Lista postaci ze świata Śródziemia

Jest to artykuł o charakterze zbiorczym dotyczący fikcyjnych postaci ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Daty dotyczące Pierwszej Ery podano za hipotetyczną chronologią autorstwa Roberta Fostera, opracowaną tylko na podstawie Silmarillionu.

Ród Bëora

Andreth

Bohaterka tekstu Athrabeth Finrod ah Andreth, opublikowanego w Morgoth’s Ring, tomie dziesiątym The History of Middle-earth.

Była córką Boromira i siostrą Bregora. W młodości mieszkała w domu Belemira, gdzie uczyła się od jego żony Adanel tradycji rodu Maracha. Zakochała się ze wzajemnością w Aegnorze, władcy elfów. Nie związali się, ponieważ Ñoldor, świadom zagrożenia wojną z Morgothem, nie chciał jej unieszczęśliwić. Andreth przyjaźniła się też z bratem Aegnora, Finrodem.

Athrabeth Finrod ah Andreth opowiada o rozmowie, jaką toczyła z Finrodem na temat natury i przeznaczenia ludzi oraz elfów.

Andreth prawdopodobnie zginęła podczas Dagor Bragollach (455 rok).

Jej imię znaczy Cierpliwość. Elfowie nazywali ją też Saelind (sind. mądre serce), ponieważ była uczona w tradycji ludzi, a jej sądy cechowała mądrość.

Baragund i Belegund

Poza Quenta Silmarillion o postaciach tych wspomina się w tekście Narn i Hîn Húrin oraz w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Byli synami Bregolasa. Mieszkali w Ladros do czasów Dagor Bragollach (455 rok). Po śmierci ojca, który zginął w walce z siłami Morgotha, obaj przyłączyli się do stryja Barahira, który wraz z garstką wojowników desperacko bronił się w górach Dorthonionu. Po pięciu latach ciągłych potyczek z orkami, Baragund i Belegund zginęli wraz z pozostałymi Edainami, gdy jeden z nich, Gorlim, zdradził położenie ich kryjówki nad jeziorem Tarn Aeluin.

Córką Baragunda była Morwena, natomiast dzieckiem Belegunda – Ríana.

Barahir

Wspominają o nim także bohaterowie Władcy Pierścieni, zwykle w zwrocie dotyczącym jego syna (Beren, syn Barahira).

Był synem Bregora, bratem Bregolasa. Żył na obszarze krainy Ladros. Poślubił Emeldirę i miał z nią syna, Berena.

Podczas bitwy Dagor Bragollach (455 rok), na czele grupy wojowników, walczył w pobliżu Przełomu Sirionu. Gdy w tej okolicy, na moczarach Serech, król Nargothrondu Finrod został otoczony przez orków, Barahir pośpieszył mu z pomocą i uratował go. Wówczas Finrod dał mu swój pierścień jako znak przyjaźni i obietnicę pomocy w potrzebie. Barahir powrócił potem do Dorthonionu, jako prawowity wódz plemienia, ponieważ Bregolas zginął. Mimo iż większość ludności uciekła stamtąd, nadal toczył desperacką walkę z żołdakami Morgotha na tym obszarze.

Wkrótce sytuacja stała się tak ciężka, że resztki kobiet i dzieci pod wodzą Emeldiry opuściły Dorthonion. W tym czasie większość wojowników Barahira zginęła i u jego boku zostało już tylko dwunastu towarzyszy. Byli to: syn Beren, jego bratankowie Baragund i Belegund oraz Dagnir, Dairuin, Radhruin, Ragnor, Gildor, Gorlim, Arthad, Urthel i Hatholdir. Cała grupa ukrywała się opodal jeziora Tarn Aeluin i kontynuowała walkę z orkami przez następne pięć lat.

Wyjęci spod prawa, odarci ze wszelkiej nadziei, tworzyli oddział desperatów, nie mogli bowiem uciec i nie chcieli się poddać (…) wycofali się między jałowe góry ponad linie lasów i błąkali się (…) byle jak najdalej od szpiegów i złych czarów Morgotha.

W końcu jednak Gorlim został pojmany przez orków, a Sauron nakłonił go do zdrady. Tak więc Barahir i jego ludzie zginęli, gdy w nocy okrążyli ich i zaatakowali żołdacy Morgotha. Przeżył tylko Beren, którego nie było tego wtedy w kryjówce. Gdy tam powrócił, mógł tylko pogrzebać ojca i podążyć za orkami, by odzyskać ojcowski pierścień.

Imię Barahir znaczy Pan wieży.

Baran

Był synem Bëora i towarzyszył mu w wędrówce z Eriadoru do Beleriandu. Gdy ojciec pozostawił plemię, wstępując na służbę u Finroda, Baran objął przywództwo. Resztę życia spędził na obszarze Estoladu.

Jego synem był Boron.

Beren

Był potomkiem Bëora. Żył zapewne na terenie Dorthonionu. Miał córkę imieniem Emeldira.

Imię Beren znaczy Odważny.

Boromir

Był synem Borona i po jego śmierci objął przywództwo nad Pierwszym Rodem. Od królów Ñoldorów otrzymał jako lenno obszar zwany Ladros w Dorthonionie, gdzie osiedliła się większość członków plemienia. Boromir był zatem pierwszym władcą tego regionu. Jego synem był Bregor.

Imię Boromir jest formą mieszaną języków quenya i sindarin; znaczy Czerwony klejnot.

Bregolas

Poza Quenta Silmarillion wzmianki na jego temat znajdują się w tekście Narn i Hîn Húrin.

Był starszym synem Bregora, bratem Barahira. Po śmierci ojca objął władzę nad plemieniem i krainą Ladros. Podczas Dagor Bragollach (455 rok) stanął, na czele swoich ludzi, do walki z wojskami Morgotha i poległ, walcząc u boku władców elfów, Aegnora i Angroda.

Miał trójkę dzieci: synów Baragunda i Belegunda oraz córkę Bereth.

Imię Bregolas prawdopodobnie znaczy Szybki liść.

Bregor

Był synem Boromira. Po śmierci ojca przejął władzę nad plemieniem i krainą Ladros. Miał dwóch synów: Bregolasa oraz Barahira.

Bëor

Był przywódca plemienia Edainów, które od jego imienia nazwano Rodem Bëora. Urodził się w 262 roku.

Poprowadził swój lud z dotychczasowych siedzib, położonych gdzieś w Eriadorze, dalej na zachód. Edainowie ci przeprawili się przez góry Ered Luin i w ten sposób, w 310 roku, dotarli jako pierwsi ludzie do Beleriandu.

W Ossiriandzie Bëor i jego towarzysze spotkali króla Finroda Felagunda. Przywiązawszy się do monarchy, podążyli za nim w głąb Beleriandu i osiedlili się w krainie Estolad. Gdy Finrod postanowił wrócić do Nargothrondu, Bëor wstąpił na służbę królewską i podążył razem z nim. Władzę nad plemieniem wcześniej przekazał swemu najstarszemu synowi Baranowi. Nigdy już nie wrócił do Estoladu. Resztę życia spędził wśród elfów. Zmarł śmiercią naturalną w Nargothrondzie.

Wówczas to (…) Eldarowie po raz pierwszy przekonali się, jak szybko przemija życie człowieka, i zobaczyli śmierć ze znużenia życiem, której Pierworodni nie znali. (…) Beor wszakże rozstał się z życiem bez protestu i odszedł spokojnie, Eldarowie zaś zdumiewali się dziwnym losem człowieczym, gdyż nie znajdowali w swej wiedzy jego wyjaśnienia i był on dla nich tajemnicą.

Zwano go też Bëorem Starym, bowiem dożył sędziwego wieku wśród ówczesnych Edainów.

Imię Bëor pochodzi z ich języka i znaczy Wasal. Nadali mu je współplemieńcy po tym, jak wstąpił na służbę u Finroda. Natomiast wcześniej nosił imię Balan.

Emeldira

Była córką Berena. Poślubiła Barahira i urodziła mu syna, który nosił imię po dziadku.

Gdy Dorthonion został opanowany przez siły Morgotha po bitwie Dagor Bragollach (455 rok), Emeldira poprowadziła kobiety i dzieci z plemienia do Brethilu, choć sama była gotowa pozostać i walczyć.

Znana jako Emeldira o Sercu Męża.

Gorlim

Jeden z dwunastu towarzyszy Barahira na wygnaniu.

Miał żonę Eilinel którą kochał, i o którą dbał, lecz pewnego dnia wracając z bitwy z orkami napotkał swój dom opustoszały i ograbiony przystał do kompanii Barahira, gdzie wyróżniał się większą niż inni desperacją. Jako że nie dowierzał, że jego żona umarła, często w nocy wyprawiał się do swojego dawnego domu. O tych eskapadach dowiedział się Sauron i wysłał swoje oddziały, by go złapali. Zdało mu się wtedy, że widzi swoją żonę w oknie i słyszy jej głos użalający się na męża, jak się okazało była to iluzja, która sprawiła, że Gorlim został schwytany. Przyprowadzono go na Tol Sirion zwaną wtedy Tol-in-Gaurhoth. Sauron chciał wydostać od niego informacje o kryjówce Barahira, więc Gorlim został poddany ciężkim torturom. W końcu mężczyzna zgodził się wyjawić kryjówkę banitów, jeśli Sauron wypuści jego i jego żonę. Po przekazaniu informacji Gorlim został zabity przez Saurona, który powiedział mu też, że jego żona dawno nie żyje.

Duch Gorlima objawił się Berenowi we śnie, gdzie miał przekazać mu w pełni całą opowieść o jego zdradzie, by ten mógł ostrzec ojca.

Po tych wydarzeniach zyskał przydomek nieszczęsny.

Ríana

Poza Quenta Silmarillion postać ta pojawia się w tekstach O Tuorze i jego przybyciu do Gondolinu, Narn i Hîn Húrin i w opartej na drugim z nich powieści Dzieci Húrina.

Była córką Belegunda. Żyła w Ladros do czasów bitwy Dagor Bragollach (455 rok). Po tej straszliwej klęsce opuściła Dorthonion, wraz z garstką uciekinierów po wodzą Emeldiry. Osiadła, podobnie jak część z nich, w Dor-lóminie. Była osobą łagodnego serca, kochającą przyrodę. Nie lubiła ani wojny, ani polowań.

W 473 roku poślubiła Huora, syna Galdora. Tylko przez dwa miesiące żyła z nim w szczęśliwym małżeństwie, bowiem Huor wyruszył na bitwę Nirnaeth Arnoediad i już nie wrócił. Dręczona niepokojem o męża, uległa szaleństwu i uciekła do puszczy. Od śmierci została ocalona przez grupę Elfów Szarych z Gór Mithrimu. W ich gościnie Ríana urodziła syna, Tuora i poprosiła gospodarzy, by nim się zaopiekowali. Wypowiedziała przy tym prorocze słowa:

(…) przepowiadam, bowiem że wielkie dobro wyniknie za jego sprawą dla elfów i ludzi.

Gdy elf Annael, przekazał jej wieść o tym, że Huor zginął i został pogrzebany w kurhanie Haudh-en-Ndengin, opuściła Hithlum. Przemierzyła całą równinę Anfauglith, dotarła do kurhanu i położywszy się na nim, zmarła.

Haladinowie

Haletha

Pojawia się w Silmarillionie. Pewne wzmianki na jej temat znajdują się w również Niedokończonych opowieściach.

Żyła w Pierwszej Erze. Była kobietą z ludu Edainów, przywódczynią plemienia Haladinów, córką Haldada, bliźniaczą siostrą Haldara.

Urodziła się i wychowała w Thargelionie. Okazała się silną i dumną dziewczyną. Z ojcem i bratem walczyła w obronie ostrokołu, położonego w widłach Ascaru i Gelionu, gdzie schroniła się większość Haladinów przed najazdem orków. Gdy ojciec i brat zginęli, Haletha podtrzymywała oblężonych na duchu. Kiedy w końcu orkowie wdarli się za ostrokół, nadciągnęła odsiecz: elfowie pod wodzą Caranthira, syna Fëanora, którzy wybili orków. Caranthir, doceniając męstwo Haladinów, zaoferował Halecie opiekę i ziemie położone bardziej na północy, lecz dziewczyna odrzuciła ta propozycję.

Haladinowie wkrótce wybrali Halethę na wodza i za jej przewodnictwem przenieśli się do Estoladu. Jednak Haletha postanowiła wyruszyć dalej na zachód, mimo niechętnego nastawienia większości plemienia. Powiodła Haladinów przez rzeki Celon i Aros, a następnie trasą pomiędzy Doriath a Ered Gorgoroth. Była to bardzo niebezpieczny obszar i plemię poniosła znaczne straty idąc tamtędy, (…) niejeden Haladin żałował, że dał się pociągnąć na tę wędrówkę, teraz wszakże nie miał już możliwości odwrotu. Dotarłszy na obszar królestwa Nargothrondu część Haladinów osiadła w rozproszeniu na równinie Talath Dirnen, reszta zaś podążyła za Halethą do lasu Brethil. Król Thingol niechętnie pozwolił im się tam osiedlić w zamian za strzeżenie przeprawy przez rzekę Teiglin.

Haletha resztę życia spędziła w Brethilu. Po śmierci pochowano ją pod kurhanem Haudh-en-Arwen. Nigdy nie wyszła za mąż i nie miała potomstwa, więc wodzem plemienia został jej bratanek Haldan.

Od imienia przywódczyni Haladinowie nazywani byli Ludem Halethy.

Wedle niektórych relacji Haletha otaczała się ponoć gwardią przyboczną, złożoną z kobiet wojowniczek.

Jej imię pochodzi z mowy Haladinów.

Barach

Pojawia się w Niedokończonych opowieściach w opowiadaniu Wierny Kamień, w rozdziale O Drúedainach.

Mieszkał w głębi lasu w odległości dwóch mil od najbliższej wioski z żoną i dziećmi obok siedziby Wosa Aghana.

Brandir

Pojawia się w Silmarillionie, Narn i Hîn Húrin oraz opartej na nim książce Dzieci Húrina.

Był synem Handira. W młodości przez nieszczęśliwy wypadek pokiereszował sobie nogę i kulał przez resztę życia.Po śmierci ojca, w latach 496–501 przewodził Haladinami z Brethilu. Wzniósł Ephel Brandir. Do końca 496 roku, tj. do czasu, kiedy w strony zamieszkane przez Haladinów przybył Túrin Turambar, Brandir unikał kontaktów ze sługami Morgotha.

Brandir przyjął i uzdrowił Niënor. Zakochał się w niej, lecz ona wolała Turambara. Na jego rzecz stopniowo tracił władzę i popularność. Gdy Túrin zabił Glaurunga, Brandir myślał, że Turambar nie żyje i że uda mu się uciec z Niënor, lecz ona pobiegła do miejsca domniemanej śmierci swego męża. Słysząc słowa Glaurunga, mówiącego o tym, że jest siostrą Túrina, skoczyła do Teiglinu. Brandir poszedł z powrotem do ludu Halethy, by poinformować ich o tych zdarzeniach,a po drodze zabił Dorlasa. Lecz Túrin wrócił, bo nie był martwy, lecz zamroczony krwią smoka. Nie chciał wierzyć w zeznania Brandira. Pomiędzy mężczyznami wywiązała się kłótnia, a Túrin w szale zabił przeciwnika.

Nosił przydomek Kulawy.

Dorlas

Poza Quenta Silmarillion pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin oraz w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był wojownikiem i przewodził tym Haladinom z Brethilu, którzy chętnie wyprawiali się przeciw orkom.

W 496 roku, na czele znacznego oddziału, zasadził się przy przeprawie przez Teiglin na maszerujących ze zdobytego Nargothrondu żołdaków Morgotha. Haladinowie liczyli na to, iż uda im się odbić jeńców, jednak na samym początku walki orkowie wymordowali więźniów, wśród których była księżniczka Finduilas. Nim zmarła, zdołał wyjawić swoje imię ludziom Dorlasa, którzy pochowali ją pod kurhanem Haudh-en-Elleth.

W jakiś czas potem, ponowienie walcząc z orkami, Dorlas i jego wojownicy zostali otoczeni przez nieprzyjaciół, ale z opresji uratował ich Túrin. Jako że zaczął wypytywać o Finduilas, przywódca opowiedział mu o losie księżniczki i zaprowadził go do jej grobu. Tam Túrin zemdlał i zdawało się, że umarł. Haladinowie (poznawszy po mieczu Gurthangu, iż jest to wódz Mormegil z Nargothrondu) zanieśli go do swej siedziby, Ephel Brandir. Po wyleczeniu przez pewien czas Túrin razem z nimi często stawał do walki z orkami.

Dorlas, będąc zwolennikiem otwartej wojny, namówił go później, by po ślubie z Niënor powrócił do wojaczki. Nie podobało się to Brandirowi, wodzowi plemienia, który sprzeciwiał się śmiałym wyprawom przeciw orkom, nie mogąc zresztą w nich uczestniczyć, był bowiem kulawy.

Gdy w 501 roku Glaurung zaczął zbliżać się do Brethilu, Dorlas zgłosił Túrinowi gotowość wzięcia udziału w ze smokiem i przy tej okazji potraktował wzgardliwie kalekiego Brandira, obecnego na naradzie. W końcu obaj wojownicy, wraz z ochotnikiem Hunthorem, ruszyli nocą ku Teiglinowi, by stawić czoło smokowi. Gdy jednak zbliżyli się do parowu, którym płynęła rzeka, Dorlas stchórzył. Uciekł i ukrył się w lesie. Gdy później spotkał go Brandir, doszło między nimi do gwałtownej sprzeczki. W jej wyniku Dorlas zginął z ręki Brandira.

Imię Dorlas pochodzi z sindarinu lub z mowy Haladinów.

