Traktat belgradzki (1739)
Traktat belgradzki – traktat pokojowy zawarty 18 września 1739 roku w Belgradzie, kończący VII wojnę austriacko-turecką, toczoną się w latach 1735 - 1739. Traktat przywrócił Imperium Osmańskiemu część terytoriów utraconych na rzecz Austrii postanowieniami traktatu w Požarevacu (1718). Równolegle prowadzona wojna rosyjsko-turecka została zakończona 29 września 1739 traktatem w Niszu.
W konsekwencji traktatu Austria miała zwrócić Imperium Osmańskiemu ziemie serbskie, z Belgradem włącznie, północną Bośnię i Banat Temeszwarski na południe od Dunaju, zaś Oltenię zależnej od Turcji Wołoszczyźnie. Konsekwencją traktatu była likwidacja utworzonego w 1718 Królestwa Serbii jako austriackiego kraju koronnego. Granica austriacko-turecka ustanowiona została trwale na rzekach Dunaj i Sawa. Konsekwencją tego postanowienia traktatu była m.in. druga wielka wędrówka Serbów[1].
Francja, jako mediator, otrzymała od Turcji znaczne korzyści handlowe oraz uprawnienia do opieki nad katolikami zamieszkującymi Imperium Osmańskie.
Przypisy edytuj
- ↑ Sima M. Cirkovic, The Serbs, John Wiley & Sons, 15 kwietnia 2008, s. 153-154, ISBN 978-1-4051-4291-5 [dostęp 2023-04-19] (ang.).
Bibliografia edytuj
- Emanuel Rostworowski, Historia powszechna. Wiek XVIII, Warszawa 2001, Wyd. Naukowe PWN, str. 491 - 492
- Henry Smith Williams, "The Historians' History of the World", wyd. Hooper and Jackson LTD, 1909, str. 410
Linki zewnętrzne edytuj
- Treaty of Belgrade, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-05] (ang.).
- World History at KMLA - Serbia 1660-1789