Śnieg morski
Śnieg morski, marine snow – opad cząsteczek organicznych i nieorganicznych z przypowierzchniowych warstw oceanu w jego głębsze rejony.
Pochodzenie edytuj
Organizmy morskie żyjące blisko powierzchni giną i podlegają rozkładowi. Ich szczątki toną w wodzie i opadają w stronę dna. Strumień tych fragmentów organizmów, uzupełniony o drobiny odchodów, piasek, sadzę oraz inne drobne składniki nieorganiczne nazywany jest śniegiem morskim[1] lub marine snow[2], do którego zalicza się standardowo cząstki o średnicy co najmniej 0,5 mm[3], powstałe zazwyczaj z mniejszych połączonych organicznymi włóknami, siatkami lub śluzem[1]. Generalnie cząstki te podlegają – w miarę tonięcia – agregacji, zbijając się w większe konglomeraty, mogące osiągać rozmiary kilku centymetrów. Proces opadania niektórych płatków może trwać tygodniami[2].
Okresowość edytuj
Gęstość śniegu morskiego może być silnie zależna od pory roku i dnia oraz zjawisk atmosferycznych: w badaniach na północno-wschodnim Atlantyku na głębokości 270 metrów w cyklu rocznym największe koncentracje występowały wiosną, a w cyklu dobowym późnym rankiem[3]. W badaniach w zatoce Monterey w Kalifornii na głębokościach 100–500 metrów w 1991 w okresie wiosenno-letniego zjawiska upwellingu obserwowano 15–40 cząsteczek w litrze wody morskiej; zimą, gdy upwelling nie występował, a także w okresie El Niño w 1992 było to poniżej 5 cząsteczek na litr[4].
Źródło pokarmu edytuj
Płatki śniegu morskiego zasiedlane są w trakcie opadania przez mikroorganizmy żywiące się zawartymi w nich substancjami organicznymi[5]. W badaniu cząsteczek odfiltrowywanych z Atlantyku na głębokościach od 1000 do 3900 metrów licznie reprezentowane były bakterie, ale łączna biomasa tylko dwóch grup eukariontów: grzybów (Fungi) i protistów Labyrinthulomycetes już przeważała nad biomasą wszystkich prokariontów[6].
Śnieg morski jest źródłem pożywienia wielu makroorganizmów żyjących w głębokich warstwach oceanu. Może być on wyłapywany z wody albo zbierany z dna po opadnięciu nań. Stanowi znaczne źródło węgla i azotu w tych środowiskach[2]; żywią się nim na przykład leptocefal węgorza japońskiego Anguilla japonica[7] i głowonóg wampirzyca piekielna Vampyroteuthis infernalis[8].
Transport węgla edytuj
Ta część, która nie zostanie zjedzona, tworzy podlegającą dalszej degradacji biologicznej warstwę zaścielającą dno. Ocenia się, że struktura ta pokrywa trzy czwarte dna głębokiego oceanu i przyrasta w tempie około 6 metrów na milion lat[2]. Dane z pułapek zbierających opadające cząsteczki pozwalają oszacować, że co roku na dno oceanu trafia w ten sposób około 815 milionów ton węgla[5].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Haczewski, Grzegorz. Poziomy wapieni kokkolitowych w serii menilitowo-krośnieńskiej — rozróżnianie, korelacja i geneza. „Annales Societatis Geologorum Poloniae”. 59, s. 480 (435-523 całość), 1989/1990.
- ↑ a b c d What is marine snow?. National Ocean Service, National Oceanic and Atmospheric Administration. [dostęp 2018-05-12]. (ang.).
- ↑ a b Lampitt, R. S., Hillier, W. R., Challenor, P. G.. Seasonal and diel variation in the open ocean concentration of marine snow aggregates. „Nature”. 362, s. 737–739, 1993. DOI: 10.1038/362737a0.
- ↑ Pilskaln, C. H., Lehmann, C., Paduan, J. B., Silver, M. W.. Spatial and temporal dynamics in marine aggregate abundance, sinking rate and flux: Monterey Bay, central California. „Deep Sea Research Part II: Topical Studies in Oceanography”. 45(8-9), s. 1803-1837, 1998. DOI: 10.1016/S0967-0645(98)80018-0.
- ↑ a b Marine snow: A staple of the deep. Ocean Portal, National Museum of Natural History, Smithsonian Institution. [dostęp 2018-05-13]. (ang.).
- ↑ Bochdansky, Alexander B., Clouse, Melissa A., Herndl, Gerhard J. Eukaryotic microbes, principally fungi and labyrinthulomycetes, dominate biomass on bathypelagic marine snow. „The ISME journal”. 11.2, s. 362–373, 2017. DOI: 10.1038/ismej.2016.113.
- ↑ M.J. Miller i inni, A low trophic position of Japanese eel larvae indicates feeding on marine snow, „Biology letters”, 9(1), 2013, DOI: 10.1098/rsbl.2012.0826, PMID: 23134783, PMCID: PMC3565492.
- ↑ Hoving, H. J., Robison, B. H.. Vampire squid: detritivores in the oxygen minimum zone. „Proceedings of the Royal Society of London B: Biological Sciences”. 279 (1747), s. 4559–4567, 201. DOI: 10.1098/rspb.2012.1357. PMID: 23015627. PMCID: PMC3479720.