Haldad

Był ojcem Halethy i Haldara. Gdy Haladinowie zostali zaatakowani przez orków w Thargelionie, zorganizował obronę. W widłach rzek Ascar i Gelion wzniósł ostrokół, gdzie schronili się członkowie plemienia. Haldad kierował obroną tego miejsca przed żołdakami Morgotha dopóki nie zginął, podczas jednej z wycieczek za ostrokół.

Haldan

Był synem Haldara i bratankiem Halethy. Po jej śmierci objął przywództwo nad pelemieniam w Brethilu.

Haldar

Był synem Haldada, bratem Halethy. Podczas oblężenia ostrokołu Haladinów w Thargelionie przez orków, rzucił się, by bronić ciała zabitego ojca, lecz sam również zginął z rąk przeciwników.

Jego synem był Haldan.

Haldir

Matěj Čadil, Haldir and Glóredhel

Poza Quenta Silmarillion postać ta pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był synem Halmira, bratem Harethy. Poślubił Glóredhelę, córkę Hadora. Miał z nią syna imieniem Handir. Pod opieką Haldira, przez pewien czas, wychowywali się w Brethilu jego siostrzeńcy: Húrin i Huor.

Po śmierci ojca i objęciu władzy nad plemieniem przyłączył się do Ligi Maedhrosa, której celem było pokonanie Morgotha. Haldir, wraz z zastępem Haldinów, wziął udział w bitwie Nirnaeth Arnoediad (473 rok). Zginął w walce na równinie Anfauglith, osłaniając odwrót armii Fingona spod Angbandu.

Imię Haldir pochodzi z mowy Haladinów lub z sindarinu. W tym drugim przypadku znaczy Wysoki mąż.

Haretha

Była córką Halmira. Poślubiła Galdora z Dor-lóminu, syna Hadora. Urodziła mu dwóch synów, Húrina i Huora.

Imię Haretha pochodzi z języka Haladinów.

Hunthor

Postać ta pojawia się w Silmarillionie, Niedokończonych opowieściach i Dzieciach Hurina.

Jeden z Haladingów żyjących w Pierwszej Erze w Brethilu, krewniak Brandira Kulawego. Wraz z Túrinem wyruszył zabić Glaurunga. Zginął pod Cabed-en-Aras uderzony spadającym kamieniem w głowę.

Ród Hadora

Aerina

Była blisko spokrewniona z Húrin Thalionem, władcą Dor-lóminu. Była córką Indora. Zamieszkiwała Dor-lómin.

Została zmuszona do ślubu wbrew jej woli przez Easterlinga Broddę po tym, jak został on władcą Hithlumu. W tajemnicy pomagała żonie Húrina, Morwenie, po bitwie Nirnaeth Arnoediad, i za tę pomoc była bita przez swego męża.

Kiedy Túrin powrócił do Dor-lóminu, zaproponowano mu gościnę w jej domu. Dowiedział się od Aeriny, że jego matka i siostra wyruszyły do Doriathu.

Trochę później Túrin zabił Broddę i innych Easterlingów, przypieczętowując tym los Aeriny. Zaproponował jej, że weźmie ją ze sobą i przeeskortuje do Doriathu, ale ona odmówiła, mówiąc, że jest pewne, że umrze w dziczy, jak to, że tutaj stoi.

Thomas Honegger w swej analizie postaci tolkienowskich zwraca szczególną uwagę na relacje Túrina z Aeriną i Asgonem, w związku z negatywnymi konsekwencjami jego uczynków.

Andróg

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Członek grupy banitów do których przystał Túrin. Andróg pochodził z Dor-Lominu, jednak przystał do banitów po tym, jak zabił kobietę i był ścigany w całym kraju. Zabił swoją strzałą syna krasnoluda Mîma, Khîma. Za ten czyn został przeklęty przez Mîma: miał umrzeć tak, jak jego syn – od swojej strzały. Tak też się stało: gdy orkowie odkryli siedzibę banitów w domostwie Mîma, Andróg próbując postrzelić ich z łuku, zadrasnął się zatrutą strzałą. Zdołał jednak uwolnić Belega z łańcuchów Mîma, zanim umarł.

Vogel i Sena przeanalizowali postępowanie bandyty Andróga, uznając je za podobne do działań orków.

Algund

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był człowiekiem z Dor-Lóminu żyjącym w Pierwszej Erze. Po podbiciu całego Hithlumu przez Easterlingów uciekł i napotkał grupę banitów Gaurwaith, do których przystał. Był najstarszym jej członkiem. Zginął na Amon Rûdh podczas napadu orków na domostwo krasnoluda Mîma.

Asgon

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był człowiekiem z Dor-Lóminu żyjącym w Pierwszej Erze. Uczestniczył w buncie Niewolników w domostwie Easterlinga Broddy. Następnie pomógł Túrinowi wydostać się z Dor-Lóminu.

Dírhvael

Informacje na jego temat znaleźć można w przypisach dołączonych do Niedokończonych opowieści.

Był człowiekiem z Dor-Lóminu. Tolkien przypisywał mu spisanie Narn i Hin Hurin, które było jego jedynym dziełem. Był biegły w języku Elfów Szarych w którym też spisał swój utwór. Jego głównym zajęciem było zbieranie z różnych źródeł informacji o losach rodu Hadora. Miał zginąć podczas napadu synów Fëanora na Przystanie Sirionu.

Forweg

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Przywódca grupy banitów, Gaurwaith, do której przystał Túrin. Pochodził z Dor-Lóminu. Został zabity przez Túrina kiedy ten próbował złapać córkę Larnacha.

Galdor Smukły

Poza Quenta Silmarillion postać ta pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin oraz w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był synem Hadora, starszym bratem Gundora i Glóredheli. Ożenił się z Harethą, córką Halmira z Brethilu. Ich dziećmi byli Húrin i Huor.

Po śmierci ojca, w 455 roku, Galdor objął władzę nad plemieniem i Dor-lóminem. Siedem lat później zginął na murach twierdzy Barad Eithel, w czasie nagłego ataku orków – strzała jednego z napastników trafiła go w oko.

Zwano go też Galdorem Smukłym. Jego imię prawdopodobnie znaczy Zamożny.

Gethron i Grithnir

Pojawiają się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Dwaj żołnierze towarzyszący Túrinowi podczas jego wyprawy do Doriathu. Chociaż ich młodość przypadała na czasy Hadora to do tego czasu byli na tyle sprawni by móc mu towarzyszyć. Pierwszy z nich po przybyciu do królestwa Thingola zachorował i postanowił pozostać tam aż do śmierci. Drugi jednak powrócił do domu Morweny, gdzie dożył swoich ostatnich dni. Obaj pracowali wcześniej w gospodarstwie Morweny i najprawdopodobniej brali udział w bitwie pod Ethel Sirion.

Glóredhela

Poza Quenta Silmarillion postać ta pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Była córka Hadora Lórindola, siostrą Galdora i Gundora. Poślubiła Haldira z Brethilu i urodziła mu syna, Handira. Zmarła w 473 roku, gdy dotarły do niej wieści o śmierci Haldira w bitwie Nirnaeth Arnoediad.

Imię Glóredhela pochodzi z sindarinu, składa się ze słów glór – złoto i edhel – elf.

Gundor

Był młodszym synem Hadora Lórindola, bratem Galdora i Glóredheli. Poległ w bitwie Dagor Bragollach, walcząc u boku ojca pod murami twierdzy Barad Eithel.

Hador Lórindol

Poza Quenta Silmarillion postać ta wspominana jest także w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był przywódcą plemienia Edainów, które od jego imienia nazwano Rodem Hadora. Urodził się w 389 roku.

Jego ojcem był Hathol. W młodości Hador służył w armii Noldorów i stał się jednym z domowników króla Fingolfina, który bardzo go cenił i lubił. Około 425 roku otrzymał od tego monarchy jako lenno krainę Dor-lómin w Hithlumie. Osiedlił się tam wraz z większością swego plemienia. Powszechnie uważano go za najmożniejszego ze władców wszystkich Edainów.

Hador cieszył się wielką sympatią elfów przez całe życie, a Fingon podarował mu Smoczy Hełm, który chronił go podczas walk z żołdakami Morgotha. Jego czasy to okres największej świetności Edainów w Beleriandzie. Hador poniósł śmierć podczas bitwy Dagor Bragollach w 455 roku, walcząc w straży tylnej wojsk Fingolfina pod twierdzą Barad Eithel.

Od koloru swoich włosów nosił przydomek Lórindol – Złotowłosy. Zwano go też Hadorem Złotogłowym. Miał troje dzieci – synów Galdora i Gundora oraz córkę Glóredhelę.

Imię Hador pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Miotacz. Przydomek Lórindol jest również słowem sindarińskim.

Huor

Poza Quenta Silmarillion pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był synem Galdora i Harethy, młodszym bratem Húrina. Urodził się w 444 roku.

Bracia przez pewien czas wychowywali się w Brethilu, u wuja Haldira. W trakcie pobytu tam, mimo młodego wieku (miał trzynaście lat) Huor wziął udział w jednej z bitew między Haladinami a orkami. Podczas walki obaj bracia zostali odcięci od reszty swoich towarzyszy. Musieli uciekać przed przeciwnikami aż do brodu Brithiach. Nie dostali się do niewoli, bowiem pomocy udzielił im sam Ulmo, który zesłał gęsta mgłę. Skryci w niej synowie Galdora dotarli na teren Dimbaru. Błąkających się wśród pustkowi i szczytów gór Crissaegrim wypatrzyły orły Thorondora i zaniosły do Gondolinu. Tam przez blisko rok, Huor i Húrin przebywali otoczeni opieką oraz życzliwością króla Turgona. Ostatecznie jednak wyprosili u monarchy zgodę na opuszczenie ukrytego królestwa. Obaj złożyli przysięgę, iż nie wyjawią nikomu położenia Gondolinu i orły zaniosły ich do Dor-lóminu.

W późniejszych latach, Huor niewątpliwie uczestniczył w walkach z wojskami Morgotha. Wyróżniał się, w przeciwieństwie do brata, wysokim wzrostem i uznawano go za jednego z najroślejszych ludzi swoich czasów.

W 473 roku poślubił Ríanę, córkę Belegunda. Zaledwie dwa miesiące później, wyruszył z Húrinem na bitwę Nirnaeth Arnoediad. Gdy klęska sił Ñoldorowie i ich sojuszników była już przesądzona, Huor wespół z bratem nakłonił Turgona do wycofania się, by choć jego oddziały nie zostały zniszczone przez siły Morgotha. Wypowiedział wtedy prorocze słowa:

Widzę to, królu, oczyma śmierci. Rozstaniemy się tutaj na zawsze i nigdy już nie ujrzę białych ścian twojego grodu, lecz z ciebie i ze mnie weźmie początek nowa gwiazda.

Następnie, razem z Húrinem, na czele resztek ludzi z Dor-lóminu, osłonił odwrót wojsk Gondolinu, po czym Edainowie zajęli pozycję przy moczarach Serech. Desperacko bronili się, pozbawieni szans na ocalenie i tam zginął Huor, zraniony w oko zatrutą strzałą.

Sador

Informacje na jego temat można znaleźć w Dzieciach Húrina i Niedokończonych opowieściach.

Jeden ze służących Húrina w Dor-Lóminie wraz z nim wyruszył na wojnę, lecz został odesłany do pracy w lesie. Gdy znowu nastały niespokojne czasy Sador wyruszył wraz ze panem i jego ludźmi do Eithel Sirion, gdzie stoczyli wygrany bój z orkami. Jednak Sador z powodu kontuzji został znów odesłany do domu i znów zaczął pracować jako drwal i wtedy to okaleczył sam siebie biorąc zły zamach siekierą i trafiając siebie w nogę i nabawił się martwicy. Sador nadal pracował wtedy jako rzemieślnik wyrabiając rzeczy z drewna. Zaprzyjaźnił się z Túrinem który wołał na niego Labadal, czyli Skokostopy. Gdy Easterlingowie podbili Dor-Lómin Sador uciekł, nie chcąc żyć pod ich jarzmem. Co jakiś czas odwiedzał panią Panią Aerinę krewniaczkę Hurina i żonę Easterlinga Broddy, która była skłonna pomagać członkom swojego ludu. Sador zginął na skutek ran podczas gdy Túrin wzniecił bunt niewolników w domostwie Broddy w ramach zemsty za to co się stało.

Urwena Lalaith

Informacje na jej temat można znaleźć w Silmarillionie, Niedokończonych opowieściach i w Dzieciach Húrina.

Urodziła się w 466 roku Pierwszej Ery, zmarła w 469 roku. Była kobietą z Trzeciego Rodu Edainów, córką Húrina Thaliona i Morweny Eledhwen (z Pierwszego Rodu Edainów), siostrą Túrina Turambara i Niënor.

Jest bardziej znana pod imieniem Lalaith, co w sindarinie znaczy Śmiech. Przydomek uzyskała od strumienia Nen Lalaith. Jako że miała złote włosy mówiono o niej dziecię elfów. Była pogodnym i wesołym dzieckiem. Túrin lubił strzec jej tak, by go nie widziała. Gdy Zły Dech dotarł do Dor-lóminu, rodzeństwo zachorowało, a Urwena zmarła. Od tej pory nie mówiono już o niej Lalaith, ponieważ ucichł śmiech w tym domu.

Inni Edainowie

Aerandir, Falathar i Erellont

Byli żeglarzami z Przystani Sirionu, trzema marynarzami, którzy towarzyszyli Eärendilowi w jego wyprawach. Razem z nim opłynęli na Vingilocie wszystkie morza Ardy, a później dotarli razem z wodzem i Elwingą do Amanu. Tam też rozstali się z Eärendlilem oraz Elwingą, gdy ten ruszył stawić się przed obliczem Valarów. Nigdy więcej ich nie zobaczyli. Później Eönwë, herold Manwego, nakazał im wsiąść do innej łodzi, którą wiatr pchnął daleko, na wschód Śródziemia. Ich dalsze losy pozostają nieznane.

Imię Aerandir znaczy Morski Wędrowiec.

Larnach

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był jednym z leśnych ludzi żyjących w krainie na południe od Teiglinu. Był ojcem kobiety, którą ścigali Andróg i Forweg. Kiedy Túrin zabił Forwega, córka Larnacha zaproponowała mu gościnę u ojca w domu mówiąc, że ten szczodrze nagradza za dwie wilcze głowy. Dzięki zeznaniom Larnacha Beleg Cuthalion domyślił się, że Túrin jest w grupie banitów i gdzie ucieka.

Ulrad

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był członkiem grupy banitów, Gaurwaith. Przyjaźnił się z mężczyzną którego zabił Túrin by wkupić się do bandy. Ulrad jawnie sprzeciwiał się przyjęciu go do bandy. Miał wykonać egzekucję na Belegu, kiedy złapali go banici. Zginął na Amon Rhud podczas napadu orków na dom krasnoluda Mîma.

Malach

Syn Maracha. Przez czternaście lat przebywał w Hithlumie gdzie nadano mu imię Aradana. Dziadek Hadora Złotowłosego i ojciec Hathola.

Marach

Przodek Hadora Złotowłosego. Przeprowadził swój lud przez Ered Luin. Osiedlił się w Estoladzie i pozostał tam do śmierci.

Númenorejczycy

Almarian

Postać drugoplanowa z tekstu Aldarion i Erendis, królowa Númenoru, małżonka Tar-Meneldura.

Żyła w drugiej połowie I tysiąclecia Drugiej Ery. Była córka Vëantura, żeglarza i kapitana númenorejskiej floty. Miała złociste włosy i była bardzo urodziwa. Poślubiła Tar-Meneldura, który w 740 roku Drugiej Ery został piątym władcą wyspy. Miała z nim troje dzieci: Anardila, później znanego pod imieniem Aldarion oraz córki Ailinelę i Almielę.

Przez wiele lat Almarian wspierała swego ukochanego syna w realizacji jego żeglarskich zamierzeń. Starała się przy tym powstrzymywać męża przed ograniczaniem zapędów jego następcy. Właśnie Almarian zauważyła Erendis i uważała, że będzie ona dobrą żoną dla Aldariona. Później, gdy małżeństwo to uległo jednak rozpadowi, opiekowała się wnuczką Ancalimë, którą bardzo rozpieszczała.

Imię Almarian pochodzi z quenyi.

Aratan

Postać wymieniana w tekście Pierścienie Władzy i Trzecia Era, pojawia się także w Klęsce na polach Gladden; drugi syn Isildura.

Żył na przełomie Drugiej i Trzeciej Ery. Razem z pozostałymi członkami rodziny uciekł przed upadkiem Númenoru w 3319 roku Drugiej Ery. Następne lata spędził w Gondorze i wziął udział w wojnie Ostatniego Sojuszu z Sauronem (lata 3429–3441 Drugiej Ery). Podczas oblężenia Barad-dûr (3434–3441 Drugiej Ery) przebywał wraz z bratem Ciryonem w Minas Ithil, strzegąc tej warowni przed niespodziewanym atakiem wroga.

Isildur zabrał go ze sobą i swoimi pozostałymi synami, gdy wyruszył objąć rządy w Arnorze. Aratan poległ w bitwie na polach Gladden, próbując pomóc Ciryonowi.

Jego imię pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowie Królewski człowiek.

Beregar

Człowiek z Ziem Zachodnich Númenoru. Był potomkiem rodu Beöra, mężem Núneth i ojcem Erendis. Nieznana jest data jego narodzin i śmierci.

Ciryatur

Postać wzmiankowana w tekście Historia Galadrieli i Celeborna; admirał floty Númenoru.

Żył za czasów Tar-Minastira (XV–XIX wiek Drugiej Ery). W 1700 roku Drugiej Ery dowodził wielką wyprawą, wysłaną przez tego władcę na pomoc Gil-galadowi, która przesądziła o wyniku wojny elfów z Sauronem.

Imię Ciryatur pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowie Władca okrętów.

