SMS Szigetváraustro-węgierski krążownik pancernopokładowy z końca XIX wieku. Trzecia jednostka typu Zenta. Przetrwał I wojnę światową. W 1918 roku rozbrojony. Pełnił rolę pływających koszar i okrętu-celu w szkole broni torpedowej. Przekazany Wielkiej Brytanii jako część austro-węgierskich reparacji wojennych. W 1920 roku sprzedany włoskiej stoczni złomowej.

SMS „Szigetvár”
Ilustracja
Historia
Stocznia

Stocznia Marynarki, Pola

Położenie stępki

25 maja 1899

Wodowanie

29 października 1900

 K.u.K. Kriegsmarine
Wejście do służby

30 września 1901[1]

Wycofanie ze służby

1918

Los okrętu

złomowany

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

projektowa: 2313 t
pełna: 2562 t

Długość

na linii wodnej: 96,0 m
całkowita: 96,8 m

Szerokość

11,7 m

Zanurzenie

4,2 m

Napęd
maszyny parowe VTE o mocy 8160 ihp
Prędkość

20,8 węzła

Uzbrojenie
8 x armata okrętowa 120 mm L/40 Skoda
8 x armata okrętowa 47 mm L/44 Skoda
2 x armata wielolufowa Hotchkiss M1879 kalibru 47 mm
2 x karabin maszynowy 8 mm
2 x wyrzutnia torped kal. 400 mm
Opancerzenie
nadbudówki: 2 x 25 mm; kazamaty: 35 mm; pancerz burtowy: 2 x 25 mm
Załoga

308

Nazwa upamiętniała obronę twierdzy Szigetvár przez bana Chorwacji Nikolę Zrinskiego w 1566 roku[2].

Okręt uczestniczył w I wojnie światowej. Brał udział m.in. w pierwszej akcji bojowej floty austro-węgierskiej, jakim było ostrzeliwanie radiostacji i linii kolejowej w okolicach Antivari (ob. Bar) w Czarnogórze 8 sierpnia 1914 r., a następnie w sierpniu prowadził blokadę Czarnogóry i brał udział w ostrzeliwaniu czarnogórskich baterii nad bazą floty Zatoce Kotorskiej[3].

Przypisy edytuj

  1. http://www.kuk-kriegsmarine.at/szigetvar.htm
  2. K. Csonkaréti, Marynarka..., s. 15.
  3. K. Csonkaréti, Marynarka..., s. 31-33.

Bibliografia edytuj

  • Robert Gardiner, Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway's All The World's Fighting Ships 1880-1905. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5.
  • Károly Csonkaréti. Marynarka Wojenna Austro-Węgier w I wojnie światowej 1914-1918. Wydawnictwo: Arkadiusz Wingert, 2004. ISBN 83-918940-3-7