Wikipedia

13 posterunek

polski serial komediowy

13 posterunek – polski serial komediowy w reżyserii Macieja Ślesickiego emitowany od 24 grudnia 1997 do 1 grudnia 1998 w Canal+, a następnie od 1 września 1998 do 21 stycznia 2000 na antenie telewizji Polsat.

13 posterunek
Gatunek komediowy
Kraj produkcji Polska
Oryginalny język polski
Główne role Patrz sekcja Obsada
Liczba odcinków 41
Nagrody II miejsce w Telekamerach 1999 w kategorii serial
Produkcja
Produkcja Heritage Films
Lew Rywin
Paweł Poppe
Reżyseria Maciej Ślesicki
Scenariusz Maciej Ślesicki
Muzyka Przemysław Gintrowski
Zdjęcia Radosław Koppa
Scenografia Andrzej Haliński
Czas trwania odcinka ok. 27 min
Pierwsza emisja
Kraj oryginalnej emisji Polska
Data premiery 24 grudnia 1997 (Canal+)
1 września 1998 (Polsat)
Stacja telewizyjna Canal+ Polska
Polsat
Lata emisji 1997–1998 (Canal+)
1998–2000 (Polsat)
Status zakończony
Format obrazu 4:3
Format dźwięku stereo
Chronologia
Kontynuacja 13 posterunek 2
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach

Pierwsza seria serialu powstawała w latach 1997–1998, druga w 2000, lecz emitowana jako 13 posterunek 2. Pierwsza seria została wyprodukowana przez Canal+ przy współpracy z Telewizją Polsat, a drugą Canal+ wyprodukował we własnym zakresie. Serial ten był premierowo emitowany w Canal+, następnie na otwartych kanałach pierwszą serię nadawał Polsat, drugą – TVN. W 2007 odcinki pierwszej serii zostały wydane przez firmę Mayfly jako pakiet 5 DVD.

W roku 1999 serial był nominowany do Telekamer w kategorii serial, zajmując drugie miejsce.

Budynek w czołówce to nieznacznie przerobiony fragment Muzeum Pożarnictwa w Warszawie. Wnętrza nie zostały wykorzystane przez filmowców[1].

OpisEdytuj

Posterunek umiejscowiony jest w jednej z dzielnic Warszawy[a], w pobliżu torów kolejowych[b], niedaleko fikcyjnych ulic Kawalerowicza, Lubaszenki, Hoffmana i Zanussiego. W skład budynku wchodzą:

  • Główne pomieszczenie – tutaj mieszczą się biurka członków załogi, gdzie przyjmuje się interesantów. Tuż przy drzwiach znajduje się ławka-poczekalnia. Tu również stoi szafa, w której policjanci tradycyjnie ukrywają „trupy”, a także wielkich rozmiarów stół bilardowy Moby Dick, który Czarek kazał kupić w pierwszym odcinku
  • Kuchnia – gdzie policjanci jedzą posiłki; znajduje się tu m.in. toster, ekspres do kawy oraz automat z kawą i zlew do zmywania naczyń
  • Ubikacja – z dwiema kabinami. Od pewnego momentu drzwi w drugiej kabinie zostają wymienione na zacinające się drzwi pancerne, a na wejściu do ubikacji wisi plakat z kobietą.
  • Schron – do schronu policjanci wrzucają mnóstwo rzeczy, których nie chcą sprzątać, a także „trupy” oraz osoby, które chcą ukryć; tu często przez przypadek wpadają też różni ludzie. Jest to też miejsce, w którym przechowuje się wódkę.
  • Gabinet komendanta – tutaj urzęduje Komendant oraz jego pies Pershing, którego oprawiona fotografia zawsze stoi na biurku.
  • Cele – posterunek mieści dwie cele; jedna z nich przez pewien czas używana była przez Kasię w ramach mieszkania, czasem sypia w niej też bezdomny Janek. Na ścianie wisi plakat ostrzegający przed piciem alkoholu
  • Magazyn – w którym policjanci trzymają m.in. wózek inwalidzki.

Akcja serialu toczy się głównie w obrębie posterunku.

