1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego

Ten artykuł dotyczy 1 Pułku Szwoleżerów okresu II RP. Zobacz też: 1 Pułk Szwoleżerów.

1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego – oddział kawalerii Wojska Polskiego II RP.

1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego
Ilustracja
Historia
Państwo  II Rzeczpospolita
Sformowanie 1918
Rozformowanie 1939
Patron Józef Piłsudski
Tradycje
Święto 10 grudnia
Nadanie sztandaru 17 listopada 1919
Rodowód 1 Pułk Ułanów Legionów Polskich
Dowódcy
Pierwszy mjr Gustaw Orlicz-Dreszer
Ostatni płk dypl. Janusz Albrecht
Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka
bitwa pod Płońskiem (16–17 sierpnia 1920)
bitwa pod Żurominkiem (22 sierpnia 1920)
II wojna światowa
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja garnizon Warszawa
Rodzaj sił zbrojnych wojsko
Rodzaj wojsk kawaleria
Podległość 1 BJ (IV 1920 - )
9 BJ (VIII 1920-)
I Brygada Kawalerii
2 Dywizja Kawalerii
Mazowiecka BK
Odznaczenia
Ag virtuti.jpg
Multimedia w Wikimedia Commons
Tereny działań pułku w latach 1919–1920
29 lipca – 3 sierpnia 1920
Koszary 1 Pułku Szwolożerów wykorzystywane w czasie okupacji niemieckiej jako punkt zborny osób zatrzymywanych w czasie łapanek
Budynek koszarowy przy ul. Szwoleżerów 7a
Nadbudowany budynek dawnej wartowni do koszar pułku – zachowany na poziomie parteru
Katedra Świętego Ducha w Warszawie, wzniesiona w 1906 r. jako cerkiew Lejbgwardii Ułańskiego Pułku Jego Wysokości, pod wezwaniem błogosławionego Martyniana, w latach 1920–1939 świątynia 1. Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego
Tablica epitafijna poległych żołnierzy 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego w katedrze polskokatolickiej św. Ducha w Warszawie

Formowanie pułkuEdytuj

Pułk nawiązywał do tradycji 1 pułku szwoleżerów-lansjerów Gwardii cesarza Napoleona I oraz 1 pułku ułanów Legionów Polskich Beliny[1].

Początek organizacji pułku datowany jest na październik 1918, a inicjatywa utworzenia należała do oficerów byłego 1 pułku ułanów Legionów Polskich w Warszawie – w tym głównie do rotmistrza Gustawa Orlicz-Dreszera.

Pierwsza nazwa pułku to 1 pułk ułanów; organizacja była oparta na wzorcach legionowych, nowym domem szwoleżerów wybrano Ziemię Chełmską. W skład pułku weszły szwadrony sformowane we Włodawie – 1, Chełmie – 2 i 3, Hrubieszowie – 4 i karabinów maszynowych. 8 stycznia 1919 jednostka przemianowana została na 1 pułk szwoleżerów (lekkokonnych). W grudniu tego roku Józef Piłsudski wyraził zgodę na przyjęcie szefostwa pułku, w związku z czym oddział przemianowany został na 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.

Pułk w walce o graniceEdytuj

Działalność bojową pułk rozpoczyna w czasie wojny z Ukraińcami (styczeń-marzec 1919 r.), a następnie kontynuuje podczas wyprawy wileńskiej (kwiecień-wrzesień 1919 r.). 1 pułk szwoleżerów w maju 1920 r. został wysłany na front polsko-rosyjski i następnie wziął udział w walkach z Armią Czerwoną – głównie z konnicą gen. Siemiona Budionnego.

Walki na froncie polsko-ukraińskimEdytuj

Nowo sformowany Pułk został wysłany na teren Małopolski Wschodniej na pomoc walczącym obrońcom Lwowa. Pierwszą zwycięską bitwę stoczył 10 grudnia 1918 pod Dołhobyczowem. Tę datę obrano za dzień święta pułkowego. Z końcem grudnia pułk wszedł w skład grupy ppłk. Beliny-Prażmowskiego, a 6 stycznia 1919 został przydzielony do Grupy „Bug" gen. Jana Romera[2]. Chrzest bojowy całością sił przeszedł 28 stycznia. Szarżując pod Krystynopolem, zdobył most na Bugu[3]. W lutym odesłano pułk do Hrubieszowa celem uzupełnienia. 19 marca pułk wrócił do Warszawy, a na froncie pozostał tylko 1 szwadron[2].

Wyprawa wileńskaEdytuj

11 kwietnia pułk skierowany został w rejon koncentracji grupy ppłk. Beliny-Prażmowskiego nad Dzitwę. Stąd wyruszył do walk o Wilno. Do Wilna wkroczył 19 kwietnia, a po zajęciu miasta przez oddziały polskie wziął udział w pościgu w kierunku na Mejszagołę, a następnie na Wilejkę i Dokszyce. W kolejnych walkach zdobywał Miadzioł, Głębokie, Szarakowszczyznę, Woronków i dotarł do Dźwiny[4]. 21 września pułk został wycofany z frontu i przeszedł na polsko-litewską linię demarkacyjną. Na Wileńszczyźnie pułk przebywał do wiosny[5].

Działania pułku na froncie poleskimEdytuj

Walki nad Sławeczną

18 marca 1920 pułk został zawagonowany w Porpliszczu i odjechał do Kalenkowicz na poleski odcinek frontu[6]. Tam wszedł w skład 7 Brygady Jazdy gen. Aleksandra Romanowicza. W jej składzie osłaniał skrzydło 9 Dywizji Piechoty płk. Władysława Sikorskiego przed atakami sowieckich 7 Dywizji Strzelców i 140 Brygady Strzelców. Pułk walczył pod Kuźmiczami, Rudnią Mieczną, Soczną, Wystupowiczami, Gładkowiczami i Rudnią Szczytowską. Bilans walk był imponujący. Wzięto do niewoli dowódcę 432 pułku piechoty, dwóch dowódców kompanii, kilkudziesięciu żołnierzy, zdobyto chorągiew i kancelarię pułkową oraz wspólnie z pozostałymi oddziałami Brygady rozbito 418, 419, 420, 422 i 423 pułki piechoty wroga[4].

Udział w wyprawie kijowskiej

W związku z planowaną ofensywą na Ukrainie, 23 kwietnia pułk przeszedł do Demidowicz i wszedł w skład grupy płk. Józefa Rybaka. 7 Brygada Jazdy otrzymała zadanie wykonania zagonu i zajęcia rejonu Malin–Zarudź–Piaskówka oraz utrzymania mostów kolejowych Irszy i Teterewie. 27 kwietnia dywizjon rtm. Jana Głogowskiego uderzył na Malin. Walki trwały do 29 kwietnia, kiedy to podeszła polska piechota i zdobyła miejscowość. 1 maja, w ramach uderzenia na stację Teterew, 4 szwadron dokonał obejścia przez Potasznię i wysadził tor kolejowy, odcinając drogę pociągowi pancernemu „Subotnik"[7]. Atakując od wschodu, szwadron zajął stację kolejową i opuszczony przez załogę pociąg pancerny[4].

2 maja pułk stacjonował w Obuchowiczach. Tam zorganizowano oddział wydzielony pod dowództwem por. Piotra Głogowskiego. Oddział działaniami nocnymi rozpoznał przeprawy przez lrpeń i brody na Zdwyżu[8] 3 maja dywizjon osiągnął Łubiankę. 4 maja siły główne pułku wyruszyły w kierunku Hostomla. Stąd miały przeprowadzić głęboki wypad na Kijów. Maszerujący samodzielnie dywizjon por. Głogowskiego 5 maja przeszedł do Kozarowicz i przeprawił się przez rzekę, osiągając Lute. Elementy rozpoznawcze zameldowały, że w pobliskich Piotrowicach stacjonuje sowiecka kawaleria wzmocniona artylerią. Dowódca dywizjonu postanowił zaatakować zgrupowanie nieprzyjacielskiej jazdy. W straży przedniej szedł 3 szwadron.Traktem kijowskim maszerował pluton ppor. Adama Sokołowskiego. Spotkał on maszerującą piechotę nieprzyjaciela i wziął do niewoli 20 jeńców. 3 szwadron por. Tadeusza Jaroszewicza zaatakował Wyszogród,reszta dyonu maszerowała na Kijów w ślad za plutonem ppor. Sokołowskiego. Dopiero przed Wyszogrodem 3 szwadron wszedł w kontakt bojowy z kolumną kawalerii nieprzyjaciela. Polacy próbowali wykonać szarżę. Jednak droga była zatarasowana przez sowieckie armaty, wozy amunicyjne i tabory. Na widok polskich kawalerzystów nieprzyjaciel rozproszył się. Pojedyncze jego grupy szybko zneutralizowano. Siły główne pułku nadal maszerowały na Kijów. Wysłany patrol dotarł do Kureniówki – przedmieścia Kijowa. Wystawiona w pobliskim lesie zasadzka zdobyła tramwaj[9]. Zdobytym tramwajem wysłano patrol oficerski w składzie: ppor. Mirosław Olszewski, kpr. Karol Sybilski, kpr. Stefan Tatar, st. szwol. Helena Pawłowiczówna i 9 szwoleżerów. Uzbrojony w ciężki karabin maszynowy pojazd dojechał na główną ulicę Kijowa – Kreszczatik. Wzięto siedmiu jeńców i wrócono tym samym tramwajem na Kureniówkę. W tym czasie pluton por. Ludomira Kosińskiego wyszedł na przedmieścia Kijowa od strony Światoszyna. Z powodu zapadającej nocy dalszą akcję na Kijów wstrzymano, a żołnierzy zakwaterowano w Bałkach i Piotrowicach. W tym czasie siły główne pułku stanęły w Hostomlu. 6 maja pułk przemaszerował do Piotrowic i połączył się z dywizjonem por. Głogowskiego. 7 maja wysłano do Kijowa podjazd dowodzony przez ppor. Olszewskiego. Maszerujący od strony Złotej Bramy w kierunku na Kreszczatik szwoleżerowie byli owacyjnie witani przez miejscową ludność. Przed południem do Kijowa wszedł cały pułk, a jego dowódca otrzymał w ratuszu symboliczne klucze do miasta[10]. 9 maja pułk wziął udział w defiladzie przed gen. Edwardem Rydzem-Śmigłym.

Pułk w walkach nad Berezyną i w działaniach opóźniającychEdytuj

19 maja pułk przetransportowany został koleją do Mińska. Tu I dywizjon został przydzielony do 2 Dywizji Piechoty Legionów i walczył przy powstrzymaniu sowieckiej ofensywy w rejonie Kozińca i Ziembina. II dywizjon wziął udział w polskiej kontrofensywie nad Berezyną. 26 czerwca pułk przetransportowano koleją do Równego, gdzie po włączeniu do 1 Brygady Jazdy skierowano go do walki z Armią Konną Siemiona Budionnego. Pułk walczył pod Tynnem, Obarowem i Worotniowem[11].

Po niespełna miesięcznych ciężkich działaniach manewrowych, 23 lipca pułk przeszedł w podporządkowanie 4 Brygady Jazdy i w jej składzie do 6 sierpnia walczył o Smarzów, Szczurowice, Marwę, Łopotyn, Bordulaki, Jazłowszczyk, Brody i Zawidcze[11].

8 sierpnia z Kamionki Strumiłowej pułk udał się do Warszawy[11].

Pułk w Bitwie WarszawskiejEdytuj

15 sierpnia w Aleksandrowie pułk został włączony w skład 9 Brygady Jazdy. Dotychczasowy dowódca pułku major Jan Głogowski objął dowództwo 9 Brygady Jazdy, a szef sztabu 4 Brygady Jazdy, objął dowództwo pułku[12].

16 sierpnia pułk zapobiegł utracie Płońska, a następnego dnia, wspólnie ze znajdującym się w stanie organizacji 201 pułkiem szwoleżerów, bronił podejść do tego miasta. Na Płońsk nacierała bolszewicka 18. i 53 Dywizja Strzelców z 4 Armii. Jej oddziały wycofywały się spod Warszawy na wschód. Na ich drodze stali polscy kawalerzyści. Zdobycie Płońska przez bolszewików umożliwiłoby im nie tylko ucieczkę, ale również wyjście na tyły polskiej 5 Armii, dowodzonej przez gen. Władysława Sikorskiego.

17 sierpnia, walki obronne na północny wschód od Płońska trwały od godzin rannych. 201 pułk szwoleżerów, broniący się na linii Ćwiklin – Parcele, był silnie naciskany przez nieprzyjaciela i groziło mu rozbicie (w pewnym momencie jego dowództwo utraciło łączność z dowództwem brygady i dywizji), a 1 pszw, broniący się nieco dalej na północ, był naciskany z trzech stron i groziło mu otoczenie również od południa, tj. obszaru bronionego przez słabnący 201 pszw.

W obliczu poważnej sytuacji, obserwowanej z pobliskiego wzgórza przez pułkownika Dreszera, 1 pułk szwoleżerów z powodzeniem oderwał się od nieprzyjaciela, przegrupował w półokrążeniu i o godz. 17.00 ruszył od północy do szarży na piechotę bolszewicką, nacierającą na Płońsk. Francuski major de Mazarat, przydzielony do pułku w roli doradcy-obserwatora, próbował protestować przeciwko planom Polaków, ponieważ uważał, że szarża nie ma szans powodzenia

Pułk, dobywając lanc i szabel, ruszył do ataku wszystkimi siłami, pokonując najpierw kłusem, a później galopem 2 kilometry odkrytego terenu, pod silnym ostrzałem karabinów maszynowych i artylerii nieprzyjaciela. W wyniku przeprowadzonej szarży poległo około 200 Rosjan, pułk wziął do niewoli 800 jeńców, zdobył 2 ckm i 2 armaty. W końcowej fazie ataku do szarży ruszył również 201 pułk szwoleżerów, który wziął kolejnych 250 jeńców. Straty 1 pułku szwoleżerów były dość wysokie i wyniosły 10–15 zabitych we wcześniejszych walkach obronnych w tym rejonie oraz 40 zabitych i rannych w czasie szarży (łącznie daje to 10% stanu liczebnego pułku w ciągu 2 dni walk).

Za szarżę pod Arcelinem pięciu kawalerzystów, wśród nich m.in. dowódca pułku, zostało odznaczonych przez Władysława Sikorskiego krzyżami Virtuti Militari.

Na froncie północnym pułk przebywał do 3 września[13].

Pościg na WołyniuEdytuj

3 września pułk uzupełniony wcześniej przez batalion marszowy, zładowany został w Mławie na wagony kolejowe[14]. 5 września przybył do Chełma i tu wszedł w skład 2 Dywizji Jazdy. Po trzydniowym odpoczynku rozpoczął marsz w kierunku na Hrubieszów[13]. W związku z ofensywą polskiej 3 Armii, pułk maszerował w straży przedniej i 13 września rano uderzył na Osmołowicze[15]. W czasie ofensywy na Wołyniu szwoleżerowie walczyli jeszcze pod Równem, Rohaczewem i nad Słuczą. W swojej ostatniej akcji bojowej pułk wziął udział w zagonie na Korosteń[16]. Podczas walk pułk wziął do niewoli około 200 jeńców, zdobył 7 karabinów maszynowych i dwa działa. 13 października przed przejściem Słuczy odbyła się defilada przed dowódcą dywizji pułkownikiem Orliczem-Dreszerem[14]. Po przejściu Słuczy pułk zatrzymał się w Stryjowej. Tu zastało go zawieszenie broni[16].

Podsumowanie działań na froncie bolszewickimEdytuj

W czasie działań wojennych szwoleżerowie zdobyli ponad 20 dział, 250 karabinów maszynowych, kilka pociągów pancernych, samolot i duże ilości innego sprzętu wojennego. Do niewoli wzięto kilka tysięcy jeńców[16].

Straty własne wyniosły: poległo lub zmarło z ran 15 oficerów i 251 szeregowych. Za męstwo wykazane w walce 100 szwoleżerów udekorowanych zostało Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari[16].

Pułk w okresie pokojuEdytuj

 
Mazowiecka BK w 1938

Pod koniec października 1920 pułk został skierowany do Chełma, gdzie przebywał do połowy maja 1921[16]. 19 marca 1921 Naczelny Wódz, w dniu swoich imienin, odznaczył sztandar pułku Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Pułk, jako jedyny w całym wojsku, posiadał na stanie konie o umaszczeniu srokatym. Oczywiście nie w szwadronach bojowych, ale jednostkowo tylko z przeznaczeniem dla buńczuka i proporca dowódcy.

Do Warszawy Warszawie pułk przybył 22 maja 1921 i zajął koszary rosyjskiego gwardyjskiego pułku ułanów po obu stronach ulicy Ułańskiej. Poza budynkami mieszkalnymi znajdowały się tam kościół pułkowy, kasyno oficerskie, kryta ujeżdżalnia, a kilka lat później zbudowany został nowoczesny dom mieszkalny dla podoficerów oraz świetlica dla szwoleżerów[17][18].

Pod względem ewidencyjnym, szkolenia i uzupełnienia dowódcy pułku podporządkowany był Szwadron Przyboczny Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza. Szwadron stacjonował przy ulicy Huzarskiej (później ulicy 6 Sierpnia) i wraz z Kompanią Przyboczną tworzył Oddział Przyboczny. 19 grudnia 1922 pododdział przemianowany został na Szwadron Przyboczny Prezydenta Rzeczypospolitej i wszedł w skład Kwatery Wojskowej Prezydenta RP. Z dniem 16 lipca 1926, w związku z likwidacją Oddziału Przybocznego, Szwadron Przyboczny włączony został do 1 pułku szwoleżerów, w miejsce 2 szwadronu, który rozwiązano. W latach 1927–1939 2 szwadron pełnił funkcje reprezentacyjne i służbę wartowniczą w Belwederze.

Zgodnie z rozkazem ministra spraw wojskowych O.V. L 33035 E z 1925 r. przy pułku funkcjonował 2 szwadron samochodów pancernych.

23 sierpnia 1935 Minister Spraw Wojskowych ustanowił, w składzie drużyny dowódcy pułku, etatową orkiestrę złożoną z jednego starszego wachmistrza – kierownika orkiestry, ośmiu podoficerów zawodowych, dwóch podoficerów nadterminowych oraz czternastu podoficerów i ułanów służby czynnej[19]

1 pułk szwoleżerów w kampanii wrześniowej 1939 rokuEdytuj

Mobilizacja

25 sierpnia 1939 roku pułk został odwołany z manewrów. Następnego dnia rozpoczęto mobilizację w rejonie Kabat i Czerniakowa. W trakcie mobilizacji alarmowej w grupie "żółtej" 1 pułk szwoleżerów zmobilizował swoje własne pododdziały, a także dodatkowo; kolumnę taborową typ II nr 147, szwadron pionierów nr 12, szwadrony łączności nr 12 i 13, pododdziały te były przeznaczone dla obsługi dowództw Grup Operacyjnych Kawalerii nr 1 i nr 2. Dodatkowo w I rzucie mobilizacji powszechnej zmobilizowano własny szwadron marszowy[20]. Oddział Zbierania Nadwyżek 1 p szw. został skierowany do Ośrodka Zapasowego Kawalerii w Garwolinie. 28 sierpnia pułk został skierowany w rejon Chorzeli na granicę pruską. Wyznaczony rejon osiągnął wieczorem 29 sierpnia[21].

Działania bojowe

W kampanii 1939 wziął udział w składzie Mazowieckiej Brygady Kawalerii (Armia „Modlin”). 1 pułk szwoleżerów wsparty 1 baterią 1 dywizjonu artylerii konnej i plutonem Straży Granicznej rozwinął się w I rzucie Mazowieckiej BK i 30 sierpnia zajął stanowiska obronne. 2 szwadron w folwarku Rycice i wzg. 143, 4 szwadron w pobliżu Chorzeli broniąc przeprawy przez rzekę Orzyc, obok niego 1 szwadron, każdy szwadron I rzutu był wzmocniony plutonem ckm i armatą ppanc. W odwodzie pułku pozostał 3 szwadron i pluton kolarzy. Po godz. 4.00 granicę przeszły patrole niemieckie prowadząc potyczki ze Strażą Graniczną i ubezpieczeniami pułku, następnie o godz.6.00 pozycje pułku zostały ostrzelane przez niemiecką artylerię. Po czym na stanowiska obronne 2 i 4 szwadronu uderzyła niemiecka piechota, po czterech godzinach walki oba szwadrony zostały zmuszone do wycofania się na drugą linię obrony, 1 szwadron stawił opór na swoich stanowiskach. 2 szwadron bronił Plewnik, 4 szwadron linii rzeki Ulatówki. W godzinach popołudniowych nieprzyjacielska piechota przeniknęła przez styk 4 szwadronu z sąsiednim 3 batalionem strzelców. Kontratak 3 szwadronu wyrzucił nieprzyjaciela za Ulatówkę. Na korzyść 1 p szw. i 11 p uł. kontratak wykonał dywizjon 7 p uł. wyrzucając wroga za Ulatówkę. Wykorzystując powodzenie ułanów lubelskich, w godzinach nocnych wypadu celem odbicia rowerów pozostawionych przez pluton kolarzy dokonała część pułku pod dowództwem mjr Hrynkiewicza, część rowerów odbito (część spłonęła), motocykle i kuchnię polową. Z uwagi na przeniknięcie styku Armii Modlin i SGO "Narew" przez jednostki niemieckie, 1 p szw. wraz z brygadą nocą z 1/2 września wycofał się na drugą linię obrony od Rudna Jeziorowego do Łanięta-Drążdżew. Szwoleżerowi zajęli obronę w II rzucie obrony na wzgórzach 131 i 132[22]. 2 września Niemcy nie atakowali 1 p szw. Trwała jedynie wymiana ognia artylerii i karabinów maszynowych. W godzinach popołudniowych dywizjon szwoleżerów wykonał kontrnatarcie na miejscowość Bartniki, poniesiono straty w zabitych rannych. Ataki niemieckie 3 wrześnią powstrzymał skutecznie ogień 1 dywizjonu artylerii konnej. Po południu Niemcy wyszli na skrzydła 11 pułku ułanów[23]. Brygada otrzymała rozkaz wycofania się, 1 pułk szwoleżerów działał jako straż tylna, a następnie zajął obronę w rejonie Gostkowa. Prowadzono starcia patroli, pułk utrzymał pozycję do wieczora, 4 szwadron z plutonem ckm skutecznie ostrzelał pododdział kawalerii niemieckiej w Gostkowie. Nocą 3/4 września pułk wykonał marsz odwrotowy do Rogowa. 4 września pułk zajmował obronę w miejscowości Rogowo bez styczności z nieprzyjacielem. Następnie nocą 4/5 września podczas dalszego odwrotu w kierunku Narwi szwoleżerowie dotarli w okolice Pułtuska, w południe 5 września przekroczyli most na Narwi i zajęli obronę na lewym skrzydle Mazowieckiej BK. Pułk zajął obronę na północ od Serocka w rejonie Popowa Kościelnego. Nocą 5/6 września 4 szwadron odparł wypady patroli nieprzyjaciela za Narew, a 6 września 3 szwadron wraz z plutonem kolarzy odrzucił przeprawiające się pododdziały niemieckie za rzekę. Linii Narwi szwoleżerowie bronili do wieczora 7 września, w godzinach nocnych pułk przekroczył most w Wyszkowie na Bugu. 8 września 1 p szw. zajął obronę linii rzeki Bug na odcinku od Dręszewa do Niegowa[24]. 9 września pod Gulczewem szwoleżerowie odparli niemiecką próbę przeprawy przez rzekę. 10 września o godz. 3.00 1 pułk szwoleżerów na rozkaz dowódcy GO "Wyszków" opuścił pozycję nad Bugiem i dotarł do linii kolejowej Warszawa-Małkinia i zatrzymał się na postój w folwarku Grzegorzewo. Rozkazem dowódcy Mazowieckiej BK z 1 p szw. wysłano szwadrony 1, 2, 4 i pluton ckm z armatą ppanc. celem ubezpieczenia od strony Łochowa GO "Wyszków" do rejonu Strachówki, Annopola i Józefowa. Kolejnej nocy 10/11 września szwadrony pułku wykonały odwrót do: lasu Kracowizna na południe od Sulejowa 1 p szw. (bez 1, 2, 4 szwadronów i plutonu ckm z armatą ppanc.) z 1/1 dak, folwarku Tadeuszów wymienione szwadrony jako odwód Mazowieckiej BK[25]. 11 września w godzinach przedpołudniowych na linię obrony Mazowieckiej BK wyszło rozpoznanie piechoty niemieckiej 11 DP. Po południu uderzenie wyszło na 11 p uł., a następnie na odcinek broniony przez 1 p szw. Na rozkaz dowódcy brygady po godz.18 oddziały brygady wycofały się, na stanowiskach obronnych pozostał niepowiadomiony o odwrocie 1 pułk szwoleżerów walcząc z niemieckim natarciem pod Sulejowem. W godzinach nocnych oderwał się od nieprzyjaciela i pomaszerował na Boruczę. Następnie 1 p szw. pomaszerował w kierunku szosy Mińsk Mazowiecki-Kałuszyn.

Grupa 1 pułku szwoleżerów płk. dypl. J. Albrechta

Pułk pod dowództwem płk. dypl. J. Albrechta był bez 1, 2, 4 szwadronów, plutonu ckm i armaty ppanc., utracił łączność z macierzystą Mazowiecką BK. 12 września część 1 pułku szwoleżerów biwakowała w lasach obok miejscowości Mienia, dołączyły do niego dywizjon 7 p uł. mjr. S. Kuleszy, dywizjon 11 p uł. mjr. B. Wieczorkiewicza oraz trzy baterie 1 dak. Nad powstałym zgrupowaniem dowództwo objął płk Albrecht. Zgrupowanie pomaszerowało w kierunku Garwolina do OZ Mazowieckiej i Pomorskiej BK. Po dotarciu do Siennicy dołączył do 1 p szw. szwadron marszowy pułku pod dowództwem rtm. rez. K. Wickenhagena. W rejonie Cegłowa na zgrupowanie wyszło natarcie niemieckiego pododdziału pancernego. Zgrupowanie wycofało się do lasów obok Parysowa, tam 13 września doszło do powtórnego starcia z czołgami niemieckimi, gdzie pluton ppanc. 1 p szw. zniszczył dwa z nich. Całe zgrupowanie przesunęło się do lasów koło miejscowości Puznówka. 14 września zgrupowanie płk. Albrechta nawiązało kontakt z Grupą Operacyjną Kawalerii gen. bryg. Władysława Andersa i weszło w jej skład. Od 15 września zgrupowanie wraz z GOKaw. maszerowało z rejonu Garwolina, przez Ryki, Moszczankę, Rejowiec w kierunku Łęcznej, przybywając w marszach na wschód od Krasnegostawu 20 września. Zgrupowanie dotarło do rejonu Wojsławice, Grabowiec, tam dywizjony 7 i 11 p uł. dołączyły do macierzystych pułków, dwie baterie powróciły do Mazowieckiej BK. Przy pułku pozostała 3 bateria 1 dak[26]. Od 22 września 1 p szw. przemieszczał się w II rzucie za prowadzącą natarcie Nowogródzką BK, jako odwód GOKaw. maszerował przez Krasnobród, Majdan Sopocki i 23 września dotarł do Rudy Różanieckiej. 23 września szwoleżerów podporządkowano Kresowej BK płk. dypl. J. Grobickiego. 24 września 1 p szw. wzmocnionymi 3 szwadronem i szwadronem marszowym, zamknął szosę Narol - Lubaczów na odcinku 1 km, celem umożliwienia przejścia Kresowej BK, doszło do walki z kolumnami zmotoryzowanymi wojsk niemieckich, zniszczono 2 czołgi i samochód[27]. Po przejściu Kresowej BK przez szosę szwoleżerowie dołączyli do brygady stanowiąc jej ariergardę. 25 września pułk odpoczywał w Horyńcu. Wieczorem tego dnia szwoleżerowie jako oddział straży przedniej dotarli do szosy Krakowiec-Jaworów i otrzymali podobne zadanie jak ubiegłej nocy rozkaz zamknięcia szosy od strony Jaworowa. Po zajęciu stanowisk od strony wschodniej nadjechała kolumna wojsk niemieckich wycofująca się z linii demarkacyjnej, doszło do boju, który trwał do świtu. O świcie 26 września pojawił się parlamentariusz niemiecki, uzgodniono z dowództwem niemieckiej 28 DP, że GOKaw. przejdzie bez walki na południe, a niemiecka dywizja na zachód bez walki. Po przejściu 1 p szwoleżerów do Rogoźna odparto atak pancernej czołówki sowieckiej, a pluton ppanc. zniszczył 3 czołgi. 27 września 3 bateria wysadziła armaty w rejonie wsi Siedliska z uwagi na ich ugrzęźnięcie w bagnistym terenie[28]. Na pozycje pułku uderzyły wojska Armii Czerwonej, odcinając go od Kresowej BK. Wobec powyższego płk J. Albrecht podzielił pułk na dwie grupy; I grupa por. Orpiszewskiego 3 szwadron, połowa szwadronu ckm i połowa plutonu ppanc. i pozostałe pododdziały pułkowe w grupie z dowódcą pułku i II grupa rtm. Wickenhagena szwadron marszowy z połową szwadronu ckm i plutonu ppanc. Obie grupy przebijały się osobno na południe ku granicy węgierskiej. Grupa rtm. Wickenhagena 50 km przed Przemyślem stoczyła zwycięską potyczkę z wojskami niemieckimi niszcząc samochód pancerny i biorąc do niewoli oficera z samochodem osobowym. 3 października 1939 roku w rejonie Medyki okrążona grupa dostała się do niemieckiej niewoli. Grupa płk. Albrechta skapitulowała przed wojskami niemieckimi i 4 października złożyła broń w Żurawicy[29].

