Tarnowo Podgórne
Tarnowo Podgórne – wieś sołecka w zachodniej Polsce, położona w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim, siedziba gminy Tarnowo Podgórne. Miejscowość leży przy drodze krajowej nr 92, zaliczana jest do aglomeracji poznańskiej.
| wieś | |
 Centrum miejscowości | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2018) |
5778[2] |
| Strefa numeracyjna |
61 |
| Kod pocztowy |
62-080[3] |
| Tablice rejestracyjne |
PZ |
| SIMC |
0597446 |
Położenie na mapie gminy Tarnowo Podgórne  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu poznańskiego  | |
 52°27′52″N 16°39′46″E/52,464444 16,662778[1]
| |
| Strona internetowa | |
Historia edytuj
Tarnowo Podgórne rozwinęło się na przełomie XIII i XIV wieku. W tym czasie wieś, własność rycerskiego rodu Zarembów, przeszła we władanie biskupa poznańskiego Andrzeja. Pierwszą wzmiankę o Tarnowie można znaleźć w II tomie Kodeksu Dyplomatycznego Wielkopolski. Zamieszczono tam dokument z 15 lipca 1288 r. opisujący parafię w Lusowie: „ ...przyznajemy kościołowi w Lusowie te wsie do parafii: Lusowo, Lusówko, Tarnowo i drugie Tarnowo, Kobylniki, Sady, Swadzim i Sierosław, a z innych wsi dziesięciny: z Rumianka, Piątkowa (obecnie część miasta Poznań) Sobiesiernia, Brzeźna...”. W latach 1946–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa poznańskiego.
Architektura edytuj
Zabytki edytuj
- kościół pw. Wszystkich Świętych wybudowany w 1464 roku, przebudowany w XVIII wieku, gotycki;
- kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa z 1901 roku, najpierw ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki (filialny);
- piwnice domu celnego z 1. połowy XIX wieku.
Demografia edytuj
W 2018 r. Tarnowo Podgórne liczyło 5778 mieszkańców[2], stanowiąc jedną z największych wsi w województwie wielkopolskim. Mimo tego miejscowość ta nie jest największą jednostką osadniczą gminy. Położone przy granicy z Poznaniem – Przeźmierowo – w tym samym czasie zamieszkiwało 6538 osób[2]. Powierzchnia sołectwa obejmuje 16,42 km², co daje gęstość zaludnienia rzędu 267,78 osób/km²[4].
Wspólnoty wyznaniowe edytuj
- Kościół greckokatolicki:
- placówka duszpasterska w Tarnowie Podgórnym, nabożeństwa prowadzone są w kościele rzymskokatolickim Wszystkich Świętych[5]
- Kościół rzymskokatolicki:
Sport edytuj
Obecnie najbardziej znanym zespołem sportowym wywodzącym się z Tarnowa Podgórnego jest drużyna kolarska GKS Tarnovia Tarnowo Podgórne, której zawodnicy w 2010 roku wywalczyli 7 medali na Mistrzostwach Polski w tym 2 złote. Od 2012 roku w Tarnowie Podgórnym organizowany jest "Bieg Lwa" na dystansie półmaratońskim.
W miejscowości znajduje się wiele nowoczesnych obiektów sportowych, takich jak :
- stadion piłkarski GKS Tarnovia (ok. 500 miejsc siedzących),
- hala sportowa z trybunami,
- kręgielnia klasyczna,
- boisko piłkarskie ze sztuczną nawierzchnią,
- aquapark Tarnowskie Termy
- kompleks mniejszych boisk tartanowych wraz z kortami tenisowymi,
- pierwsze w województwie wielkopolskim pełnowymiarowe kryte lodowisko.
- pole golfowe w Rumianku
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 139020
- ↑ a b c Liczba mieszkańców gminy Tarnowo Podgórne w latach 2015-2026. [dostęp 2020-10-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-30)].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1295 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Urząd Gminy Tarnowo Podgórne, Gmina Tarnowo Podgórne − Raport 2007−2010, październik 2010, https://web.archive.org/web/20140112121657/http://www.tarnowo-podgorne.pl/download/raport_www.pdf
- ↑ Dekanat poznański [online], cerkiew.net.pl [dostęp 2023-06-12].
- ↑ Parafia p.w. Wszystkich Świętych [online], archpoznan.pl [dostęp 2023-06-12].
Linki zewnętrzne edytuj
- Tarnowo Podgórne w katalogu Open Directory Project
- Tarnowo al. Tarnowa, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 210.