ObsadaEdytuj

Role główneEdytuj

  • Cezary Cezary (posterunkowy), który dołącza do załogi posterunku w pierwszym odcinku. Wiele odcinków opisuje jego przypadkowe popadanie w coraz większe kłopoty, zwłaszcza wtedy, gdy próbuje im zapobiec. Do 29 odcinka miłością Czarka jest prostytutka Jola, później (z małą przerwą) policjantka Kasia. W tej roli – Cezary Pazura.
  • Kasia (starszy posterunkowy) 1 seria, (starszy sierżant) 2 seria. Zakochuje się w Czarku od pierwszego wejrzenia i stara się zdobyć jego miłość na różne sposoby. Później usiłuje doprowadzić do ślubu z Czarkiem. Przez kilka odcinków związana z Markiem Bączkiem, synem wiceministra, jednak głównie po to, aby zrobić Czarkowi na złość. Ma również wykształcenie pielęgniarki. W tej roli – Aleksandra Woźniak.
  • komendant Władysław Słoik (nadkomisarz) – szef zakochany w swoim psie Pershingu, którego traktuje jak człowieka. Zofia pierwsza i Zofia druga oraz Andżela przez czas swojej służby na posterunku były jego kochankami. Czuje silną niechęć do posterunkowego Cezarego. Absolwent Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego w Warszawie. Jest wdowcem i komunistą. Swoją pozycję zawdzięcza układom, podczas panowania socjalizmu. Z trzymanego w szafie pancernej ciężkiego karabinu maszynowego uratował życie Bierutowi. Rolę tę zagrał Marek Perepeczko.
  • Arnold (starszy posterunkowy). Postać wzorowana na Arnoldzie Schwarzeneggerze. Arnie uwielbia rozwiązania siłowe, horrory i filmy akcji oraz broń. Wykazuje się wielką siłą i niewielką inteligencją. Ma natomiast złote serce. Jest Świadkiem Jehowy. Pochodzi z Poznania[2] Zagrał go Piotr Zelt.
  • Luksus (starszy posterunkowy). Twierdzi, że jego pseudonim wziął się od tego, iż jest ekspertem od kobiet. Przez innych nazywany erotomanem, jednak z Czarkiem dogaduje się bardzo dobrze. Postać tę zagrał Paweł Burczyk.
  • Stępień (starszy aspirant)[c] Zastępca komendanta, alkoholik, z zamiłowaniem pije wódkę; ma problemy z drugą żoną, z którą ciągle się rozwodzi. Wcześniej pracował w komórce kryminalnej, gdzie był najlepszy ze wszystkich. Ma wadę wzroku minus 40 dioptrii i jest daltonistą. Po przejściu na emeryturę często wpada na posterunek w odwiedziny. Stępnia zagrał Marek Walczewski.
  • Zofia (starszy sierżant) – druga Zofia, przysłana w miejsce pierwszej (Zofii Zofickiej). Darzy nieodwzajemnionym uczuciem komendanta, który traktuje ją jako swoją kochankę. Drugą Zofię zagrała Joanna Sienkiewicz.

Role drugoplanoweEdytuj

  • Ewa Szykulska jako Zofia Zoficka (pierwsza; starszy sierżant)[3] Przeniesiona po ośmiu odcinkach do wydziału kontroli wewnętrznej. Co jakiś czas powraca na inspekcję na posterunek.
  • Agnieszka Włodarczyk jako Agnieszka Cezary (siostra Czarka). Czarek jest jej prawnym opiekunem, ponieważ ich rodzice zginęli. Agnieszka przyprowadza na posterunek swoich kolejnych chłopaków, których Czarek nie chce zaakceptować. Często wpada też w celu uzyskania usprawiedliwienia do szkoły.
  • Dorota Chotecka jako Jola (prostytutka), miłość Czarka aż do odcinka 29. Nienawidzi się z Kasią, wpada od czasu do czasu na posterunek. Po związku z Czarkiem widuje się z Luksusem. W drugiej serii zaprzyjaźnia się z Kasią i chodzi z Rysiem.
  • Dariusz Gnatowski jako Alfons Biernacki (alfons Joli). Po pierwszym spotkaniu z Czarkiem zaczynają ich łączyć dobre stosunki (mimo początkowej niechęci). Wyzyskuje swoje dziewczyny, zabierając im połowę „pensji”.
  • Barbara Burska jako inspektor Pieżchała z wydziału kontroli wewnętrznej. Stara się o wyrzucenie Czarka z pracy na różne sposoby. Darzy uczuciem Kota, czego stara się nie okazywać.
  • Andrzej Niemirski jako inspektor Jan Kot. Ma nadzieję na zwolnienie Czarka z pracy, składa na niego liczne raporty. Nieoficjalnie mówi do inspektor Pieżchały „Pieżchałko”. W ostatnim odcinku oświadcza się jej, a ona przyjmuje oświadczyny.
  • Zbigniew Buczkowski jako bezdomny Janek, któremu policjanci pozwalają co jakiś czas nocować w celi. Ma dom w Konstancinie z którego uciekł, gdyż biła go żona.
  • Sławomir Orzechowski jako ksiądz proboszcz, za każdym razem przychodzi na posterunek wnosić skargę na prostytutki stojące zbyt blisko kościoła. Ma pociąg do wódki. Najczęściej trafia na Czarka.
  • Maciej Kozłowski jako dowódca antyterrorystów, w stopniu nadkomisarza. Podobnie jak Arnie lubi rozwiązania siłowe. Nie ma w zwyczaju negocjowania z terrorystami. Posługuje się gwarą śląską.
  • Aleksander Gawroński jako Rosolak, drobny złodziej, często starający się zabić własnego szwagra i teściową, co jakiś czas aresztowany przez policjantów, których jednak nazywa swoimi przyjaciółmi.
  • Joanna Kurowska jako Mirella Ciapara wyjątkowo natrętna, szukająca sensacji reporterka telewizyjna. Zawsze towarzyszy jej człowiek z kamerą.
  • Ewa Taraszkiewicz-Dejmek jako druga żona Stępnia, co jakiś czas pojawia się na posterunku, częściej jednak wspominana w rozmowach; co jakiś czas dzwoni na posterunek.

