100 tysięcy dolarów w słońcu
100 tysięcy dolarów w słońcu (fr. Cent mille dollars au soleil, wł. 100.000 dollari al sole) – francusko-włoski film drogi z 1964 roku w reżyserii Henriego Verneuila. Adaptacja powieści Claude'a Veillot z 1962 roku pt. Nous n'irons pas en Nigéria. Zdjęcia kręcono w Marrakeszu i Warzazat.
| |
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji | |
| Data premiery |
12 sierpnia 1964 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
130 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Marcel Jullian |
| Główne role |
Jean-Paul Belmondo |
| Muzyka | |
| Zdjęcia |
Marcel Grignon |
| Scenografia |
Robert Clavel |
| Montaż |
Claude Durand |
| Produkcja |
Robert Clavel |
| Wytwórnia |
Gaumont |
| Dystrybucja | |
Opis fabuły
edytujW jednym z saharyjskich krajów[a] bezwzględny Castigliano prowadzi firmę przewozową. Zatrudnia świetnych kierowców, którzy doskonale znają swój fach i mają duże doświadczenie. Pewnego dnia, Castigliano kupuje nowiutką ciężarówkę i załadowaną tajemniczym lecz wartościowym ładunkiem wartym 100 tysięcy dolarów, zamierza wysłać w daleki kurs ze świeżo zatrudnionym kierowcą – Steinerem. Nie podoba się to zwłaszcza Rocco, który podstępem wykrada wóz i wraz z jedną ze swoich kochanek "Pepą" (która umie prowadzić) zmierza do odbiorcy po odbiór zapłaty. Rozwścieczony Castigliano wysyła w pościg za uciekinierami swojego najlepszego kierowcę – Hervé'go. Ten rusza w drogę za sowitą zapłatą, zabierając ze sobą Steinera, który chce odwetu na Rocco, za utraconą robotę. Pościg ten, to swoisty pojedynek pomiędzy dwoma doskonałymi i doświadczonymi kierowcami znającymi trasę. Zdesperowany Rocco nie waha się przed niczym – próbuje zepchnąć w przepaść wóz Hervé'go i Steinera na górskiej drodze. W końcu, dopadnięty gdzieś na równinie z uszkodzonym wozem, nie ma skrupułów, aby użyć przeciwko kolegom broni. Rani Steinera i po sterroryzowaniu obydwóch przenosi cenny ładunek na ich sprawną ciężarówkę. Odjeżdża, pozostawiając kolegów na Saharze z (jednak) niezbędnymi do przetrwania zapasami żywności na kilka dni. Znający doskonale teren Hervé jest jednak w stanie pieszo, w szybkim tempie dotrzeć do autostrady i po kilku godzinach, w nieodległym mieście dopada zaskoczonego Rocco. Pomiędzy obydwoma "twardzielami" dochodzi do wyczerpującego pojedynku na pięści, a gdy już obydwaj są porządnie poobijani, Herve dowiaduje się od Rocca, że obydwaj trudzili się na daremno, bowiem "Pepa" niepostrzeżenie uciekła wraz z drogocennym ładunkiem. Obydwaj przyjaciele nie chowają do siebie wzajemnej urazy.
Obsada
edytuj- Jean-Paul Belmondo – Rocco
- Lino Ventura – Herve Marec
- Bernard Blier – Mitch-Mitch
- Andréa Parisy – "Pepa"
- Gert Fröbe – Castigliano
- Reginald Kernan – Steiner
- Pierre Mirat – Halibi
- Doudou Babet – Khenouche
- Jacky Blanchot – klient w knajpie Halibiego
- Anne-Marie Coffinet – Angele
- Pierre Collet – pracownik Castigliano
- Louis Bugette – restaurator Orlando
- Henri Lambert – Robert, pobity klient Orlando
- Christian Brocard – mechanik Abdul
- Marcel Bernier – Marcel, mechanik w garażu Castigliano
- Paul Bonifas – doktor Magnart
- Louis Bugette – Zeze
- Marcel Policard – starzec-autostopowicz
i inni.
