31 Pułk Piechoty (LWP)
31 Pułk Piechoty (31 pp) – oddział piechoty ludowego Wojska Polskiego.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
13 września 1944 |
| Rozformowanie |
16 października 1944 |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Na podstawie rozkazu nr 7 dowódcy 2 Armii z 13 września 1944 roku 19 pułk piechoty został przemianowany na 31 pułk piechoty. W tym czasie pułk stacjonował w folwarku Białka i był w trakcie formowania.
Jednostka wchodziła w skład 7 Dywizji Piechoty i była organizowana w oparciu o etat nr 04/501 pułku strzelców gwardii Armii Czerwonej. W dniach 11 i 12 października 1944 roku w oddziale trwały przygotowania do wymarszu na Podlasie. W tym czasie stan ewidencyjny pułku liczył 2437 żołnierzy, w tym 78 oficerów, 372 podoficerów i 1987 szeregowców. Stan ten znacząco odbiegał od stanu etatowego. Brakowało 200 oficerów i 500 podoficerów, natomiast wśród szeregowców występowała nadwyżka 262 żołnierzy. 14 października 1944 roku pułk opuścił Białkę.
W przeddzień wymarszu, w pułku doszło do największej zbiorowej dezercji w Wojsku Polskim. W nocy z 12 na 13 października 1944 roku zdezerterowało 636 żołnierzy, w tym dwóch oficerów, co stanowiło 26% stanu ewidencyjnego pułku[a][1]. Część z nich wróciła jednak z bronią i ekwipunkiem do miejsca zakwaterowania[2].
16 października 1944 roku Naczelny Dowódca WP, gen. broni Michał Rola-Żymierski nakazał rozformować 31 pułk piechoty, a podoficerów i żołnierzy tej jednostki uznał za moralnie współwinnych masowej dezercji ich kolegów. Pułk, jako zhańbiony, został wykreślony z rejestrów Wojska Polskiego[3].
Pozostały stan osobowy oddziału (około 300 żołnierzy) otrzymał tymczasową nazwę – „3 Pułk Piechoty”[4], czyli trzeci pułk 7 Dywizji. 18 października 1944 roku jednostka przybyła do lasu położonego na południowy zachód od Radzynia. Dowództwo oddziału rozlokowało się w folwarku Adamki, natomiast żołnierze przystąpili do budowy ziemianek. 23 października 1944 roku stan osobowy 3 pp złożył przysięgę. W połowie listopada tego roku stan ewidencyjny 3 pp liczył 1407 żołnierzy, w tym 71 oficerów, 130 podoficerów i 1206 szeregowców.
22 grudnia 1944 roku Naczelny Dowódca WP przemianował 3 pp na 37 pułk piechoty[5].
Zobacz też edytuj
Uwagi edytuj
- ↑ tej samej nocy zdezerterowało także 31 szeregowców z batalionu szkolnego 7 DP, który stacjonował w Białce. Nie jest znana liczba podoficerów 31 pp, którzy zdezerterowali w nocy z 12 na 13 października 1944 r.
Przypisy edytuj
- ↑ Blum 1965 ↓, s. 61.
- ↑ Załuski 1969 ↓, s. 417.
- ↑ Blum 1965 ↓, s. 40.
- ↑ Załuski 1969 ↓, s. 422.
- ↑ Praca zbiorowa 1958 ↓, s. 282.
Bibliografia edytuj
- Praca zbiorowa: Organizacja i działania bojowe Ludowego Wojska Polskiego w latach 1943–1945. Wybór materiałów źródłowych, tom I. Warszawa: 1958.
- Stanisław Bilski: 7 Łużycka Dywizja Piechoty. Formowanie, szkolenie. Sierpień – grudzień 1944 r. Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 2 (46). Warszawa: 1968.
- Ignacy Blum: Sprawa 31 pułku piechoty. Tło, przebieg i charakter masowej dezercji żołnierzy 31 pp w 1944 r. Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (46). Warszawa: 1965.
- Zbigniew Załuski: Czterdziesty czwarty. Warszawa: 1969.