Psarskie (Poznań)
Psarskie – niewielka, peryferyjna część Poznania, w obrębie osiedla samorządowego Kiekrz, na północno-zachodnim skraju miasta.
| Część Poznania | |
 Centrum Psarskiego – ul. Psarskie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| Dzielnica | |
| W granicach Poznania |
1 stycznia 1951[1] |
| SIMC |
0969669 |
| Strefa numeracyjna |
(+48) 61 |
| Tablice rejestracyjne |
PO |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
 52°28′31″N 16°48′15″E/52,475400 16,804300
| |
Położenie edytuj
Psarskie nie posiada ściśle wyznaczonych granic. Tradycyjnie za część tę uważa się zabudowę przy ulicach: Psarskie, Łagiewnickiej, Złotnickiej i Słodyńskiej.
Leży na dziale wodnym – od wschodu Bogdanki (mającej w okolicy swoje źródła) i Samicy Obornickiej, płynącej z pobliskiego Jeziora Kierskiego. Okolice są mocno zalesione i dość podmokłe.
Historia edytuj
We wczesnej epoce żelaza założono tu cmentarzysko kultury łużyckiej (ulica Koszalińska/Słupska), odkryte przypadkowo w 1964[2].
Nazwa nawiązuje do historycznego zajęcia – była to dawna osada psarzy książęcych, którzy trudnili się hodowlą i tresurą psów myśliwskich. Zapis nazwy przedstawiał się następująco : Psarske (1387), Psarskye (1423), Psarskie (1426)[3].
Wieś duchowna, własność komandorii joannitów w Poznaniu pod koniec XVI wieku leżała w powiecie poznańskim województwa poznańskiego[4].
W granice Poznania została włączona w czasie okupacji niemieckiej, w 1940, wraz z kilkoma innym ówczesnymi osadami podmiejskimi.
Współcześnie edytuj
Psarskie zachowało w dużym stopniu dawną zabudowę wiejską, ze zwiększającym się udziałem nowego budownictwa jednorodzinnego.
Przyroda edytuj
Część terenów cennych przyrodniczo, chroniona była od maja 1994, jako użytek ekologiczny Psarskie. Obszar chroniony posiadał 77 ha, z czego 41 ha w granicach Poznania. Użytek (obecnie zlikwidowany) chronił głównie tereny bagienne (torfowiska niskie, szuwary, torfianki)[5].
Komunikacja edytuj
Psarskie obsługiwane jest przez linie autobusowe MPK Poznań i Rokbusu 186, 833, 834, 835, 836 i 837[6]. Na terenie dzielnicy północna obwodnica kolejowa Poznania łączy się z linią Poznań – Szczecin (ściślej – na pobliskiej stacji Kiekrz w poznańskim Kiekrzu).
Bibliografia edytuj
- Włodzimierz Łęcki, Piotr Maluśkiewicz, Poznań od A do Z, KAW, Poznań, 1986, ISBN 83-03-01260-6, s.122.
- https://web.archive.org/web/20160305003630/http://www.mpu.pl/studium2008/studium/A_TOM1_Uwarunkowania/D_III_Czesc_szczegolowa/podstrefa_ZW5/uwarunkowania_podstrefa_ZW5.pdf – o użytku ekologicznym (dostęp 26.3.2010)
Przypisy edytuj
- ↑ Dz.U. 1950 nr 48 poz. 436
- ↑ Jarmila Kaczmarek, Archeologia północno-zachodniej części Poznania, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/2013, s.16, ISSN 0137-3552
- ↑ Bogdan Walczak, Co mówią nazwy?, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/2013, s.66, ISSN 0137-3552
- ↑ Atlas historyczny Polski. Wielkopolska w drugiej połowie XVI wieku. Część II. Komentarz. Indeksy, Warszawa 2017, s. 248.
- ↑ Sławomir Janyszek, Magdalena Szczepaniak-Janyszek, Władysław Danielewicz, Dorota Wrońska-Pilarek, W dolinie Bogdanki, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/2002, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2002, s.210, ISSN 0137-3552
- ↑ Reorganizacja układu linii autobusowych w rejonie Smochowic, Kiekrza i gminy Rokietnica - od 1 stycznia 2023r. [online], www.ztm.poznan.pl [dostęp 2023-04-27] (pol.).