3 Pomorska Dywizja Zmechanizowana

3 Pomorska Dywizja Zmechanizowana im. Romualda Traugutta (3 DZ) – związek taktyczny wojsk zmechanizowanych ludowego Wojska Polskiego.

3 Dywizja Zmechanizowana
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1962

Rozformowanie

1988

Nazwa wyróżniająca

Pomorska

Patron

Romuald Traugutt[1]

Tradycje
Rodowód

3 Pomorska DP

Kontynuacja

3 BZ

Dowódcy
Pierwszy

płk Janusz Sieczkowski

Ostatni

płk Jan Wójtowicz

Organizacja
Numer

JW 2034[2]

Dyslokacja

Lublin

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Wojska zmechanizowane

Podległość

Warszawski OW

Skład

Etat Nr 5/323-5/337

Formowanie i zmiany organizacyjne

edytuj

Na podstawie zarządzenia nr 023/Org. szefa Sztabu Generalnego WP z 7 marca 1962 3 Pomorska Dywizja Piechoty została przeformowana w 3 Pomorską Dywizję Zmechanizowaną[3] według etatów nr 5/323-5/337 skadrowanej dywizji zmechanizowanej o stanie osobowym 2237 żołnierzy i 68 pracowników cywilnych[4]. W pułku zmechanizowanym były trzy bataliony piechoty zmotoryzowanej, z których każdy miał inny stopień skadrowania, kompania czołgów i artyleria pułkowa. W artylerii pułkowej rozwinięta była bateria moździerzy 120 mm, natomiast bateria armat przeciwpancernych została w znacznym stopniu skadrowana. Pułk liczył 318 żołnierzy. Na jego uzbrojeniu znajdowało się: 7 czołgów T-34/85, 1 transporter opancerzony BTR-152, 6 armat przeciwpancernych 85 mm, 6 dział bezodrzutowych 82 mm, 6 armat przeciwpancernych 57 mm, 6 moździerzy 120 mm, 9 moździerzy 82 mm, 4 karabiny przeciwlotnicze PKM-2 i 61 granatników RPG-2[5][a]. Pułk czołgów posiadał: pięć kompanii czołgów średnich, pluton piechoty oraz skadrowany pluton przeciwlotniczy. Stan osobowy pułku wynosił 212 żołnierzy, a na jego uzbrojeniu znajdowało się 36 czołgów średnich T-34/85[6][b].

Na przełomie 1964 i 1965 dywizja przeszła na nowe etaty „skadrowanej dywizji zmechanizowanej”. Jej pułk zmechanizowany, w miejsce typowych pododdziałów bojowych, miał tylko jeden batalion ochrony i szkolenia rezerw. Składał się on z kompanii ochrony i skadrowanej kompanii piechoty zmotoryzowanej. Pozostałe ogniwa dowodzenia i zabezpieczenia logistycznego z wyjątkiem sekcji technicznej, której podporządkowana została kompania napraw i konserwacji, zorganizowane były wg dotychczasowych zasad. W pułku było 226 żołnierzy. Jego uzbrojenie stanowiły: 2 czołgi T-34/85 i 15 granatników RPG-2. W pułku czołgów średnich liczbę pododdziałów bojowych zredukowano do jednej kompanii czołgów i plutonu ochrony. Stan osobowy pułku wynosił 208 żołnierzy. Na uzbrojeniu miał 7 czołgów T-34/85[7].

W 1988 roku 3 DZ została przeformowana w 3 Bazę Materiałowo-Techniczną. W 1991, w ramach planu odbudowy jednostek na „ścianie wschodniej”, rozpoczęto odtwarzanie 3 Dywizji Zmechanizowanej. Sformowano dowództwo dywizji oraz 7 pułk zmechanizowany. W 1993 ze względu na braki kadrowe i sprzętowe formowanie kolejnych jednostek zostało wstrzymane. W 1994 została sformowana 3 Brygada Zmechanizowana, która gotowość bojową osiągnęła w następnym roku.

Struktura organizacyjna

edytuj

Dowódcy dywizji

edytuj
  • płk Janusz Sieczkowski (1962–1966)
  • płk Edward Mogielnicki (1966–1967)
  • płk Henryk Wysocki (1967–1968)
  • płk Filip Majewski (1968–1971)
  • płk Franciszek Fiutek (1971–1974)
  • płk Mieczysław Kędzia (1974–1977)
  • płk / gen. bryg. Kazimierz Bogdanowicz (1978–1983)
  • płk Jan Wójtowicz (1983–1988)
  1. Etat nr 5/324 pułku zmechanizowanego DZ z 7 marca 1962.
  2. Etat nr 5/327 pułku czołgów DZ z 7 marca 1962.

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj