Thomas Stangassinger

Thomas Stangassinger
Data i miejsce urodzenia	15 września 1965 ; Hallein
Klub	Skiclub Hallein
Pierwsze punkty w PŚ	16.12 1984, Madonna di Campiglio (5. – slalom)
Pierwsze podium w PŚ	17.12 1984, Madonna di Campiglio (2. – kombin.)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	3.12 1989, Mt-St-Anne (slalom)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Austria
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa świata
	Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula ;	1998/1999
2. miejsce ;	1993/1994
2. miejsce ;	1996/1997
2. miejsce ;	1997/1998
3. miejsce ;	1992/1993

Thomas Stangassinger (ur. 15 września 1965 w Hallein) – austriacki narciarz alpejski, mistrz olimpijski, dwukrotny medalista mistrzostw świata oraz zdobywca Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji slalomu Pucharu Świata.

Kariera edytuj

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Thomas Stangassinger pojawił się w 1982 roku, kiedy na mistrzostwach świata juniorów w Auron zajął 30. miejsce w biegu zjazdowym. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Sestriere był czwarty w slalomie. Pierwsze punkty w zawodach Pucharu Świata wywalczył 16 grudnia 1984 roku w Madonna di Campiglio, zajmując piąte miejsce w slalomie. Już następnego dnia po raz pierwszy w karierze stanął na podium zawodów tego cyklu, zajmując drugie miejsce w kombinacji alpejskiej. W zawodach tych lepszy był tylko Andreas Wenzel z Liechtensteinu. W sezonie 1984/1985 punktował jeszcze trzykrotnie, lecz nie stawał już na podium. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej zajął 36. miejsce. W lutym 1985 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Bormio, gdzie nie ukończył kombinacji.

W czterech kolejnych sezonach plasował się poza czołową dwudziestką klasyfikacji generalnej. W tym czasie dwukrotnie stawał na podium: 21 grudnia 1985 roku w Kranjskiej Gorze był trzeci, a 17 stycznia 1988 roku w Bad Kleinkirchheim drugi w slalomie. Najlepiej wypadł w sezonie 1987/1988, który zakończył na 33. pozycji w klasyfikacji generalnej i jedenastej w klasyfikacji slalomu. Nie wystartował na rozgrywanych w 1987 roku mistrzostwach świata w Crans-Montana, wziął za to udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary w 1988 roku. Po pierwszym przejeździe slalomu zajmował ósmą pozycję, tracąc do prowadzącego Franka Wörndla z RFN 1,43 sekundy. Drugiego przejazdu jednak nie ukończył i ostatecznie nie był klasyfikowany. Wystartował tam również w kombinacji, którą ukończył na trzynastym miejscu. Podczas mistrzostw świata w Vail w 1989 roku Austriak zajął dziewiąte miejsce w slalomie.

Pierwsze pucharowe zwycięstwo odniósł 3 grudnia 1989 roku w Mont-Sainte-Anne, gdzie wygrał slalom. W czołowej dziesiątce plasował się jeszcze czterokrotnie, zajmując między innymi czwarte miejsce 12 sierpnia 1989 roku w Thredbo i 8 marca 1990 roku w Geilo. Na podium jednak już nie stanął i w klasyfikacji generalnej sezonu 1989/1990 zajął 23. miejsce. Znacznie lepiej prezentował się w kolejnym sezonie, zajmując trzynaste miejsce w klasyfikacji generalnej oraz piąte w klasyfikacji slalomu. W czołowej dziesiątce plasował siedmiokrotnie, w tym dwukrotnie stawał na podium: 22 grudnia 1990 roku w Kranjskiej Gorze był trzeci, a 2 marca 1991 roku w Lillehammer drugi w slalomie. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku wystartował na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, gdzie zdobył pierwszy w karierze medal. W slalomie zajął tam drugie miejsce, rozdzielając na podium reprezentującego Luksemburg Marca Girardellego oraz Ole Kristiana Furusetha z Norwegii. W sezonie 1991/1992 Austriak nie stawał na podium zawodów PŚ, a w klasyfikacji generalnej znów znalazł się poza najlepszą trzydziestką. Bez medalu wrócił z rozgrywanych w lutym 1992 roku igrzysk olimpijskich w Albertville. Wystąpił tam tylko w slalomie, kończąc rywalizację na dziewiątym miejscu.

Kolejne zwycięstwo w zawodach pucharowych odniósł 24 stycznia 1993 roku w Veysonnaz, gdzie był najlepszy w swej koronnej konkurencji. W slalomie był też drugi 9 stycznia w Garmisch-Partenkirchen oraz trzeci 28 marca 1993 roku w Åre. W klasyfikacji generalnej pozwoliło mu to zająć szesnaste miejsce, a w klasyfikacji slalomu był trzeci. Wśród slalomistów lepsi okazali się jedynie Szwed Thomas Fogdö oraz Włoch Alberto Tomba. Sukces osiągnął także na mistrzostwach świata w Morioce w 1993 roku, gdzie zajął trzecie miejsce w slalomie. W zawodach tych uległ o 0,11 sekundy Kjetilowi André Aamodtowi z Norwegii oraz o 0,07 sekundy Markowi Girardellemu. Podobne wyniki osiągał w sezonie 1993/1994, który ukończył na siedemnastym miejscu. Na podium znalazł się czterokrotnie, za każdym razem w slalomie: 28 listopada 1993 roku w Park City był najlepszy, 5 grudnia w Stoneham i 14 grudnia 1993 roku w Sestriere zajmował drugie miejsce, a 16 stycznia 1994 roku w Kitzbühel odniósł kolejne zwycięstwo. W klasyfikacji slalomu był drugi, przegrywając tylko z Tombą. Wtedy też odniósł jeden z największych sukcesów w karierze, zdobywając złoty medal w slalomie podczas igrzysk olimpijskich w Lillehammer. O 0,15 sekundy wyprzedził tam Tombę, a trzecie miejsce ze stratą 0,51 sekundy zajął Jure Košir ze Słowenii.

