Święto Federacji
Święto Federacji (fr. Fête de la Fédération) – pierwsze wielkie święto rewolucyjne czasów rewolucji francuskiej, zorganizowane 14 lipca 1790 na paryskim Polu Marsowym z okazji rocznicy zdobycia Bastylii. W czasie święta Ludwik XVI złożył uroczystą przysięgę lojalności wobec postanowień Konstytuanty, zaś Talleyrand odprawił uroczystą mszę.
Święto Federacji miało w założeniach odbywać się co roku, jednak po raz drugi zostało zorganizowane dopiero w 1792, a następnie jego tradycja została całkowicie porzucona. Jedynie w czasie Stu Dni podejmowane były próby jego ponownej organizacji.
Geneza święta
edytujInspiracją dla organizatorów Święta Federacji były podobne uroczystości, jakie były urządzane, zwłaszcza na południu, przy formowaniu nowych ludowych jednostek wojskowych. Z entuzjazmem został zatem przyjęty projekt markiza La Fayette, by w czasie jednej uroczystości uhonorować paryską Gwardię Narodową (której był komendantem) i rocznicę zdobycia Bastylii. Zgromadzenie Narodowe oraz Komuna Paryża wyraziły dodatkowo życzenie, by święto stało się dowodem jedności wszystkich Francuzów wobec zachodzących w kraju zmian.
Święto
edytujPrzygotowania
edytujPrace przygotowawcze, polegające głównie na usypywaniu tymczasowych ziemnych tarasów i wznoszeniu ołtarza ojczyzny, rozpoczęły się 1 lipca 1790. Wobec protestów pracujących robotników, związanych ze słabą płacą, do pracy przy przygotowaniach wezwano wszystkich paryżan-patriotów. Odzew był ogromny, a w pracach brał udział nawet sam La Fayette. Według relacji świadków w czasie robót dochodziło do fraternizowania się przedstawicieli różnych stanów społecznych.
Przebieg święta
edytujŚwięto cieszyło się ogromnym zainteresowaniem paryżan, którzy w liczbie około 100 tys. stawili się na Polu Marsowym. Mimo złej pogody stawiła się też w komplecie Gwardia Narodowa ze sztandarami i orkiestrą. Uroczystość otwierał La Fayette, jednak najbardziej oklaskiwaną osobą był Ludwik XVI, który pojawił się na trybunie honorowej razem z rodziną, w stroju udekorowanym symbolami rewolucyjnymi (trójkolorowa kokarda). Zarówno król, jak i wszyscy zebrani przysięgli wierność narodowi i prawu, a także nienapisanej jeszcze konstytucji, a następnie odśpiewali Te Deum, natomiast Talleyrand odprawił uroczystą mszę świętą. W uroczystościach brała udział, także żywo oklaskiwana, delegacja Stanów Zjednoczonych.
Po zakończeniu uroczystej części obchodów, miał miejsce wspólny posiłek dla wszystkich chętnych uczestników święta.
Podobne uroczystości miały miejsce w wielu innych miastach Francji.
Bibliografia
edytuj- Jan Baszkiewicz, Nowy człowiek, nowy naród, nowy świat. Mitologia i rzeczywistość społeczna rewolucji francuskiej, PIW 1993.
- Simon Schama , Citizens. A Chronicle of the French Revolution, New York: Alfred A. Knopf, 1989, ISBN 0-394-55948-7, OCLC 830482818 .