Jose Sharks 82 43 29 10 228-210 +18 96
3   Los Angeles Kings 82 40 27 15 194-179 +15 95
4   Dallas Stars 82 42 35 5 211-222 -11 89
5   Anaheim Ducks 82 34 36 12 204-231 -27 80
Legenda: Lp. – miejsce, M – mecze, Z – zwycięstwa, P – porażki, DK – porażki po dogrywce lub rzutach karnych, Br – bramki, Bl – bilans bramkowy, Pkt – punkty     = mistrz dywizji,     = awans do playoff

Statystyki edytuj

Statystyki zaktualizowane po wszystkich 1230 meczach:[18]

Zawodnicy z pola:

Gole Asysty Punkty +/-
  Steven Stamkos 60   Henrik Sedin 67   Jewgienij Małkin 109   Patrice Bergeron +36
  Jewgienij Małkin 50   Claude Giroux 65   Steven Stamkos 97   Tyler Seguin +34
  Marian Gaborik 41   Jewgienij Małkin 59   Claude Giroux 93   Zdeno Chára +33
  James Neal 40   Erik Karlsson 59   Jason Spezza 84   Chris Kelly +33
  Aleksandr Owieczkin 38   Joe Thornton 59   Ilja Kowalczuk 83   Brad Marchand +31

Bramkarze:[19][20]

Obrony (w %) GAA[21] Shutouty Zwycięstwa
  Brian Elliott .940   Brian Elliott 1.56   Jonathan Quick 10   Pekka Rinne 43
  Cory Schneider .937   Jonathan Quick 1.95   Brian Elliott 9   Marc-Andre Fleury 42
  Henrik Lundqvist .930   Cory Schneider 1.96   Henrik Lundqvist 8   Henrik Lundqvist 39
  Mike Smith .930   Henrik Lundqvist 1.97   Mike Smith 8   Mike Smith 38
  Jonathan Quick .929   Jaroslav Halák 1.97   Jaroslav Halák 6   Jimmy Howard 35

Playoff edytuj

Rozstawienie edytuj

Po zakończeniu sezonu zasadniczego 16 zespołów zapewniło sobie start w fazie playoff. Drużyna Vancouver Canucks zdobywca Presidents’ Trophy uzyskała najlepszy wynik w lidze zdobywając w 82 spotkaniach 111 punktów. Jest to najwyżej rozstawiona drużyna. Kolejne miejsce rozstawione uzupełniają mistrzowie dywizji: New York Rangers, Boston Bruins, Florida Panthers, St. Louis Blues oraz Phoenix Coyotes.

Konferencja Wschodnia edytuj

 
Puchar Stanleya
  1. New York Rangers – mistrz dywizji atlantyckiej i konferencji wschodniej w sezonie zasadniczym oraz 109 punktów.
  2. Boston Bruins – mistrz dywizji północno-wschodniej, 102 punkty
  3. Florida Panthers – mistrz dywizji południowo-zachodniej, 94 punkty
  4. Pittsburgh Penguins – 108 punktów (51 zwycięstw)
  5. Philadelphia Flyers – 103 punktów (47 zwycięstw)
  6. New Jersey Devils – 102 punkty (48 zwycięstw)
  7. Washington Capitals – 92 punkty (42 zwycięstwa)
  8. Ottawa Senators – 92 punkty (41 zwycięstw)

Konferencja Zachodnia edytuj

  1. Vancouver Canucks – mistrz dywizji północno-zachodniej i konferencji zachodniej w sezonie zasadniczym, zdobywca Presidents’ Trophy oraz 111 punktów.
  2. St. Louis Blues – mistrz dywizji centralnej, 109 punktów
  3. Phoenix Coyotes – mistrz dywizji pacyficznej, 97 punktów
  4. Nashville Predators – 104 punkty (48 zwycięstw)
  5. Detroit Red Wings – 102 punkty (48 zwycięstw)
  6. Chicago Blackhawks – 101 punktów (45 zwycięstw)
  7. San Jose Sharks – 96 punktów (43 zwycięstwa)
  8. Los Angeles Kings – 95 punktów (40 zwycięstw)