Ciryon

Postać wymieniana w tekście Pierścienie Władzy i Trzecia Era, pojawia się także w Klęsce na polach Gladden; trzeci syn Isildura.

Żył na przełomie Drugiej i Trzeciej Ery. Uciekł wraz z ojcem i pozostałymi członkami rodziny przed upadkiem Númenoru w 3319 roku Drugiej Ery do Śródziemia, gdzie następne lata spędził w nowo założonym królestwie Gondoru. Walczył potem w wojnie Ostatniego Sojuszu z Sauronem (lata 3429–3441 Drugiej Ery). Podczas oblężenia Barad-dûr (3434–3441 Drugiej Ery) Ciryon przebywał wraz z bratem Aratanem w Minas Ithil, strzegąc tej warowni przed niespodziewanym atakiem sił Władcy Ciemności.

Poległ w bitwie na polach Gladden wraz z wszystkimi żołnierzami, którzy wraz z Isildurem maszerowali do Arnoru.

Imię Ciryon pochodzi z quenyi; zawiera cząstkę cir, która jest rdzeniem słowa cirya (statek).

Elendur

Postać wzmiankowana w tekście Pierścienie Władzy i Trzecia Era, pojawia się także w Klęsce na polach Gladden, gdzie odgrywa ważną rolę; najstarszy syn Isildura.

Urodził się w 3299 roku Drugiej Ery. Wraz z ojcem i pozostałymi członkami rodziny, przeżył zagładę ojczystego Númenoru w 3319 roku. Następne lata spędził w królestwie Gondoru i uczestniczył w wojnie Ostatniego Sojuszu z Sauronem. W kolejnych starciach zwykle przebywał u boku Isildura, z wyjątkiem ostatniej walki na stokach Góry Przeznaczenia (3441 rok).

Po zwycięstwie nad Władcą Ciemności, jako że cieszył się pełnym zaufaniem Isildura, był jedną z nielicznych osób wiedzących o istnieniu Jedynego Pierścienia, władca bowiem nie rozgłaszał faktu posiadania tego magicznego klejnotu. Razem z braćmi Aratanem i Ciryonem towarzyszył mu w drodze na północ, do Arnoru, w 2 roku Trzeciej Ery. W trakcie bitwy na polach Gladden to on nakłonił ojca do ucieczki. Zginął jako jeden z ostatnich Dúnedainów.

Elendur był bardzo podobny do swego dziadka, Elendila, zarówno pod względem charakteru, jak i wyglądu. Miał zadatki na wybitnego władcę.

Jego imię pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowie Przyjaciel elfów lub Miłujący gwiazdy (ewentualnie Oddany gwiazdom).

Erendis

Główna bohaterka tekstu Aldarion i Erendis; królowa Númenoru, małżonka Tar-Aldariona.

Urodziła się w 771 roku Drugiej Ery, była córką Beregara i Núneth. Jako piękna, młoda dziewczyna zakochała się w następcy tronu Númenoru, Aldarionie, a rodzice uznali, że to dobry wybór. Aldarion podarował jej diament ze Śródziemia, który nosiła na srebrnym pasku na czole. Od tego czasu nazwano ją Tar-Elestirnë, co znaczy Pani z Gwiazdą na Skroni. Zanim doszło do zaręczyn i ślubu, musiało upłynąć wiele lat, gdyż Aldarion wypływał w dalekie podróże. Chociaż lubiący Erendis ojciec Aldariona – król Tar-Meneldur – próbował go przekonać do założenia rodziny, nie udało mu się to.

Kiedy zostali małżeństwem, w 873 roku urodziła mu córkę, Ancalimë. Przez pewien czas żyli razem szczęśliwie, lecz Erendis zaczęła nienawidzić morza, które Aldarion darzył coraz większym uczuciem. Czasami zabierała swoją córkę i podróżowała z nią do swojego macierzystego regionu Númenoru, Emerië. Kiedy Tar-Aldarion wrócił z długiej podróży, okazało się, że ich separacja stała się trwała. Zażądał oddania córki, co Erendis niechętnie zrobiła. Przez długie lata żyli w nieszczęściu, nie mogąc się pogodzić, co uniemożliwiały podróże Tar-Aldariona, obowiązki króla i jego dłuższe życie odziedziczone przez półelfickich przodków. Erendis zginęła w 985 roku, najprawdopodobniej topiąc się w morzu.

Gimilkhâd

Postać z Akallabêth, nieco więcej informacji na jej temat zawarto w Dynastii Elrosa; młodszy brat Tar-Palantira.

Urodził się w 3044 roku Drugiej Ery, był drugim synem króla Ar-Gimilzôra i królowej Inzilbêth. Od dzieciństwa ulubieniec ojca, przewyższył go później pychą, bezwzględnością i despotyzmem. Stale skłócony z Tar-Palantirem, podczas jego rządów stał na czele stronnictwa tzw. Ludzi Króla i sprzeciwiał się woli monarchy, zarówno otwarcie, jak i skrycie. Gimilkhâd zmarł w 3243 roku, dość wcześnie jak na członka długowiecznego rodu Elrosa. Jego synem był Ar-Pharazôn.

Imię Gimilkhâd pochodzi z języka adûnaickiego.

Hallacar

Postać ta pojawia się w Niedokończonych opowieściach.

Był synem Hallatana z Hyarastorni w Númenorze i wywodził się z Rodu Elrosa. Ożenił się z Tar-Ancalimë i miał z nią syna Tar-Anáriona, jednak małżeństwo było nieszczęśliwe. Nieznana jest data jego urodzin i śmierci.

Ohtar

Postać wzmiankowana we Władcy Pierścieni oraz tekście Pierścienie Władzy i Trzecia Era. Pojawia się w Klęsce na polach Gladden; giermek Isildura.

Żył na przełomie Drugiej i Trzeciej Ery. Był bliskim towarzyszem Isildura i zarazem jego krewnym. Przeżył upadek Númenoru. Następne lata spędził zapewne w Gondorze. Walczył w wojnie Ostatniego Sojuszu z Sauronem (lata 3429–3441).

Ohtar był członkiem oddziału, który towarzyszył Isildurowi w drodze do Arnoru, w 2 roku Trzeciej Ery. Na samym początku bitwy na polach Gladden król, ogarnięty złymi przeczuciami, powierzył mu szczątki Narsila, rozkazując ocalenie ich za wszelką cenę. Ohtar, wraz z dwoma towarzyszami, zbiegł z pola walki i po długiej wędrówce dotarł z mieczem do Imladris (3 rok Trzeciej Ery).

Słowo Ohtar, pod jakim znany jest ten Dúnadan najprawdopodobniej nie jest imieniem. Pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowie Żołnierz, Wojownik. Mianem tym określano wszystkich w pełni wyćwiczonych żołnierzy númenorejskich, którzy nie zasłużyli jeszcze na miano rycerza.

Soronto

Urodzony 799 roku Drugiej Ery. Data jego śmierci nie jest znana. Był synem Olchaldora i siostry Tar-Aldariona, Ailinel. Gdyby Tar-Ancalimë nie wyszła za mąż za Hallacara (co zrobiła z przymusu), zostałby królem Numenoru. Soronto nigdy się nie ożenił i umarł bezdzietnie.

Vëantur

Postać z tekstu Aldarion i Erendis; númenorejski żeglarz, teść Tar-Meneldura.

Urodził się w 451 roku Drugiej Ery. Był znakomitym żeglarzem i za panowania za panowania Tar-Elendila piastował godność Kapitana Statków Króla.

W 600 roku jako pierwszy Númenorejczyk dotarł do brzegów Śródziemia na swym statku Entulessë. Zawinął do Mithlondu, gdzie został przyjaźnie powitany przez Gil-galada i Círdana, co zapoczątkowało wieloletnią przyjaźń pomiędzy Númenorejczykami oraz Eldarami ze Śródziemia. Na Emyn Beraid spotkał się też z ludźmi z Eriadoru, spokrewnionymi z Edainami. Do Númenoru powrócił jesienią 601 roku.

W ciągu następnych lat wielokrotnie podróżował do Mithlondu. Jego córką była Almarian, która poślubiła Tar-Meneldura. Vëantur szczególnie upodobał sobie swego wnuka, Anardila. Spędzał z nim wiele czasu i uczył go żeglarskiego rzemiosła. Wraz z Anardilem, wybrał się w swoją ostatnią podróż do Śródziemia na statku Númerrámar (lata 725 – 727). Później nigdy więcej nie już opuścił Númenoru, a swój okręt oddał wnukowi. Data jego śmierci jest nieznana.

Imię Vëantur pochodzi z quenyi.

Czarni Númenorejczycy

Rzecznik Saurona

Postać z Władcy Pierścieni, sługa i poseł Saurona.

Herumor i Fuinur

Dwaj Czarni Númenorejczycy, którzy doszli do wielkiej władzy w Haradzie, po przybyciu Elendila do Śródziemia.

Dúnedainowie Północy

Dúnedainami byli monarchowie Arnoru i królestw powstałych po jego rozpadzie, oraz ich potomkowie:

a także potomkowie niektórych mieszkańców Arnoru, Arthedainu, Cardolanu i Rhudauru:

Dírhael

Postać epizodyczna z Historii Aragorna i Arweny, fragmentu Dodatku A (Kronik królów i władców); dziadek Aragorna.

Żył pod koniec III tysiąclecia Trzeciej Ery. Dúnadan z Eriadoru, potomek Aranartha, pierwszego z Wodzów Dúnedainów. Być może był jednym ze Strażników Północy.

Poślubił Ivorwenę i miał z nią córkę, Gilraenę. Początkowo był przeciwny jej małżeństwu z Arathornem II, ze względu na młody wiek Gilraeny. Oprócz tego, jako że był obdarzony darem jasnowidzenia, spodziewał się rychłej śmierci Arathorna. Pod wpływem żony zmienił jednak zdanie i zezwolił na ślub.

Imię Dírhael pochodzi z sindarinu.

Gilraena

Postać z Historii Aragorna i Arweny, fragmentu Dodatku A (Kronik królów i władców); matka Aragorna.

Urodziła się w 2907 roku Trzeciej Ery. Była córką Dírhaela i Ivorweny. W 2929 roku zaślubiła Arathorna II. Dwa lata później urodziła mu syna, Aragorna II. Po śmierci męża (2933 rok) zamieszkała w Rivendell, gdzie wychowywała syna. Gdy Aragorn dorósł i ruszył w świat (2954 rok), powróciła do swego domu położonego gdzieś w Eriadorze. Syn odwiedzał ją, aż do jej śmierci w 3007 roku.

Gilraena słynęła ze swej urody i dlatego nazywano ją Gilraeną Piękną. Po swoich rodzicach odziedziczyła, w pewnym stopniu, dar jasnowidzenia.

Jej imię pochodzi z sindarinu. Znaczy w tej mowie Wędrująca gwiazda lub Kobieta z włosami ozdobionymi siatką z wplecionymi klejnotami.

W ekranizacji Władcy Pierścieni, w reżyserii Petera Jacksona, przedstawiono rozmowę Aragorna z Elrondem, przy grobie Gilraeny w Rivendell, która ma miejsce przed wyruszeniem Drużyny Pierścienia. Ta krótka scena nie ma literackiego pierwowzoru, została wymyślona przez scenarzystów i włączoną ją do wersji reżyserskiej filmu Drużyna Pierścienia, wydanej na DVD.

Halbarad

Postać epizodyczna z Powrotu króla; Strażnik Północy, jedyny znany z imienia (poza Wodzami Dúnedainów). Żył w czasach Wojny o Pierścień.

Był spokrewniony z Aragornem II. Przez wiele lat, razem z pozostałymi Strażnikami potajemnie pilnował granic Shire’u. Być może był jednym z tych Dúnedainów, którzy próbowali przy Brodzie Sarn powstrzymać Czarnych Jeźdźców przed wjazdem do kraju hobbitów w 3018 roku Trzeciej Ery.

W następnym roku Halbarad, na czele Szarej Drużyny, wyruszył do Rohanu, by dołączyć do Aragorna. Jako jego chorąży przebył całą Ścieżkę Umarłych i szlak przez południowe prowincje Gondoru aż po Minas Tirith. Poległ w bitwie na polach Pelennoru.

Jego imię pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Wysoki jak wieża.

Ivorwena

Postać epizodyczna z Historii Aragorna i Arweny, fragmentu Dodatku A (Kronik królów i władców); babka Aragorna.

Żyła pod koniec III tysiąclecia Trzeciej Ery. Była Dúnadanką z Eriadoru, żoną Dírhaela i matką Gilraeny. Przekonała męża do wyrażenia zgody na ślub córki z Arathornem II, bowiem, obdarzona jasnowidztwem, stwierdziła, iż związek ten może przynieść nadzieję Dúnedainom w zbliżających się mrocznych czasach.

Imię Ivorwena pochodzi z sindarinu.

Malbeth

Postać wspomniana przez bohaterów powieści w Powrocie króla. Więcej informacji na jej temat znajduje się w Dodatku A (Kronikach królów i władców).

Żył pod koniec II tysiąclecia Trzeciej Ery. Był doradcą króla Araphanta i zarazem jasnowidzem. Z racji tego daru Malbethem Wieszczkiem.

Przepowiedział imię i przyszłość syna Araphanta, Arvedui. Był też autorem proroctwa o dziedzicu Isildura i Ścieżce Umarłych, które wypełnił Aragorn podczas Wojny o Pierścień.

Imię Malbeth pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Złote słowa.

Dúnedainowie Gondoru

Dúnedainami byli monarchowie Gondoru, ich namiestnicy oraz większa część ich krewnych:

a także niektórzy spośród mieszkańców Gondoru:

Adrahil

Postać epizodyczna z tekstu Cirion i Eorl; gondorski możnowładca, przedstawiciel książęcego rodu z Belfalas, znanego później jako książęta Dol Amrothu.

Był jednym z wyższych dowódców wojsk Południowego Królestwa. Podczas bitwy na Dagorlad w 1944 roku Trzeciej Ery miał pod swoją komendą lewe skrzydło armii. Zapewne walczył też w Bitwie o Obóz. Jego synem był Imrazôr.

Imię Adrahil pochodzi z języka adûnaickiego.

Angamaitë i Sangahyando

Postacie z Dodatku A (Kronik królów i władców); przywódcy Korsarzy z Umbaru, zawzięcie walczących z Gondorem.

Byli prawnukami Castamira. Na czele swoich oddziałów zaatakowali i złupili w 1634 roku Trzeciej Ery portowe miasto Pelargir, zabijając przy tym króla Minardila.

Imiona Angamaitë i Sangahyando pochodzą z quenyi. Pierwsze z nich znaczy w tej mowie Żelaznoręki, drugie natomiast Ten, który miażdży tłum.

Artamir

Postać wzmiankowana w Dodatku A (Kronikach królów i władców), występuje też w tekście Cirion i Eorl; następca tronu Gondoru.

Był starszym synem króla Ondohera. Razem z ojcem ruszył na wyprawę przeciw Woźnikom w 1944 roku Trzeciej Ery i u jego boku poległ w bitwie na Dagorlad. Ciała Artamira nigdy nie odnaleziono.

Jego imię pochodzi z quenyi i oznacza Szlachetny klejnot.

Berúthiel

Postać z przysłowia wspomnianego w Drużynie Pierścienia. Przez długi czas nie pojawiała się w żadnym innym tekście, o czym Tolkien wspominał w swoich listach.

We Władcy Pierścieni nie wspomina się chyba o niczym, co nie istnieje w legendach napisanych przed jego powstaniem, a przynajmniej należących do wcześniejszego okresu – poza „kotami królowej Berúthiel”.

W końcu jednak powstał krótki zarys opowieści o niej, który Ch. Tolkien zamieścił w przypisie do tekstu Istari; królowa Gondoru, małżonka Falastura.

Żyła w drugiej połowie I tysiąclecia Trzeciej Ery. Była osobą nikczemną i samotną, nie kochaną przez męża. Nienawidziła morza, w którym rozmiłowany był Falastur, jak również wszelkiej ludzkiej działalności, żywych barw czy misternych ozdób. Ubierała się tylko w czerń i biel. Mieszkała w Domu Króla w Osgiliath, którego nigdy nie opuszczała. Ściany tego pałacu pozostawiła gołe, natomiast w ogrodzie, między cisami i cyprysami, umieściła upiorne rzeźby.

Umiała czytać w myślach swoich kotów, dziewięciu czarnych i jednego białego, które dręczyła i wysyłała na przeszpiegi. Znała dzięki temu wszystkie sekrety królestwa. Ludzie bali się tych kotów i przeklinali zwierzęta, ilekroć trafili na nie. W bliżej nieznanych okolicznościach została skazana przez męża na wygnanie, a jej imię wymazano z Księgi Królów. Berúthiel została umieszczona na statku, wraz ze swymi kotami. Ostatni raz okręt ten widziano w pobliżu Umbaru. Jej dalsze losy pozostają nieznane.

W Śródziemiu zachowało się powiedzenie o kotach królowej. Przytoczył je Aragorn, mówiąc o zdolnościach Gandalfa, podczas wędrówki Drużyny Pierścienia przez Morię:

Lepiej umie znajdować wśród nocy drogę do domu niż koty królowej Berúthiel.

Imię Berúthiel pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Królowa kobieta.

Estelmo

Postać z tekstu Klęska na polach Gladden.

Żył na przełomie Drugiej i Trzeciej Ery. Był giermkiem Elendura. Wraz z nim i eskortą towarzyszył Isildurowi w drodze do Arnoru. Podczas bitwy na polach Gladden był świadkiem ostatniej rozmowy Elendura z ojcem. Ogłuszony w walce, został odnaleziony żywy pod ciałem swego pana.

Faramir

Postać wzmiankowana w Dodatku A (Kronikach królów i władców), występuje też w tekście Cirion i Eorl; książę Gondoru.