O filmie
edytujKolejny film jednego z czołowych twórców filmowych (scenarzysta i reżyser) kina francuskiego[1] okazał się być dużym sukcesem kasowym. Złożyły się na to głównie prosta i atrakcyjna fabuła typowego filmu przygodowo-sensacyjnego, połączona z doskonałym aktorstwem tuzów kina francuskiego połowy XX wieku (Belmondo, Ventura). We Francji był siódmym pod względem wpływów ze sprzedaży biletów filmem roku 1964 z przychodem blisko 3,5 miliona franków. Podobnie dużym sukcesem cieszył się we Włoszech, gdzie obejrzało go blisko 1,5 miliona widzów[2][3]. Spodobał się krytykom, chociaż nie jurorom festiwali filmowych w Cannes i Salonikach, gdzie nominowany do nagród za reżyserię Henri Verneuil nie otrzymał żadnej z nich[4][5]. Niektórzy porównywali go do, utrzymanej w podobnym klimacie, Ceny strachu – arcydzieła Clouzota z 1953[6]. Zupełnie odmienny los spotkał ten film za oceanem. W Stanach Zjednoczonych obraz miał swoją premierę dopiero w sierpniu 1965[7] i został dość sceptycznie przyjęty przez krytyków[8].
Dla reżysera Henri Verneuila sukces kasowy filmu okazał się być przepustką do kariery międzynarodowej, natomiast dla autora literackiego pierwowzoru na którym został oparty scenariusz filmu – Claude'a Veillot – był wstępem do wieloletniej twórczości jako współautora scenariuszy filmowych Yvesa Boisseta[5].
Galeria
edytuj-
Berliet GBC8 6x6 "Gazelle" – model ciężarówki jaką poruszali się Marec i Steiner -
Berliet GLR – model ciężarówki jaką poruszali się Rocco i Pepa -
Podwórzec pałacu Bahia w Marokko, miejsce gdzie rozegrała się finałowa scena walki pomiędzy Rocco i Mareckiem
.jpg)
.jpg)
Uwagi
edytuj- ↑ Nazwy miast widoczne na drogowskazach sugerują, że chodzi o Maroko.
Przypisy
edytuj- ↑ Zbigniew Pitera: Leksykon reżyserów filmowych. Warszawa: WAiF, 1984, s. 334. ISBN 83-221-0166-X.
- ↑ BOX Office. France 1964 Top 10. [w:] BOX Office [on-line]. [dostęp 2020-09-10]. (fr.).
- ↑ 100 000 dollars au soleil - Jean-Paul Belmondo. Box office 1964. [w:] BOX Office [on-line]. [dostęp 2020-09-10]. (fr.).
- ↑ Cent mille dollars au soleil. Awards. [w:] IMDb [on-line]. [dostęp 2020-09-10]. (ang.).
- ↑ a b Cent mille dollars au soleil. [w:] Lumiere 2013. Grand Lyon Film Festiwal [on-line]. [dostęp 2020-09-10]. (fr.).
- ↑ Release of film Greed in the Sun (French: Cent mille dollars au soleil). [w:] Arquus [on-line]. [dostęp 2020-09-10]. (ang.).
- ↑ Cent mille dollars au soleil (1964). Release Info. [w:] IMDb [on-line]. [dostęp 2020-09-10]. (ang.).
- ↑ Howard Thompson: Greed in the Sun'. [w:] The New York Times [on-line]. 1965-08-19. [dostęp 2020-09-10]. (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- 100 tysięcy dolarów w słońcu w bazie IMDb (ang.)
- 100 tysięcy dolarów w słońcu w bazie Filmweb
Zobacz też
edytuj- Cena strachu (1953)
- Cena strachu (1977)
- Baza ludzi umarłych (1958)