Otwórz menu główne
Wikipedia

17 Wielkopolska Dywizja Piechoty

Ten artykuł dotyczy 17 Dywizji Piechoty okresu II RP. Zobacz też: 17 Dywizja Piechoty - inne dywizje piechoty o numerze 17.

17 Wielkopolska Dywizja Piechoty (17 DP) - wielka jednostka piechoty Armii Wielkopolskiej i Wojska Polskiego II RP.

17 Wielkopolska Dywizja Piechoty
3 Dywizja Strzelców Wielkopolskich
Historia
Państwo  II Rzeczpospolita
Sformowanie 1919
Rozformowanie 1939
Nazwa wyróżniająca Wielkopolska
Dowódcy
Pierwszy gen. ppor. Wincenty Odyniec
Ostatni płk. dypl. Mieczysław Mozdyniewicz
Działania zbrojne
Powstanie wielkopolskie
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa
bitwa nad Bzurą
Organizacja
Dyslokacja Gniezno
Rodzaj sił zbrojnych wojsko
Rodzaj wojsk piechota
Podległość Dowództwo Główne Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim
Okręg Korpusu Nr VIII
Ministerstwo Spraw Wojskowych
Armia „Poznań”
Grupa Operacyjna „Koło”
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

GenezaEdytuj

6 czerwca 1919 Dowództwo Główne Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim wydało rozkaz o sformowaniu 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich, w składzie:

Pułki 69 i 70 powstały w trakcie walk na froncie południowym powstania, a 68 pułk Piechoty Wielkopolskiej z poznańskich oddziałów 1 pułku rezerwowego.

1 lutego 1920 po zjednoczeniu Armii Wielkopolskiej z Wojskiem Polskim 3 Dywizja Strzelców Wielkopolskich została przemianowana na 17 Dywizję Piechoty Wielkopolskiej. Pułki strzelców wchodzące w skład dywizji przemianowane zostały odpowiednio na: 67, 68, 69 i 70 pułki Piechoty Wielkopolskiej. Brygady piechoty otrzymały rzymską numerację: XXXIII i XXXIV.

17 Wielkopolska Dywizja Piechoty w latach 1921-1939Edytuj

 
17 DP w 1938

Sztab dywizji stacjonował w Gnieźnie[1]. W 1921 wydzielono z dywizji 67 pułk Piechoty Wielkopolskiej.

Dywizja w kampanii wrześniowej 1939 rokuEdytuj

17 DP wchodziła w skład Armii „Poznań”.

Działania dywizji w kampanii wrześniowejEdytuj

Bitwa nad Bzurą
 
 
 
 
 

Późnym wieczorem 12 września gen. Knoll-Kownacki wydał swoim wojskom rozkaz odwrotu na północny brzeg Bzury. Oddziały grupy rozpoczęły przegrupowanie na linii Łęczyca – Sierpów. Dowódca 17 DP płk Mozdyniewicz postanowił wykonać przemarsz 17 DP w dwóch kolumnach[2]:

  • kolumna zachodnia w składzie: 68 pp bez III batalionu, 69 pp bez I batalionu, 5 batalion ckm, 17 pal bez 1 i 3 dywizjonu, 17 dac, 17 bateria artylerii plot., po osi: Modlna – Małachowice – Skotniki – dwór Karsznice – Sługi – dwór Czarne Pole – dwór Ktery,
  • kolumna wschodnia w składzie: 70 pp, III/68 pp, 8 bs, oddział rozpoznawczy, I i III/17 pal, po osi: Wypychów – Borowiec – Czerników – Janowice – Goślub – dwór Siemienice,
  • 1 batalion 69 pp miał odejść wraz z 56 pp na przeprawę w rejonie Zagaja.

W myśl wcześniejszych rozkazów w poprzek osi ruchu 17 DP, maszerowały tabory 25 DP i grupy kawalerii. Dzięki ogromnemu wysiłkowi organizacyjnemu udało się przerzucić dywizję na północny brzeg Bzury. W południe dywizja ugrupowana była następująco[2]:

  • 68 pp z 5 batalionem ckm, II/17 pal oraz 8 bs organizowały tymczasową obronę wzdłuż Bzury od dworu Ktery do dworu Siemienice
  • 69 pp, 17 dac i III/17 pal rozmieszczone były w Strzegocinie,
  • 70 pp – jego bataliony rozmieściły się odpowiednio w Malewie, Kucharach i w Marcinowie, a dowództwo w Swiniarach,
  • oddział rozpoznawczy w Młogoszynie,
  • dowództwo dywizji w Nagodowie

Rozkazem dowódcy GO gen. Knolla-Kownackiego z 13 września 17 DP otrzymała zadanie[3]:

  • zorganizować częścią sił obronę Bzury w granicach: granica zachodnia, jak wschodnia granica grupy kawalerii, tj. Ględzianówek–Strzegocin–Wierzyki, granica wschodnia folwark Gosławice–Garbów–Stradzew, luzując tym samym oddziały 14 DP znajdujące się na przeprawach w rejonie Młogoszyna i Orłowa,
  • stworzyć rygiel obronny na rzece Ochni,
  • trzymać w rejonie Szewc silny odwód gotowy do przeciwnatarć.