Żył pod koniec II tysiąclecia Trzeciej Ery. Był synem króla Ondohera, około trzy lata młodszym od następcy tronu Artamira.

W 1944 roku, w obliczu najazdu Woźników, ojciec mianował go regentem i pozostawił w stolicy, Minas Anor. Jednak Faramir w przebraniu dołączył do sojuszniczego oddziału Éothéodów i wziął udział w bitwie na Dagorlad. Podczas walki Éothéodzi zostali zepchnięci przez wroga w okolice Martwych Bagien. Tam nierozpoznany książę poległ w boju. Dopiero później odkryto jego prawdziwą tożsamość.

Imię Faramir jest formą mieszaną quenyi i sindarinu. Najprawdopodobniej znaczy Klejnot wśród myśliwych.

Fíriel

Postać z Dodatku A (Kronik królów i władców); królowa Arthedainu, małżonka Arvedui, dziedziczka tronu Gondoru.

Żyła na przełomie II i III tysiąclecia Trzeciej Ery. Była córką Ondohera, króla Gondoru. Miała dwóch braci – Artamira i Faramira.

W 1940 roku poślubiła Arvedui, następcę Araphanta. Urodziła mu kilku synów, z których najstarszym był Aranarth. Po śmierci Ondohera z synami w bitwie na Dagorlad, Arvedui, powołując się na prawa małżonki do korony, próbował zostać uznanym za władcę Gondoru, ale jego roszczenia zostały odrzucone.

Losy Fíriel po upadku Arthedainu i śmierci męża w 1975 roku nie są znane. Być może resztę życia spędziła w Lindonie lub Rivendell.

Jej imię pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Śmiertelna kobieta.

Minohtar

Postać z tekstu Cirion i Eorl; dowódca wojsk Gondoru.

Żył pod koniec II tysiąclecia Trzeciej Ery. Był synem córki króla Calimehtara, siostrzeńcem Ondohera. Znano go jako doświadczonego żołnierza.

W Armii Północy, podczas bitwy na Dagorlad, dowodził prawym skrzydłem. Po śmierci króla Ondohera przejął dowodzenie nad całością sił. Na czele straży tylnej próbował powstrzymać kolejne natarcie Woźników, by osłonić odwrót gondorskich żołnierzy. Mimo początkowych sukcesów został pokonany i poległ, trafiony strzałą.

Imię Minohtar pochodzi z quenyi.

Morwena

Postać wymieniona w tekście The Heirs of Elendil.

Żyła w Trzeciej Erze. Była córką namiestnika Gondoru Belecthora I, siostrą Orodretha. Wyszła za mąż i założyła rodzinę. Jej wnukiem był namiestnik Egalmoth.

Imię Morwena pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Ciemna dziewczyna, ewentualnie Ciemna pani.

Morwena z Lossarnach

Postać z Dodatku A (Kronik królów i władców). Nieco więcej informacji o niej zawarto w komentarzu do Klęski na polach Gladden; królowa Rohanu, małżonka Thengla.

Urodziła się w 2922 roku Trzeciej Ery. Jej ojciec pochodził z Belfalas i był spokrewniony z książętami Dol Amrothu. Przeniósł się jednak do Lossarnach, gdzie urodziła się Morwena. W 2943 roku poślubiła Thengla, dziedzica tronu Rohanu. Żyjąc z nim w Gondorze urodziła mu troje dzieci, między nimi jedynego syna, Théodena. W 2953 roku, gdy Thengel został królem, udała się z nim do Rohanu. Powiła mu tam jeszcze dwie córki, ostatnią z nich była Théodwina. Data jej śmierci jest nieznana.

Morwena słynęła ze swej urody, wdzięku i dumy, dlatego Rohirrimowie nadali je miano Kwiat ze stali.

Ornendil

Postać z Dodatku A (Kronik królów i władców).

Był starszym synem króla Gondoru Eldacara. U boku ojca walczył w obronie Osgiliath podczas Waśni Rodzinnej. Gdy miasto padło w 1437 roku Trzeciej Ery, Ornendil dostał się do niewoli i został stracony na rozkaz Castamira.

Imię Ornendil pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowie Przyjaciel drzew (ewentualnie Kochający drzewa, Oddany drzewom).

Éothéodzi

Poniżej przedstawiono wodzów Éothéodów w kolejności ich panowania.

Marhwini

Postać z tekstu Cirion i Eorl, pierwszy wódz Éothéodów.

Był synem Marhariego. Po podboju Rhovanionu przez Woźników w 1856 roku Trzeciej Ery poprowadził większość zbiegów – nazwanych odtąd Éothéodami – do doliny Anduiny. Osiedlili się między rzeką Gladden a Samotną Skałą.

Przez dłuższy czas nie byli znani w Gondorze, aż Marhwini zawarł sojusz z królem Calimehtarem. Przekazywał mu informacje o zagrożeniu ze strony Woźników, jak i o przygotowywanym przez siebie powstaniu podbitych Nortów w Rhovanionie, które miało wybuchnąć gdy najeźdźcy wyruszą na nową wyprawę. W bitwie na Dagorlad w 1899 roku, odegrał ważną rolę, przyczyniając się do zwycięstwa i zadając Woźnikom w czasie pościgu straty wielkości jednej trzeciej ich wyjściowej liczby. Mimo udzielenie wsparcia powstańcom, Marhwini nie odzyskał dawnych ziem i musiał powrócić do siedzib w dolinie Anduiny, gdzie spędził resztę życia.

Gdy zmarł, władzę nad plemieniem objął jego syn, Forthwini.

Imię Marhwini składa się z gockich słów marh (koń) i wini (przyjaciel).

Forthwini

Postać z tekstu Cirion i Eorl.

Za swoich rządów musiał stawić czoła najazdom Woźników, którzy atakowali jego południowe ziemie, przedzierając się przez Przewężenie Mrocznej Puszczy lub poruszając się Wielką Rzeką. Ostrzegł też króla Ondohera przed planowaną przez nich agresją na Gondor i wysłał mu posiłki, które wzięły udział w bitwie na Dagorlad (1944 rok Trzeciej Ery).

Frumgar

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla.

W 1977 roku Trzeciej Ery, na wieść o upadku Angmaru, poprowadził swoje plemię z dotychczasowych siedzib, położonych między rzeką Gladden a Samotną Skałą, dalej na północ, w okolice źródeł Anduiny i podnóży Ered Mithrin. Powodem tej migracji był zarówno wzrost liczebności plemienia, jak i obawa przed zagrożeniem ze strony Dol Guldur. Dotarłszy na północ, Frumgar wyparł stamtąd resztki ludności Angmaru i nazwał nową siedzibę Éothéodem.

Jego synem i następcą był Fram.

Imię Frumgar (frumgār) po staroangielsku znaczy dosłownie pierwsza włócznia, co było zwrotem równoznacznym ze słowami książę, wódz.

Fram

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla.

Żył w dwudziestym pierwszym stuleciu Trzeciej Ery. Prawdopodobnie to on wzniósł gród Framsburg. Wsławił się zabiciem Scathy, smoka z Ered Mithrin. Dzięki temu zagarnął też skarb, zgromadzony przez bestię. Kiedy krasnoludowie wystąpili z roszczeniami do tych bogactw, Fram przesłał im naszyjnik wykonany z zębów Scathy, z następującymi słowami:

Takich klejnotów na pewno nie macie w swoim skarbcu, bo niełatwo je nabyć!

Podobno rozjuszeni tym krasnoludowie zabili wodza Éothéodów, lecz nie jest to pewna informacja. Jego potomkiem był Léod.

Imię Fram po staroangielsku znaczy niezłomny, silny, dzielny.

Léod

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla.

Urodził się w 2459 roku Trzeciej Ery. Za jego rządów obszar Éothéodu zaczął się przeludniać, bowiem znacznie wzrosła liczebności plemienia. Léod słynął z mistrzostwa w ujeżdżaniu dzikich koni. Gdy jednak próbował okiełznać mearasa Felarófa, został przez niego zrzucony i poniósł śmierć, uderzając głową o kamień (2501 rok).

Jego synem był Eorl.

Imię Léod po staroangielsku znaczy książę, było to poetyckie określenie.

Rohirrimowie

Baldor

Postać wspominana przez bohaterów Powrotu króla. Mowa o niej również w tekście Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do tego tomu powieści; książę Rohanu.

Był najstarszym synem króla Brega, bratem Aldora i Eofora. Życie zakończył tragicznie, z powodu pochopnie złożonej przysięgi. W 2569 roku Trzeciej Ery, podczas uczty wydanej przez ojca z okazji zakończenia budowy pałacu Meduseld, będąc pod wpływem wina Baldor poprzysiągł, iż przejdzie Ścieżkę Umarłych i zbada jej tajemnice. Jeszcze tego samego roku podjął się tej wyprawy, lecz nigdy już nie powrócił.

Podczas Wojny o Pierścień Aragorn II, podążający wraz z Szarą Drużyną Ścieżką Umarłych, odkrył szczątki Baldora.

Imię Baldor po staroangielsku znaczy śmiałek.

Ceorl

Postać epizodyczna z Dwóch wież; żołnierz Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.

Był uczestnikiem bitew u brodów na Isenie, jakie Rohirrimowie stoczyli z wojskami Sarumana. Po drugiej batalii, Ceorl został wysłany naprzeciw oddziału z Edoras, by przekazać wieści o porażce. Udało mu się do niego dotrzeć. Przekazał swoje przesłanie królowi Théodenowi, ku swemu zaskoczeniu, bowiem nie spodziewał się spotkać monarchy. Dołączył do jego zastępu monarchy i niewątpliwie walczył w bitwie o Rogaty Gród, choć nie jest wspomniany w opisie batalii.

Imię Ceorl po staroangielsku znaczy bohater, szlachcic.

Déorwine

Postać epizodyczna z Powrotu króla; dowódca Gwardii Królewskiej Théodena z czasów Wojny o Pierścień.

Stanowisko to objął najpewniej po bitwie o Rogaty Gród i śmierci poprzednika, Hámy. Brał udział w odsieczy Minas Tirith i zginął w bitwie na polach Pelennoru, walcząc u boku monarchy. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej zabitych w tej batalii.

Imię Déorwine znaczy po staroangielsku gorliwy przyjaciel lub też śmiały przyjaciel.

Dúnhere

Postać epizodyczna z Powrotu króla, pojawia się także w tekście Bitwy u brodów na Isenie; pan Harrowdale z czasów Wojny o Pierścień.

Był krewnym Erkenbranda. Podczas najazdu sił Sarumana na Rohan walczył w pierwszej i drugiej bitwie u brodów na Isenie. Dzięki własnemu męstwu udało mu się przeżyć te przegrane starcia. Później brał udział w przeglądzie sił Rohanu w Dunharrow i w odsieczy Minas Tirith. Poległ w bitwie na polach Pelennoru. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej poległych w tej batalii.

Imię Dúnhere po staroangielsku znaczy wojownik ze wzgórz.

Gléowine

Postać epizodyczna z Powrotu króla. Był nadwornym ministrelem Rohanu. Ułożył pieśń śpiewaną na pogrzebie króla Théodena.

Elfhelm

Postać drugoplanowa z Powrotu króla, pojawiają się też w tekście Bitwy u brodów na Isenie; marszałek Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.

Godność ta nosił od 3012 roku Trzeciej Ery. Dowodził garnizonem Edoras oraz jeźdźcami mobilizowanymi w okolicach stolicy (tzw. Zaciąg Edoras).

Podczas ataku Sarumana na Rohan, Elfhelm został wysłany ku brodom na Isenie, by wesprzeć oddziały Théodreda siłami czterech éoredów. Walczył więc w pierwszej bitwie u brodów, a w drugiej batalii, wraz z Grimboldem, dowodził całością sił Marchii. Odepchnięty przez wojska Sarumana na wschód, spotkał Gandalfa Białego, który poradził mu, by wycofał się do Edoras, aby strzec stolicy.

Elfhelm wziął następnie udział w odsieczy Minas Tirith. W bitwie na polach Pelennoru dowodził prawym skrzydłem. Gdy Armia Zachodu pod wodzą Aragorna II, wyruszyła na Morannon, marszałek pozostał w Minas Tirith, obejmując komendę nad 3000 Rohirrimami, którzy tam pozostali. Na ich czele rozbił oddziały Mordoru w Anórien. Po pokonaniu Saurona był obecny na koronacji Elessara. Później został przybocznym króla Éomera, który mianował go marszałkiem Wschodniej Marchii.

Imię Elfhelm po staroangielsku znaczy elfia ochrona.

Elfhilda

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; królowa Rohanu.

Elfhilda była małżonką Théodena. Zmarła w 2978 roku Trzeciej Ery, przy narodzinach ich jedynego dziecka, Théodreda.

Eofor

Postać wzmiankowana w Dodatku do tekstu Bitwy u brodów na Isenie; książę Rohanu.

Był trzecim, najmłodszym synem króla Brega. W 2569 roku Trzeciej Ery, gdy ojciec przeniósł stolicę do Edoras, otrzymał Aldburg jako własną siedzibę. Założył ród, boczną linię dynastii królewskiej. Jego potomkiem był Éomund ze Wschodniej Bruzdy.

Éomund ze Wschodniej Bruzdy

Postać wspominana przez bohaterów Władcy Pierścieni, zwykle w zwrocie mówiącym o jego dzieciach (Éomer, syn Éomunda; Éowina, córka Éomunda). Nieco więcej informacji na jego temat zwarto w tekście Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; pierwszy marszałek Rohanu.

Wywodził się z rodu Eofora, młodszego syna króla Brega. Jego przydomek, ze Wschodniej Bruzdy, odnosił się do regionu w którym zamieszkiwał. W 2989 roku Trzeciej Ery poślubił księżniczkę Théodwinę, córkę Thengla.

Éomund bronił głównie wschodniego pogranicza, zwalczając bandy orków z Mordoru i Isengardu, atakujących stadniny rohańskich koni. Był dzielnym, ale i porywczym wojownikiem. Zginął pod Emyn Muil w 3002 roku, gdy ścigając na czele garstki ludzi orków, wpadł w zasadzkę. Osierocił żonę i dwoje dzieci, Éomera oraz Éowinę.

Imię Éomund po staroangielsku znaczy chroniony przez konie.

Éothain

Postać epizodyczna z Dwóch wież; Jeździec Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.

Był jednym z członków éoredu marszałka Éomera (być może jego zastępcą). Uczestniczył w pościgu za bandą orków Uglúka, zakończoną bitwą na skraju Fangornu i wybiciem wszystkich przeciwników (29 lutego 3019 roku Trzeciej Ery). Gdy następnego dnia Rohirrimowie, wracający do Edoras, spotkali Aragorna, Legolasa i Gimliego, Éothain odnosił się do nich z wyraźną rezerwą. Doradzał Éomerowi pojmanie nieznajomych lub zostawienie w stepie, nie wierząc w ich słowa o poszukiwaniu hobbitów, które uważał za istoty z legend.

Imię Éothain po staroangielsku znaczy ten, któremu służą konie.

Erkenbrand

Postać epizodyczna z Dwóch wież, pojawia się także w tekście Bitwy u brodów na Isenie; dziedzic Zachodniej Bruzdy i pan Helmowego Jaru z czasów Wojny o Pierścień.

W młodości służył jak oficer w Gwardii Królewskiej, ale później porzucił tę godność i osiadł w swoich włościach w Zachodniej Bruździe. Darzono go tam powszechnym szacunkiem. Jako doświadczony wojownik był najważniejszą osobistością w tym regionie.

Podczas najazdu Sarumana na Rohan, po śmierci księcia Théodreda, który poległ w pierwszej bitwie u brodów na Isenie, właśnie Erkenbrand objął dowództwo nad wojskami Marchii, broniącymi zachodniej granicy królestwa, posyłając także do Edoras prośbę o przesłanie posiłków. Umocnił i zaopatrzył na wypadek oblężenia Rogaty Gród. Następnie, na czele oddziału wyborowej piechoty, pośpieszył ku brodom na Isenie, których bronili Elfhelm i Grimbold. Nie zdążył jednak na czas tam dotrzeć i pozostał w stepie, gdy wojska Sarumana rozbiły Rohirrimów w drugiej bitwie u brodów. Odnalazł go jednak Gandalf Biały i razem pośpieszyli na odsiecz Helmowego Jaru, przyczyniając się do zwycięstwa w bitwie o Rogaty Gród.

Gdy król Théoden wyruszał na odsiecz Minas Tirith, pozostawił Erkenbranda w Rohanie jako dowódcę obrony kraju. Po Wojnie o Pierścień król Éomer mianował go marszałkiem Zachodniej Marchii.

Erkenbrand był mężczyzną wysokiego wzrostu i potężnej budowy ciała. Nosił czarny róg i czerwoną tarczę, zapewne były to charakterystyczne dla niego elementy wyposażenia.

Imię Erkenbrand po staroangielsku znaczy szlachetna żagiew.

Fastred i Folcred

Postacie z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; książęta Rohanu.

Byli bliźniakami, synami króla Folcwine’a. Urodzili się w 2858 rok Trzeciej Ery. W wieku trzydziestu lat Fastred i Folcred stanęli na czele posiłków wysłanych przez ojca na pomoc Gondorowi, który zaatakowali Haradrimowie. Obaj zginęli w zwycięskiej bitwie u brodów na Porosie. Pochowano go ich w kurhanie Haudh in Gwanûr.

Imię Fasterd po staroangielsku znaczy pewna rada.

Fastred, Harding, Herafara, Herubrand, Horn

Postacie wspomniane w Powrocie króla; Jeźdźcy Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.

Wszyscy walczyli i polegli w bitwie na polach Pelennoru. Wymienia ich rohańska pieśń, upamiętniająca zabitych w tej batalii. Nic więcej o nich nie wiadomo, można domyślać się, iż pełnili funkcje dowódcze.

