Stan Smith
Stan Smith, właśc. Stanley Roger Smith (ur. 14 grudnia 1946 w Pasadenie) – amerykański tenisista, zwycięzca 7 turniejów wielkoszlemowych, zdobywca Pucharu Davisa, lider rankingu ATP deblistów.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
14 grudnia 1946 |
| Wzrost |
193 cm |
| Gra |
praworęczny, jednoręczny bekhend |
| Status profesjonalny |
1968 |
| Zakończenie kariery |
1985 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
27 |
| Najwyżej w rankingu |
3 (23 sierpnia 1973) |
| Australian Open |
3R (1970, 1976, 1977XII) |
| Roland Garros |
QF (1971, 1972) |
| Wimbledon |
W (1972) |
| US Open |
W (1971) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
54 |
| Najwyżej w rankingu |
1 (2 marca 1981) |
| Australian Open |
W (1970) |
| Roland Garros |
F (1971, 1974) |
| Wimbledon |
F (1972, 1974, 1980, 1981) |
| US Open |
W (1968, 1974, 1978, 1980) |
Kariera tenisowa edytuj
Studiował na Uniwersytecie Południowej Kalifornii i reprezentował tę uczelnię w rozgrywkach tenisowych, sięgając po tytuł mistrza akademickiego USA w grze pojedynczej (1968) oraz dwukrotnie w grze podwójnej (w parze z Bobem Lutzem, 1967 i 1968).
W grze pojedynczej wygrywał Wimbledon w 1972 (po finałowym sukcesie nad Ilie Năstase), rok wcześniej doznał porażki w meczu finałowym na tym turnieju; zdobył także singlowy tytuł na US Open w 1969 i 1971. Wyniki te ugruntowały jego pozycję w ścisłej czołówce światowej – w latach 1970–1976 klasyfikowany w czołowej dziesiątce na świecie, w tym jako nr 1. w 1972 (po wprowadzeniu komputerowego rankingu najwyżej był jako nr 3. w 1973); 1967–1980 figurował w czołowej dziesiątce tenisistów amerykańskich (nr 1. w 1969 i 1971–1973)[1]. W roku 1970 został mistrzem pierwszej edycji ATP Finals[2].
Jako deblista wygrywał US Open w 1968 (zarówno w kategorii "open", jak i wśród amatorów), 1974, 1978 i 1980; 1971 i 1979 przegrywał mecze finałowe. Ponadto ma na koncie wygraną deblową na Australian Open w 1970. Na Wimbledonie czterokrotnie przegrywał w finałach konkurencji debla (1972, 1974, 1980, 1981), na French Open dwukrotnie (1971, 1974). Jego najczęstszym partnerem deblowym był Bob Lutz, dobre wyniki osiągał również z Erikiem van Dillenem. Dnia 2 marca 1981 został liderem rankingu ATP deblistów i utrzymywał tę pozycję przez osiem tygodni.
W latach 1968–1979 i ponownie w 1981 reprezentował USA w Pucharze Davisa, przyczyniając się do 8 sukcesów Amerykanów.
W 1987 jego nazwisko wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy, a we wrześniu 2011 został prezydentem tej instytucji[1][3].
W 2005 roku, przez magazyn „TENNIS”, Stan Smith został umieszczony na 35. miejscu wśród 40 najlepszych tenisistów i tenisistek[4].
Finały w turniejach wielkoszlemowych edytuj
Gra pojedyncza (2–1) edytuj
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1971 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  John Newcombe
|
3:6, 7:5, 6:2, 4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 1. | 1971 | US Open, Forest Hills | Trawiasta |  Jan Kodeš
|
3:6, 6:3, 6:2, 7:6 |
| Zwycięzca | 2. | 1972 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Ilie Năstase
|
4:6, 6:3, 6:3, 4:6, 7:5 |
Gra podwójna (5–8) edytuj
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 1968 | US Open, Forest Hills | Trawiasta |  Bob Lutz
|
Arthur Ashe Andrés Gimeno
|
11:9, 6:1, 7:5 |
| Zwycięzca | 2. | 1970 | Australian Open, Melbourne | Trawiasta | Bob Lutz
|
John Alexander Phil Dent
|
6:3, 8:6, 6:3 |
| Finalista | 1. | 1971 | French Open, Paryż | Ceglana | Tom Gorman
|
Arthur Ashe Marty Riessen
|
8:6, 6:4, 3:6, 4:6, 9:11 |
| Finalista | 2. | 1971 | US Open, Forest Hills | Trawiasta | Erik Van Dillen
|
John Newcombe Roger Taylor
|
7:6, 3:6, 6:7, 6:4, 6:7 |
| Finalista | 3. | 1972 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Erik Van Dillen
|
 Bob Hewitt Frew McMillan
|
2:6, 2:6, 7:9 |
| Finalista | 4. | 1974 | French Open, Paryż | Ceglana | Bob Lutz
|
Dick Crealy Onny Parun
|
3:6, 2:6, 6:3, 7:5, 1:6 |
| Finalista | 5. | 1974 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Bob Lutz
|
John Newcombe Tony Roche
|
6:8, 4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 3. | 1974 | US Open, Forest Hills | Trawiasta | Bob Lutz
|
 Patricio Cornejo Jaime Fillol
|
6:3, 6:3 |
| Zwycięzca | 4. | 1978 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Bob Lutz
|
Marty Riessen Sherwood Stewart
|
1:6, 7:5, 6:3 |
| Finalista | 6. | 1979 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Bob Lutz
|
Peter Fleming John McEnroe
|
2:6, 4:6 |
| Finalista | 7. | 1980 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Bob Lutz
|
Peter McNamara Paul McNamee
|
6:7, 3:6, 7:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 5. | 1980 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Bob Lutz
|
Peter Fleming John McEnroe
|
7:6, 3:6, 6:1, 3:6, 6:3 |
| Finalista | 8. | 1981 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Bob Lutz
|
Peter Fleming John McEnroe
|
4:6, 4:6, 4:6 |
Gra mieszana (0–1) edytuj
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1967 | U.S. National Championships, Forest Hills | Trawiasta | Rosie Casals
|
Billie Jean King Owen Davidson
|
3:6, 2:6 |
Przypisy edytuj
- ↑ a b Stan Smith. tennisfame.com. [dostęp 2017-05-08]. (ang.).
- ↑ Marcin Motyka: Finały ATP World Tour: Znamy rozstawienie. Djoković, Federer i Nadal w jednej grupie?. sportowefakty.wp.pl, 11 listopada 2015. [dostęp 2017-05-08]. (pol.).
- ↑ ITHF names Stan Smith president of organization. jamestownpress.com, 22 września 2011. [dostęp 2017-05-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-06)]. (ang.).
- ↑ Tennis Magazine's 40 Greatest Players of the Tennis Era. amiannoying.com. [dostęp 2017-05-08]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20] (ang.).