W ciągu dnia większość oddziałów dywizji odpoczywała, uzupełniała straty. W południe zlikwidowano przedmoście na prawym brzegu Bzury, a II i III/68 pp odeszły za rzekę. Pozostawiono jedynie kawalerię dywizyjną. Jeden z podjazdów kawaleryjskich skierowany na Piątek Niemcy rozbili. Przed wieczorem płk Mozdyniewicz wydał rozkaz operacyjny. W jego wyniku 70 pp wraz z przydzielonymi siłami do godz. 600 14 września zluzował oddziały 14 DP na odcinku Młogoszyn – Orłów, 68 pp obsadził przeprawę w Siemienicach, zamknął przeprawę w Kterach i zorganizował obronę na Ochni od Krzyżanowa do Jagniątek. 69 pp rozlokował się w Szewcach jako odwód. 17 dac zajął stanowiska w rejonie Mateuszów – Waliszew w gotowości do wsparcia obrony na Bzurze, przede wszystkim odcinka 70 pp[4].

14 września dowództwo 17 DP znajdowało się w Szewcach Nagórnych. Po południu wydano rozkazy do przyjęcia ugrupowania przeciwpancernego. Odwodowy 69 pp maszerował przez Bąków i wieczorem rozlokował się w rejonie Rząśna, a 17 dac przeszedł do Pleckiej Dąbrowy. Dowództwo 17 DP przegrupowało się w Wiskinicy. Oddziały broniące linii Bzury do południa nie miały styczności z nieprzyjacielem. Dopiero po południu czołowe pododdziały niemieckiej 17 DP podeszły pod przeprawę w Kterach. Przeprawy bronił 5 batalion ckm (bez kompanii strzeleckiej i 1 kompanii ckm) wsparty II dywizjonem 17 pal. Na pozostałych odcinkach nawiązano od 16.00 jedynie kontakt z niemieckimi patrolami. O tej samej porze z grupy operacyjnej nadszedł rozkaz dalszego marszu na wschód, do Karsznic. Nad Bzurą miał pozostać oddział wydzielony „Szewce” pod dowództwem płk. Smolarskiego w składzie: 70 pp, 8 bs, 5 batalion ckm, 72 kompania ckm na taczankach, I/17 pal i 7 bateria 3 dywizjonu 17 pal. Oddział podlegać miał bezpośrednio gen. Knollowi-Kownackiemu. Jego zadaniem była obrona przepraw przez Bzurę na odcinku Ktery – Orłów. 68 pp z pododdziałami wzmocnienia wyruszył o 20.00 z rejonu Szewce Nadolne i idąc przez Plecką Dąbrowę o świcie doszedł do Wiskinicy. III/68 pp, obsadzający dotąd przeprawę w Siemienicach pomaszerował przez Młogoszyn –Szewce – Stradzew – Plecką Dąbrowę docierając rano do Sleszyna. Tu zorganizował wymuszony postój, ponieważ żołnierze odmówili dalszego marszu. 69 pp wymaszerował z Rząśna i przez Łaźniki – Złaków Kościelny dotarł do Karsznic[5]. W czasie kiedy wojska maszerowały na wschód, dowódca oddziału wydzielonego „Szewce” zreorganizował obronę na Bzurze. Odpowiedzialność za obronę przeprawy w Kterach przejął prawdopodobnie 7 bs ze zgrupowania gen. Grzmota-Skotnickiego. W nocy na rozkaz dowódcy dywizji płk Smolarski odesłał dwie kompanie strzeleckie i dwie ckm[6]. 15 września 68 pp, po krótkim odpoczynku w rejonie Wiskinic maszerował dalej osiągając w południe rejonu Czerniew–Towarzystwo. Kolejny rozkaz nakazywał marsz dywizji w rejon Zofiówka–Cypriany–Cmiszew–Rybno. Marsz miał się rozpocząć o godz. 17:30. Pierwsza wyruszyła kawaleria dywizyjna. Główne siły 17 DP ruszyły o zmroku. 68 pp maszerował dwiema kolumnami po osi Kiernozia–Wejsce–Konstantynów–Rybno. 69 pp szedł w jednej kolumnie do rejonu Cypriany—Ćmiszew. Dowództwo 17 DP przeniosło się z Wiskinic do Rybna[7].

