18 Dywizja Strzelców

18 Dywizja Strzelcówzwiązek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.

18 Dywizja Strzelców
Historia
Państwo

 Rosyjska FSRR

Działania zbrojne
wojna domowa w Rosji
wojna polsko-bolszewicka
bitwa pod Jaznem (18 czerwca 1920)
bitwa pod Mężeninem (2 sierpnia 1920)
bitwa pod Płońskiem (16–17 sierpnia 1920)
Organizacja
Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

4 Armia

1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 7005 żołnierzy z tego piechoty 5424, a kawalerii 220. Na uzbrojeniu posiadała 119 ciężkich karabinów maszynowych i 40 dział[1].

3 sierpnia 1920 dywizja ta została rozbita przez polskie oddziały grupy płk. Łuczyńskiego na południowy zachód od Łomży. Polacy wzięli wówczas ok. 500 jeńców, 6 dział i 400 wozów taborowych wraz ze sprzętem.

17 sierpnia 1920 dywizja bez powodzenia walczyła w okolicach Płońska, po czym nastąpił odwrót wojsk bolszewickich trwający aż do 25 sierpnia.

Struktura organizacyjna

edytuj

Skład na dzień 1 sierpnia 1920[2]:

  • dowództwo dywizji
  • 52 Brygada Strzelców
    • 154 pułk strzelców
    • 155 pułk strzelców
    • 156 pułk strzelców
    • dywizjon artylerii
  • 53 Brygada Strzelców
    • 157 pułk strzelców
    • 158 pułk strzelców
    • 159 pułk strzelców
    • dywizjon artylerii
  • 54 Brygada Strzelców
    • 160 pułk strzelców
    • 162 pułk strzelców
    • dywizjon artylerii
  • dywizjon kawalerii

W tym dniu dywizja posiadała 8000 „bagnetów”, 220 „szabel”, 135 karabinów maszynowych, 24 3-calowe armaty dywizyjne wz. 1902, 16 innych dział[2].

Przypisy

edytuj
  1. Moszczeński 2020 ↓, s. 248.
  2. a b Sikorski 2015 ↓, zał. 10.

Bibliografia

edytuj