Żyrafa masajska

podgatunek żyrafy

Żyrafa masajska[1], żyrafa kenijska[2] (Giraffa tippelskirchi) – gatunek parzystokopytnego ssaka roślinożernego z rodziny żyrafowatych (Giraffidae) oraz najwyższy gatunek z obecnie żyjących ssaków lądowych. Zamieszkuje afrykańskie sawanny południowej Kenii oraz niemal całej Tanzanii. W Kenii zamieszkuje parki: Masai Mara, Amboseli oraz Tsavo West.

Żyrafa masajska
Giraffa tippelskirchi
Matschie, 1898
Ilustracja
Jezioro Manyara, Tanzania
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

Cetartiodactyla

Rodzina

żyrafowate

Rodzaj

żyrafa

Gatunek

żyrafa masajska

Zasięg występowania
Mapa występowania

Badania z 2021 roku wykazały liczebność blisko 45 tys. osobników, co stanowi wzrost o 44% w stosunku do badań z 2015 roku[3].

Charakterystyka edytuj

 
Żyrafa kenijska w rezerwacie narodowym Masai Mara, Kenia

Wyróżniają się od innych podgatunków żyraf nieregularnymi plamkami na całym ciele. Mają krótki pęk włosów na końcu ogona. Żyrafy te posiadają dwa krótkie rogi na czubku głowy, jednakże wyrostki kostne czaszki na głowach samców sprawiają wrażenie jakby było ich pięć. Te krótkie rogi są kośćmi pokrytymi cienką warstwą skóry. Plamki na ciele dominującego samca w stadzie wydają się być ciemniejsze niż pozostałych osobników.

Dorosłe samce osiągają wysokość dochodzącą do 5,5 metra wysokości, aczkolwiek zarejestrowano osobniki, których wysokość osiągała nawet 6,5 metra wzrostu[potrzebny przypis]. Samice natomiast osiągają wysokość nieco mniejszą, dochodzącą do ok. 5 metrów. Zarówno ich nogi jak i szyja osiągają długość ok. 2 m. Serce tych żyraf waży ok. 12 kg. Masa dorosłego samca dochodzi do 2 ton, natomiast samica waży ok. 1 tony.

Spędzają od 16 do 20 godzin dziennie na pożywianiu się. Skubią liście, gałązki, korę, kwiaty i owoce ponad 60 gatunków roślin, przede wszystkim akacji. Potrafią obejść się bez wody przez kilka miesięcy, jeżeli mają tylko dostęp do świeżego pożywienia.

Nie ma wyraźnego okresu rozrodczego dla tego podgatunku żyraf, a samice mogą zajść w ciążę, która trwa ok. 14 miesięcy, już w wieku 4 lat. Poród odbywa się w pozycji stojącej i trwa zwykle od 2 do 6 godzin. Ponad połowa młodych ginie w pierwszych miesiącach życia, padając ofiarą drapieżników. Matki starają się chronić młode, atakując napastników, głównie lwy czy hieny, ostrymi racicami. Takie kopnięcie jest na tyle silne, iż może doprowadzić do zmiażdżenia czaszki lwa lub roztrzaskania kręgosłupa.

Przypisy edytuj

  1. W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 176. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  2. Praca zbiorowa: Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 197. ISBN 83-01-14344-4.
  3. Margit Kossobudzka, Wreszcie dobra wiadomość! Odradza się populacja żyraf [online], wyborcza.pl, 18 stycznia 2022 [dostęp 2022-01-19].

Bibliografia edytuj

  • Richard Trillo: Podróże z pasją. Kenia.. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009. ISBN 978-83-01-15856-9.
  • Giraffe masai [online], www.naturalia.org, 17 czerwca 2010 [dostęp 2023-09-27] [zarchiwizowane z adresu 2010-06-17] (ang.).
  • Masai Giraffe. Los Angeles Zoo and Botanical Gardens. [dostęp 2010-03-06]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj