Wiszące ogrody Semiramidy
Wiszące ogrody królowej Semiramidy w Babilonie – jeden z siedmiu cudów świata starożytnego zbudowany na polecenie króla Nabuchodonozora II (604–562 p.n.e.), który podarował je swojej żonie, Amytis.
Niezwykłość wiszących ogrodów budziła podziw wszystkich ludzi współczesnych a także zdumienie i wielkie zainteresowanie potomnych. Opisywali je często historycy greccy, a od czasów Aleksandra Wielkiego zalicza się je do siedmiu cudów świata. Nabuchodonozor II podarował je swojej żonie, Amytis, ponieważ po przyjeździe do Babilonu bardzo tęskniła za bujną zielenią ojczystego kraju – Medii. Niejasne jest, dlaczego nazwano je imieniem Semiramidy. Jedna z teorii mówi, że pierwowzorem była królowa Sammu-ramat, a inna, że to przydomek samej Amytis[1].
Ogrody najprawdopodobniej istniały rzeczywiście, wskazują na to wzmianki w wielu źródłach historycznych z tamtego okresu (Herodot V wiek p.n.e.) oraz późniejszego (pisali o nich m.in. Strabon, I wiek p.n.e. i Diodor Sycylijski, przełom er). Obecnie przyjmuje się, że najprawdopodobniej zbudowano je w mieście Babilon[2]. Ponadto wykopaliska przeprowadzone w miejscu ich hipotetycznego położenia wykazały obecność pozostałości rozległego pałacu Nabuchodonozora II jak i specjalnej konstrukcji tarasów i studni.
Założono je na wznoszących się tarasach i podtrzymywanych specjalną konstrukcją, którą tworzyły szeregi wąskich, coraz wyższych korytarzy sklepionych kolebkowo. Każdy taras, na którym zasadzono rośliny, był izolowany smołą i powłoką ołowianą na których umieszczano warstwę odsączającą, a następnie grubą warstwę ziemi (do 2 m miąższości), w której rosły drzewa i krzewy, sztucznie nawadniane. Ogrody te zostały założone w VI lub VII wieku p.n.e. Zwisające z tarasów pnącza zakrywały mury, co sprawiało wrażenie, że rośliny zawieszone są w powietrzu. Do ich nawadniania używano wody z Eufratu, którą dostarczano na poszczególne poziomy za pomocą systemu kanałów i drenów.
Przypisy edytuj
- ↑ Wiszące ogrody Semiramidy – historia. wiadomosci.onet.pl, 2020-07-03. [dostęp 2022-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-04)].
- ↑ Stephanie Dalley, Ancient Mesopotamian Gardens and the Identification of the Hanging Gardens of Babylon Resolved, „Garden History”, 21 (1), 1993, s. 1–13, DOI: 10.2307/1587050, ISSN 0307-1243, JSTOR: 1587050 [dostęp 2023-06-24].
Bibliografia edytuj
- Longin Majdecki, Anna Majdecka-Strzeżek: Historia ogrodów. T. 1, Od starożytności po barok. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008. ISBN 978-83-0115414-1 (t. 1).