Role gościnneEdytuj

NawiązaniaEdytuj

Motyw komisariatu w Warszawie w Muzeum Pożarnictwa w Warszawie nawiązuje do odcinka 13 pt. Spotkania z Temidą serialu Zmiennicy w reżyserii Stanisława Barei.

Spis seriiEdytuj

Stacja telewizyjna Odcinki Premiera serii Finał serii Pora emisji
Canal+ 1–41 (41)[d] 24 grudnia 1997 24 czerwca 1998 bd.
2 września 1998 1 grudnia 1998
Polsat 1–41 (41)[e] 1 września 1998 26 stycznia 1999 wtorek 20.00
3 września 1999 21 stycznia 2000 piątek 20.00

Spis odcinkówEdytuj

Nr Tytuł odcinka Data pierwszej emisji
Canal+ Polsat
1 Nowy komendant 24 grudnia 1997 1 września 1998
2 Trupy w szafie 31 grudnia 1997 8 września 1998
3 Prostytutki i CKM 7 stycznia 1998 15 września 1998
4 Zakazane tematy 14 stycznia 1998 22 września 1998
5 Zaginiony Homer 21 stycznia 1998 29 września 1998
6 Geniusz i wicemistrz 28 stycznia 1998 6 października 1998
7 Komisja Lekarska 4 lutego 1998 13 października 1998
8 Dwie Zofie 11 lutego 1998 20 października 1998
9 Burza i upał 18 lutego 1998 27 października 1998
10 Imieniny komendanta 25 lutego 1998 3 listopada 1998
11 Brzytwiarz 4 marca 1998 10 listopada 1998
12 Prawdziwi gliniarze 11 marca 1998 17 listopada 1998
13 Bomba 18 marca 1998 24 listopada 1998
14 Obcokrajowcy 25 marca 1998 1 grudnia 1998
15 Kalambury filmowe 1 kwietnia 1998 8 grudnia 1998
16 Superklej 8 kwietnia 1998 15 grudnia 1998
17 Konkurs 15 kwietnia 1998 22 grudnia 1998
18 Pchły i rosyjska mafia 22 kwietnia 1998 29 grudnia 1998
19 Trudne dni 29 kwietnia 1998 12 stycznia 1999
20 Wigilia – część I 6 maja 1998 19 stycznia 1999
21 Wigilia – część II 13 maja 1998 26 stycznia 1999
22 Sam na placu boju 20 maja 1998 3 września 1999
23 Bal sylwestrowy 27 maja 1998 10 września 1999
24 Sztuka kamuflażu 3 czerwca 1998 17 września 1999
25 Księgowy mafii 10 czerwca 1998 24 września 1999
26 Powtórka z westernu 17 czerwca 1998 1 października 1999
27 Na haju 24 czerwca 1998 8 października 1999
28 Zemsta 2 września 1998 15 października 1999
29 Eliksir miłości 9 września 1998 22 października 1999
30 Wszystkie kobiety Czarka 16 września 1998 29 października 1999
31 Pojedynek 23 września 1998 5 listopada 1999
32 Zmory z przeszłości 30 września 1998 12 listopada 1999
33 Samice 7 października 1998 19 listopada 1999
34 Film 14 października 1998 26 listopada 1999
35 Mistrzowie bilarda 21 października 1998 3 grudnia 1999
36 Miss Policji – część I 28 października 1998 10 grudnia 1999
37 Miss Policji – część II 4 listopada 1998 17 grudnia 1999
38 Koks 11 listopada 1998 31 grudnia 1999
39 Cudotwórcy 18 listopada 1998 7 stycznia 2000
40 Szczęśliwy dzień 25 listopada 1998 14 stycznia 2000
41 Tylko dla dorosłych 1 grudnia 1998 21 stycznia 2000

UwagiEdytuj

  1. ↑ W jednym z odcinków Rysio twierdzi, że wysadził blok, ale „na Ursynowie, a tam mają ich dużo”.
  2. ↑ W jednym z odcinków na posterunku wyraźnie słychać odgłos ekspresu wiedeńskiego.
  3. ↑ W kilku pierwszych odcinkach Stępień został nazwany aspirantem (np. w odcinku 2. przez Cezarego), w odcinku 29 I serii nosi mundur starszego aspiranta.
  4. ↑ Serial emitowany w dwóch transzach – pierwsza w okresie 24 grudnia 1997 – 14 czerwca 1998 (27 odcinków), a druga – 2 września 1998 – 26 stycznia 1999 (14 odcinków).
  5. ↑ Serial emitowany w dwóch transzach – pierwsza w okresie 1 września 1998 – 26 stycznia 1999 (21 odcinków), a druga – 3 września 1999 – 21 stycznia 2000 (20 odcinków).

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Piętnastolecie pechowego posterunku.
  2. ↑ Odcinek 23, Nimfomanka, cz. 1.
  3. ↑ Odcinek 37. – pojawia się jako młodszy aspirant.

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=13_posterunek&oldid=58304866”