28 bolszewików

28 bolszewików
Nazwa chińska
Pismo uproszczone	二十八个布尔什维克
Pismo tradycyjne	二十八個布爾什維克
Hanyu pinyin	Èrshíbā gè bù’ěrshíwéikè

28 bolszewików – nieformalna grupa, odgrywająca czołową rolę w Komunistycznej Partii Chin na początku lat 30. XX wieku, usunięta przez Mao Zedonga.

Wywodzili się z grupy młodych działaczy KPCh, którzy w połowie lat 20. odbyli studia na Uniwersytecie im. Sun Jat-sena w Moskwie, skąd następnie zostali skierowani jako wysłannicy Kominternu do Chin^[1]. Ciesząc się poparciem Stalina, zdołali w styczniu 1931 roku przejąć kontrolę nad KPCh^[2].

Członkowie frakcji „28 bolszewików” realizowali otrzymywane z Moskwy wytyczne Kominternu. Reprezentowali dogmatyczne i prosowieckie poglądy^[3]. Do marksizmu podchodzili ortodoksyjnie, bez uwzględnienia chińskich realiów: lekceważąc rolniczy charakter państwa nie interesowali się problemami wsi, dążąc do wywołania rewolucji proletariackiej w miastach. Efektem tej działalności były nieustanne wybuchy tłumionych przez wojska Kuomintangu niewielkich lokalnych zrywów zbrojnych, co doprowadziło siły komunistyczne na skraj klęski. Po rozbiciu przez wojska kuomintangowskie baz komunistycznych na południu Chin i rozpoczęciu Długiego Marszu stracili na znaczeniu na rzecz grupy skupionej wokół Mao Zedonga, proponującej strategię partyzanckiej wojny ludowej. Na konferencji w Zunyi w styczniu 1935 roku zostali odsunięci, a na przywódcę partii został wybrany Mao^[4].

Do grupy „28 bolszewików” zaliczali się:

Wang Ming (王明)
Meng Qingshu (孟庆树)
Bo Gu (博古)
Zhang Wentian (张闻天)
Wang Jiaxiang (王稼祥)
Yang Shangkun (杨尚昆)
Chen Changhao (陈昌浩)
Du Zuoxiang (杜作祥)
Shen Zemin (沈泽民)
Zhang Qinqiu (张琴秋)
He Kequan (何克全)
Kai Feng (凯丰)
Xia Xi (夏曦)
He Zishu (何子述)
Sheng Zhongliang (盛忠亮)
Wang Baoli (王宝礼)
Wang Shengrong (王盛荣)
Wang Yuncheng (王云程)
Zhu Agen (朱阿根)
Zhu Zishun (朱自舜)
Sun Jimin (孙济民)
Song Panmin (宋盘民)
Chen Yuandao (陈原道)
Li Zhusheng (李竹声)
Li Yuanjie (李元杰)
Wang Shengdi (汪盛荻)
Xiao Tefu (肖特甫)
Yin Jian (殷鉴)

Do listy tej często dodawana jest jeszcze jedna osoba, Xu Yixin (徐以新)^[5].

Przypisy edytuj

↑ Lucien Bianco: Origins of the Chinese Revolution, 1915-1949. Stanford: Stanford University Press, 1971, s. 72. ISBN 0-8047-0827-4.
↑ Edwin E. Moise: Modern China: A History. New York: Pearson Education, 2008, s. 81. ISBN 978-0-582-77277-9.
↑ James Roger Townsend, Brantly Womack: Politics in China. Boston: Little, Brown, 1986, s. 158. ISBN 978-0-316-85132-9.
↑ R. Keith Schoppa: Revolution and its past: identities and change in modern Chinese history. Upper Saddle River, New York: Pearson Prentice Hall, 2006, s. 236. ISBN 978-0-13-193039-1.
↑ Thomas Kampen: Mao Zedong, Zhou Enlai and the evolution of the Chinese communist leadership. Copenhagen: NIAS Press, 2000, s. 16. ISBN 87-87062-76-3.

Bibliografia edytuj

John King Fairbank: Historia Chin. Nowe spojrzenie. Warszawa-Gdańsk: Bellona/Marabut, 2004. ISBN 83-1109726-7.

[1] Lucien Bianco: Origins of the Chinese Revolution, 1915-1949. Stanford: Stanford University Press, 1971, s. 72. ISBN 0-8047-0827-4.

[2] Edwin E. Moise: Modern China: A History. New York: Pearson Education, 2008, s. 81. ISBN 978-0-582-77277-9.

[3] James Roger Townsend, Brantly Womack: Politics in China. Boston: Little, Brown, 1986, s. 158. ISBN 978-0-316-85132-9.

[4] R. Keith Schoppa: Revolution and its past: identities and change in modern Chinese history. Upper Saddle River, New York: Pearson Prentice Hall, 2006, s. 236. ISBN 978-0-13-193039-1.

[5] Thomas Kampen: Mao Zedong, Zhou Enlai and the evolution of the Chinese communist leadership. Copenhagen: NIAS Press, 2000, s. 16. ISBN 87-87062-76-3.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]