Wikipedia

Świadkowie Jehowy w Wietnamie

chrześcijańska społeczność religijna w Wietnamie

Świadkowie Jehowy w Wietnamie – społeczność wyznaniowa w Wietnamie, należąca do ogólnoświatowej wspólnoty Świadków Jehowy. W 2013 roku społeczność Świadków Jehowy w Wietnamie liczyła ponad 3000 głosicieli, należących do około 60 zborów[a]. Świadkowie Jehowy prowadzą działalność na terenie kraju bez prawnego zarejestrowania[2]. W Wietnamie oficjalnie działają Sale Królestwa zarejestrowane lokalnie[1][b]. W kraju działa miejscowy Komitet Łączności ze Szpitalami[3] i Komitet Oddziału[4]. Sprawozdanie z działalności w tym kraju dołączane jest do ogólnego z 33 krajów, w których ich działalność jest ograniczona prawnie lub zakazana.

Świadkowie Jehowy w Wietnamie
Państwo

 Wietnam

Liczebność
(2013)

ponad 3000

Liczba zborów
(2013)

ok. 60

Rozpoczęcie działalności

1936

Mapa konturowa Wietnamu
Niektóre miejscowości w Wietnamie, w których mieszczą się Sale Królestwa Świadków Jehowy[1].

Historia edytuj

Początki edytuj

Początki działalności Świadków Jehowy na terenie obecnego Wietnamu sięgają roku 1936, gdy do Sajgonu (na terenie ówczesnych Indochin Francuskich) przysłano dwóch pionierów z Australii. Jednym z nich był Frank Rice (zm. 1986), który najpierw prowadził działalność kaznodziejską wśród ludności mówiącej po angielsku, a po opanowaniu podstaw miejscowego języka – także w języku wietnamskim. Początkowo prowadził działalność kaznodziejską w rejonie Sajgonu (obecnie Ho Chi Minh), a następnie kontynuował działalność na północy terenu dzisiejszego Wietnamu. Pozostawał w Wietnamie do roku 1943, gdy został aresztowany przez żołnierzy armii japońskiej podczas inwazji Japonii na Azję Południowo-Wschodnią[5].

Rozwój działalności po II wojnie światowej edytuj

W latach 1953–1954 działalność niewielkiej grupki nieochrzczonych głosicieli na terenie dzisiejszego Wietnamu nadzorowało Biuro Oddziału we Francji[5].

Gdy pod koniec 1955 roku w Wietnamie Południowym proklamowano Republikę Wietnamu, Joseph Babinski, nadzorca oddziału Towarzystwa Strażnica w Tajlandii, uzyskał pozwolenie od władz w Sajgonie na przyjazd do tego kraju misjonarzy Towarzystwa Strażnica. 27 czerwca 1957 roku pięciu pierwszych misjonarzy absolwentów Biblijnej Szkoły Strażnicy – Gilead przybyło do Sajgonu. W mieście otwarto dom misjonarski podlegający pod biuro oddziału w Tajlandii. Działalność religijną kontynuowano mimo toczącej się wojny wietnamskiej[5].

Przez pierwszych kilka lat działalność ewangelizacyjna oraz zebrania chrześcijańskie były prowadzone w języku francuskim, znanym zwłaszcza wykształconej części społeczeństwa. Do połowy lat 60. XX wieku przetłumaczono i wydano w języku wietnamskim kilka broszur („Ta dobra nowina o Królestwie”, „Oto wszystko nowe czynię” i „Żyć w nadziei na sprawiedliwy nowy świat”), a misjonarze opanowali miejscowy język, co umożliwiło rozszerzenie działalności ewangelizacyjnej[5].

W roku 1964 do Wietnamu Południowego skierowano kilku Świadków Jehowy z Filipin[6] oraz misjonarzy działających w Kambodży[7]. W 1966 roku oprócz 8 misjonarzy działało 11 miejscowych głosicieli[5].

W 1968 roku, pomimo spodziewanych krwawych walk nadciągającej ofensywy Tết Armii Wietnamu Północnego i Wietkongu, 9 misjonarzy pozostało w Sajgonie (zostali jedynie przeniesieni z domu misjonarskiego w dzielnicy mieszkaniowej do domu w chińskiej dzielnicy w centrum miasta). Po ofensywie zarówno misjonarze, jak i miejscowi głosiciele kontynuowali działalność kaznodziejską[5].

W 1970 roku w języku wietnamskim został wydany podręcznik do prowadzenia studiów biblijnych, książka Prawda, która prowadzi do życia wiecznego[5]. W tym też roku działalność prowadziło 52 głosicieli[8]. W roku 1971 zaczęto wydawać w języku wietnamskim czasopismo „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”[5].

W 1973 roku oficjalnie zalegalizowano Świadków Jehowy w Wietnamie Południowym. W Sajgonie otwarto Biuro Oddziału Towarzystwa Strażnica działające do 1975 roku, kiedy to nastąpiła zmiana władz w tej części kraju[5].

W dniach 13–15 grudnia 1974 roku w Sajgonie zorganizowano kongres Świadków Jehowy pod hasłem „Boskie zamierzenie”. W tym czasie w mieście działały 3 zbory, skupiające 113 głosicieli[5]. Zebrania religijne organizowano w Biurze Oddziału lub w domu misjonarskim[9].

W 1975 roku w Wietnamie działalność kaznodziejską prowadziło 120 głosicieli. Po zajęciu Sajgonu przez wojska Wietkongu przestało działać biuro oddziału i utracono legalizację. Nadzór nad działalnością Świadków Jehowy w Wietnamie przejęło biuro Towarzystwa Strażnica we Francji[9].

Sytuacja wyznania edytuj

Od 1975 roku działalność na terenie Wietnamu nie jest zalegalizowana. Liczba członków wyznania sięga co najmniej 3000 osób, z czego połowa mieszka w Ho Chi Minh, a około 500 w Hanoi. Według danych z 2013 roku zbory Świadków Jehowy podejmowały starania o rejestrację na podstawie aktualnie obowiązującego prawa[2]. Według danych z 2006 roku w Wietnamie funkcjonowało co najmniej 10 zborów. Większość z nich znajdowało się na południu kraju, w tym 5 w mieście Ho Chi Minh. Każdy ze zborów mógł wtedy liczyć kilkuset wyznawców[10][11][12]. W roku w 2013 około 60 zborów znajdowało się na terenie 22 prowincji[2]. W 2010 roku lokalnie zarejestrowane były 32 miejsca wielbienia[13]. 31 lipca 2011 roku wydano Chrześcijańskie Pisma Greckie w Przekładzie Nowego Świata (Nowy Testament) w języku wietnamskim[14].

Delegacja Świadków Jehowy z Wietnamu oficjalnie brała udział w kongresach specjalnych i międzynarodowoych. W listopadzie 2015 roku uczestniczyła w kongresie specjalnym pod hasłem „Naśladujmy Jezusa!” w tajlandzkim Chiang Mai[15], w dniach od 17 do 19 listopada 2017 roku w kongresie specjalnym pod hasłem „Nie poddawaj się!” w indonezyjskiej Dżakarcie[16], a w dniach od 13 do 15 września 2019 roku w kongresie międzynarodowym pod hasłem „Miłość nigdy nie zawodzi!” w południowokoreańskim Seulu[4]. 4 lutego 2017 roku wydano Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata w języku wietnamskim[17].

W Hanoi działają dwie Sale Królestwa, z jednej z nich korzystają cztery zbory (trzy wietnamskojęzyczne i wietnamskiego języka migowego), a z pięciu Sal Królestwa w Ho Chi Minh korzysta 17 zborów (16 wietnamskojęzycznych oraz wietnamskiego języka migowego). Sala Królestwa mieści się również w Biên Hoà, z której korzysta zbór Đông i Tây, a z Sal Królestwa w Đà Lạt, Bông Trang, Bình Xuân, Xuân Trường, Tây Ninh oraz Cần Thơ korzystają miejscowe zbory[1].

Zebrania zborowe odbywają się w języku wietnamskim, chińskim (kantoński) i wietnamskim języku migowym[1].

W kraju działa miejscowy Komitet Łączności ze Szpitalami oraz Komitet Oddziału[3].

Świadkowie Jehowy wydają publikacje w językach używanych w Wietnamie: wietnamskim[18], wietnamskim migowym[19] oraz dżarajskim (jarai)[20].

