Ruch Światło-Życie
Ruch Światło-Życie (pot. Oaza[1]) – katolicki ruch religijny założony w 1969 roku w Polsce przez ks. Franciszka Blachnickiego.
 Symbol ruchu na witrażu w Krościenku | |
| Założyciel | |
|---|---|
| Data powstania |
1954 |
| Miejsce powstania | |
| Liczba krajów |
30 |
| Powiązania | |
| Strona internetowa | |
Ruch gromadzi ludzi różnego wieku i stanu, zarówno świeckich jak i duchownych. Jego celem jest formacja ku dojrzałości chrześcijańskiej.
Historia edytuj
Początki historii ruchu sięgają pierwszej „oazy”, czyli wyjazdu rekolekcyjnego o charakterze przeżyciowym, która odbyła się w 1954 w Bibieli koło Tarnowskich Gór z udziałem ministrantów. Jego organizatorem był kapłan diecezji katowickiej, sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki. W 1957 roku ks. Blachnicki założył Krucjatę Wstrzemięźliwości, w 1958 roku zawiązana została wspólnota życia konsekrowanego, która z biegiem lat przekształciła się w Instytut Niepokalanej Matki Kościoła. W 1960 władze komunistyczne zlikwidowały Krucjatę Wstrzemięźliwości. Pierwsze rekolekcje dla młodzieży żeńskiej w Szlachtowej ks. Blachnicki zorganizował w 1963 roku. Od tego roku organizacja wakacyjnych wyjazdów wspólnotowych stała się zwyczajową formą formacji w ruchu. W 1964 roku zakupiony został dom w Krościenku nad Dunajcem przekształcony w centrum ruchu. Od 1969 roku uczestnicy rekolekcji wakacyjnych związani z ruchem zaczynają uczestniczyć w spotkaniach formacyjnych w swoich parafiach również w ciągu roku. Konstytuuje się Ruchu Żywego Kościoła w pełnym tego słowa znaczeniu. Kardynał Karol Wojtyła zawierzył ruch Niepokalanej Matce Kościoła podczas Centralnej Oazy Matki w Krościenku 11 czerwca 1973 roku. Odbyły się też pierwsze rekolekcje oazowe dla rodzin[2].
Przed 1976 ruch był znany pod nazwą „Ruch oazowy”, „Ruch Żywego Kościoła”, „Ruch Niepokalanej”. Przyjęcie nowej nazwy nastąpiło pierwszej Krajowa Kongregacji Odpowiedzialnych w 1976 roku. Na Kopiej Górce w Krościenku, w centrum Ruch Światło-Życie poświęcona została kaplicy Chrystusa Sługi. Formacja w ruchu odbywała się na podstawie Obrzędów chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych oraz po 1978 adhortacji papieża Pawła VI Evangelii nutiandi. Podczas pierwszej pielgrzymki do Polski papieża Jana Pawła II dnia 8 czerwca 1979 roku w Nowym Targu ogłoszono powstanie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka[2].
Po wyjeździe ks. Blachnickiego z Polski w 1981 roku drugim krajowym moderatorem ruchu został ks. Wojciech Danielski. W Niemczech w Carlsbergu powstało Centrum Ewangelizacji „Marianum”. 27 lutego 1987 został zamordowany ks. Blachnicki[2].
Ruch rozwinął się także poza Polską: w Bułgarii, Brazylii, na Słowacji, Litwie, w Czechach, Niemczech, Austrii, na Białorusi, Ukrainie i na Łotwie. Od 2006 roku oazy istnieją również w Irlandii i Wielkiej Brytanii, później zostały także zaszczepione w Stanach Zjednoczonych, Chinach i Kanadzie. Współcześnie działa w ponad 30 krajach, co czyni go ruchem międzynarodowym[2].
Ruch Światło-Życie przyznaje nagrodę „Prawda-Krzyż-Wyzwolenie”[3].
Charakterystyka ruchu edytuj
Cel Ruchu Światło-Życie jest osiągany poprzez realizację programu formacyjnego. Każdy uczestnik ruchu po ewangelizacji, prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego osobistego Pana i Zbawiciela, uczestniczy w formacji w grupie „uczniów Jezusa” (deuterokatechumenat), a następnie we wspólnocie diakonijnej, podejmując konkretną służbę (diakonię) w „Kościele i świecie”. Jest ona związana z posługą na rzecz Kościoła i ruchu. Ewangelizacja – katechumenat – diakonia, to trzy etapy drogi formacyjnej Ruchu Światło-Życie dla każdego człowieka.
