15 cm sFH 02
15 cm sFH 02 – niemiecka ciężka haubica polowa (schwere Feldhaubitze) używana podczas I wojny światowej. Na początku wojny w 1914 była podstawową ciężką haubicą armii niemieckiej. Każdy niemiecki korpus posiadał 16 tych haubic, zgrupowanych w dywizjonie artylerii ciężkiej. W późniejszym okresie wojny stopniowo zastąpiona przez haubicę 15 cm sFH 13.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy |
1902 |
| Produkcja seryjna |
1903–1914 |
| Wyprodukowano |
416 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
150 mm |
| Donośność |
7450 m |
| Masa |
2035 kg (bojowa) |
| Kąt ostrzału |
0° to +45° (w pionie) |
W 1914 haubice tego typu, według niemieckiej doktryny wojennej używane jako artyleria polowa na polu bitwy i kontrolowane przez dowódcę korpusu, dawały armii niemieckiej znaczącą przewagę pod względem skuteczności ognia artyleryjskiego. Inne armie nie posiadały znaczącej ilości podobnych dział z porównywalną zdolnością do manewru, lecz raczej używały działa podobnego kalibru w roli stacjonarnej artylerii oblężniczej lub fortecznej. Tak więc haubice 15 cm ze swoją stosunkowo dużą donośnością i stromym torem lotu pocisku mogły często strzelać z pozycji które były poza zasięgiem artylerii polowej wroga. Co więcej, ciężkie pociski 15 cm były bardzo skuteczne i ostrzał nimi dawał duży efekt psychologiczny.
Wiosną 1919 Wojsko Polskie posiadało 4 haubice tego typu (wz. 1902), używane na froncie. Cztery haubice posiadała też w lipcu 1919 Armia Wielkopolska[1].
Przypisy edytuj
- ↑ Andrzej Konstankiewicz: Broń strzelecka i sprzęt artyleryjski formacji polskich i Wojska Polskiego w latach 1914–1939, Lublin, 2003, ISBN 83-227-1944-2, s. 53, 70