Grupa szwadronów 1 pułku szwoleżerów rtm. F. Flatau

11 września 1939 roku nastąpiło podzielenie 1 pułku szwoleżerów na dwie grupy, rozkazem dowódcy Mazowieckiej BK. Wieczorem stacjonujące w folwarku Tadeuszów jako odwód brygady 1, 2, 4 szwadrony i pluton ckm, wraz z działonem ppanc. włączone zostały do kolumny zastępcy dowódcy brygady płk. Mikołaja Więckowskiego, która na rozkaz dowódcy wycofała się w kierunku Leśnogóry. W nocy 12 września szwadrony zdobyły Leśnogórę, a o świcie 2 szwadron miejscowość Stawiska, poległo 4 szwoleżerów, a 1 został ranny. Tyły kolumny walczącej o Stawiska, zaatakował niemiecki oddział pancerny, niszcząc baterię 1 dak doszło do rozproszenia maszerującej kolumny. Dowództwo nad wycofującymi się szwadronami szwoleżerów objął dowódca 2 szwadronu rtm. Franciszek Flatau. 13 września szwadrony pomaszerowały w kierunku Garwolina przez Jeruzal i Kamieniec. W trakcie marszu 14 września szwadrony zostały ostrzelane przez niemiecką artylerię i broń maszynową pod miejscowością Żebrak i zostały okrążone. Nocą 14/15 września szwadrony wydostały się z okrążenia i pomaszerowały się w kierunku Żeliszew, szwadrony straciły kontakt z 2 szwadronem, przy którym pozostali dowódcy tych szwadronów. 15 września rtm. Flatau dowiedział się od dowódcy 52 pociągu pancernego na stacji kolejowej Sosnowe o miejscu przebywania, 22 pułku ułanów. 16 września szwadron 2/1 p szw. rtm. Flatau we wsi Wola Kałuska dołączył do płk. W. Płonki[30]. Wraz z grupą 22 p uł. szwoleżerowie podjęli marsz w kierunku Brześcia n/Bugiem, pod Kałuszynem kolumna została ostrzelana z zasadzki i poniosła straty w ludziach i koniach. Do szwadronu dołączyła część pułkowego plutonu łączności. 17 września grupa zatrzymała się na postój w lasach majątku Ruchna, tam grupa została zaskoczona przez oddział niemiecki, szwadron poniósł straty w rannych szwoleżerach i koniach. Nocą 17/18 września grupa kawalerii płk. Płonki przekroczyła szosę Mińsk Mazowiecki-Brześć nad Bugiem i maszerowała przez Bartniki, Korczew do Drohiczyna Podlaskiego. Szwadron wraz z grupą kawalerii odpoczywał we wsi Rusków. Po drodze dołączył do niego pododdział z dwoma taczankami z 11 p uł. i pod Drohiczynem 4 szwadron szwoleżerów z grupką z 1 szwadronu. Od 19 września Grupa Kawalerii płk. W. Płonki podjęła marsz na południe kraju trasą Tyśmienic-Siemień-Parczew-Chełm, w trakcie marszu do grupy dołączały większe i mniejsze grupki żołnierzy. W Tyśmienicy 22 września rtm Flatau otrzymał rozkaz utworzenia ze szwoleżerów i żołnierzy Mazowieckiej BK dywizjonu szwoleżerów. 23 i 24 września z wciąż dołączających oddziałów płk Płonka utworzył Grupę Kawalerii "Chełm". Nocą 24/25 września grupa z rejonu Chełma pomaszerowała do Krasnegostawu, 26 września Latyczowa, a 27 września Żółkiewki, gdzie nastąpiło połączenie z Grupą płk. dypl. T. Zieleniewskiego. 29 września grupy podjęły marsz w kierunku Janowa Lubelskiego. Grupa płk. Płonki 29 września w Dzwoli okrążyła i rozbiła w walce niemiecki dywizjon ppanc. z 27 DP. Po walce Grupa i szwoleżerowie odpoczywali w lasach obok wsi Momoty. 30 września od wschodu oddziały polskie zostały otoczone przez wojska sowieckie. Nie mogąc się przebić na południe 1 października, Grupa Kawalerii płk. Płonki, w jej składzie dywizjon szwoleżerów, złożyli broń 2 października we wsi Bukowa przed wojskami sowieckimi. Większość oficerów dywizjonu szwoleżerów została zamordowana wiosną 1940 roku[31].

Działania i walki pododdziałów II rzutu mobilizacyjnego 1 pułku szwoleżerów

Po wyruszeniu na front pułku, w koszarach w Warszawie pozostały nadwyżki mobilizacyjne i kadra, w ramach mobilizacji powszechnej w jej I rzucie rozpoczęto mobilizację szwadronu marszowego pułku pod dowództwem rtm. rez. Karola Wickenhagena w Wilanowie. Po sformowaniu szwadron składał się z czterech plutonów liniowych, plutonu ckm i działonu z armatą ppanc. kal. 37 mm. Szwadron marszowy w dniu 2 września opuścił rejon zakwaterowania i udał się w kierunku walk macierzystego pułku. 12 września wszedł w skład grupy dowódcy 1 p szw. płk. Albrechta i dzielił z nią dalszy szlak bojowy, aż do złożenia broni 3 października 1939 r[32].

Dowódcą Oddziału Zbierania Nadwyżek 1 pułku szwoleżerów został mjr Mieczysław Bigoszewski. Ze zgłaszających się do koszar pułku oficerów i szeregowych rezerwy formowano szwadrony i wysyłano sukcesywnie do Ośrodka Zapasowego Mazowieckiej BK w Garwolinie. Z zasobów ośrodka szwadrony były uzbrajane, przydzielano im konie, siodła, niepełne wyposażenie (brak było; masek pgaz., opatrunków osobistych, łopatek, hełmów, itd.)[33]. W oddziale zbierania nadwyżek wystawiano do 3 września reprezentacyjną konną asystę honorową, ostatnią akredytowanemu posłowi Turcji w sile plutonu. 4 września Ośrodek Zbierania Nadwyżek 1 p szw. wymaszerował do Ośrodka Zapasowego Kawalerii "Garwolin", Oddział zakwaterowany został we wsi Zawady koło Garwolina[34].

