Łaziska (powiat opolski)

wieś w województwie lubelskim

Łaziskawieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie opolskim, siedziba gminy Łaziska[5][6].

Łaziska
wieś
Ilustracja
kaplica
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

opolski

Gmina

Łaziska

Liczba ludności (2021)

424[2][3]

Strefa numeracyjna

81

Kod pocztowy

24-335[4]

Tablice rejestracyjne

LOP

SIMC

0385313[5]

Położenie na mapie gminy Łaziska
Mapa konturowa gminy Łaziska, w centrum znajduje się punkt z opisem „Łaziska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Łaziska”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Łaziska”
Położenie na mapie powiatu opolskiego
Mapa konturowa powiatu opolskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Łaziska”
Ziemia51°08′50″N 21°52′19″E/51,147222 21,871944[1]
Strona internetowa

Historycznie położone są w Małopolsce, w ziemi lubelskiej.

Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie lubelskim województwa lubelskiego[7].

W latach 1954-1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Łaziska. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa lubelskiego.

Wieś stanowi sołectwo w gminie Łaziska[8]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 500 mieszkańców[9].

Wierni kościoła rzymsko-katolickiego należą do parafii św. Tomasza i św. Stanisława (numery domów od 1 do 30)[10] oraz parafii Wniebowzięcia NMP w Opolu Lubelskim (pozostałe numery)[11]. Znajduje się tu kaplica filialna parafii Wniebowzięcia NMP w Opolu Lubelskim[12].

Części wsi edytuj

Integralne części wsi Łaziska[5][6]
SIMC Nazwa Rodzaj
0385320 Łaziska-Majątek część wsi
0385336 Średnie Łaziska część wsi

Demografia edytuj

Rok 2003 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015
Liczba ludności 555 527 530 520 519 518 510 497 492 497 488
Źródło: Dane własne stanu ludności gminy podane na koniec roku[13]

Historia edytuj

Wieś notowana w roku 1414 jako „Lassziska”, położona 6 km zachód od Opola. Historycznie w powiecie lubelskim, parafii Opole. W roku 1468 wieś graniczy z Kaliszankami i Niedźwiadą. Długosz podaje (1470-80) informację o granicy z Głodnem (Długosz L.B. t.III s.242). W roku 1496 wieś graniczy z Głodnem, Janiszowem, Niedźwiadą. Wieś była własnością szlachecką w roku 1414 dziedzicem był wówczas Goworko. w roku 1441 w księgach ziemskich występuje Grot z Chwalisławic sprzedaje on ⅓ wsi Łaziska za 100 grzywien Piotrowi z Wrzelowa. W roku 1468 w działach wymienia się Jana, 20 lat później w latach 1486–1496 dziedzicem (części czy całości nie wiadomo) był Stanisław Chobrzanski (w roku 1501-3 podsędek, od 1504-1507 sędzia ziemski lubelski). W księgach poborowych z lat 1531–1533 figuruje pobór z 3 łanów (Rejestr Poborowy). W roku 1529 dziesięcina z folwarku w wymiarze 2 grzywny oddawana była plebanowi w Opolu, z reszty wsi: biskupowi 24 groszy i plebanowi w Piotrawinie 7 grzywien (Liber Retaxationum 34, 437, 462)[14].

W wieku XIX Łaziska stanowiły wieś w powiecie nowoaleksandryjskim, gminie Kamień, parafii Piotrawin. Według spisu z roku 1827 we wsi było 20 domów i 190 mieszkańców. Według Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego dobra Łaziska składały się z folwarków: Łaziska i Średnie, wsi: Łaziska i Koszarów, od rzeki Wisły oddalone na 7 wiorst, posiadały rozległość wynoszącą 3680 mórg (około 2060 ha)[15].

Herb

Herb Łazisk stanowi postać Piotrowina[a] u boku św. Stanisława, występuje on zarówno w herbie gminy Łaziska jak i gminy Stanisławów.

Zobacz też edytuj

Uwagi edytuj

  1. Piotrowin to bohater hagiograficznej legendy z XI wieku, zapisanej w Żywocie św. Stanisława Wincentego z Kielczy. Biskup krakowski św. Stanisław ze Szczepanowa zakupił od Piotra Strzemieńczyka z Janiszewa, zwanego Piotrowinem, dobra ziemskie na rzecz biskupstwa. Po śmierci Piotrowina jego spadkobiercy upomnieli się o ziemię. Postawiony przed sądem Stanisław wyjaśnił w jaki sposób wszedł w posiadanie ziemi, lecz nie dano mu wiary. Wówczas biskup Stanisław wszedł do kościoła w Piotrawinie, kazał otworzyć grób i wskrzesił Piotrowina, by ten poświadczył prawdę w procesie.

Przypisy edytuj

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 71674
  2. Wieś Łaziska w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-05-05] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-05-05].
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 688 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2017-02-13].
  6. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
  7. Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
  8. Raport O stanie gminy za rok 2021. Sołectwa s. 4
  9. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  10. Oficjalna Strona Parafii Rzymskokataolickej w Piotrawinie - OFICJALNA STRONA INTERNETOWA PARAFII PIOTRAWIN [online], www.parafiapiotrawin.eu [dostęp 2023-11-29].
  11. Dominik Panas, Parafia – Archidiecezja Lubelska [online] [dostęp 2023-11-29] (pol.).
  12. Parafia Rzymskokatolicka p.w. Wniebowzięcia NMP w Opolu Lubelskim – Parafia Opole Lubelskie [online] [dostęp 2023-11-29] (pol.).
  13. Dane własne stanu ludności gminy podane na koniec roku
  14. Łaziska, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014.
  15. Łaziska (12), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 622.