Łódzki Związek Harcerzy Polskich
Łódzki Związek Harcerzy Polskich (ŁZHP) – nieistniejąca organizacja harcerska działająca w Łodzi oraz okolicach w latach 1916-1918. Powstała w wyniku wewnętrznych konfliktów ideologicznych w łódzkim środowisku instruktorów harcerskich Polskiej Organizacji Skautowej. Instruktorzy popierający koncepcje narodowo-demokratyczne sprzeciwili się udziału harcerzy w działaniach zbrojnych I wojny światowej i utworzyli odrębną organizację rejestrując statut 28 listopada 1916 r[1]. Na czele organizacji stanął Czesław Świerczewski[2]. ŁZHP było wychowawczym, patriotycznym, dobrowolnym i samorządnym stowarzyszeniem, otwartym dla chłopców pochodzenia polskiego.
Organizacja została rozwiązana w 1918 r., w wyniku ukonstytuowania się ogólnopolskiego Związku Harcerstwa Polskiego podczas Zjazdu Zjednoczeniowego w Lublinie.[3].
Bibliografia edytuj
- Krzysztof Jurek, Lilijka i łódzka. Historia harcerstwa łódzkiego do 1939 r., Wydawnictwo Piątek Trzynastego, Łódź 2006
- Grzegorz Nowak, Polskie związki skautowe i harcerskie 1909-1922, Niezależne Wydawnictwo Harcerskie, Warszawa 2019
- Wojciech Hausner, Marek Wierzbicki, Sto lat harcerstwa, Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2015
Przypisy edytuj
- ↑ Statut Łódzkiego Związku Harcerzy Polskich, AAN, 1916.
- ↑ Polski Słownik Biograficzny, t. 51, s. 317.
- ↑ Krzysztof Jurek, Lilijka i łódzka. Historia harcerstwa łódzkiego do 1939 r., 2006, ISBN 978-83-7415-131-3.