Ich imiona po staroangielsku mają następujące znaczenie: Fastred – pewna rada, Harding – siłacz, Herafara – wędrujący z wojskiem, Herubrand – płonący miecz, Horn – róg.

Freca

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; rohański możnowładca.

Żył za panowania Helma. Choć z pochodzenia był bardziej Dunlendingiem niż Rohirrimem, podawał się za potomka króla Fréawine'a. Był bogatym wielmożą, posiadał liczne posiadłości w Dzikich Krajach Rohańskich i przewodził tamtejszej ludności. W pobliżu źródeł rzeki Adorn wzniósł własną warownię. Był powszechnie znany także ze swojej otyłości.

Helm nie ufał mu, lecz wzywał go na narady. Freca jednak zjawiał się tylko wedle własnego uznania i często lekceważył władzę monarchy. W czasie jednej z narad w 2754 roku Trzeciej Ery zażądał ręki córki króla dla swego syna, Wulfa. Gdy Helm odmówił, Freca obrzucił go obelgami i groźbami. Po zakończeniu narady, znieważony monarcha wyprowadził Frecę poza bramy Edoras i uderzył pięścią tak mocno, iż ten wkrótce potem umarł.

Imię Freca po staroangielsku znaczy śmiały mąż, wojownik, bohater.

Gálmód

Postać wspomniana w Dwóch wieżach, w zwrocie mówiącym o jego synu (Gríma, syn Gálmóda); mieszkaniec Rohanu.

Był ojcem Grímy, doradcy króla Théodena. Nic więcej o nim nie wiadomo, przypuszczalnie można określić, iż żył w trzydziestym stuleciu Trzeciej Ery, zapewne za rządów Thengla.

Imię Gálmód po staroangielsku znaczy rozpasany.

Garulf

Postać wspominana w Dwóch wieżach w rozdziale drugim.

Był członkiem eoreda Eomera. Wraz z nim zaatakował bandę orków Uglúka. Poniósł śmierć w tej bitwie i został pochowany pod kurhanem na skraju Fangornu. Dosiadał konia imieniem Hasufel którego potem otrzymał Aragorn.

Gamling

Postać epizodyczna z Dwóch wież; starszy wiekiem Rohrrim, wojownik z załogi Rogatego Grodu w czasach Wojny o Pierścień. Być może był zastępcą Erkenbranda.

Wychowywał się w Zachodniej Bruzdzie, gdzie nauczył się popularnego tam jeszcze języka Dunlendingów. Nazywano go czasem Gamlingiem Starym.

Brał udział w bitwie o Rogaty Gród, w której walczył też jego młody wnuk. Mimo swojego wieku był dobrym wojownikiem. W trakcie walki pierwszy zauważył, iż grupa orków Sarumana sforsowała mur przez przepust Helmowego Potoku i poprowadził na nich zwycięskie natarcie. Kiedy mur został wysadzony, a Isengardczycy wdarli się do jaru, Gamling wycofał się, wraz z częścią wojowników, do jaskiń, gdzie skutecznie się bronili. Staremu wojownikowi udało się przeżyć całą batalię.

Imię Gamling (gameling) po staroangielsku znaczy starzec.

W trylogii filmowej Władca Pierścieni Petera Jacksona, pojawia się również postać nosząca imię Gamling, grana przez Bruce’a Hopkinsa. Jednak z powieściowym imiennikiem nie ma on wiele wspólnego, a jego losy są pomysłem scenarzystów.

Po raz pierwszy Gamling pojawia się w filmie Dwie wieże jako oficer gwardii króla Théodena. Jest jedynym ze wielu świadków uzdrowienia monarchy przez Gandalfa Białego w Edoras. Następnie uczestniczy w marszu do Helmowego Jaru i walczy w potyczce z wargami. Bierze również udział w batalii o Rogaty Gród.

W Powrocie króla Gamling praktycznie przez cały film towarzyszył Théodenowi – w Isengardzie, Edoras i Dunharrow. Walczy też w bitwie na polach Pelennoru (rozszerzona wersja filmu, wydana na DVD, zawiera dodatkową scenę walki z mûmakilami z jego udziałem).

Grimbold

Postać epizodyczna z Powrotu króla, pojawia się także w tekście Bitwy u brodów na Isenie; marszałek Rohanu w czasach Wojny o Pierścień.

Pochodził z Zachodniej Bruzdy, miał swój dom w Grimslade.

Podczas najazdu sił Sarumana na Rohan, walczył w obu bitwach u brodów Isenie – w pierwszej był podkomendnym Théodreda, a w drugiej, razem z Elfhelmem, dowodził całością sił Rohirrimów. Odepchnięty przez wojska Sarumana na wschód, spotkał Gandalfa Białego, który poradził mu, by ze swymi ludźmi dołączył do Erkenbranda, spieszącego na odsiecz Rogatego Grodu.

Grimbold wziął następnie udział w wyprawie pod Minas Tirith. W bitwie na polach Pelennoru dowodził lewym skrzydłem, lecz poległ w walce. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej poległych w tej batalii.

Imię Grimbold po staroangielsku znaczy srogi, groźny.

W ekranizacji Władcy Pierścieni, reżyserowanej przez Petera Jacksona, postać tę zagrał Bruce Philips, który pojawia się w dwóch scenach filmu Powrót króla. Pierwsza z nich ma miejsce w Dunharrow, gdzie Grimbold informuje króla Théodena o liczbie wojowników przyprowadzonych z Zachodniej Bruzdy. Natomiast po raz drugi widzimy go tuż przed rozpoczęciem bitwy na polach Pelennoru, gdy monarcha nakazuje mu objąć dowództwo nad prawnym skrzydłem.

Guthláf

Postać epizodyczna z Powrotu króla; chorąży Théodena.

Brał udział w odsieczy Minas Tirith, a być może wcześnie walczył w wojnie z Sarumanem. Poległ u boku monarchy w bitwie na polach Pelennoru. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej zabitych w tej batalii.

Imię Guthláf po staroangielsku znaczy ocalały z bitwy.

Háma

Postać drugoplanowa z Dwóch wież; dowódca Gwardii Królewskiej Théodena z czasów Wojny o Pierścień.

Był zarazem strażnikiem wrót pałacu Meduseld w Edoras. To właśnie on, wraz z pozostałymi gwardzistami, powitał Gandalfa Białego, Aragorna, Legolasa i Gimlego, gdy ci przybyli do stolicy, by spotkać się z władcą Rohanu (2 marca 3019 roku Trzeciej Ery). Háma przed wejściem do pałacu odebrał im wszelką broń, pozwolił jedynie czarodziejowi zachować jego laskę. Po uzdrowieniu króla, uwolnił Éomera, uwięzionego do tej pory za nieposłuszeństwo, choć monarcha wydał mu tylko rozkaz doprowadzenia przed swoje oblicze siostrzeńca. Nie został jednak za to ukarany, znano bowiem jego oddanie wobec Théodena.

Następnie Háma, wraz z resztą jeźdźców z okolic Edoras, wziął udział w wyprawie przeciw Sarumanowi. Poległ w bitwie o Rogaty Gród, broniąc bramy twierdzy, a orkowie porąbali jego ciało na kawałki. Po zwycięstwie Rohirrimowie pochowali Hámę w osobnej mogile, opodal murów twierdzy, a Théoden żegnał go z wielkim żalem i jako pierwszy rzucił grudę ziemi na grób dowódcy swej gwardii.

Imię Háma znaczy po staroangielsku domownik.

W ekranizacji Władcy Pierścieni, w reżyserii Petera Jacksona, rolę Hámy zagrał John Leigh. Postać ta pojawia się w filmie Władca Pierścieni: Dwie wieże, a jej losy zostały zmienione w stosunku do literackiego pierwowzoru. Tak więc Háma nie tylko u wrót Meduseld odbiera przybyszom broń, ale jest jednym ze świadków uzdrowienia monarchy. Ginie też wcześniej, nie w bitwie, lecz podczas potyczki z wargami, do której dochodzili w trakcie przemarszu ludności Edoras do Helmowego Jaru.

Háma i Haleth

Postacie z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; książęta Rohanu.

Byli synami króla Helma. W czasie najazdu Dunlendingów i Korsarzy z Umbaru w 2759 roku Trzeciej Ery bronili kraju. Haleth poległ w trakcie szturmu na Edoras jako jeden z ostatnich obrońców. Natomiast Háma, wraz z ojcem i częścią wojsk schronił się w twierdzy Súthburg. Podczas Długiej Zimy, gdy trwało oblężenie, zdesperowany książę poprowadził mały oddział, wbrew woli Helma, na poszukiwanie prowiantu. Zginął wraz ze swoimi ludźmi w czasie zamieci śnieżnej. Śmierć drugiego syna była przyczyną rozpaczy Helma, jego bezwzględności i – legendarnego potem – strachu, jaki roztaczało jego imię wśród przeciwników.

Imię Háma znaczy po staroangielsku domownik, natomiast Haleth (hæleþ) – mąż, wojownik, bohater.

Hilda

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; księżniczka Rohanu.

Hilda była córką króla Grama i siostrą Helma. Nic bliższego o niej nie wiadomo, poza tym, że jej synem był Fréaláf.

Théodred

Postać wspominana w Dwóch wieżach, pojawia się w tekście Bitwy u brodów na Isenie; książę Rohanu.

Był jedynym dzieckiem Théodena i Elfhildy, urodził się w 2978 roku Trzeciej Ery. Przed Wojną o Pierścień objął godność drugiego marszałka Marchii. Był człowiekiem energicznym i w pełni oddanym ojcu. Razem z zaprzyjaźnionym kuzynem Éomerem, starał się umniejszyć wpływ Grímy na Théodena.

W obliczu zagrożenia ze strony Sarumana i jego ataków na królestwo, Théodred samodzielnie przejął naczelne dowództwo. Dowodził wojskami Rohanu w pierwszej bitwie u brodów na Isenie, usiłując powstrzymać najazd wojsk Isengardu, lecz poniósł śmierć w tej batalii. Pochowano go na wyspie położonej na Isenie, przy brodach.

Imię Théodred po staroangielsku znaczy Porada dla ludu.

W ekranizacji Władcy Pierścieni, w reżyserii Petera Jacksona, postać tę zagrał Paris Howe Strewe. Losy księcia zostały znacznie zmienione w stosunku do literackiego pierwowzoru: w Dwóch wieżach Éomer przywozi do Edoras Théodreda, który został ciężko raniony w walce z orkami Sarumana. Syn Théodena wkrótce jednak umiera i zostaje pochowany w kurhanie, pod murami stolicy. W wersji reżyserskiej filmu, wydanej na DVD, dodano jeszcze sceny przedstawiające odnalezienie księcia na pobojowisku i jego pogrzeb w Edoras.

Théodwina

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; księżniczka Rohanu.

Była ostatnim dzieckiem Thengla i Morweny z Lossarnach, urodziła się w 2963 roku Trzeciej Ery. Uważano ją za najpiękniejszą z królewskich córek.

Théodwina w 2989 roku poślubiła Éomunda ze Wschodniej Bruzdy. Urodziła mu dwoje dzieci, Éomera i Éowinę. W 3002 roku, po śmierci męża, zachorowała i zmarła.

Wulf

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; samozwańczy król Rohanu.

Był synem Freci. Po śmierci ojca w 2754 roku Trzeciej Ery, musiał uciekać z kraju, gdyż Helm ogłosił go wrogiem królewskim. Udał się najpewniej do Dunlandu, gdzie zdobył znaczne poparcie i w 2758 roku poprowadził Dunlendingów, wspieranych przez Korsarzy z Umbaru, do ataku na Rohan. Zdobył Edoras i ogłosił się królem, choć nie zdołał pokonać wszystkich przeciwników, bowiem Rogaty Gród i Dunharrow przez całą Długą Zimę broniły się przed jego wojskami. Rządy Wulfa nie trwały długo – wiosną 2759 roku zginął zabity przez Fréaláfa, który z zaskoczenia uderzył na stolicę.

Inni ludzie

Ælfwine

Był Anglosasem, synem Éadwine'a i nieznanej z imienia celtyckiej kobiety z terenów dzisiejszej Kornwalii, potomkiem Elendila. Pojawił się we wczesnych wersjach tekstów Tolkiena, był pierwszoplanową postacią w Księdze zaginionych opowieści. Jako pierwszy po wielu tysiącleciach człowiek odnalazł Prostą Drogę i odwiedził Tol Eressëę.

Imię Ælfwine znaczy Przyjaciel elfów, a w języku staroangielskim jest odpowiednikiem imienia Elendil. Obecnie odpowiadają mu imiona Alvin i Elvis.

W opublikowanym Silmarillionie, w odróżnieniu od niektórych starszych dzieł, nie ma o nim wzmianki.

Aghan

Wos pojawiający się w Niedokończonych Opowieściach w opowiadaniu Wierny Kamień.

Był przyjacielem Baraha z rodu Halethy. Znał się na sztuce uzdrawiania. Gdy w niebezpiecznych czasach jego brata zranili orkowie udał się w podróż do niego opuszczając Baracha którego chronił przed orkami. Na ten czas zostawił mu jeden z kamieni strażniczych, które wytwarzali Wosowie. Pewnej nocy kamień ożył i ochronił dom Baracha przed napadem bandy orków i zgasił płomienie podłożone pod dom własnymi stopami. Przez łączącą go więź z Aghanem ten po powrocie do domu miał ciężko poparzone stopy.

Historia Aghana miała być dowodem na to że kamienie strażnicze działały naprawdę.

Barliman Butterbur

• Przekład Jerzego Łozińskiego – Chmielko Maślak

Był właścicielem gospody Pod Rozbrykanym Kucykiem w Bree. Został opisany jako mały, gruby i łysy człowiek o rumianej twarzy. W dniach 29-30 września 3018 Trzeciej Ery gościł w swojej karczmie Froda Bagginsa, Samwise’a Gamgee, Meriadoka Brandybucka i Peregrina Tuka, którzy wędrowali do Rivendell.

Był znajomym Gandalfa.

Beorn

Wizja artystyczna Beorna

Pojawia się w Hobbicie. Parę informacji na jego temat można znaleźć we Władcy Pierścieni.

Był człowiekiem z Doliny Anduiny, władcą Beorningów. Jak się zdaje, był potomkiem ludzi zamieszkujących Góry Mgliste, skąd zostali wyparci przez orków. Swoje domostwo miał w niedużym, dębowym lesie, położonym kilka mil na wschód od Carrock.

Hodował psy, owce i kuce (z którymi umiał rozmawiać) oraz wielkie pszczoły. Nigdy nie jadał mięsa, a żywił się głównie śmietaną i miodem. Był też znany ze znakomitych wypieków. Posiadał niezwykłą moc: potrafił przybierać postać wielkiego, czarnego niedźwiedzia. Na co dzień był wysokim, bardzo silnym mężczyzną o czarnych włosach i długiej, gęstej brodzie. Nie należał do osób szczególnie gościnnych i nie ufał obcym (mieszkał zresztą na dość niebezpiecznych terenach). Miał też niewielu przyjaciół, choć znał czarodzieja Radagasta. Łatwo wpadał w gniew i wtedy potrafił być straszny. Jednak w gruncie rzeczy był dobrym człowiekiem, a prawdziwą nienawiścią darzył jedynie orków i wargów, którzy nie ośmielali zapuszczać się na jego ziemie.

Podczas wyprawy do Ereboru Kompania Thorina II Dębowej Tarczy dotarła do domu Beorna. Gandalfowi udało się pozyskać jego zaufanie i wędrowcy mogli zatrzymać się u niego i nabrać sił (przebywali tam od 20 do 22 lipca 2941 roku Trzeciej Ery). Beorn wyposażył krasnoludów i hobbita Bilba Bagginsa w sprzęt oraz prowiant, udzielił im też paru pożytecznych porad. Pożyczył nawet Kompanii swoje kuce, na których mogli jechać, ale tylko do granic Mrocznej Puszczy. Później na wieść o śmierci smoka Smauga sam wyruszył do Ereboru, wiedząc zapewne o maszerującej tam armii orków. W trakcie Bitwy Pięciu Armii Beorn niespodziewanie włączył się do walki, walnie przyczyniając się do klęski goblinów. Sam zabił ich wodza, Bolga. Po zwycięstwie towarzyszył w drodze powrotnej Gandalfowi i Bilbowi, których gościł ponownie u siebie (przez całą zimę, aż do wiosny 2942 roku). W jakiś czas później został władcą Beorningów i panował nad obszarem rozciągającym się od Gór Mglistych po Mroczną Puszczę. Jego rządy upływały w spokoju. Synem i następcą Beorna był Grimbeorn.

Jego imię pochodzi z języka staronordyckiego, i znaczy niedźwiedź-wojownik.

W ekranizacji „Hobbita” zagrał go Mikael Persbrandt.

Bill Ferny

W tłumaczeniu J. Łozińskiego Bill Paprotnik.

Był człowiekiem z Bree. Mieszkał w najdalej położonym domu w tym mieście. Szpiegował dla Sarumana w gospodzie „Pod Rozbrykanym Kucykiem”. To on doniósł o wydarzeniach w gospodzie kiedy Frodo podczas śpiewania piosenki przypadkowo nałożył Pierścień na palec. Gdy Meriadock próbował go szpiegować Ferny ogłuszył go i chciał porwać ale przeszkodził mu w tym Nob.

Grimbeorn

Był człowiekiem z Doliny Anduiny, władcą Beorningów, synem Beorna. Przez bardzo długi czas rządził swoim ludem i dlatego zwano go Grimbeornem Starym. Na okres jego panowania przypadły wydarzenia Wojny o Pierścień, w której Beorningowie walczyli z orkami.

Harry

Mieszkaniec Bree i odźwierny w tym mieście. To on wpuścił do miasta Froda Bagginsa, Meriadocka Brandynbucka, Peregrina Tuka, i Sama Gamgee.