Uwagi edytuj

  1. ↑ Zbory i grupy wietnamskojęzyczne działają również w Australii, Belgii, Cyprze, Czechach, Francji, Japonii, Kambodży, Kanadzie, Korei Południowej, Makau, Malezji, Niemczech, Nowej Kaledonii, Nowej Zelandii, Polsce (Warszawa, Sopot, Szczecin), Rosji, Rumunii, Słowacji, Stanach Zjednoczonych, Tajlandii, Tajwanie, Ukrainie, Węgrzech i w Wielkiej Brytanii.
  2. ↑ W związku z pandemią COVID-19 od 14 marca 2020 roku do 31 sierpnia 2022 roku działalność od domu do domu była zawieszona (prowadzona była listownie, telefonicznie, w formie elektronicznej, od 31 maja 2022 roku wznowiono publiczną działalność ewangelizacyjną). Od 1 kwietnia 2022 roku program uroczystości Pamiątki śmierci Jezusa Chrystusa oraz zebrań zborowych przeprowadza się ponownie w Sali Królestwa oraz w formie „hybrydowej” (wszyscy uczestnicy w Sali Królestwa i odbierający program transmitowany przez wideokonferencje mogą brać czynny udział w punktach i dyskusjach). Do końca 2022 roku wstrzymano organizowanie kongresów regionalnych i zgromadzeń obwodowych z osobistym udziałem obecnych. Ich program został zamieszczony w oficjalnym serwisie internetowym jw.org.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2020-04-25].
  2. ↑ a b c Đại diện Giáo hội Nhân chứng Giêhôva tới làm việc với Ban Tôn giáo Chính phủ [online], btgcp.gov.vn, 12 czerwca 2013 [dostęp 2014-04-22] (wiet.).
  3. ↑ a b Watchtower, Kontakt z lokalnym przedstawicielem [online], jw.org.
  4. ↑ a b Watchtower, Kongres międzynarodowy w roku 2019 pod hasłem „Miłość nigdy nie zawodzi!” — Seul (Korea Południowa) [online], jw.org, 20 września 2019 [dostęp 2019-09-20].
  5. ↑ a b c d e f g h i j Yearbook of Jehovah’s Witnesses 1991, Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 1991, s. 221–225, 232 (ang.).
  6. ↑ Yearbook of Jehovah’s Witnesses 1991, Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 1991, s. 236–237 (ang.).
  7. ↑ Watchtower, Przekonałem się, że warto chodzić z mądrymi, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, CXXXVIII, Towarzystwo Strażnica, marzec 2017, s. 3–7.
  8. ↑ Yearbook of Jehovah’s Witnesses 1971, Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 1971, s. 292–293 (ang.).
  9. ↑ a b Yearbook of Jehovah’s Witnesses 1976, Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 1976, s. 15, 16 (ang.).
  10. ↑ U.S. Department of State, International Religious Freedom Report 2006 [online], state.gov (ang.).
  11. ↑ U.S. Department of State, International Religious Freedom Report 2007 [online], state.gov (ang.).
  12. ↑ U.S.-Vietnam Trade Council, Vietnam: Fact Sheet Religion and Trafficking in Persons [online], usvtc.org [dostęp 2013-04-08] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (ang.).
  13. ↑ Bureau of Democracy, Human Rights, Labor, International Religious Freedom Report 2010. Vietnam [online], state.gov, 17 listopada 2010 [dostęp 2019-10-10] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-02] (ang.).
  14. ↑ Watchtower, Bản Kinh Thánh bằng ngôn ngữ thông dụng, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 stycznia 2012, s. 27–31.
  15. ↑ 2015 Thailand Special Convention of Jehovah’s Witnesses [online], thailand2015.org [zarchiwizowane z adresu 2015-12-22] (ang.).
  16. ↑ Watchtower, Kongresy specjalne 2017 [online], jw2017.org, 1 października 2016 [dostęp 2017-09-18] [zarchiwizowane z adresu 2018-08-29] (ang.).
  17. ↑ Watchtower, Ra mắt Kinh Thánh—Bản dịch Thế Giới Mới trong tiếng Việt, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Watchtower, kwiecień 2017, s. 11 (wiet.).
  18. ↑ Watchtower, JW.ORG (j. wietnamski) [online], jw.org.
  19. ↑ Watchtower, JW.ORG (j. wietnamski migowy) [online], jw.org.
  20. ↑ Watchtower, Biblioteka (j. jarai) [online], jw.org.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Świadkowie_Jehowy_w_Wietnamie&oldid=69361570”