Przez dwa kolejne sezony nie odniósł żadnego zwycięstwa, na podium stając w sumie dwa razy: 19 marca 1995 roku w Bormio był drugi, a 27 stycznia 1996 roku w Sestriere zajął trzecie miejsce w slalomie. W klasyfikacji generalnej zajmował miejsca poza trzydziestką, a w klasyfikacji slalomu był kolejno jedenasty i dwunasty. Znalazł się w składzie reprezentacji Austrii na rozgrywane w lutym 1996 roku mistrzostwa świata w Sierra Nevada, jednak ostatecznie nie wystąpił w zawodach. Do ścisłej czołówki powrócił w sezonie 1996/1997. Ośmiokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym jedno zwycięstwo: 9 marca 1997 roku w Shiga Kōgen był najlepszy w slalomie. Ponadto pięciokrotnie zajmował drugie miejsce i dwukrotnie był trzeci. W klasyfikacji generalnej dało mu to dziewiąte miejsce, a w klasyfikacji slalomu był drugi za swym rodakiem, Thomasem Sykorą. Z mistrzostw świata w Sestriere w 1997 roku wrócił jednak bez medalu. Wystąpił tam tylko w slalomie, który ukończył na siódmym miejscu.

Najważniejszym punktem sezonu 1997/1998 były igrzyska olimpijskie w Nagano. Po pierwszym przejeździe slalomu Stangassinger zajmował czwarte miejsce, tracąc do prowadzącego Sykory 0,57 sekundy. W drugim przejeździe uzyskał dopiero dwunasty wynik i ostatecznie został sklasyfikowany na szóstej pozycji. W Pucharze Świata pięć razy stanął na podium: 22 listopada 1997 roku w Park City, 18 stycznia w Veysonnaz i 25 stycznia 1998 roku w Kitzbühel zwyciężał, a 4 stycznia w Kranjskiej Gorze i 26 stycznia 1998 roku w Kitzbühel był trzeci w slalomie. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie dwunasty, a w klasyfikacji slalomu zajął drugie miejsce, przegrywając tylko z Thomasem Sykorą. Pięciokrotnie na podium stawał także w sezonie 1998/1999: 28 listopada 1998 roku w Aspen i 13 marca 1999 roku w Sierra Nevada zajmował pierwsze miejsce, a 14 grudnia w Sestriere, 6 stycznia w Kranjskiej Gorze i 28 lutego 1999 roku w Ofterschwang był drugi. Dzięki temu zdobył jedyną w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji slalomu, a w klasyfikacji generalnej był jedenasty. Zwycięstwo w Sierra Nevada było jego ostatnim triumfem w zawodach tego cyklu. Wystartował także w slalomie podczas mistrzostw świata w Vail w lutym 1999 roku, zajmując szóste miejsce.

Startował także w sezonie 1999/2000, sześciokrotnie plasując się w czołowej dziesiątce. Na podium stanął czterokrotnie: 23 listopada 1999 roku w Vail był drugi w slalomie, a 13 grudnia w Madonna di Campiglio, 21 grudnia w Kranjskiej Gorze i 9 marca 2000 roku w Schladming zajmował w tej samej konkurencji trzecie miejsce. W klasyfikacji slalomu dało mu to piąte miejsce, a w klasyfikacji generalnej został sklasyfikowany na 24. pozycji. Podium w Schladming było jego ostatnim międzynarodowym występem. W 2000 roku zakończył karierę.

W 1994 roku otrzymał tytuł najlepszego sportowca Austrii. W tym samym roku otrzymał także Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii^[1].

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
13.	17 lutego	1988	Calgary	Kombinacja	36,55 pkt	+71,32 pkt	Hubert Strolz
DNF	27 lutego	1988	Calgary	Slalom	1:39,47	-	Alberto Tomba
9.	22 lutego	1992	Albertville	Slalom	1:44,39	+2,26	Finn Christian Jagge
1.	27 lutego	1994	Lillehammer	Slalom	2:02,02	-	-
6.	21 lutego	1998	Nagano	Slalom	1:49,31	+1,94	Hans Petter Buraas

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
DNF^[2]	5 lutego	1985	Bormio	Kombinacja	7,67 pkt	-	Pirmin Zurbriggen
9.	12 lutego	1989	Vail	Slalom	2:02,85	+4,40	Rudolf Nierlich
2.	22 stycznia	1991	Saalbach	Slalom	1:55,38	+0,58	Marc Girardelli
3.	13 lutego	1993	Morioka	Slalom	1:40,33	+0,11	Kjetil André Aamodt
DNS	25 lutego	1996	Sierra Nevada	Slalom	1:42,26	–	Alberto Tomba
6.	15 lutego	1997	Sestriere	Slalom	1:51,70	+1,32	Tom Stiansen
6.	14 lutego	1999	Vail	Slalom	1:42,12	+0,70	Kalle Palander