6 Pułk Piechoty (Księstwo Warszawskie)
6 Pułk Piechoty – oddział piechoty Armii Księstwa Warszawskiego.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1806 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Ostatni | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
2 Dywizja |
Formowanie i zmiany organizacyjne
edytujSformowany w 1806 w Dobrcu pod Kaliszem. Pod koniec 1809 roku pułk liczył 2673 żołnierzy[2]. Według etatu z 1810 roku, pułk składał się ze 27 osobowego sztabu i trzech batalionów piechoty po 6 kompanii. Sztaby batalionów liczyć miały 4 osoby, a kompanie 136 żołnierzy. W sumie w pułku powinno służyć 2487 żołnierzy. Faktycznie stan osobowy oddziału był nieco mniejszy[3].
Zgodnie z zarządzeniem Napoleona z 17 maja 1811 roku, na terenie Księstwa Warszawskiego utworzono trzy dywizje. Pułk wszedł w skład 2 Dywizji[3].
W czasie przygotowań do inwazji na Rosję 1812 roku pułk włączony został w strukturę 17 Dywizji Jana Henryka Dąbrowskiego z V Korpusu Wielkiej Armii ks. Józefa Poniatowskiego[4].
Po abdykacji Napoleona, car Aleksander I wyraził zgodę na odesłanie oddziałów polskich do kraju. Miały one stanowić bazę do tworzenia Wojska Polskiego pod dowództwem wielkiego księcia Konstantego. 13 czerwca 1814 roku pułkowi wyznaczono miejsce koncentracji w Siedlcach[5].
Żołnierze pułku
edytujPułkiem dowodzili[6]:
- płk Maciej Sobolewski,
- płk Ignacy Zieliński,
- płk Jan Kanty Julian Sierawski (od 19 stycznia 1809).
Bitwy i potyczki
edytuj- Raszyn (19 kwietnia 1809)
- Radzymin (25 kwietnia 1809)
- Góra (3 i 30 maja 1809)
- Sandomierz (1812)
- Sandomierz (13 i 17 maja 1809)
- Zamość (20 maja 1809)
- Wrzawa (12 czerwca 1809)
- obrona Sandomierza, Borysów (21 listopada 1812)
- Hrubieszów (4 grudnia 1812),
- obrona Zamościa (1813)
Mundur
edytujPrzepis ubiorczy z 3 września 1810 roku nie doprowadził jednak do całkowitego ujednolicenia munduru piechoty. Niektóre pułki dość znacznie różniły się od ustaleń regulaminowych[a]. W 6 pułku piechoty były to bermyce grenadierów bez daszka, blachy i granatu; kordony pąsowe[7].
Chorągiew
edytuj- Chorągiew 6 pułku piechoty z 1807 roku[8]
Na bławacie z tkaniny jedwabnej karmazynowej o wymiarach 50 cm X 54 cm orzeł polski, haftowany jedwabiem białym. Korona, dziób, berło i jabłko haftowane nićmi żółtymi. Takimiż nićmi haftowany napis: „PUŁK SZUSTY”. Wkoło frędzle z jedwabiu żółtego. Muzeum Czartoryskich w Krakowie[8].
Uwagi
edytuj- ↑ Różnice przedstawione przez Gembarzewskiego na podstawie ówczesnych rysunków, rachunkach i innych dokumentach pułkowych.
Przypisy
edytuj- ↑ Zych 1961 ↓, s. 22.
- ↑ Zych 1961 ↓, s. 207.
- ↑ a b Wimmer 1978 ↓, s. 439.
- ↑ Wimmer 1978 ↓, s. 443.
- ↑ Wimmer 1978 ↓, s. 455.
- ↑ Gembarzewski 1925 ↓, s. 54.
- ↑ Askenazy i Gembarzewski 2003 ↓, s. 108.
- ↑ a b Gembarzewski 1964 ↓, s. 322.
Bibliografia
edytuj- Szymon Askenazy, Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie: Księstwo Warszawskie 1807–1814. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-47-5.
- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
- Bronisław Gembarzewski: Żołnierz polski. Ubiór, uzbrojenie i oporządzenie od wieku XI do roku 1960. T.3 od 1797 do 1814 roku. Warszawa: 1964.
- Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
- Gabriel Zych: Armia Księstwa Warszawskiego 1807–1812. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961.