Drzewko playoff edytuj

Po zakończeniu sezonu zasadniczego rozpocznie się walka o mistrzostwo ligi w fazie playoff, która rozgrywana będzie w czterech rundach. Drużyna, która zajęła wyższe miejsce w sezonie zasadniczym w nagrodę zostaje gospodarzem ewentualnego siódmego meczu. Z tym, że zdobywca Presidents’ Trophy (w tym wypadku Vancouver Canucks) zawsze jest gospodarzem siódmego meczu. Wszystkie cztery rundy rozgrywane są w formuje do czterech zwycięstw według schematu: 2-2-1-1-1, czyli wyżej rozstawiony rozgrywa mecze: 1 i 2 oraz ewentualnie 5 i 7 we własnej hali. Niżej rozstawiona drużyna rozgrywa mecze w swojej hali: trzeci, czwarty oraz ewentualnie szósty.

  Ćwierćfinały Konferencji Półfinały Konferencji Finały Konferencji Finał Pucharu Stanleya
                                     
1  New York Rangers 4     1  New York Rangers 4  
8  Ottawa Senators 3     7  Washington Capitals 3  


2  Boston Bruins 3 Konferencja Wschodnia
7  Washington Capitals 4  
    1  New York Rangers 2  
  6  New Jersey Devils 4  
3  Florida Panthers 3  
6  New Jersey Devils 4  
4  Pittsburgh Penguins 2   5  Philadelphia Flyers 1
5  Philadelphia Flyers 4     6  New Jersey Devils 4  


  W  New Jersey Devils 2
  Z  Los Angeles Kings 4
1  Vancouver Canucks 1     2  St. Louis Blues 0
8  Los Angeles Kings 4     8  Los Angeles Kings 4  
2  St. Louis Blues 4
7  San Jose Sharks 1  
  3  Phoenix Coyotes 1
  8  Los Angeles Kings 4  
3  Phoenix Coyotes 4  
6  Chicago Blackhawks 2   Konferencja Zachodnia
4  Nashville Predators 4   3  Phoenix Coyotes 4
5  Detroit Red Wings 1     4  Nashville Predators 1  

Finał Pucharu Stanleya edytuj

Zespół wyżej rozstawiony Zespół niżej rozstawiony Wynik serii Wyniki i terminy meczów
1. 2. 3. 4. 5. 6.
New Jersey Devils Los Angeles Kings 2 : 4 30 maja 2 czerwca 4 czerwca 6 czerwca 9 czerwca 11 czerwca
1:2 1:2 0:4 3:1 2:1 1:6

Nagrody edytuj

Nagroda Zawodnik Drużyna
Art Ross Memorial Trophy   Jewgienij Małkin Pittsburgh Penguins
Bill Masterton Memorial Trophy   Max Pacioretty Montreal Canadiens
Calder Memorial Trophy   Gabriel Landeskog Colorado Avalanche
Conn Smythe Trophy   Jonathan Quick Los Angeles Kings
Frank J. Selke Trophy   Patrice Bergeron Boston Bruins
Hart Memorial Trophy   Jewgienij Małkin Pittsburgh Penguins
Jack Adams Award   Ken Hitchcock St. Louis Blues
James Norris Memorial Trophy   Erik Karlsson Ottawa Senators
King Clancy Memorial Trophy   Daniel Alfredsson Ottawa Senators
Lady Byng Memorial Trophy   Brian Campbell Florida Panthers
Lester Patrick Trophy   Bob Chase-Wallenstein
  Dick Patrick
Ted Lindsay Award   Jewgienij Małkin Pittsburgh Penguins
Mark Messier Leadership Award   Shane Doan Phoenix Coyotes
Maurice 'Rocket' Richard Trophy   Steven Stamkos Tampa Bay Lightning
NHL Foundation Player Award   Mike Fisher Nashville Predators
NHL General Manager of the Year Award   Doug Armstrong Phoenix Coyotes
NHL Plus/Minus Award   Patrice Bergeron Boston Bruins
Roger Crozier Saving Grace Award   Brian Elliott St. Louis Blues
Trofeum Vezina   Henrik Lundqvist New York Rangers
William M. Jennings Trophy   Brian Elliott
  Jaroslav Halák		 St. Louis Blues
Presidents’ Trophy Vancouver Canucks
Prince of Wales Trophy New Jersey Devils
Clarence S. Campbell Bowl Los Angeles Kings
Puchar Stanleya Los Angeles Kings

