2 Wileński Dywizjon Rozpoznawczy
2 Wileński Dywizjon Rozpoznawczy (OR-2) – jednostka rozpoznawcza Polskich Sił Zbrojnych.
 Barwy dywizjonu | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1940 |
| Rozformowanie |
1940 |
| Nazwa wyróżniająca |
Wileński |
| Tradycje | |
| Rodowód |
Oddział Rozpoznawczy 2 DSP |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
rtm. Tadeusz Sokołowski |
| Działania zbrojne | |
| kampania francuska | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Dywizjon wchodził w skład 2 Dywizji Strzelców Pieszych Wojska Polskiego we Francji.
Formowanie edytuj
Formowany jako Oddział Rozpoznawczy 2 Dywizji Strzelców Pieszych od lutego 1940 w Thnezay.
Pod koniec kwietnia 1940 oddział zmienił nazwę na 2 Wileński dywizjon rozpoznawczy, a jego szwadrony kontynuowały tradycje pułków Wileńskiej Brygady Kawalerii.
Żołnierze nosili proporczyki ogólnokawaleryjskie amarantowo-granatowe, ale z zieloną żyłką (barwa oddziałów rozpoznawczych). Nakryciem głowy były czarne berety.
Dowódcy dywizjonu edytuj
- rtm. dypl. Tadeusz Sokołowski (z 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, od 1943 w AK)
- ppłk Eugeniusz Święcicki (we wrześniu 1939 zastępca dowódcy 4 pułku Ułanów Zaniemeńskich)
Skład organizacyjny edytuj
- Dowództwo
- szwadron konny im. 13 pułku Ułanów Wileńskich - dowódca: ppor. Zdzisław Sas-Biliński
- poczet dowódcy (drużyna moździerzy, patrol łączności, trzy motocykle)
- 4 plutony liniowe – w każdym 1 oficer i 29 szeregowych
- 2 drużyny (sekcja liniowa i sekcja rkm)
- pluton ckm (4 Hotchkissy na czterokonnych biedkach, obsługa konna)
- pluton przeciwpancerny (4 działa, trakcja i obsługa konna)
- zmotoryzowany pluton gospodarczy
- szwadron motocyklistów im. 4 pułku Ułanów Zaniemeńskich - dowódca: por. Zbigniew Giera
- zmotoryzowany szwadron ckm i broni towarzyszącej im. 23 pułku Ułanów Grodzieńskich - dowódca: ppor. Olgierd Kiersnowski
Wyposażenie indywidualne edytuj
Szeregowi szwadronu konnego byli uzbrojeni we francuskie karabinki oraz w szable lekkiej kawalerii wz. 1822. Szable miały rękojeści z koszem złożonym z trzech kabłąków. Oficerowie, prócz szabel, otrzymali stare rewolwery. Konie - ponad dwieście sztuk - dostał szwadron dopiero 10 maja, siodła zaś dopiero w ostatnich dniach miesiąca.
Działania zbrojne edytuj
10 czerwca dywizjon został przewieziony na front pod Belfort na południe od Wogezów, niedaleko granicy szwajcarskiej. 14 czerwca OR-2 został dołączony do szwadronów konnych Oddziału Rozpoznawczego francuskiego XIII Korpusu i skierowany nad rzekę Saone. Nazajutrz wraz z 5 Małopolskim pułkiem strzelców pieszych osłaniał odwrót francuskiej 3 Armii.
16 czerwca rano szwadron konny dostał zadanie obsadzenia linii opóźniania i zabezpieczenia odejścia szwadronów motorowych. 17 czerwca szwadron wraz z dołączonym działonem ppanc. nawiązał kontakt ogniowy z nieprzyjacielem, likwidując gniazdo cekaemów i biorąc do niewoli trzech niemieckich oficerów z samochodem.
19 czerwca, po odcięciu drogi do Szwajcarii, dokąd wycofywała się 2 DSP, Wileński Dywizjon został rozwiązany. Części oficerów i szeregowych udało się dotrzeć do Szwajcarii. Szwadron konny po siedmiu dniach marszu na niemieckich tyłach, przekroczył granicę szwajcarską niemal w całości. Większość kadry OR-2 przedostała się różnymi drogami do Wielkiej Brytanii, gdzie wcielona została do 1 dywizjonu rozpoznawczego I Korpusu Polskiego.
Bibliografia edytuj
- Bohdan Królikowski: Kres ułańskiej epopei : szkice do dziejów kawalerii rozpoznawczej i pancernej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie 1939-1947. Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2007. ISBN 83-7306-332-3.
- Witold Biegański "Wojsko Polskie we Francji 1939-1940" Warszawa 1967
- Józef Smoliński: 2 Dywizja Strzelców Pieszych : (Francja - Szwajcaria). Warszawa: [s. n], 1992. ISBN 83-00-03620-2.
- Józef Dembiniok: Wojsko Polskie we Francji-I Korpus Polski w Wielkiej Brytanii (Oznaki i odznaki Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie / Józef Dembiniok, Bernard Szczech, Andrzej Urbański). Krajowa Agencja Wydawnicza. ISBN 83-03-00719-X.