  • 2 szwadron marszowy konny formowany w ramach mobilizacji powszechnej pod dowództwem rtm. rez. Jana Ciurlik-Nowińskiego wymaszerował pieszo z Warszawy 2 września do Garwolina, na miejscu zakończono jego organizację, został wyposażony i uzbrojony otrzymał konie z mobilizacji. Wobec ataków lotnictwa niemieckiego na Garwolin 7 września szwadron wymaszerował w kierunku Włodawy, tam na miejscu dołączył do szwadronu 7 p uł. rtm. L. Bernsteina i wspólnie pomaszerowali w kierunku Kowla przez Werby Nowe i Jeziorany. 18 września wszedł w skład Grupy "Kowel" płk. dypl. Leona Koca. Szwadron wszedł w skład dywizjonu kawalerii rtm. Ludwika Bernsteina. Z uwagi na wkroczenie wojsk sowieckich, szwadron rtm. Ciurlik-Nowińskiego w składzie dywizjonu walczył z bojówkami ukraińskimi w Jezierzanach i w Werbie koło Włodzimierza Wołyńskiego z dywersantami komunistycznymi i z czołgami sowieckimi. 20 września przeprawił się przez Bug pod Uściługiem i wraz z dywizjonem 27 września dotarł do Żółkiewki i wszedł w skład Grupy płk. dypl. T. Zieleniewskiego. 29 września ok. godz.10 idące w straży przedniej szwadrony 1 p szw. i 7 p uł. przy stacji kolejowej Szastarka uderzyły na niemiecką zmotoryzowaną kolumnę taborową, którą zniszczono, zadając straty wrogowi. W trakcie walki oraz od niemieckiego ostrzału artyleryjskiego szwadron poniósł duże straty osobowe. W godzinach popołudniowych reszta szwadronu w składzie dywizjonu kawalerii wzięła udział w zwycięskim natarciu na Janów Lubelski, następnie reszta szwadronu pomaszerowała do wsi Momoty. W Momotach 30 września pozostałość szwadronu dołączyła do dywizjonu szwoleżerów rtm. Flatau. Rtm. Ciurlik-Nowiński ze swoimi szwoleżerami odmówił złożenia broni i wraz innymi ochotnikami z dywizjonu zabrał sztandar pułkowy i pomaszerował wraz z dywizjonem rtm. Bernsteina w kierunku Wisły wychodząc poza okrążenie. Po drodze ukryto sztandar, 2 października w rejonie wsi Wrzelowiec zatopiono broń w stawach, a pododdział został rozwiązany[35].
  • 3 szwadron marszowy pieszy formowano w koszarach szwoleżerów od 1 września z rezerwistów pod dowództwem por. Antoniego Lipkowskiego. 6 września szwadron wymaszerował do Garwolina, gdzie otrzymał uzupełnienie broni, pomimo zgromadzonych z mobilizacji w okolicy koni, brak było rzędów końskich, które spłonęły w zbombardowanych magazynach. Z tego względu szwadron pozostał pieszy. 9 września wymaszerował z bombardowanego Garwolina do Ryk. Tam dołączył do szwadronu 13 p uł. rtm. Stanisława Zakrzewskiego. Po dojściu do Kurowa. Szwadron por. Lipkowskiego został włączony do Grupy Kawalerii ppłk. Edwarda Wani. W trakcie bitwy pod Cześnikami uległa częściowemu rozproszeniu Grupa Kawalerii Pieszej ppłk. Wani, 23 września spod Polanówki szwadron wycofał się na wschód w kierunku Hrubieszowa. W trakcie marszu dowódca szwadronu przekazał dowodzenie nad trzema plutonami ppor. rez. Kazimierzowi Orzechowskiemu, a sam z jednym plutonem oddalił się w niewiadomym kierunku. Pozostała część szwadronu dołączyła do Grupy "Kowel" i wraz z nią dotarła 30 września do rejonu Janowa Lubelskiego. 30 września szwadron utracił kontakt z okrążoną grupą i ppor. Orzechowski rozpuścił podległe mu plutony, rozwiązując szwadron[36].
  • dywizjon szwoleżerów warszawskiego pułku ułanów został utworzony ze szwoleżerów przybyłych wraz z OZN 1 p szw. do wsi Zawady pod Garwolinem. Organizację rozpoczęto w dniu 9 września poprzez sformowanie dwóch szwadronów, uzbrojeniu ich i wyposażeniu oraz przydzielono im konie. Utworzono dwa szwadrony szwoleżerów: 1 pod dowództwem por. Stefana Smolicza i 2 pod dowództwem rtm. Lubomira Packiewicza oraz dwa plutony; łączności dywizjonu pod dowództwem ppor. rez. Czesława Michalskiego i warszawskiego pułku ułanów ppor. Lemańskiego. Każdy szwadron dywizjonu składał się z trzech plutonów i drużyny ckm z dwoma ckm wz. 08. Adiutantem dywizjonu został rtm. rez. Jerzy Romocki. 11 września dywizjon pomaszerował na wschód w rejon Radzynia Podlaskiego, gdzie nazajutrz zakończono wyposażanie i uzbrajanie szwadronów. 13 września dywizjon szwoleżerów w składzie warszawskiego pułku ułanów wszedł w skład Kombinowanej Brygady Kawalerii płk. Adama Zakrzewskiego. Warszawski p uł. 14 września pomaszerował w kierunku Łuszczowa, następnie 16/17 września dotarł w rejon Woli Żulińskiej i objął obronę linii rzeki Wieprz od Borowicy, przez Siennicę do Nadolna. 18 września dowódcą dywizjonu szwoleżerów został ppłk Piotr Głogowski. Atakującą w kierunku Zamościa 39 DP rez. od zachodu osłaniała Kombinowana BK poruszająca się po zachodnim brzegu Wieprza. Zgodnie z tym warszawski p uł. współdziałając z 9 pp Leg. 18/19 września wykonał natarcie na Krasnystaw. Pomimo początkowego powodzenia natarcie zostało zatrzymane przez kontratak niemieckiej 4 DP. Dywizjon szwoleżerów poniósł straty kilku poległych, a ranny został dowódca 1 szwadronu por. Smolicz i 4 innych oficerów dywizjonu[37]. Ze względu na nie zdobycie miasta dywizjon osłaniał brygadę od strony Krasnegostawu, a nocą 19/20 września wykonał marsz osiągając o świcie rejon Honiatycz, gdzie stanął na postój. Następnej nocy 20/21 września wykonał marsz do rejonu lasu kolonii Przewale, skąd o godz.14 wykonał natarcie w szyku pieszym na Komarów, który zdobyto. 22 września Brygada Kawalerii płk. Zakrzewskiego weszła w skład Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. bryg. W. Andersa. 23 września brygada maszerowała za czołowymi oddziałami grupy (Wołyńską BK) w kierunku granicy węgierskiej. Z uwagi na rozproszenie czołowych oddziałów Wołyńskiej BK do I rzutu natarcia zostały wprowadzone pułki Kombinowanej BK, natarcie spieszonego warszawskiego pułku ułanów i 8 pułku ułanów było wykonane przy wsparciu baterii 2 dak w kierunku maszerującej ze wsi Rudki kolumny niemieckiej z 68 DP oraz wsi Kaczorki i Jacnia. W środku ugrupowania nacierał dywizjon szwoleżerów, mając za sąsiadów z prawej 8 p uł. i lewej dywizjon 11 p uł. W godzinach popołudniowych natarcie szwadronów zbliżyło się do niemieckiej kolumny na odległość 300 m i zostało zatrzymane silnym ostrzałem broni maszynowej i artylerii. Dodatkowo nieprzyjaciel wyprowadził kontratak piechoty z rejonu wzg. 297 na 8 p uł. i częściowo dywizjon szwoleżerów. Artyleria niemiecka ostrzelała koniowodnych w lesie i tabory powodując popłoch koni. W dodatku na tyły natarcia wyszło kolejne uderzenie niemieckiego batalionu od Adamowa wzdłuż szosy Potoczek-Jacnia. Resztki szwadronów odskoczyły do Niemirówek, Dominikanówka. W natarciu poległo i zostało rannych oraz dostało się do niewoli niemieckiej ponad 60% stanu dywizjonu szwoleżerów. Wieczorem dowódca dywizjonu ppłk Głogowski zdołał zebrać około 90 szwoleżerów. W dniach 24-27 września ppłk Głogowski próbował w rejonie Aleksandrowa, Józefowa i Terespola pod Biłgorajem przebić się ze szwoleżerami z okrążenia. Próby skończyły się fiaskiem i szwoleżerowie dostali się do niewoli niemieckiej[38][39].

1 pułk szwoleżerów Armii KrajowejEdytuj

Na terenie V Obwodu Mokotów Okręgu Warszawskiego SZP, ZWZ, AK już jesienią 1939 roku przystąpiono do odtwarzania w konspiracji 1 pułku szwoleżerów, początkowo pod dowództwem mjr. Mieczysława Bigoszewskiego ps. "Groch", od maja 1943 roku rtm. Stefana Smolicza ps. "Wrak". 1 pułk szwoleżerów w większości według struktur konspiracyjnych stanowił 1 Rejon V Obwodu. Sformowano w Warszawie 4 szwadrony liniowe i szwadron ckm. Pułk w latach okupacji z jednostki skadrowanej rozwinął się do stanu do 600 szwoleżerów. Wziął udział w Powstaniu Warszawskim w okresie od 1 sierpnia 1944 roku do 2 października 1944 na terenie Czerniakowa, Mokotowa, lasów Chojnowskich i Śródmieścia. W folwarku Sobótka w powiecie sandomierskim rtm. Karol Wickenhagen w swoim majątku ziemskim rozpoczął tworzenie szwadronu szwoleżerów. Gromadzono żołnierzy kawalerii, broń, mundury, rzędy końskie i wyposażenie kawaleryjskie. Prowadzono praktyczne szkolenie dla ochotników z okolicy, a dodatkowo prowadzono szkolenie dla szkoły podchorążych i podoficerskiej. Od 1943 roku utworzono pododdział pogotowia bojowego. sformowano 3 plutony liniowe i pluton ckm z 3 karabinami maszynowymi. 26 lipca 1944 r. szwadron podjął działania bojowe w ramach akcji "Burza" i "Deszcz". Szwadron w trakcie koncentracji, marszu do Warszawy i późniejszych walk Kieleckiego Korpusu AK stanowił kawalerię dywizyjną 2 Dywizji Piechoty Legionów AK. Rozformowany został 24 grudnia 1944 r. z uwagi na trudną sytuację na zapleczu frontu i nasycenie wojskiem niemieckim terenu działań[40][41].

W Polskich Siłach ZbrojnychEdytuj

5 lutego 1945 roku przystąpiono do organizacji 1 pułku szwoleżerów (kadrowego), jako rozpoznawczego pułku samochodów pancernych I Korpusu Polskiego. W związku z zakończeniem wojny, do 10 listopada 1945 pułk rozwiązano[42].

Osobny artykuł: 1 Pułk Szwoleżerów (PSZ).

