Wikipedia

Élisabeth Borne

francuska polityk , premier

Élisabeth Borne (ur. 18 kwietnia 1961 w Paryżu) – francuska polityk, inżynier i urzędniczka państwowa, w latach 2015–2017 prezes RATP, w latach 2017–2019 minister do spraw transportu, od 2019 do 2020 minister do spraw transportu przy ministrze ekologii, w latach 2020–2022 minister do spraw pracy, w latach 2022–2024 premier Francji.

Élisabeth Borne
Ilustracja
Élisabeth Borne
Data i miejsce urodzenia

18 kwietnia 1961
Paryż

Premier Francji
Okres

od 16 maja 2022
do 9 stycznia 2024

Przynależność polityczna

Renaissance

Poprzednik

Jean Castex

Następca

Gabriel Attal

podpis
Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Zasługi (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews

Życiorys edytuj

Rodzina edytuj

Élisabeth Borne urodziła się 18 kwietnia 1961 w Paryżu[1]. Jej matka Marguerite Lescène[2], była Francuzką, pracowała jako farmaceutka. Jej ojciec Joseph Bornstein był polskim Żydem mieszkającym w Belgii, który wraz z rodziną uciekł do Francji na początku II wojny światowej. Działał we francuskim ruchu oporu, w 1944 został deportowany do niemieckiego nazistowskiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Razem z nim wywiezieni zostali jego ojciec, urodzony w Łukowie Zelig Bornstein, starszy brat Leon i młodszy brat Albert, którzy zostali zamordowani po przybyciu do obozu[3]. Joseph Bornstein przeżył marsz śmierci. Powrócił do Francji, a w 1950 uzyskał obywatelstwo[4]. Zmienił nazwisko na Borne (którego używał w fałszywych dokumentach w czasie wojny)[5], a także przeszedł na katolicyzm[2]. Wraz z żoną, z którą związek małżeński zawarł w 1948[2], prowadził laboratorium farmaceutyczne. Zmarł, kiedy Élisabeth Borne miała 11 lat[4].

Wykształcenie i działalność zawodowa edytuj

Élisabeth Borne ukończyła École polytechnique oraz École nationale des ponts et chaussées. Od drugiej połowy lat 80. pracowała w administracji publicznej, początkowo od 1987 w resorcie zaopatrzenia, a od 1989 w dyrekcji do spraw zaopatrzenia (DRE) dla regionu Île-de-France[6]. W latach 1991–1993 pełniła funkcję doradcy ministra edukacji. Przez kolejne trzy lata zatrudniona na dyrektorskim stanowisku w jednym z przedsiębiorstw, następnie przez rok w dyrekcji transportu lądowego w ramach ministerstwa zaopatrzenia. Od 1997 do 2002 była doradcą premiera Lionela Jospina, zajmując się m.in. sprawami transportu i urbanistyki. Od 2002 do 2007 wchodziła w skład dyrekcji przewoźnika kolejowego SNCF, gdzie odpowiadała za strategię, sprawy europejskie i zrównoważony rozwój[7]. W latach 2007–2008 zajmowała stanowisko dyrektorskie w koncernie budowlanym Eiffage, następnie przez pięć lat kierowała dyrekcją generalną do spraw obszarów zurbanizowanych w administracji miejskiej Paryża[7]. Od 2013 była prefektem regionu Poitou-Charentes[7], a od 2014 dyrektorem gabinetu minister Ségolène Royal[1]. W maju 2015 została prezesem Régie autonome des transports parisiens, paryskiego państwowego przedsiębiorstwa transportu publicznego[1].

Działalność polityczna edytuj

Była członkinią Partii Socjalistycznej, później dołączyła go ugrupowania LREM[8] (w 2022 przemianowanego na Renaissance). W maju 2017 w nowo powołanym gabinecie Édouarda Philippe’a objęła stanowisko ministra do spraw transportu przy ministrze ekologii[9]. Pozostała na tej funkcji również w utworzonym w czerwcu 2017 drugim rządzie tegoż premiera. W lipcu 2019 została w tym samym gabinecie ministrem ekologii (nadal odpowiadając za kwestie transportu)[10]. W lipcu 2020 przeszła na funkcję ministra pracy, zatrudnienia i integracji w powołanym wówczas w gabinecie Jeana Castex[11]. Dołączyła do powstałego w tym samym roku ruchu Territoires de progrès, skupiającego lewicowych stronników prezydenta[12].