Ordre de Bataille i obsada personalna 17 DP w kampania wrześniowaEdytuj

Obsada personalna dowództwa dywizji w latach 1919-1939Edytuj

 
Tablica w kościele garnizonowym w Londynie
Dowódcy dywizji
Dowódcy piechoty dywizyjnej
Szefowie sztabu
  • mjr SG (sap.) dr Marian Steifer (1921 – 1 IV 1924 → szef Ekspozytury Nr 3 Oddziału II SG w Poznaniu[11])
  • mjr SG (piech.) dr Bolesław Pikusa (1 VI[12][13] – 1 VII 1924 → wykładowca WSWoj.[14])
  • kpt. / mjr SG Andrzej Liebich (15 X 1924 - 1925)
  • mjr SG Władysław Gadomski (1925 - 31 X 1927 → Generalny Inspektor Sił Zbrojnych)
  • ppłk dypl. piech. Jan Korkozowicz (31 X 1927 - 5 XI 1928 → szef Oddziału Ogólnego Sztabu DOK IX)
  • mjr dypl. piech. Józef I Biernacki (5 XI 1928 - 23 XII 1929)
  • kpt. / mjr dypl. piech. Wacław Józef Domański (23 XII 1929 – 23 III 1932 → Sztab Główny[15])
  • mjr dypl. Witold Barlog (23 III 1932[15] – X 1935 → dowódca baonu w 72 pp)
  • mjr dypl. piech. Leon Wernic (X 1935 – 1937 → dowódca I/31 pp)
  • kpt. dypl. art. Antoni Brochwicz-Lewiński (p.o. 1938)
  • ppłk dypl. Artemi Andzaurow

Obsada personalna w marcu 1939 rokuEdytuj

Ostatnia „pokojowa” obsada personalna dowództwa dywizji[1][a]:

  • dowódca dywizji – gen. bryg. Maksymilian Kamski-Milan
  • dowódca piechoty dywizyjnej – płk dypl. Władysław Smolarski
  • dowódca artylerii dywizyjnej – płk dypl. art. Czesław Stefan Szystowski
  • szef sztabu – ppłk dypl. art. Artemi Andzaurow
  • I oficer sztabu – kpt. dypl. mgr Jan Kazimierz Lech
  • II oficer sztabu – kpt. adm. (art.) Ludwik Wojciechowski
  • komendant rejonu PW konnego – mjr kaw. Władysław Kazimierz Szczerbik
  • dowódca łączności – mjr łączn. Jan Bolesław Pawłowski
  • oficer taborowy – mjr kaw. Kazimierz Bolesław Tadeusz Trzciński
  • oficer intendentury – kpt. int. Bronisław Rogójski

UwagiEdytuj

  1. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[16].

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ a b Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 535.
  2. ↑ a b Rezmer 1992 ↓, s. 309.
  3. ↑ Rezmer 1992 ↓, s. 314.
  4. ↑ Rezmer 1992 ↓, s. 316.
  5. ↑ Rezmer 1992 ↓, s. 326.
  6. ↑ Rezmer 1992 ↓, s. 327.
  7. ↑ Rezmer 1992 ↓, s. 352.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 301.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 1.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 29 z 26 sierpnia 1922 r., s. 639. Rocznik oficerski 1923, s. 103. Rocznik oficerski 1924, s. 73.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 4 kwietnia 1924 roku, s. 188.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 29 kwietnia 1924 roku, s. 245, przesunięto termin odejścia z Departamentu X MSWojsk. na dzień 1 czerwca 1924 roku.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 4 kwietnia 1924 roku, s. 188, tu ogłoszono przydział z dniem 1 kwietnia 1924 roku.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 60 z 27 czerwca 1924 roku, s. 360.
  15. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 230.
  16. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.

BibliografiaEdytuj

  • Piotr Bauer i Bogusław Polak, Armia "Poznań" w wojnie obronnej 1939, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1983, ​ISBN 83-210-0385-0​.
  • Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. III/2. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
  • Bronisław Prugar-Ketling (red.): Księga chwały piechoty. Warszawa: Departament Piechoty MSWojsk, Warszawa 1937-1939. Reprint: Wydawnictwo Bellona, 1992.
  • Waldemar Rezmer: Armia „Poznań” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-07753-3.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
  • Lech Wyszczelski: Wojsko Polskie w latach 1918-1921. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2006. ISBN 83-89729-56-3.
  • Stefan Konieczny, Zarys historii wojennej 67-go pułku piechoty, Warszawa 1929.
  • Kazimierz Plasota, Zarys historii wojennej 68-go pułku piechoty, Warszawa 1929.
  • Jan Filary, Zarys historii wojennej 69-go pułku piechoty, Warszawa 1928.
  • Józef Englicht, Zarys historii wojennej 70-go pułku Piechoty Wielkopolskiej, Warszawa 1929.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=17_Wielkopolska_Dywizja_Piechoty&oldid=57523222”