Szwoleżerowie Józefa PiłsudskiegoEdytuj

Z tym tematem związana jest kategoria: Żołnierze 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.
 
Gustaw Orlicz-Dreszer
 
Jan Głogowski
 
Jerzy Grobicki
 
Bolesław Wieniawa-Długoszowski
 
Jan Karcz
 
Antoni Durski-Trzaska
 
Janusz Albrecht
Dowódcy pułku
Zastępcy dowódcy pułku (od 1938 roku - I zastępca dowódcy)

Kawalerowie Virtuti MilitariEdytuj

Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu „Virtuti Militari” za wojnę 1918–1920[43]

Obsada personalna w 1939 rokuEdytuj

Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939 roku[44][a]

  • dowódca pułku – płk dypl. Janusz Albrecht
  • I zastępca dowódcy – ppłk Zdzisław Dziadulski
  • pomocnik I zastępcy dowódcy – mjr kontr. Dymitr Szalikaszwili
  • adiutant – rtm. Michał Wojciechowski[b] *
  • naczelny lekarz medycyny – mjr dr Stefan Tarnawski
  • lekarz weterynarii – kpt. Piotr Bylina
  • kapelan – kpt. pdsc. ks. Jan Słoniński
  • II zastępca dowódcy (kwatermistrz) – mjr Mieczysław Bigoszewski
  • oficer mobilizacyjny – rtm. Lubomir Konrad Józef Rozalian Packiewicz
  • zastępca oficera mobilizacyjnego – por. Stefan Smolicz
  • oficer administracyjno-materiałowy – rtm. adm. (kaw.) Antoni Choromański
  • dowódca szwadronu gospodarczego – rtm. Michał Wojciechowski (*)
  • oficer gospodarczy – kpt. int. Grzegorz Jung
  • oficer żywnościowy – chor. Ryszard Czubowicz
  • dowódca plutonu łączności – por. Witold Marian Tarnowski
  • dowódca plutonu kolarzy – por. Ryszard Jerzy Trętowski
  • dowódca plutonu ppanc. – por. Bohdan Pawłowicz
  • dowódca 1 szwadronu – p.o. por. Witold Rómmel
  • dowódca plutonu – por. Jan Bolesław Czarkowski
  • dowódca plutonu – ppor. Jan Kazimierz Kochański
  • dowódca 2 szwadronu – rtm. dypl. Leon Antoni Bittner
  • dowódca plutonu – por. Władysław Adolf Stypułkowski
  • dowódca plutonu – ppor. Zbigniew Henryk Zieliński
  • dowódca 3 szwadronu – mjr Jan Kazimierz Motz
  • dowódca plutonu – por. Witold Weli Hózman-Sulkiewicz
  • dowódca plutonu – ppor. Marian Nitecki
  • dowódca plutonu – ppor. Witold Kazimierz Ostrowski
  • dowódca 4 szwadronu – rtm. dypl. Tadeusz Sokołowski
  • dowódca plutonu – por. Stanisław Teodor Uzdowski
  • dowódca plutonu – ppor. Andrzej Lucjan Janiszewski
  • dowódca szwadronu km – rtm. Kazimierz Pereświat-Sołtan
  • dowódca plutonu – ppor. Alfred Steinkeller
  • dowódca plutonu – ppor. Lech Włodzimierz Syrokomla-Syrokomski
  • dowódca plutonu – chor. Stefan Fidusiewicz
  • dowódca szwadronu zapasowego – rtm. Franciszek Flatau
  • zastępca dowódcy – vacat
  • w sanatorium – rtm. Ludwik Bieńkowski
  • na kursie – rtm. Roman Chruszczewski
  • na kursie – por. Piotr Ostromęcki
Obsada personalna pułku we wrześniu 1939 roku[47]
Dowództwo
  • dowódca pułku – płk dypl. kaw. Janusz Albrecht
  • zastępca dowódcy pułku – mjr Aleksander Hrynkiewicz
  • II zastępca dowódcy pułku – mjr Dymitr Szalikaszwili
  • kwatermistrz – mjr kaw. Mieczysław Bigoszewski
  • adiutant por. Witold Marian Tarnowski
  • oficer ordynansowy i informacyjny – ppor. Jan Kazimierz Kochański
  • oficer broni – chor. Ryszard Czubowicz
  • dowódca szwadronu gospodarczego – por. rez. Edward Ledóchowski
  • oficer żywnościowy – por. rez. Stanisław Karol Jacobson
  • płatnik – kpt. int. Grzegorz Jung
  • lekarz – mjr lek. dr Stefan Tarnawski
  • lekarz wet. – kpt. lek. wet. Piotr Bylina
  • kapelan – ks. Jan Słoniński
1 szwadron
  • dowódca 1 szwadronu -rtm. Ludwik Bieńkowski
  • dowódca I plutonu -por. Stanisław Arkadiusz Dejewski
  • dowódca II plutonu -ppor. Witold Kazimierz Ostrowski
  • dowódca III plutonu -ppor. rez. Tadeusz Topolnicki
2 szwadron
  • dowódca 2 szwadronu – rtm. Franciszek Flatau
  • dowódca I plutonu- ppor. Zbigniew Henryk Zieliński
  • dowódca II plutonu – ppor. rez. Andrzej Manteuffel
  • dowódca III plutonu – pchor. Józef Przybyszewski
3 szwadron
  • dowódca 3 szwadronu – por. Stefan Andrzej Orpiszewski
  • dowódca I plutonu – por. Witold Weli Hózman-mirza-Sulkiewicz
  • dowódca II plutonu – ppor. Marian Nitecki
  • dowódca III plutonu – ppor. Tomasz Libiszowski
4 szwadron
  • dowódca 4 szwadronu – rtm. Roman Chruszczewski
  • dowódca I plutonu – por. rez. Michał Jaworski
  • dowódca II plutonu – -ppor. Andrzej Lucjan Janiszewski
  • dowódca III plutonu – por. rez. Tadeusz Staszewski[c]
szwadron ckm
  • dowódca szwadronu ckm – rtm Kazimierz Pereświet-Sołtan
  • dowódca I plutonu – ppor. Józef Mossakowski
  • dowódca II plutonu – por. rez. Michał Bylina
  • dowódca III plutonu – ppor. Alfred Steinkeller
Pododdziały specjalne
  • dowódca plutonu łączności – ppor. rez. Stanisław Jastrzębski
  • dowódca plutonu kolarzy- por. Ryszard Jerzy Trętowski
  • dowódca drużyny pionierów – ppor. rez. Mieczysław Czyhiryn
  • dowódca plutonu ppanc. – por. Bohdan Pawłowicz

Symbole pułkuEdytuj

 
Marsz. Piłsudski dekoruje sztandar 1 Pułku Szwoleżerów Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari
 
 
Płomień pułkowej fanfary (trąbki) ze zbiorów Muzeum i Instytutu Sikorskiego w Londynie
Sztandar
Osobny artykuł: Polskie sztandary wojskowe.

Jesienią 1919 roku w Warszawie zorganizował się komitet, który dla pułku ufundował sztandar[50]. Na jednej stronie sztandaru wyhaftowano obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej oraz napis „Tuum fac. nec respicies finem”, a na drugiej stronie sztandaru Orzeł Biały oraz napis „1-y pułk szwoleżerów Józefa Piłsudskiego”. W kościele garnizonowym na placu Saskim odbyła się 17 listopada uroczystość poświęcenia sztandaru, którego dokonał biskup polowy wojsk polskich ks. Stanisław Gall. Po poświęceniu sztandar został przewieziony na dziedziniec Belwederu, gdzie Marszałek Józef Piłsudski wbił gwóźdź z napisem „Wilno”, a następnie wręczył go dowódcy pułku mjr. Gustawowi Orlicz-Dreszerowi.

Sztandar pułku za całokształt pracy bojowej otrzymał Krzyż Virtuti Militari V klasy, a dekoracja odbyła się 19 marca 1921 roku w Chełmie[51].