Władca Miasta na Jeziorze

Rządca Esgaroth, władał nim podczas wydarzeń z Hobbita. Człowiek chciwy i nikczemny. Kiedy po Bitwie Pięciu Armii Bard podarował mu część złota Ereboru, ten zamiast wykorzystać je na pomoc miastu, uciekł z nim i, opuszczony przez towarzyszy, zmarł na pustkowiu.

W ekranizacji zagrał go Stephen Fry.

Bagginsowie

Liczna i bogata rodzina mieszkająca w Shire. Nazwa ta widocznie pochodzi z miejsca zamieszkania głowy rodziny, Bag End.

Rodzina Bagginsów żyła w Shire głównie w Hobbitonie lub niedaleko tego miasta. Zostali oni uznani jako przyzwoita rodzina aż do czasu, gdy Bilbo Baggins wyruszył z Kompanią Thorina do Ereboru.

Bagginsowie szukając swojej historii odkryli swój początek w zarejestrowaniu się Balba Bagginsa, który urodził się blisko Hobbitonu w 1167 roku według rachuby Shire (2767 Trzeciej Ery).

Belladonna

Wzmianki o niej pojawiają się we Władcy Pierścieni i Hobbicie.

Pochodziła z rodziny Tuków. Urodziła się w 2852 roku Trzeciej Ery. Była dziewiątym dzieckiem Gerontiusa Tuka. Około 2880 roku poślubiła Bungo Bagginsa; Bilbo był ich jedynym dzieckiem. Zmarła w 2934 roku.

Bungo

Wzmianki o nim pojawiają się we Władcy Pierścieni i Hobbicie.

Urodził się w 2846 roku Trzeciej Ery. Około 2880 roku ożenił się z Belladonną Tuk, z tego związku narodził się Bilbo Baggins. Wybudował rezydencję w Bag End. Zmarł w 2926 roku.

Drogo

Wspominany przez bohaterów Władcy Pierścieni, zwykle w zwrocie mówiącym o jego synu (Frodo, syn Droga). Informacje na jego temat znajdują się w Dodatkach do trzeciego tomu powieści.

Postać ta nie występuje w ekranizacji powieści (reżyseria Peter Jackson).

• W angielskim oryginale – Drogo Baggins
• Przekład Marii Skibniewskiej – Drogo Baggins
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Drogo Bagosz
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Drogo Baggins

Urodził się w 2908 roku Trzeciej Ery. Był pierwszym synem (drugim dzieckiem) Fosco Bagginsa i Ruby Bolger. Miał dwoje rodzeństwa: brata Duda i siostrę Dorę. Najprawdopodobniej mieszkał w Hobbitonie. Był bratem stryjecznym Bilba Bagginsa. Drogo poślubił Primulę i miał z nią syna, Froda. Cieszył się dobrą reputacją. Często wraz z żoną bywał u teścia Gorbadoka Brandybucka w Brandy Hallu, który słynął ze świetnej kuchni. W 2980 roku po jednym z posiłków u teścia, wraz z Primulą, wybrał się popływać po Brandywinie. Ich łódka wywróciła się i oboje utonęli.

Na temat tego wydarzenia krążyło później wiele plotek. Wedle nich łódka albo poszła na dno z racji ciężaru Droga, albo wręcz został on wepchnięty do wody przez żonę i pociągnął ją za sobą.

Laura

Była babką Bilba i żoną Munga. Miała pięcioro dzieci: Bunga, Belbę, Longą, Lindę i Binga. Po śmierci męża została głową rodziny. Gdy umarła, została zastąpiona przez najstarszego syna, Bunga.

Sackville-Bagginsowie

Lobelia

Urodziła się w rodzie Bracegirdle w 2918 Trzeciej Ery, w Hardbottle, w Północnej Ćwiartce Shire. Jej mąż Otho był najbliższym krewnym i jedynym spadkobiercą Bilbo Bagginsa. Długo musiała jednak czekać na przejęcie Bag End. W czasie pierwszej wyprawy Bilba zamieszkała tam, jednak po jego powrocie musiała opuścić posiadłość. Po ostatecznym odejściu Bilba z Shire Lobelia wraz z rodziną została wydziedziczona, jednak mimo to próbowała przejąć kilka przedmiotów ukrytych w jej parasolce. W 3012 roku zmarł Otho. W 3018 roku kupiła Bag End od wyprowadzającego się Froda. Zamieszkała tam z synem, Lothem.

W czasie władzy Sarumana w Shire sprzeciwiła się jego sługom, którzy chcieli wykorzystać Bag End do własnych celów. Została zaaresztowana i wtrącona do więzienia. Kiedy Frodo Baggins uwolnił ją w 3019 roku, była bardzo osłabiona. Przygnębiona z powodu wieści o zabójstwie jej syna przez Grimę, oddała Bag End Frodowi i wróciła do Hardbottle. Kiedy umarła wiosną 3020 roku (mając ponad sto lat) darowała w spadku pieniądze hobbitom, którzy stracili domy w czasie trwania Wojny o Pierścień.

Megan N. Fontenot w artykule poświęconym Lobelii Sackville-Baggins uznaje, że mimo iż sprawia ona negatywne wrażenie i ma skłonność do kleptomanii, okazuje się ona ostatecznie niespodziewanie bohaterską postacią.

Lotho

Urodził się w 2964 roku Trzeciej Ery. Był synem Lobelii i Otha. Miał jasne, rude włosy. W 3012 roku, kiedy zmarł jego ojciec, przejął od niego plantację ziela fajkowego w Południowej Ćwiartce. Niezadowolony z dochodów ze sprzedaży ziela, zaczął eksportować je poza Shire, najwięcej zaś do Sarumana, który usłyszał o zielu od Gandalfa. Wówczas Saruman zaczął wysyłać do Shire swoich agentów, aby zdobyli towary i informacje o tych ziemiach. W ten sposób udało mu się skorumpować Lotha i wielu innych hobbitów. Zdobywając w ten sposób majątek, Lotho wykupił większość plantacji, młynów, farm, zajazdów i innych majątków w Shire.

W 3018 roku Lotho przeniósł się do sprzedanego Bag End, zburzył Stary Młyn i zbudował na jego miejscu ceglany budynek ze specjalnymi urządzeniami, aby podnieść wydajność produkcji. Pod koniec tego roku wysłał transporty towarów poza granice Shire, powodując w ten sposób ich niedobór wśród hobbitów. W tym czasie do Shire przybywali ludzie, którzy zaczęli zabierać hobbickie towary w skrzyniach, a niektórzy zamieszkali tam, aby zbudować własne, nieestetyczne według hobbitów domostwa, wycinając przy tym wiele drzew. Na początku płacili za szkody i towary, z czasem zaczęli grabić. Lotho ogłosił się władcą Shire. Kiedy Frodo Baggins i jego towarzysze opanowali sytuację, okazało się, że Lotha zastąpił we władzy Saruman, a hobbit został zabity i być może zjedzony przez Grimę.

Otho

Urodzony w 2910 roku Trzeciej Ery zmarł w 3012 roku Trzeciej Ery w wieku 102 lat.

Jego rodzicami byli Longo Baggins i Camellia Sackville. Był najbliższym krewnym Bilba i jego jedynym spadkobiercą do czasu adoptowania Froda. Ożenił się z Lobelią Sackville. Wraz z nią obsesyjnie pragnął posiąść Bag End, lecz po Bilbie dostał jedynie komplet srebrnych łyżeczek na jego sto jedenaste urodziny. Nie odwiedził więcej tego miejsca i zmarł kilka lat przed wykupieniem przez swą żonę domostwa Bilba.

Bolgerowie

Adaldrida

• W angielskim oryginale – Adaldrida Bolger
• Przekład Marii Skibniewskiej – Adaldrida Bolger
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Adaldrida Boblik
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Adaldrida Bolger

Żyła w Trzeciej Erze. Pochodziła z rodziny Bolgerów. Poślubiła Marmadoka Brandybucka. Urodziła mu dwóch synów (Gorbadoka i Orgulasa) oraz dwie córki, nieznane z imienia. Jej potomkiem był Meriadok Brandybuck. Od czasu ślubu z Marmadokiem zapewne nosiła nazwisko Brandybuck.

Estella

Estella Bolger urodziła się w 2985 roku Trzeciej Ery, zmarła w Czwartej Erze – hobbitka z Shire’u. Była córką Odovakara Bolgera i Rozamundy Tuk. Miała brata imieniem Fredegar. Była gościem na pożegnalnym przyjęciu Bilba Bagginsa (3001 rok). Po zakończeniu Wojny o Pierścień poślubiła Meriadoka Brandybucka (nieznana jest dokładna data ceremonii, być może miała miejsce już w Czwartej Erze). Urodziła mu syna, nieznanego z imienia. Nie wiadomo czy mieli więcej dzieci. Jej dalsze losy pozostają nieznane. Od czasu ślubu z Meriadokiem nosiła zapewne nazwisko Brandybuck.

Fredegar

• W angielskim oryginale – Fredegar „Fatty” Bolger
• Przekład Marii Skibniewskiej – Fredegar „Grubas” Bolger
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Fred „Grubcio” Boblik
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Fredegar „Grubas” Bolger

Urodził się w 2980 roku Trzeciej Ery jako syn Rozamundy i Odovakara. Był bratem Estelli. Fredegar był bliskim przyjacielem Froda Bagginsa. Razem z Merrym, Pippinem i Samem dowiedzieli się o Pierścieniu Froda i jego wędrówce do Rivendell. Uknuli spisek i w tajemnicy przed nim robili wszystko by pomóc mu w przygotowaniach. Fredegar był jedną z nielicznych osób, które wzięły udział w urodzinach Froda 22 września 3018 roku TE. Dzień później wraz z Merrym wyjechał do Ustroni, gdzie miał przygotować dom na przyjazd Froda.

Gdy Frodo, Sam i Pippin przybyli do Ustroni, „spiskowcy” ujawnili się. Wszyscy postanowili wyruszyć do Rivendell oprócz Fredegara, który był typowym hobbitem i nie chciał opuszczać Shire. Pozostał w Ustronii, by udawać Froda i jak najdłużej podtrzymywać legendę, że pan Baggins cały czas tam mieszka.

W nocy 30 września, poszukujące Pierścienia Nazgûle przybyły do Ustronii. Nieomal zabiły Grubasa, który zdołał jednak uciec i powiadomić o zagrożeniu sąsiadów. Upiory uciekły, lecz dowiedziały się o „ucieczce” Pierścienia.

Kiedy Shire zajął Saruman, Fredegar prowadził ruch oporu walczących z ludźmi Sarumana. Został schwytany i uwięziony w Michel Delving (gdzie strasznie wychudł), lecz po Bitwie nad Wodą został uwolniony.

Brandybuckowie

Jedna ze starszych rodzin w Shire, która założyła Buckland. Pochodzili od rodu Oldbucków, ci z kolei od Bukki z Moczarów. Rodzina założona została przez Gorhendada Oldbucka, który roszcząc sobie prawo do Marchii Wschodniej zmienił nazwisko na Brandybuck. Najbardziej znanym członkiem tej rodziny był Meriadok Brandybuck, członek Drużyny Pierścienia. Nazwisko pochodzi od rzeki Brandywiny i staroangielskiego słowa bucc (samiec jelenia) lub bucca (kozioł).

Gamgee

Bella

• W angielskim oryginale – Bell Goodchild
• Przekład Marii Skibniewskiej – Bella Goodchild
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Dzwoneczka Dobryń
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Bella Goodchild

Bella Goodchild (ur. ? rok Trzeciej Ery – zm. ? rok Trzeciej lub Czwartej Ery) – hobbitka z Shire’u. Pochodziła z rodziny Goodchildów. Poślubiła Hamfasta Gamgee. Urodziła mu sześcioro dzieci: trzech synów (Hamsona, Halfreda i słynnego Samwise’a) oraz trzy córki (Stokrotkę, May, Merigold). Jej dalsze losy pozostają nieznane. Od czasu ślubu z Hamfastem nosiła zapewne nazwisko Gamgee.

Bilbo

• W angielskim oryginale – Bilbo
• Przekład Marii Skibniewskiej – Bilbo
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Bilbo
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Bilbo

Bilbo Gamgee (ur. 15 rok Czwartej Ery – zm. ? rok Czwartej Ery) – hobbit, piąty syn (dziesiąte dziecko) Samwise’a Gamgee i Róży Cotton. Jego dalsze losy pozostają nieznane. Imię nosił na pamiątkę Bilba Bagginsa.

Elanor

Pojawia się w Powrocie króla, trzeciej części Władcy pierścieni. Informacje na jej temat znajdują się też w Dodatkach do tego tomu.

• W angielskim oryginale – Elanor the Fair
• Przekład Marii Skibniewskiej – Elanor Piękna
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Elanora Śliczna
• Przekład Marii i Cezarego Frąców– Elanor Piękna

Urodziła się 25 marca 3021 roku Trzeciej Ery. – zm. ? rok Czwartej Ery. Była pierwszym dzieckiem Sama Gamgee i Róży Cotton.

Nazywano ją Elanor Piękną, ponieważ ponoć była bardziej podobna do elfki niż hobbitki, zwłaszcza ze względu na złoty kolor włosów. Urodziła się i wychowywała w Bag End. Od 15 roku Czwartej Ery należała do świty królowej Arweny. W 30 roku wyszła za mąż za Fastreda z Greenholmu, z którym miała syna Elfstana i córkę Fíriel. Cztery lata później, na prośbę Sama than Peregrin II, mianował Fastreda Opiekunem Zachodniej Marchii. Wtedy to Elanor zamieszkała z rodziną w Domu Pod Wieżami na Wieżowych Wzgórzach. Jak się zdaje, żyła tam do śmierci. W 1482 roku odwiedził ich jej ojciec, Sam Gamgee, nim odjechał do Szarych Przystani. Powierzył Elanor wtedy Czerwoną Księgę, opisującą dzieje Wojny o Pierścień. Odtąd dzieło to przechowywane było w rodzie Fairbairnów, którzy wywodzili się od Fastreda i Elanor.

Imię Elanor pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Gwiazda słońca. Tak też nazywano piękne kwiaty rosnące w Lothlórien. Pomysł by takie imię nadać córce, podsunął Samowi Frodo Baggins.

W ekranizacji Władcy pierścieni (reżyseria Peter Jackson) Elanor zagrała Alexandra Astin. Pojawia się w filmie Powrót króla, w scenie powrotu Sama Gamgee z Szarych Przystani do domu, kiedy to wybiega mu naprzeciw.

Hamfast

Jego głównym zajęciem była opieka nad ogrodem rodziny Bagginsów w ich posiadłości Bag End. Jego żoną była hobbitka Bell Goodchild, z którą miał szóstkę dzieci, w tym Samwise’a. Hamfast ze swoją rodziną mieszkał przy ulicy Bagshot Row pod numerem 3 i znany był z wiedzy o roślinach uprawnych. Przez Samwise’a był nazywany Dziaduniem.

Złotogłówka

• W angielskim oryginale – Goldilocks
• Przekład Marii Skibniewskiej – Złotogłówka
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Złotowłoska
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Złotogłówka

Złotogłówka Gamgee (ur. 10 rok Czwartej Ery – zm. ? rok Czwartej Ery) – hobbitka z Shire’u. Była trzecią córką (szóstym dzieckiem) Sama Gamgee i Róży Cotton. W 42 roku Czwartej Ery poślubiła Faramira, syna thana Peregrina I. Jej dalsze losy pozostają nieznane. Była znana z urody, a zwłaszcza ze złotych włosów, do czego odnosi się jej imię. Od czasu ślubu nosiła zapewne nazwisko Tuk.

Tukowie

Informacje o Tukach pojawiają się w I i III części Władcy Pierścieni oraz w Hobbicie.

Była to wpływowa rodzina hobbicka, mieszkająca na ziemi Tuków w Zachodniej Ćwiartce. Dzięki swej fallohidzkiej krwi Tukowie byli stosunkowo (jak na hobbitów) żądni przygód i mieli zdolności przywódcze. Urząd thana był w rodzinie Tuków dziedziczony od czasów Isumbrasa I (2340 Trzeciej Ery), a od czasu do czasu Tukowie wyprawiali się na wędrówkę, a nawet zostawali żeglarzami.

Od czasów Isengrima II (ok. 2683) Tukowie blisko spokrewnieni z thanem mieszkali w Wielkich Smajalach.

Północni Tukowie

Północni Tukowie – odłam rodziny Tuków, pochodzących od Bandobras Tuka. Ich rodzinną miejscowością było Long Cleeve w Północnej Ćwiartce, gdzie Bandobras osiedlił się po Bitwie na Zielonych Polach. Pochodziła stamtąd Perełka, żona Peregrina Tuka.

Adamanta

• W angielskim oryginale – Adamanta Chubb
• Przekład Marii Skibniewskiej – Adamanta Chubb
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Adamanta Czub
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Adamanta Chubb

Adamanta Chubb (ur. ? rok Trzeciej Ery – zm. ? rok Trzeciej Ery) – hobbitka z Shire’u. Pochodziła z rodziny Chubbów. Poślubiła thana Gerontiusa Tuka. Urodziła mu aż dwanaścioro dzieci: dziewięciu synów (Isengrima III, Hildigarda, Isumbrasa IV, Hildigrima, Isembolda, Hildifonsa, Isembarda, Hildibranda, Isengara) oraz trzy córki, Belladonnę, Donnamirę i Mirabellę.

Adamanta była babką Bilba Bagginsa oraz praprababką Froda Bagginsa. Od czasu ślubu z Gerontiusem nosiła zapewne nazwisko Tuk.

