Wacław Zatorski
Wacław Zatorski[1][2] (ur. 21 września 1898 w Częstochowie, zm. 4 grudnia 1970 w Grójcu) – major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.
 Wacław Zatorski w kilcie, w Szkocji, ok. 1941 | |
 major dyplomowany kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 września 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 grudnia 1970 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1914 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 21 września 1898 roku w Częstochowie, w rodzinie Franciszka i Anny z Kucharczyków[3]. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Pełnił służbę w 1 pułku ułanów. Od 6 lutego do 4 kwietnia 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu podoficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień ułana[4]. Później został mianowany kapralem[5]. Latem tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie[6].
Od listopada 1918 roku służył w Wojsku Polskim. Walczył na wojnie z bolszewikami jako porucznik, dowódca szwadronu w Pułku Jazdy Tatarskiej[7].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 237. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był 4 pułk strzelców konnych[8]. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[9]. Do 1930 roku w dalszym ciągu pełnił służbę w 4 pułku strzelców konnych w Płocku[10][11][12][13]. Z dniem 4 stycznia 1932 roku został powołany z Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1931–1933[14][15]. Z dniem 1 października 1933 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[16]. Mianowany majorem z 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[17]. Wiosną 1939 roku pełnił służbę w Wojskowym Biurze Historycznym w Warszawie na stanowisku kierownika referatu[18].
Ukończył również Wyższą Szkołę Dziennikarstwa w Warszawie i historię na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie[19]. W 1948 roku powrócił do kraju[5].
Zmarł 4 grudnia 1970 roku w Grójcu[5].
Autor artykułów w „Przeglądzie Historyczno-Wojskowym” i książki Czyngis-chan, wydanej w 1939 r. przez Główną Księgarnię Wojskową, tuż przed wybuchem II wojny światowej, a wznowionej w 2015 r. przez Wydawnictwo Poznańskie pod tytułem Wojny Czyngis-chana. 1194–1242[20].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (15 kwietnia 1932)[21]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[22]
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[23]
- Srebrny Krzyż Zasługi[6]
- Medal za Ratowanie Ginących[6]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[6]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[6][7]
Przypisy edytuj
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 152, 799 w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Wacław III Zatorski”, w celu odróżnienia od dwóch innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko.
- ↑ Wykaz Legionistów ↓, tu jako „Wacław Zatorski-Gozdawa”.
- ↑ Łoza 1938 ↓, s. 837.
- ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 9.
- ↑ a b c Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ a b c d e Łoza 1938 ↓, s. 838.
- ↑ a b Krzysztof Bassara. Muzułmanie w obronie II Rzeczypospolitej w 1920 roku. „Przegląd Tatarski”. Nr 2/2011. s. 12–13.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 170.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 122.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 660, 684.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 588, 606.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 320, 351.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 44, 83.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 258.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 150, 799.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 5.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 423.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 433.
- ↑ Łoza 1938 ↓, s. 837–838.
- ↑ Wacław Zatorski, worldcat.org: Wacław Zatorski [online], 8 kwietnia 2018.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 150.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia edytuj
- Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Wacław Zatorski-Gozdawa. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2017-11-10].