Po wojnie sztandar został odnaleziony w Zakrzówku i przewieziony do Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie[52].

Odznaka pamiątkowa

13 grudnia 1921 generał porucznik Kazimierz Sosnkowski zezwolił na noszenie odznak pamiątkowych wyłącznie tych, które zostały zatwierdzone przez Ministra Spraw Wojskowych lub Naczelnego Wodza. Wśród tych odznak została wymieniona odznaka pamiątkowa 1 pułku szwoleżerów[53][54]. 12 lutego 1929 Minister Spraw Wojskowych zatwierdził regulamin odznaki pamiątkowej[55]. Odznaka o wymiarach 50 mm ma kształt wielopromiennej gwiazdy orderowej w centrum której umieszczono medalion z inicjałami „JP”, obwiedziony wstęgą Orderu Virtuti Militari. Odznaka oficerska – dwuczęściowa, wykonana w srebrze, emaliowana. Autorem projektu odznaki był por. Stanisław Szygiel, a wykonawcą Wiktor Gontarczyk z Warszawy[54].

Oznaka żałobna
Osobny artykuł: Kult Józefa Piłsudskiego.

26 czerwca 1935 Minister Spraw Wojskowych „w celu uczczenia i utrwalenia pamięci Marszałka Józefa Piłsudskiego w pułkach: 1 szwoleżerów, 41 i 66 piechoty, których Szefem był Zmarły Marszałek oraz dla Korpusu Kadetów Nr 1, który w tytule swoim nosi Nazwisko Marszałka Piłsudskiego – ustanowił stałą oznakę żałobną.” Oznakę stanowiła czarna obwódka, średnicy 3 mm, złożona z podwójnego czarnego sznura – jedwabnego u oficerów i podoficerów zawodowych, a bawełnianego u szeregowców i kadetów – przyszyta do krawędzi lewego naramiennika kurtki i płaszcza, i noszona stale w służbie i poza służbą do wszystkich rodzajów ubioru wojskowego[56].

Święto pułkowe
Osobny artykuł: Święta wojskowe w Polsce.

W 1920 roku zebranie oficerskie podjęło uchwałę by świętem pułku był dzień 10 grudnia, rocznica chrztu bojowego – pierwszej bitwy Pułku stoczonej w 1918 roku pod Dołhobyczowem przez zbiorowy szwadron, wystawiony w połowie przez 2 i 3 szwadron[57].

19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski „ustalił i zatwierdził” dzień 10 grudnia świętem pułkowym[58].

 
Barwa
Proporczyk srebrny z wąskim amarantowym paskiem pośrodku
Otok amarantowy[59] 

Żurawiejka[60][61]

Szwoleżery kręcą głową,
Chcą być Gwardią Narodową.
Siedzą sobie tak w Warszawie.
Przy kieliszku i przy kawie.

Zawsze dumny z szefa swego,
To szwoleżer Piłsudskiego.
Z adiutantów i lekarzy,
Ma Warszawa pułk gówniarzy.
Ciesz się, bracie szwoleżerze,
Masz protekcję w Belwederze.
W Belwederze na kwaterze
Pośpisz, bracie szwoleżerze.

UpamiętnienieEdytuj

W katedrze Świętego Ducha w Warszawie, garnizonowym kościele pułku w okresie II Rzeczypospolitej, została ustanowiona tablica epitafijna poległych żołnierzy 1 Pułku Szwoleżerów, a obok niej 9 grudnia 1936 w została odsłonięta tablica upamiętniająca płk. Jana Głogowskiego i gen. Gustawa Orlicz-Dreszera[62].

UwagiEdytuj

  1. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[45].
  2. ↑ Gwiazdką oznaczono oficera, który pełnił jednocześnie więcej niż jedną funkcję[46].
  3. ↑ Tadeusz Staszewski urodził się 13 lutego 1912 roku. Był absolwentem V rocznika Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu (16 sierpnia 1930 – 30 czerwca 1931). Po ukończeniu szkoły, w stopniu plutonowego podchorążego, odbył praktykę w 1 pszwol. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 roku w korpusie oficerów rezerwy kawalerii. W 1934 roku posiadał przydział w rezerwie do 1 pszwol. i pozostawał w ewidencji PKU Warszawa Miasto III[48][49]

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Smaczny 1989 ↓, s. 136–139.
  2. ↑ a b Wojciechowski 1995 ↓, s. 8.
  3. ↑ Karcz i Kryński 1931 ↓, s. 10.
  4. ↑ a b c Wojciechowski 1995 ↓, s. 9.
  5. ↑ Karcz i Kryński 1931 ↓, s. 19.
  6. ↑ Karcz i Kryński 1931 ↓, s. 20.
  7. ↑ Karcz i Kryński 1931 ↓, s. 29.
  8. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 9-10.
  9. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 10.
  10. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 10-11.
  11. ↑ a b c Wojciechowski 1995 ↓, s. 11.
  12. ↑ Karcz i Kryński 1931 ↓, s. 49.
  13. ↑ a b Karcz i Kryński 1931 ↓, s. 56.
  14. ↑ a b Mijakowski i Rozdżestwieński 2012 ↓, s. 43.
  15. ↑ Karcz i Kryński 1931 ↓, s. 57.
  16. ↑ a b c d e Wojciechowski 1995 ↓, s. 12.
  17. ↑ Mijakowski i Rozdżestwieński 2012 ↓, s. 45.
  18. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 13.
  19. ↑ Dziennik Rozkazów M.S.Wojsk. Nr 2 z 23.08.1935 r. poz. 76.
  20. ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 185.
  21. ↑ Mijakowski i Rozdżestwieński 2012 ↓, s. 48.
  22. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 26-29.
  23. ↑ Mijakowski i Rozdżestwieński 2012 ↓, s. 50.
  24. ↑ Pacut 2013 ↓, s. 60-61.
  25. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 30-31.
  26. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 32-33.
  27. ↑ Pacut 2013 ↓, s. 90-95.
  28. ↑ Pacut 2013 ↓, s. 93-94.
  29. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 34-35.
  30. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 36-37.
  31. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 37-38.
  32. ↑ Pacut 2013 ↓, s. 108.
  33. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 38.
  34. ↑ Pacut 2013 ↓, s. 108, 110-111.
  35. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 38-39.
  36. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 39-40.
  37. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 41.
  38. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 42-43.
  39. ↑ Pacut 2013 ↓, s. 112-113.
  40. ↑ Garliński (red.) 1987 ↓, s. 163-168.
  41. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 49.
  42. ↑ Garliński (red.) 1987 ↓, s. 173-175.
  43. ↑ Karcz i Kryński 1931 ↓, s. 74-75.
  44. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 686.
  45. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
  46. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VIII.
  47. ↑ Wojciechowski 1995 ↓, s. 44-47.
  48. ↑ Radomyski 1992 ↓, s. 57, 113.
  49. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 130, 585.
  50. ↑ Satora 1990 ↓, s. 178.
  51. ↑ Karcz i Kryński 1931 ↓, s. 64.
  52. ↑ Satora 1990 ↓, s. 179.
  53. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 49 z 13 grudnia 1921 roku, poz. 872.
  54. ↑ a b Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 151.
  55. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 4 z 12 lutego 1929 roku, poz. 32.
  56. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 1 z 26 czerwca 1935 roku, poz. 5.
  57. ↑ Karcz i Kryński 1931 ↓, s. 65-70.
  58. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 16 z 19 maja 1927 roku, poz. 174.
  59. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 6 z 24 lutego 1928 roku, poz. 66.
  60. ↑ Jan Józef Kasprzyk: Śpiewnik. Pieśni legionowe i żołnierskie. Warszawa: Związek Piłsudczyków, 2011, s. 96. ISBN 978-83-933447-0-3.
  61. ↑ Żurawiejki na pułki kawalerii.
  62. ↑ Hołd poległym szwoleżerom. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 285 z 11 grudnia 1936. 

BibliografiaEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=1_Pułk_Szwoleżerów_Józefa_Piłsudskiego&oldid=63439435”