Ł
Ł (eł, przekreślone L, L z kreską ukośną[1]) – szesnasta litera polskiego alfabetu. Występuje także w kilku alfabetach języków słowiańskich (w kaszubskim, dolnołużyckim, górnołużyckim oraz w łacinkach białoruskiej i ukraińskiej), a także w języku weneckim, wilamowskim i języku Nawahów. Oznacza spółgłoskę /ɫ/ lub /w/ w językach słowiańskich i /ɬ/ w językach indiańskich.
Informacje podstawowe | |
Majuskuła |
Ł |
---|---|
Minuskuła |
ł |
Podstawowy alfabet |
łaciński (polski) |
Pochodzenie | |
Oparty na grafemie | |
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Pierwsze rozróżnienie ortograficzne l i ł pojawiło się w traktacie Jakuba Parkoszowica z roku 1440: dla „l” zaproponował literę przypominającą dla ł literę l z kreską biegnącą ku górze, w lewo[potrzebny przypis]. Obecną ortografię wprowadził Stanisław Zaborowski w wydanej w Krakowie w latach 1514–1515 książce „Orthographia seu modus recte scribendi et legendi Polonicum idioma quam utilissimus”. Uważany jest także za ojca litery ż.
Kodowanie
edytujW unikodzie litera Ł ma następujące kodowanie:
- wielka litera Ł: U+0141
- mała litera ł: U+0142
W ISO 8859 Ł jest włączona w systemy kodowania Latin-2, Latin-7 (Baltic Rim) oraz Latin-10 (South-Eastern European).
W TeXu Ł zapisuje się następująco:
- wielka litera Ł:
\L
- mała litera ł:
\l
Wymowa
edytujRozpowszechniona obecnie wymowa Ł to Ł wałczące[potrzebny przypis], wymawiane jak U w takich wyrazach jak „auto”. Zanika wymowa przedwojenna Ł kresowego, scenicznego.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Robert Bringhurst: Elementarz stylu w typografii. Wyd. II. Kraków: D2D.PL, 2008, s. 347. ISBN 978-83-927308-0-4.