Bandobras

Bandobras Tuk zabijający Golfimbula

Bandobras Tuk (ur. 2704, zm. w 2806 roku Trzeciej Ery) – drugi syn Isumbrasa III. Wspominają o nim bohaterowie Hobbit, czyli tam i z powrotem i Władcy pierścieni. Informacje na jego temat znajdują się też w Dodatkach do Władcy pierścieni. Postać ta nie pojawia się w ekranizacji powieści reżyserii Petera Jacksona.

• W angielskim oryginale – Bandobras Bullroarer Took
• Przekład Marii Skibniewskiej – Bandobras Bullroarer Tuk
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Bandobras Byczyryk Tuk
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Bandobras Ryczy wół Took
• Przekład Pauliny Braiter – Bandobras Tuk

Słynął on z wysokiego, jak na hobbita, wzrostu, bowiem mierzył cztery i pół stopy. Mógł nawet dosiadać konia. W 2747 roku poprowadził hobbitów do zwycięstwa w bitwie na Zielonych Polach, kiedy to pokonano bandę orków. Zabił też wodza wrogów Golfimbula. Miał liczne potomstwo i od niego to wywodzi się ród Tuków z Long Cleeve. Nosił przezwisko Bullroarer.

Powszechnie uważano go za najwyższego hobbita w historii, do czasów Wojny o Pierścień i żyjących wtedy Peregrina Tuka i Meriadoka Brandybucka, którzy byli wyżsi od Bandobrasa.

Diament

• W angielskim oryginale – Diamond of Long Cleeve
• Przekład Marii Skibniewskiej – Perełka z Long Cleeve
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Diamenta z Długiego Wykopu
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Diament z Long Cleeve

Diament z Long Cleeve (ur. 2995 rok Trzeciej Ery – zm. ? rok Czwartej Ery) – hobbitka z północnej gałęzi rodziny Tuków z Long Cleeve. Jej przodkiem był Bandobras Tuk. W 6 roku Czwartej Ery poślubiła Peregrina Tuka. Urodziła mu syna, Faramira I. Jej dalsze losy pozostają nieznane. Od czasu ślubu z Peregrinem zapewne nosiła nazwisko Tuk.

Eglantina

• W angielskim oryginale – Eglantine Banks
• Przekład Marii Skibniewskiej – Eglantina Banks
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Eglantyna Brzeżko
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Eglantina Banks

Eglantina Banks (ur. ? rok Trzeciej Ery – zm. ? rok Trzeciej lub Czwartej Ery) – hobbitka z rodziny Banksów. Poślubiła thana Paladina II i urodziła mu czworo dzieci: trzy córki (Perłę, Pimpernel i Pervinkę) oraz syna, słynnego Peregrina. Jej dalsze losy pozostają nieznane. Od czasu ślubu z Paladinem zapewne nosiła nazwisko Tuk.

Esmeralda

• W angielskim oryginale – Esmeralda Took
• Przekład Marii Skibniewskiej – Esmeralda Tuk
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Esmeralda Tuk
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Esmeralda Took

Esmeralda Tuk (ur. 2936 rok Trzeciej Ery – zm. ? rok Trzeciej lub Czwartej Ery) – hobbitka, córka Adalgrima Tuka i siostra thana Paladina II. Poślubiła Saradoka Brandybucka i urodziła mu syna, sławnego Meriadoka. Uczestniczyła w pożegnalnym przyjęciu Bilba Bagginsa (3001 rok). Jej dalsze losy pozostają nieznane.

Od czasu ślubu z Saradokiem zapewne nosiła nazwisko Brandybuck.

Pimpernel

• W angielskim oryginale – Pimpernel
• Przekład Marii Skibniewskiej – Pimpernel
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Pimpernel
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Pimpernel

Pimpernel Tuk (ur. 2979 rok Trzeciej Ery – zm. ? rok Czwartej Ery) – hobbitka, druga córka (drugie dziecko) thana Paladina II i Eglantiny Banks. Miała troje rodzeństwa: siostry Perłę i Pervinkę oraz brata Peregrina. Była gościem na pożegnalnym przyjęciu Bilba Bagginsa (3001 rok Trzeciej Ery). Jej dalsze losy pozostają nieznane.

Inni hobbici

Déagol

Wspominają o nim bohaterowie Władcy pierścieni. Pewne informacje na jego temat znajdują się w Dodatkach do trzeciego tomu powieści.

• W angielskim oryginale – Déagol
• Przekład Marii Skibniewskiej – Déagol (Deagol)
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Daduł
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Déagol

Żył w Trzeciej Erze. Był członkiem szczepu Stoorów. Mieszkał w jednym z ich osiedli nad Anduiną, w okolicach Pól Gladden. Przyjaźnił się ze swoim krewnym Sméagolem. Obu ich interesowały korzenie i początki wszelkich rzeczy. Déagol miał bystry wzrok, ale był słabszy od przyjaciela. Pewnego dnia razem wybrali się na Pola Gladden. Sméagol zaczął szperać po brzegu, natomiast Déagol został w łódce, wędkując. W pewnym momencie wielka ryba wciągnęła go pod wodę. W rzece znalazł błyszczący przedmiot. Na brzegu okazało się, iż jest to złoty pierścień. Był to Jedyny Pierścień, należący pierwotnie do Saurona, zagubiony w tym miejscu przez Isildura w 2 roku Trzeciej Ery. Déagol został zamordowany przez Sméagola, który pożądał tego pierścienia, a Déagol odmówił ofiarowania mu go.

Wedle fikcyjnej etymologii Tolkiena staroangielskie imię Déagol to odpowiednik rzekomo oryginalnego Nahald. Oba imiona mają znaczenie odpowiedni, aby ukrywać się, tajemniczy, skryty.

W filmie Petera Jacksona Powrót króla Déagola zagrał Thomas Robins. Losy filmowej postaci (pojawiającej się na samym początku filmu, w scenie retrospektywnej) są zgodne z literackim pierwowzorem – znajduje on Pierścień w wodzie i ginie zamordowany przez Sméagola.

Maggot

Farmer mieszkający w Bamfurlong w Ćwiartce Wschodniej. Znany wśród hobbitów z tego, że lubił napuszczać na obcych swoje trzy psy (ich imiona to Łaps, Kieł i Wilk). Miał żonę, dwóch synów i trzy córki. W latach młodości zapuszczał się do Starego Lasu i przyjaźnił z Tomem Bombadilem. Zawsze żył w przyjaźni z Brandybuckami i zaprzyjaźnił się z Frodem, Pipinem i Merrym Brandybuckiem.

Marcho i Blanco

Wzmianka o nich pojawia się w Drużynie Pierścienia.

Żyli w Trzeciej Erze. Pochodzili ze szczepu Fallohidów z Bree. W 1601 roku założyli Shire, gdzie później się osiedlili.

Nob i Bob

Wzmianka o nich pojawia się w Drużynie Pierścienia.

To dwaj hobbici żyjący w Trzeciej Erze w Bree. Byli pracownikami gospody „Pod Rozbrykanym Kucykiem” Nob był kelnerem a Bob pracował w stajni.

Róża Cotton

Imię i nazwisko jest tłumaczone w innych wersjach językowych, np. niem. Rosie Hüttinger, hiszp. Rosita Coto, duński – Rosa Hyttebo.

Urodziła się w 2984 roku Trzeciej Ery. Była córką Tolmana Cottona i Lili Brown. Miała czterech braci: Tolmana, Wilcombe’a, Bowmana i Carla. Od dzieciństwa znała Sama Gamgee, którego poślubiła 1 maja 3020 roku Trzeciej Ery. Urodziła mu 13 dzieci – Elanor Piękną, Froda Ogrodnika, Różę, Merrego, Pippina, Złotogłówkę, Hamfasta, Stokrotkę, Pierwiosnkę, Bilba, Ruby, Robina i Tolmana. Przez pewien czas (w 21 roku Czwartej Ery) przebywała wraz z mężem w Gondorze. Gdy Róża zmarła w połowie lata 61 roku Czwartej Ery, Sam opuścił Śródziemie, odpływając na Zachód.

Zdrobniale nazywano ją zwykle Różyczką. Od czasu ślubu z Samem nosiła zapewne nazwisko Gamgee.

W ekranizacji powieści (reżyseria Peter Jackson) w postać Róży wcieliła się Sarah McLeod. Pojawia się w filmach Drużyna Pierścienia i Powrót króla, a jej losy nieco różnią się od literackiego pierwowzoru.

Filmowa Róża po raz pierwszy pojawia się na przyjęciu urodzinowym Bilba Bagginsa, gdzie tańczy z Samem. Później spotykają się oni w karczmie Pod Zielonym Smokiem. Po powrocie z wyprawy Sam żeni się z Różą. W ostatniej scenie filmu widzimy jak Sam wraca do domu z Szarych Przystani, u drzwi spotyka żonę z dwójką ich dzieci.

Megan N. Fontenot napisała artykuł o Róży Cotton, w którym nazywa związek, między nią a Samem, kluczowym dla Władcy Pierścieni.

Tobold Hornblower

Był farmerem z Longbottom w Południowej Ćwiartce Shire’u.

W 1070 roku według kalendarza Shire’u (2670 Trzeciej Ery), za panowania thana Isengrima Drugiego jako pierwszy hodował galenas, zwaną też fajkowym zielem. W Zielniku Shire’u Meriadok Brandybuck spekuluje, iż Tobold Hornblower o zielu dowiedział się w Bree.

Jego imieniem nazwano najszlachetniejszą odmianę fajkowego ziela, Stary Toby, uhonorowując tym samym pierwszego hodowcę.

Ted Sandyman

Syn młynarza, wróg Sama. Pewnego wieczoru, dokładnie w kwietniu 3018 TE, w karczmie Pod Zielonym Smokiem rozmawiał z Samem Gamgee o istnieniu elfów i innych magicznych istot. Ted odnosił się do nich pogardliwie.

Później, kiedy Drużyna Pierścienia znajdowała się w Lothlórien, Sam spojrzał w Zwierciadło Galadrieli. Widząc jak w Shire drzewa są wycinane, a Dziadziunio Gamgee zostaje wyrzucony z domu, za głównego winowajcę tych czynów osądzał właśnie Teda Sandymana.

Kiedy Frodo i Sam, wraz z Pippinem i Meriadokiem, wrócili do Shire, zobaczyli ceglany młyn. Gdy wybierali się do Wodza, Ted wybiegł do nich i obśmiał Sama z powodu jego lamentów nad ścięciem Urodzinowego Drzewa. Ted uciekł, kiedy zobaczył uzbrojenie podróżników i idących za nimi buntowników.

Orkowie

Azog

Azog to przywódca orków z Morii. W 2790 roku zabił Thróra, króla plemienia Durina, który usiłował ponownie osiedlić się w siedzibie swoich przodków. Zbezcześcił jego zwłoki, wypalając na odrąbanej głowie krasnoluda swoje imię, a resztę ciała kazał poćwiartować i rzucić na pastwę padlinożernych ptaków. Rozwścieczeni tym pobratymcy monarchy rozpoczęli wojnę z orkami (2793–2799). W decydującej bitwie w dolinie Azanulbizar (w 2799 roku) Azog zabił jednego z wodzów krasnoludów, Náina, lecz sam poległ z ręki jego syna Dáina Żelaznej Stopy, gdy próbował uciec w głąb podziemi. Odciętą głowę Azoga zwycięzcy wbili na pal, a w usta wetknęli sakiewkę z paroma drobnymi monetami.

Synem Azoga był Bolg.

W filmowej ekranizacji powieści w reżyserii Petera Jacksona występuje jako Azog Plugawy. W jego rolę wcielił się nowozelandzki aktor Manu Bennett. Historia postaci została w filmie znacznie zmieniona względem książki – tu podczas bitwy w dolinie Azanulbizar Azog zabija Thróra, po czym zostaje ciężko zraniony przez Thorina, przeżywa jednak bitwę. Ponad 100 lat później to on stoi na czele goblinów prześladujących kompanię Thorina, by potem wraz z Bolgiem walczyć na służbie Saurona.

Bolg

Był synem Azoga. Występuje w Hobbicie. W 2941 roku Trzeciej Ery objął przywództwo nad orkami z Gór Mglistych i poprowadził ich wyprawę na Erebor. Zginął w Bitwie Pięciu Armii, zabity przez Beorna.

Zwano go także Bolgiem z północy (ang. Bolg of the North).

W ekranizacji Hobbita w reżyserii Petera Jacksona w rolę Bolga wcielili się: Conan Stevens, Lawrence Makoare i John Tui.

Golfimbul

Wzmianka o nim pojawia się w Hobbicie. Był przywódcą bandy („królem” według hobbitów) orków z góry Gram (w paśmie Gór Mglistych). Poprowadził najazd na Shire w 2474 roku. Poniósł jednak klęskę i zginął w bitwie na Zielonych Polach. Wedle hobbickich przekazów zabił go Bandobras Tuk. Miał on drewnianym kijem strącić orkowi głowę z karku (która przeleciała około 100 łokci w powietrzu i wpadła do króliczej nory – tak miała zostać wynaleziona gra w golfa, której nazwa jakoby pochodzi od imienia orka).

Imię Golfimbul może zdawać się żartem Tolkiena, nawiązującym do nazwy golf. W rzeczywistości pojawia się ono w poezji staroislandzkiej i znaczy straszny wiatr.

Gorbag i Shagrat

Uruk-hai, dowódcy oddziałów orków z Minas Morgul i Cirith Ungol. Pojawiają się w Dwóch wieżach i Powrocie króla.

Shagrat pełnił funkcję dowódcy garnizonu Cirith Ungol co najmniej od 3017 roku Trzeciej Ery i strzegł przełęczy Cirith Ungol. Musiał uważać nie tylko na nielicznych intruzów spoza Mordoru, ale i na pajęczycę Szelobę, która atakowała jego podkomendnych. W 3017 roku, wedle rozkazów z Barad-dûr, przepuścił przez przełęcz Golluma, wysłanego na poszukiwania Jedynego Pierścienia.

13 marca 3019 roku Trzeciej Ery (w czasie Wojny o Pierścień) ich oddziały zostały wysłane na rozkaz Wodza Nazgûli na przełęcz Cirith Ungol, by sprawdziły, czy nie ma tam intruzów. Żołnierze znaleźli nieprzytomnego Froda Bagginsa, ukąszonego przez potworną pajęczycę Szelobę. W drodze do wieży Gorbag przekonywał Shagrata, że jeszcze jeden szpieg musi krążyć po okolicy, jednak po dotarciu do strażnicy Shagrat nie uwierzył Gorbagowi, nie pozwolił zabrać mithrilowej kolczugi Froda ani też torturować hobbita. Między dowódcami doszło do sprzeczki, która przerodziła się w walkę między orkami z garnizonu wieży a tymi z Morgulu. Gorbag zdołał ciężko zranić Shagrata, sam także był ciężko raniony.

Shagrat został tylko z jednym żołnierzem, Snagą, ale ten przestał słuchać dowódcy i umknął przed nim na szczyt wieży. Samotnego Shagrata zaatakował wówczas Gorbag, który – jak się okazało – przeżył wcześniejszą walkę. Tym razem komendant wieży ostatecznie go pokonał i zabił. Udało mu się następnie umknąć Samowi Gamgee, szukającemu Froda, i uciec ze strażnicy. Wraz z rzeczami Bagginsa (kolczugą, płaszczem z Lothlórien i mieczem) udał się do Barad-dûr, gdzie dotarł 17 marca. Dalsze losy Shagrata pozostają nieznane.

W ekranizacji Władcy Pierścieni reżyserii Petera Jacksona w rolę Gorbaga wcielił się Stephen Ure, a w rolę Shagrata – Peter Tait.

Losy filmowych postaci pozostają w zgodzie z literackim pierwowzorem, z wyjątkiem sceny śmierci Gorbaga. W filmie Powrót króla Gorbag, będący orkiem dużo mniejszym od innych, wraz z Shagratem i resztą orków zabiera nieprzytomnego Froda do wieży. Podczas przeszukania jeńca Shagrat żąda oddania mu kolczugi. Dochodzi do bójki między oddziałami Gorbaga i Shagrata, w której giną one prawie w całości, a dowódcy zostają ciężko ranni. Następnie Shagrat z kilku żołnierzami trafia na Samwise’a Gamgee. Shagrat ucieka przed Samem, a hobbitowi udaje się pokonać pozostałych orków. Gdy Sam rusza dalej po Froda, Shagrat z kolczugą w ręce wymyka się na zewnątrz (ta ostatnia scena jest pokazana tylko w wersji reżyserskiej filmu, wydanej na DVD). Na szczycie wieży Gorbag postanawia zabić Froda, jednak w ostatniej chwili Sam przebija Gorbaga Żądłem.

Grisznák

Był dowódcą grupy orków z Mordoru, która zaatakowała Drużynę Pierścienia. Posiadał pewną wiedzę o Jedynym Pierścieniu. Pojawia się w Dwóch wieżach, drugiej części Władcy Pierścieni.

Połączył się z bandą Uglúka z Isengardu i razem zaatakowali Drużynę Pierścienia pod Amon Hen (26 lutego). Gdy orkowie zabili Boromira i pojmali hobbitów Merry’ego Brandybucka i Pippina Tuka, Grisznák usiłował skierować cały oddział na wschód. Planował bowiem dotrzeć do Anduiny, gdzie oczekiwał Nazgûl na skrzydlatej bestii. Wraz z nim Grishnákh miał zabrać cennych jeńców do Mordoru. W tym celu podsycał spory pomiędzy mniejszymi orkami a Urukami Sarumana. Wraz ze swoim oddziałem uszedł tymczasowo ku pobliskiemu lasowi, jednak wraz z oddziałem Ugluka zostało „kilku większych i odważniejszych orków z Północy”, mimo iż też byli zwykłymi orkami. Wkrótce Grishnakh powrócił, tłumacząc się, iż nie może porzucić owych kilku towarzyszy. Podczas dalszego marszu oddział Grisznáka trzymał się jednak oddzielnie, być może, jak wspomina narrator, była to część tajemnego planu Grishnakha.