Przypisy edytuj

  1. ↑ Matt Kalman: Flyers spoil party by beating Bruins 2-1. nhl.com. [dostęp 2011-10-06]. (ang.).
  2. ↑ a b c 2011 NHL Premiere teams, locations revealed. nhl.com. [dostęp 2011-04-11]. (ang.).
  3. ↑ Dave Lozo: NHL announces Ottawa as 2012 All-Star Game host. nhl.com. [dostęp 2010-09-15]. (ang.).
  4. ↑ PAP: NHL: Wielki hokej wraca po 15 latach do Winnipeg. sportowefakty.pl. [dostęp 2011-05-20]. (pol.).
  5. ↑ PAP: Winnipeg Jets zamiast Thrashers. sportowefakty.pl. [dostęp 2011-06-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-29)]. (pol.).
  6. ↑ Wild to host '11 NHL draft. espn.com. [dostęp 2010-04-10]. (ang.).
  7. ↑ NHL Draft Guide. proicehockey.about.com. [dostęp 2011-06-21]. (ang.).
  8. ↑ NHL owners finally approve schedule change; Nashville sale approved. thehockeynews.com. [dostęp 2007-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-14)]. (ang.).
  9. ↑ Reports: Flyers host Rangers, Jan. 2 NHL Winter Classic at Citizens Bank Park in Philadelphia. nhl.com. [dostęp 2011-05-13]. (ang.).
  10. ↑ Rangers turn away Flyers as Mike Rupp, Henrik Lundqvist fuel Winter Classic rally. espn.go.com. [dostęp 2012-01-02]. (ang.).
  11. ↑ Sources: Only 1 outdoor game next year. espn.go.com. [dostęp 2011-06-11]. (ang.).
  12. ↑ jrk: Składy na Mecz Gwiazd wybrane. hokej.net. [dostęp 2012-01-27]. (pol.).
  13. ↑ jrk: Weekend Gwiazd: Chára rekordzistą, Kane Supermanem (WIDEO). hokej.net. [dostęp 2012-01-29]. (pol.).
  14. ↑ Erin Nicks: Chara sets record while keeping Hardest Shot title. nhl.com. [dostęp 2012-01-28]. (ang.).
  15. ↑ 2012 NHL ALL-STAR WEEKEND – SCHEDULE OF EVENTS. nhl.com. [dostęp 2012-01-20]. (ang.).
  16. ↑ Mnóstwo goli i świetna zabawa w Meczu Gwiazd NHL. interia.pl. [dostęp 2012-01-30]. (pol.).
  17. ↑ 2011–2012 Division Standings. nhl.com. [dostęp 2012-04-11]. (ang.).
  18. ↑ 2011–2012 Regural Season Stats. nhl.com. [dostęp 2011-03-31]. (ang.).
  19. ↑ Dotyczy bramkarzy grających w przynajmniej 1800 minut (30 meczów)
  20. ↑ 2011–2012 – Regular Season – Goaltender. nhl.com. [dostęp 2012-04-11]. (ang.).
  21. ↑ Średnia straconych bramek na mecz

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=NHL_(2011/2012)&oldid=68418885”