Łęgowo (województwo pomorskie)
Łęgowo (niem. Langenau[1]) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie gdańskim, w gminie Pruszcz Gdański nad rzeką Kłodawą przy drodze krajowej nr 91.
| ||
 Kościół św. Mikołaja w Łęgowie | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo | pomorskie | |
| Powiat | gdański | |
| Gmina | Pruszcz Gdański | |
| Liczba ludności | 2850 | |
| Strefa numeracyjna | (+48) 58 | |
| Kod pocztowy | 83-031 | |
| Tablice rejestracyjne | GDA | |
| SIMC | 0169236 | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Pruszcz Gdański   Łęgowo | ||
Położenie na mapie Polski  Łęgowo | ||
Położenie na mapie województwa pomorskiego  Łęgowo | ||
Położenie na mapie powiatu gdańskiego  Łęgowo | ||
 54°13′33″N 18°38′33″E/54,225833 18,642500
| ||
Do 1954 roku miejscowość była siedzibą gminy Łęgowo. W latach 1945–1998 miejscowość należała do województwa gdańskiego.
We wsi miał siedzibę Ośrodek Kultury, Sportu i Rekreacji Gminy Pruszcz Gdański. 9 października 2009 r. na terenie ośrodka otwarto Salę Kinowo-Teatralną im. Władysława Starewicza, ale w 2011 cały ośrodek został przeniesiony do Cieplewa; jego budynek natomiast przeznaczono na świetlicę wiejską.
HistoriaEdytuj
Wieś, lokowana w 1302 roku, aż do I rozbioru Polski była własnością oliwskich cystersów (darowizna wojewody pomorskiego), a opiekę duszpasterską nad miejscową parafią cystersi sprawowali aż do ok. 1830 r.
W 1656 r. w rejonie miejscowości kwaterował król Jan Kazimierz. Swój obóz miał tu wcześniej założyć również król Stefan Batory.
W latach 1773–1918 Łęgowo podlegało administracji zaboru pruskiego. Pod koniec tego okresu w Łęgowie były szkoły katolicka i protestancka, strażnik kolei żelaznej i bitego traktu, kowali 3 gwoźdz. 1, rzeźników 3, piekarzy 2.[2]
W drugiej połowie XIX wieku Georg Friedrich Abegg oraz Johannes Carl Kiesow z Gdańska znaleźli tu szczątki mamuta. W 1897 w miejscowości znajdowały się trzy zajazdy.
W 1919 Łęgowo znalazło się na terenie Wolnego Miasta Gdańska. W 1925 r. miejscowość otrzymała własny herb, przedstawiający czarnego orła mieczowego z herbu Prus Zachodnich, posiadającego na piersiach dwie tarcze herbowe – pierwszą z herbem Gdańska, drugą – z trzema złotymi kulami pod koroną, nawiązującymi do patrona miejscowego kościoła św. Mikołaja.
1 września 1939 Łęgowo zostało włączone do niemieckiej III Rzeszy. Wiosną 1945 roku znalazło się ponownie w Polsce.
TransportEdytuj
Transport publiczny obsługiwany jest przez firmę Przewozy Regionalne za pośrednictwem przystanków w Cieplewie i w Różynach. Komunikację drogową zapewniają linie autobusowe nr 3 (Gdańsk – Pszczółki), 50 (Gdańsk – Tczew), 842 (Pruszcz Gdański – Łęgowo – Wojanowo – Jagatowo) oraz 844 (Pruszcz Gdański – Żuławka). Na północny zachód od Łęgowa znajduje się węzeł drogowy Rusocin (A1 i S6).
ZabytkiEdytuj
Według rejestru zabytków NID[3] na listę zabytków wpisany jest kościół parafialny pw. św. Mikołaja, 1419, XVIII–XIX w., nr rej.: 200 z 23.02.1962.
Wspólnoty wyznanioweEdytuj
Zobacz teżEdytuj
- Inne miejscowości o nazwie Łęgowo
- Aglomeracja trójmiejska
- Grabiny-Zameczek
- Pruszcz Gdański
- Pszczółki
- Różyny
PrzypisyEdytuj
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
- ↑ Łęgowo (1) w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. V: Kutowa Wola – Malczyce. Warszawa 1884.
- ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo pomorskie. 2018-09-30. s. 34. [dostęp 2017-01-15].
- ↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2014-06-05].