Tadeusz Łączyński (dziennikarz)
Tadeusz Łączyński (ur. 22 czerwca 1936 w Łodzi w rodzinie – jak sam to określał – ziemiańskiej, zm. 3 listopada 2010 we Wrocławiu) – dziennikarz radiowy (zwany „Tyką” z racji swojego wysokiego wzrostu i szczupłej budowy ciała albo „Dzikiem” od zdrobnienia imienia Tadzik), działacz NSZZ „Solidarność”.
 Tadeusz Łączyński w 1998 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
| |
Po II wojnie światowej jego ojciec Jan, żołnierz AK, znalazł się za granicą i nie mógł powrócić do kraju. Tadeusz początkowo pracował w pogotowiu ratunkowym, ale kiedy Polskie Radio we Wrocławiu ogłosiło nabór chętnych do pracy – zgłosił się i został przyjęty. Pracował tam od roku 1958 początkowo jako lektor, awansując w kolejnych latach (zatrudniony był etatowo od początku 1963 na stanowiskach spikera, redaktora, p.o. zastępcy kierownika redakcji, wreszcie jako kierownik redakcji), współpracując m.in. przy realizacji programów „Lato z radiem” i „Sygnały dnia”. Od lat 60. XX wieku regularnie obsługiwał także – jako spiker – wrocławskie pochody 1-majowe[1]. Był także korespondentem radiowym z rajdów samochodowych, którymi się żywo interesował.
Na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego ukończył zaoczne studia zawodowe, uzyskując dyplom w marcu 1980. Latem tego samego roku włączył się w ruch NSZZ „Solidarność”, współtworząc struktury związku w Polskim Radiu. Na walnym zebraniu delegatów Dolnego Śląska w czerwcu 1981 roku uzyskał mandat do Zarządu Regionu związku[2]. Po wprowadzeniu w Polsce w stanu wojennego od 13 grudnia 1981 przez blisko rok internowany[3], najpierw we wrocławskim więzieniu przy ul. Kleczkowskiej, potem w więzieniach Grodkowie i w Nysie[4][5]. Z pracy w Polskim Radiu formalnie zwolniony w czerwcu 1983 „z powodu długotrwałej choroby”, współpracował z prasą podziemną i zagraniczną do roku 1989 dorabiając równocześnie w różnych miejscach (m.in. pracował jako portier w Teatrze Współczesnym[6]), potem od 1989 do 1991 współpracował z BBC. Później pracował we wrocławskiej firmie zajmującej się drukiem gazet (jako dziennikarz „Dziennika Dolnośląskiego”, a następnie jako dyrektor do spraw wydawniczych), z której odszedł w 1998. W tym okresie działał równocześnie w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym[7]. Później pracował m.in. w Państwowym Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (był w latach 1999–2001 zastępcą dyrektora oddziału dolnośląskiego PFRON[7][8][9]). Wyprowadził się na kilka lat z Wrocławia do pobliskich Prężyc, gdzie był m.in. sołtysem, ale pod koniec życia zamieszkał jednak na powrót we Wrocławiu i tu został pochowany 9 listopada 2010 na Cmentarzu Osobowickim[10], w grobie gdzie wcześniej pochowana została jego babka oraz matka Ada.
Odznaczony był przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego w 2009 roku Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej[11].
Przypisy edytuj
- ↑ Rozmowa z Tadeuszem Łączyńskim, wieloletnim spikerem pochodów 1-majowych, Gazeta Wyborcza 30.04.2002.
- ↑ Walne Zebrania Delegatów Regionu Dolny Śląsk.
- ↑ Wojciech Sawicki, „Regionalny Komitet Strajkowy NSZZ „Solidarność” Dolny Śląsk XII 1981 – VI 1982”; Instytut Historyczny na Wydziale Nauk Historycznych i Pedagogicznych Uniwersytetu Wrocławskiego; praca magisterska pod kierunkiem dra W. Sulei, Wrocław 1996.
- ↑ Internowani 1981-1982, ZK Grodków. [dostęp 2011-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-14)].
- ↑ Internowani 1981-1982, ZK Nysa. [dostęp 2011-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-16)].
- ↑ Wspomnienia Krzysztofa Tenerowicza (ps. „Korek”). sw.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-11)]..
- ↑ a b Wszyscy ludzie ZChN, Gazeta Wyborcza 23.08.1999.
- ↑ Pieniądze – były i nie ma, Gazeta Wyborcza 16.05.2001.
- ↑ Gdzie będą leczone głuche dzieci?, Gazeta Wyborcza 5.06.2001.
- ↑ „Wrocław: We wtorek pogrzeb red. Tadeusza Łączyńskiego”, Gazeta Wrocławska 6.11.2010.
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 czerwca 2009 r. o nadaniu orderów i odznaczeń. M.P. z 2009 r. nr 65, poz. 862.
Linki zewnętrzne edytuj
- archiwalne zapisy audio programów PR Wrocław z sierpnia 1980 (w tym nagrane przez Tadeusza Łączyńskiego)
- archiwalne zapisy audio programów PR Wrocław z roku 1981 (w tym nagrane przez Tadeusza Łączyńskiego)