Nieodłącznie z tym ruchem wiąże się Krucjata Wyzwolenia Człowieka, polegająca na: powstrzymaniu się od spożywania napojów alkoholowych, nieczęstowania alkoholem, niewydawania pieniędzy na alkohol, powstrzymywaniu się i przeciwdziałaniu wszystkiemu, co prowadzi do zniewolenia człowieka, a także na modlitwie za osoby uzależnione. Wszystko to należy rozumieć jako sposób walki z problemem alkoholowym w Polsce.
Podstawowe metody realizacji programu formacyjnego to:
- metoda „światło-życie”, przenikająca wszystkie elementy programu formacyjnego, polegająca na tym, że szuka się światła w Słowie Bożym, by wprowadzić je w swoje życie;
- oaza rekolekcyjna i mała grupa formacyjna.
Specyfiką metody Ruchu Światło-Życie jest realizacja zasady „życie z życia” (tylko osoba, która sama żyje dojrzałą wiarą, może ją przekazywać innym) i zasady organicznego wzrostu.
Struktura ruchu jest zgodna ze strukturą Kościoła: małe grupy, do których należą uczestnicy ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę w parafii. Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą łączność, spotykając się na Dniach Wspólnoty.
W ramach struktury można podzielić Ruch także na kilka gałęzi:
- Domowy Kościół (małżeńska gałąź Ruchu),
- wspólnoty młodzieżowe (najczęściej one właśnie potocznie są nazywane oazą),
- Dzieci Boże (dzieci ze szkół podstawowych).
Odpowiedzialność za całość Ruchu sprawuje Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie. Na szczeblu kraju, diecezji i parafii odpowiedzialność pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Każdy moderator pełni swą posługę wraz z zespołem diakonii. Diakonię moderacji mogą pełnić zarówno osoby świeckie, jak i duchowne.
Kapłani spełniają rolę moderatorów lub opiekunów (w wypadku nie przynależności do Ruchu), a nienależący do stanu duchownego – świeckich odpowiedzialnych i animatorów. Spoczywa na nich odpowiedzialność za duchową formację uczestników Ruchu i eklezjalność wspólnot.
Symbole edytuj
Znakiem Ruchu Światło-Życie jest symbol i słowa ΦΩΣ ΖΩΗ (czyt. fos-dzoe) – greckie słowa „światło” i „życie”, krzyżujące się na literze „omega”, która tutaj jest symbolem Ducha Świętego (jako tego, który jest wszystkim) i ułożone w kształt krzyża. Znak przynależności do Oazy to foska, czyli skórzany "medalik", na którym krzyżują się słowa ΦΩΣ ΖΩΗ.
Moderatorzy generalni edytuj
- Franciszek Blachnicki (do 1981)
- Wojciech Danielski (1981–1985)
- Henryk Bolczyk (1985–2001)
- Roman Litwińczuk (2001–2007)
- Adam Wodarczyk (2007–2015)
- Marek Sędek (od 2015)
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Wiola Szepietowska: Słownik oazowy. oaza.pl, 2021-08-20. [dostęp 2023-04-06]. (pol.).
- ↑ a b c d Wiola Szepietowska: Historia. oaza.pl, 2014-08-25. [dostęp 2023-04-06]. (pol.).
- ↑ Premier Beata Szydło nagrodzona. Razem z prof. Bogdanem Chazanem i Radiem Maryja. wp.pl, 2017-03-19. [dostęp 2017-12-07].
Bibliografia edytuj
- Paluch Maria, Zarys historii Ruchu Światło-Życie, Lublin-Kraków 1998.
- Dzięcioł Bogusław, Ruch Światło-Życie. Refleksja socjologiczna, Bydgoszcz 1996.
- Ku dojrzałości chrześcijańskiej. XXVIII Kongregacja Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie, Częstochowa – Jasna Góra 28 lutego-3 marca 2003 r. Referaty, panel, świadectwa, homilie, słowo programowe, Fundacja „Światło-Życie”, Katowice 2003.
- Robert Derewenda, Dzieło wiary. Historia Ruchu Światło-Życie w latach 1950–1985, Kraków 2010.
- Krzysztof Brodzki, Józef Wojna, Oazy Ruch Światło-Życie, Warszawa: Wydawnictwo „Książka i Wiedza”, 1988, ISBN 83-05-12042-2, OCLC 834973220.
Linki zewnętrzne edytuj
- Oficjalna strona Ruchu Światło-Życie
- Wizytówka Ruchu Światło-Życie
- Strona poświęcona założycielowi Ruchu