Ostatecznie jednak oddział Rohirrimów Éomera otoczył orków na skraju Fangornu. Wtedy Grisznák , korzystając z nieobecności strażników, zaczął obszukiwać hobbitów w poszukiwaniu Pierścienia. W końcu porwał obu jeńców. Udało mu się wymknąć z obozu, lecz został zauważony przez Jeźdźców Rohanu i zabity, natomiast Merry z Pippinem zdołali zbiec (29 lutego).

Grisznák był typowym orkiem z Mordoru, przysadzistym, silnym, o szerokich barach, bardzo długich ramionach i krzywych nogach. Dokładny opis chwili w rozdziale „Uruk-hai”, w której stoi twarzą w twarz z Uglukiem, ukazuje, że Grishnakh był mu równy wzrostem oraz miał jasną skórę, mimo iż czarnoskóry Ugluk, powstały ze skrzyżowania człowieka z orkiem przez Sarumana, miał postawę wyprostowaną, a Grishnakh przypominał małpę.

Uzbrojenie Grisznáka było typowym dla orków – zakrzywiony miecz oraz czarny, ząbkowaty lub poszczerbiony nóż z rękojeścią rzeźbioną na kształt orkowej głowy.

ekranizacji Władcy Pierścieni w reżyserii Petera Jacksona, w rolę Grisznáka wcielił się Stephen Ure. Podobnie jak innym orkom z Mordoru, Weta Workshop nadała mu wygląd chorego i przedwcześnie podstarzałego. Pojawia się on w filmie Dwie wieże. Losy tej postaci zostały zmienione w stosunku do literackiego pierwowzoru.

W wersji kinowej Grisznák pojawia się dopiero w scenie, która ma miejsce w obozowisku na obrzeżu Fangornu. Razem z pomniejszymi orkami zamierza zamordować hobbitów, by ich zjeść. Podczas sprzeczki Uglúk zabija jednego z buntowników, a w tym samym czasie Merry i Pippin, korzystając z zamieszania, starają się uciec. Jednak Grisznák ich dopada, lecz nagle zostaje raniony włócznią – to Jeźdźcy Rohanu niespodziewanie atakują orków. W bitewnym zamieszaniu ork uparcie ściga hobbitów aż w głąb Fangornu. Gdy udaje mu się pochwycić Meriadoka – ginie, zmiażdżony przez Drzewca.

W wersji rozszerzonej filmu, wydanej na DVD, dodano jeszcze scenę przyłączenia się Grisznáka i innych orków z Mordoru do grupy Uglúka. Ma to miejsce już po ataku na Drużynę Pierścienia. W spotkaniu z nimi Uglúk oznajmia, iż jeńcy trafią do Sarumana. Grisznák i jego kompania przyłączają się więc do Uruków, zwłaszcza że orkowie wyczuwają pościg Aragorna.

Lagduf i Muzgasz

Pojawiają się w Powrocie króla.

Byli to dwaj orkowie stacjonujący w wieży Cirith Ungol pod dowództwem Shagrata. Kiedy między ich dowódcą a Gorbagiem wybuchła sprzeczka, a wskutek tego bratobójcza walka między orkami byli ostatnimi żołnierzami, oprócz Snagi i samego Shagrata, ze swojego oddziału. Próbowali uciec przez bramę, lecz padli od strzał orków Gorbaga.

Snaga

Pojawia się w Powrocie króla.

Ork z oddziału Shagrata stacjonujący w wieży Cirith Ungol. Kiedy wybuchła walka między dwoma oddziałami orków, Snaga był ostatnim żołnierzem, jaki pozostał z oddziału Shagrata. Dowódca kazał mu zanieść wieść o zdarzeniach z wieży do stolicy, lecz Snaga odmówił powrotu na dół z obawy przed Oddziałem Gorbaga, który strzegł wyjścia i ponownym spotkaniem na swej drodze Samwise’a Gamgee, którego zobaczył jako wielkiego wojownika elfów. Zdecydował się pozostać w bezpiecznej kryjówce na wieży. Kiedy usłyszał śpiew Sama i odpowiadający mu głos Froda, poszedł uciszyć więźnia, tym samym pozwalając dostać się Samowi na wyższe piętro po drabinie, którą przyniósł ork. Został zaatakowany przez Sama, gdy ten zobaczył, jak ork bije jego pana nahajką. Snaga próbował uciec, lecz potknął się o klapę w podłodze i skręcił kark, spadając.

Uftak

Służył w wieży Cirith Ungol. Złapała go pajęczyca Szeloba. Mimo że jego kompani wiedzieli o tym, że jest uwięziony, nie pomogli mu w ucieczce z obawy przed gniewem Szeloby i tym, że też mogą zostać złapani. Najprawdopodobniej potem zmarł (dokładna data jest niejasna).

Uglúk

Był przywódcą oddziału Uruk-hai Sarumana, który zaatakował Drużynę Pierścienia. Pojawia się w Dwóch wieżach.

Wysłany został z Isengardu w celu zaatakowania Drużyny Pierścienia i pojmania każdego napotkanego hobbita (bowiem jeden z nich, Frodo Baggins, niósł Jedyny Pierścień). Po drodze połączył swój oddział z grupami orków z Morii i Mordoru (tymi ostatnimi dowodził Grishnákh). 26 lutego 3019 roku zaatakował pod Amon Hen Drużynę: jego podwładni zabili Boromira oraz pojmali hobbitów, Meriadoka Brandybucka i Peregrina Tuka.

Uglúk poprowadził następnie swój oddział przez stepy Rohanu, z powrotem do Isengardu, trzymając się rozkazów Sarumana. Po drodze musiał tłumić bunty orków z Morii, którzy chcieli zabić hobbitów i wrócić do kopalni. Toczył również spory z Grishnákhiem, domagającym się marszu do Mordoru. 29 lutego 3019 roku oddział Uglúka został wytropiony przez éored Rohirrimów pod wodzą Éomera. Jeźdźcy ścigali orków aż do granic Fangornu, gdzie udało im się ich otoczyć, a następnie kompletnie rozbić ten oddział orków. Sam Uglúk zginął w pojedynku z Éomerem.

Postać Uruka pojawia się w ekranizacji filmowej Dwóch wież, gdzie wcielił się w nią Nathaniel Lees. Uglúk dowodzi oddziałem po śmierci Lurtza. Prowadzi swoich podkomendnych aż na obrzeża Fangornu, gdzie grupa pomniejszych orków z Mordoru, domaga się odpoczynku. Dochodzi do sprzeczek, gdy kilku wygłodniałych żołdaków chce zgładzić jeńców, by ich zjeść. Uglúk zabija jednego z nich, gdy nagle grupa zostaje zaatakowana przez Rohirrimów i w rezultacie unicestwiona.

W wersji reżyserskiej filmu dodano scenę przyłączenia się orków z Mordoru do grupy Uglúka, która w filmie ma miejsce już po ataku na Drużynę Pierścienia.

Wielki Goblin

Pojawia się w Hobbicie. Był przywódcą orków z Gór Mglistych; jego siedziba leżała w pobliżu Wysokiej Przełęczy. Jego podwładni pojmali członków Kompanii Thorina. Gdy przyprowadzili ich przed jego oblicze, ten zaczął ich przepytywać o cel podróży. Rozwścieczony widokiem elfickiego miecza Orcrista, który był w posiadaniu Thorina, rzucił się na krasnoluda, lecz zginął, z zaskoczenia zabity przez Gandalfa.

W angielskim oryginale został nazwany the Great Goblin.

W ekranizacji Hobbita w reżyserii Petera Jacksona Wielkiego Goblina zagrał Barry Humphries.

Inne postacie

Tom Bombadil

Występuje w pierwszej części powieści Władca Pierścieni oraz jest głównym bohaterem w zbiorze wierszy Przygody Toma Bombadila.

Tolkien nie zostawił o nim żadnych większych informacji. Było to działanie celowe: w jednym z listów Tolkien pisał, że każdy świat musi mieć swoje tajemnice, a Bombadil jest jedną z nich. Robert Foster sugeruje, że mógł on być Majarem. Inni komentatorzy analizujący twórczość Tolkiena dopatrują się w nim Valara lub wręcz samego Eru.

Tom Bombadil miał kasztanowatą brodę. Nosił niebieski kubrak, żółte buty i wysoki kapelusz. Żył razem ze Złotą Jagodą w Starym Lesie, pomiędzy Bucklandem a Bree. Gościł Froda Bagginsa, Samwise’a Gamgee, Meriadoka Brandybucka oraz Peregrina Tuka w ich wędrówce z Shire do Bree i uratował ich przed upiorami z Kurhanów.

Wiadomo, że był jedną z najstarszych istot na świecie. Pamiętał czasy, kiedy na ziemi jeszcze nie było zła, oraz gdy elfowie szli za Oromem do Amanu. Kiedy Frodo zapytał Bombadila, kim jest, ten odpowiedział mu, że jego imię jest jedyną odpowiedzią i że był wcześniej, niż cokolwiek innego.

Po założeniu Jedynego Pierścienia pozostał odporny na jego moc. Na naradzie u Elronda stwierdzono, że nikt nie miał wpływu na Bombadila i że dla niego Pierścień miał tak małe znaczenie, że mógłby go zgubić lub o nim zapomnieć.

Elfowie nazywali go Iarwain Ben-adar (Najstarszy i niemający ojca), krasnoludowie – Fornem, zaś ludzie z północy – Oraldem.

Złota Jagoda

Jest opisana jako córka rzeki, znaleziona w sitowiu przez Toma Bombadila. Miała długie, jasne włosy i była obdarzona pięknym, czystym głosem. Mieszkała wraz z Tomem Bombadilem w jego domu w Starym Lesie. Lubiła tańczyć i śpiewać sama, albo w duecie z Bombadilem.

Grupy postaci

Biała Kompania

Informacje na jej temat znajdują się w Powrocie króla, trzeciej części Władcy Pierścieni.

• W angielskim oryginale – White Company
• Przekład Marii Skibniewskiej – Biała Kompania
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Biały Orszak
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Biała Kompania

Była to gwardia przyboczna Faramira, namiestnika Gondoru i księcia Ithilien. Sformowana została w 3019 roku Trzeciej Ery po pokonaniu Saurona w Wojnie o Pierścień. Pierwszym jej dowódcą był Beregond. Biała Kompania stacjonowała w Emyn Arnen i towarzyszyła Faramirowi w wojennych wyprawach.

Brak dokładniejszych informacji o składzie czy organizacji tej gwardii. Nazwa formacji pochodzi od barwy tła sztandaru namiestników.

Umarli z Dunharrow

Pojawiają się w Powrocie króla.

• W angielskim oryginale – Dead Men / Shadow Host / Men of the Mountains
• Przekład Marii Skibniewskiej – Umarli / Zastęp Cieni / Lud Gór
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Umarli / Zastęp Cieni / Mieszkańcy gór
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Umarli / Zastęp Cieni / Lud z Gór

Były to duchy ludzi z plemienia górali z Ered Nimrais, żyjących w trzecim tysiącleciu Drugiej Ery. Zwano ich wtedy Ludem Gór. Byli spokrewnieni z Dunlendingami. To oni wznieśli budowle w Dunharrow i podziemne tunele w górach, m.in. drogę prowadzącą z Dunharrow do Erech, później nazwaną Ścieżką Umarłych (ang. Paths of Dead).

Po założeniu królestwa Gondoru zawarli z nim sojusz i złożyli przysięgę Isildurowi na Erech. Gdy jednak rozpoczęła się wojna z Sauronem, górale i ich wódz (Król Umarłych, zwany też Królem Gór, ang. King of the Dead lub King of the Mountains) odmówili dopełnienia przysięgi, bowiem wcześniej (za Czarnych Lat) byli poddanymi Saurona i oddawali mu cześć. Isildur rzucił więc na nich klątwę: jeśli Gondor zwycięży, to Lud Gór miał nie zaznać spokoju po śmierci, dopóki ponownie nie zostanie wezwany do walki i dopełnienia przysięgi przez potomka Isildura. Przerażeni klątwą górale nie ośmielili przyłączyć się do wojsk Saurona. Uciekli w wysokie partie Ered Nimrais i stronili od ludzi. Z czasem wyginęli, ale zgodnie z klątwą nie zyskali spokoju.

Jako duchy musieli pozostać w Ered Nimrais. Przez kolejne stulecia Trzeciej Ery nawiedzali okolicę góry Dwimorberg i Erech. Nikomu nie pozwalali zbadać Ścieżki Umarłych, sprowadzając śmierć na śmiałków, którzy tam się zapuścili, tak jak Baldor, syn króla Rohanu, Brega.

W czasie Wojny o Pierścień w 3019 roku Aragorn II z Szarą Drużyną ruszył na tę ścieżkę. Chciał wykorzystać Umarłych do walki z wojskami Saurona. Jako że był spadkobiercą Isildura, udało mu się przedostać przez podziemną drogę i dotrzeć na Erech, gdzie wezwał Umarłych. Stamtąd ruszył z nimi przez południowe prowincje Gondoru do Pelargiru. Tam Umarli pokonali Korsarzy z Umbaru i zdobyli ich flotę. Aragorn uznał, że dopełnili przysięgi i pozwolił odejść zjawom, które zniknęły ze Śródziemia (13 marca 3019 roku).

Umarłych nazywano też Zastępem Cieni, Wiarołomcami, martwymi, zapomnianym ludem.

W ekranizacji Władcy Pierścieni reżyserii Petera Jacksona Umarli pojawiają się w filmie Powrót króla. Sceny z ich udziałem różnią się nieco od literackiego pierwowzoru (same postacie zjaw zostały zagrane przez aktorów, a następnie komputerowo naniesione). Część z nich pojawia się tylko w wersji reżyserskiej (rozszerzonej) filmu, wydanej na DVD.

W filmie, gdy Aragorn z Legolasem i Gimlim dociera do tajemniczej budowli we wnętrzu podziemi, pojawiają się zjawy, które ich otaczają. Aragorn żąda od nich dopełnienia przysięgi i rzuca im wyzwanie. W pewnym momencie wszystkie duchy znikają i na trzech wędrowców spada lawina ludzkich czaszek. Udaje im się wydostać na zewnątrz. Kiedy widzą na wodach Anduiny statki Korsarzy, pojawia się Król Umarłych, który obiecuje stanąć do walki. Później ukazane jest zdobycie wrogiej floty, a następnie udział Umarłych w bitwie na polach Pelennoru, gdzie walnie przyczyniają się do pokonania sił Saurona. Po zakończeniu batalii Aragorn pozwala im odejść.

Bibliografia

• John Ronald Reuel Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. Maria Skibniewska. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, 2002. ISBN 83-7319-172-0.brak strony w książce
• John Ronald Reuel Tolkien: Silmarillion. przeł. Maria Skibniewska. Wyd. 10. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2004. ISBN 83-241-1515-3.brak strony w książce
• John Ronald Reuel Tolkien: Niedokończone opowieści. przeł. Radosław Kot. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2005. ISBN 83-241-2008-4.brak strony w książce
• John Ronald Reuel Tolkien: Listy. wyb. i opr. Humphrey Carpenter, współ. Christopher Tolkien, przeł. Agnieszka Sylwanowicz. Poznań: Prószyński i S-ka, 2010. ISBN 978-83-7648-503-4.brak strony w książce
• The Heirs of Elendil. W: John Ronald Reuel Tolkien: The History of Middle-earth. ed. Christopher Tolkien. T. 12: The Peoples of Middle-earth. Boston: Houghton Mifflin Co., 1996, s. 188-224. ISBN 0-395-82760-4.
• John Ronald Reuel Tolkien: Dzieci Húrina. red. Christopher Tolkien, przeł. Agnieszka Sylwanowicz. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2007. ISBN 978-83-241-2815-0.brak strony w książce
• J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, tłum. Maria Skibniewska, Warszawa 1961–1963, wyd. Czytelnik
• J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, tłum. Jerzy Łoziński, Poznań 1996–1997, wyd. Zysk i S-ka
• J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, tłum. Maria i Cezary Frącowie, Warszawa 2001, wyd. Amber

--- Dodatek C Rodowody. W: J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. Maria Skibniewska. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: 2002, s. 497 (genealogia Bagginsów), 498 (rodowód Tuków), 499 (genealogia Brandybucków), 500 (rodowód rodziny Gamgee).

• Ryszard Derdziński: Indeks. W: John Ronald Reuel Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. Maria i Cezary Frąc. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2002. ISBN 83-7245-884-7.brak strony w książce
• Robert Foster: Encyklopedia Śródziemia. przeł. Andrzej Kowalski, Tadeusz A. Olszański, Agnieszka Sylwanowicz. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2003. ISBN 83-241-0200-0.brak strony w książce
• Wayne G. Hammond, Christina Scull: The Lord of the Rings. A Reader’s Companion. London: Harper Collins Publishers, 2005. ISBN 0-00-720907-X.brak strony w książce
• Fran Walsh, Philippa Boyens, Peter Jackson: The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring. Screenplay based on the novels by J.R.R. Tolkien. 2001.brak strony w książce
• Fran Walsh, Philippa Boyens, Stephen Sinclair, Peter Jackson: The Lord of the Rings: The Two Towers. Screenplay based on the novels by J.R.R. Tolkien. 2002.brak strony w książce
• Fran Walsh, Philippa Boyens, Peter Jackson: The Lord of the Rings: The Return of the King. Screenplay based on the novels by J.R.R. Tolkien. 2003.brak strony w książce

Linki zewnętrzne

• Beorn rozmawiający z Gandalfem i Bilbem (Alan Lee)
• John Howe: Ugluk. [dostęp 2010-08-18]. (ang.).
• The Race of Orcs. glyphweb.com. [dostęp 2013-07-04]. (ang.).
• The Thain's Book: Orcs. thainsbook.net. [dostęp 2013-07-04]. (ang.).