16 maja 2022, wkrótce po prezydenckiej reelekcji Emmanuela Macrona, Jean Castex podał swój rząd do dymisji, która została przyjęta[13]. Tego samego dnia Élisabeth Borne została powołana na urząd premiera[14]. 20 maja 2022 ogłoszono nominację dla pozostałych członków gabinetu[15]. W wyborach w czerwcu tegoż roku z ramienia prezydenckiej koalicji uzyskała mandat posłanki do Zgromadzenia Narodowego[16]. Élisabeth Borne pozostała na urzędzie premiera; 4 lipca 2022 dokonano powyborczej rekonstrukcji rządu[17][18].

8 stycznia 2024 podała się do dymisji, która została przyjęta przez prezydenta Emmanuela Macrona[19]. Następnego dnia na funkcji premiera zastąpił ją Gabriel Attal[20].

Odznaczenia edytuj

Odznaczona Legią Honorową V klasy (2013)[21] oraz Orderem Narodowym Zasługi V klasy (2008)[22].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Elisabeth Borne. Elle a pris le métro. liberation.fr, 20 maja 2015. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).
  2. ↑ a b c Aurelien Breeden: France’s New Prime Minister Overcame Tragedy in Her Youth. nytimes.com, 23 maja 2022. [dostęp 2022-05-28]. (ang.).
  3. ↑ Ben Bloch: France’s new prime minister is the daughter of a Holocaust survivor and French Resistance hero. „The Jewish Chronicle”, 17 maja 2022. [dostęp 2022-05-28]. (ang.).
  4. ↑ a b What are the Jewish roots of France’s newest prime minister?. „The Jerusalem Post”, 17 maja 2022. [dostęp 2022-05-28]. (ang.).
  5. ↑ Richard Gougis: Quand Joseph, le père de la Première ministre Élisabeth Borne, était résistant à Nîmes. midilibre.fr, 17 maja 2022. [dostęp 2022-05-28]. (fr.).
  6. ↑ Elisabeth Borne, directrice de cabinet de Royal, prendra les commandes de la RATP. latribune.fr, 20 maja 2022. [dostęp 2022-05-31]. (fr.).
  7. ↑ a b c 1/02 Elisabeth Borne, nouvelle Préfète de la région, Préfète de la Vienne. lepetiteconomiste.com, 1 lutego 2013. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).
  8. ↑ 10 choses à savoir sur Elisabeth Borne, la ministre qui porte la réforme de la SNCF. nouvelobs.com, 3 kwietnia 2018. [dostęp 2019-07-17]. (fr.).
  9. ↑ Gouvernement Édouard Philippe: qui sont les ministres de Macron. lefigaro.fr, 17 maja 2017. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).
  10. ↑ Elisabeth Borne, actuelle ministre des Transports, remplace François de Rugy au ministère de la Transition écologique. francetvinfo.fr, 16 lipca 2019. [dostęp 2019-07-17]. (fr.).
  11. ↑ Remaniement: qui sont les ministres du gouvernement Castex. lefigaro.fr, 6 lipca 2020. [dostęp 2020-07-06]. (fr.).
  12. ↑ Neïla Latrous: L’aile gauche de la majorité se structure en parti pour donner de la voix. francetvinfo.fr, 25 listopada 2020. [dostęp 2021-11-30]. (fr.).
  13. ↑ Jean Castex a présenté la démission du Gouvernement. gouvernement.fr, 16 maja 2022. [dostęp 2022-05-16]. (fr.).
  14. ↑ Élisabeth Borne nommée Première ministre. gouvernement.fr, 16 maja 2022. [dostęp 2022-05-16]. (fr.).
  15. ↑ Annonce de la composition du Gouvernement. elysee.fr, 20 maja 2022. [dostęp 2022-05-20]. (fr.).
  16. ↑ Antoine Beau: Législatives: la Première ministre Élisabeth Borne élue députée dans le Calvados. leparisien.fr, 19 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-19]. (fr.).
  17. ↑ Nomination du Gouvernement. elysee.fr, 4 lipca 2022. [dostęp 2022-07-04]. (fr.).
  18. ↑ La nomination du Gouvernement d’Élisabeth Borne. gouvernement.fr, 4 lipca 2022. [dostęp 2022-07-04]. (fr.).
  19. ↑ Élisabeth Borne a présenté la démission du gouvernement à Emmanuel Macron, qui l'a acceptée. francebleu.fr, 8 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-08]. (fr.).
  20. ↑ Francja ma nowego premiera. Gabriel Attal najmłodszym szefem rządu w historii kraju. bankier.pl, 9 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-09].
  21. ↑ Décret du 12 juillet 2013 portant promotion et nomination. legifrance.gouv.fr, 14 lipca 2013. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).
  22. ↑ Décret du 30 janvier 2008 portant promotion et nomination. legifrance.gouv.fr, 31 stycznia 2008. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Élisabeth_Borne&oldid=72451444”