Otwórz menu główne
Wikipedia

78 Pułk Piechoty (II RP)

Ten artykuł dotyczy 78 Pułku Piechoty II RP. Zobacz też: inne pułki piechoty noszące numer „78”.

78 Pułk Strzelców Słuckich (78 pp) – oddział piechoty Samoobrony Litwy i Białorusi oraz Wojska Polskiego II RP.

78 Pułk Strzelców Słuckich
Ilustracja
Historia
Państwo  II Rzeczpospolita
Sformowanie 1919, 1920
Rozformowanie 1920, 1939
Tradycje
Święto 26 lipca
Dowódcy
Pierwszy płk Jan Januszewski
Ostatni ppłk Kazimierz Dudziński
Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja Baranowicze
Rodzaj sił zbrojnych wojsko
Rodzaj wojsk piechota
Podległość 20 Dywizja Piechoty

Spis treści

Pułk w wojnie polsko-bolszewickiejEdytuj

 
 

W pierwszej dekadzie lutego 1920 roku w Baranowiczach został utworzony baon zapasowy Słuckiego Pułku Strzelców pod dowództwem podpułkownika Stanisława Szymanowicz-Szymańskiego[a]. Zalążkiem batalionu byli oficerowie i szeregowi przeniesieni z innych pułków 1 i 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Już 10 kwietnia został sformowany Słucki Pułk Strzelców składający się z dwóch czterokompanijnych batalionów i kompanii technicznej. Rekruci, rocznika 1901, pochodzili z Powiatowych Komend Uzupełnień z Płocka, Warszawy, Łodzi i Mińska Mazowieckiego[1]. Pierwszym dowódcą pułku został podpułkownik Jan Januszewski. I choć nazwa wyróżniająca – „słucki” pozostała, to powiat słucki na podstawie traktatu podpisanego po wojnie polsko-bolszewickiej znalazł się w granicach Rosji. 29 kwietnia pułk wyjechał do Grodna, gdzie pełnił w twierdzy służbę wartowniczą i prowadził dalsze szkolenie rekrutów, zaś 31 maja został skierowany na linię demarkacyjną polsko-litewską, do dyspozycji gen. Majewskiego, dowódcy 7 Armii. Tam objął odcinek od jeziora Tauroginie aż po Dyneburg. II batalion pułku dostał rozkaz opuszczenia linii demarkacyjnej i został przetransportowany do Ignalina a potem marszem ruszył w kierunku miasteczka Widze, które w międzyczasie zajęli Rosjanie. W związku z tym otrzymał rozkaz bronienia rzeki Dzisny, na odcinku od jeziora Dzisna do miasteczka Melegiany. 8 lipca zmasowany atak wojsk sowieckich, przy ich miażdżącej przewadze, po bohaterskiej obronie (dwie kompanie zaginęły bez wieści i już nigdy do jednostki nie wróciły) spowodował odwrót batalionu. Następną linie obrony utworzył on w okolicach wsi Nowa Derewnia a po przełamania i tej pozycji – dalszy odwrót przebiegał wzdłuż torów linii kolejowej Wilno – Święciany. Koło Czerwonego Dworu otrzymał rozkaz przejścia do dyspozycji dowódcy IV Brygady Litewsko-Białoruskiej z 2 DLit-Biał. i 15 lipca stanął w Niemenczynie. I batalion pułku pozostał na linii demarkacyjnej do 7 lipca. 2 kompania tego batalionu, która miała utrzymywać łączność z II batalionem, w drodze do wsi Dogomoły, została otoczona przez Litwinów i wzięta do niewoli. Reszta batalionu wprost z linii demarkacyjnej rozpoczęła odwrót w kierunku na Święciany. Pod wsią Kożaczyzna, 9 lipca, batalion stoczył zwycięski bój z wojskami bolszewickimi. W czasie dalszego odwrotu 1 kompania została otoczona przez kawalerię wroga i do macierzystej jednostki nigdy już nie wróciła. 3 i 4 kompanie, które dotarły do Święcian, zostały włączone do białostockiego pułku strzelców.

W pierwszych walkach, podczas generalnej ofensywy wojsk sowieckich, straty „młodego” pułku były bardzo duże – ponad 600 żołnierzy zabitych, rannych i zaginionych. 15 lipca pułk w składzie jednego batalionu odszedł do Wilna do dyspozycji dowódcy 2 DLit.-Biał. Kompanie włączone do białostockiego pułku w toku dalszych działań zostały otoczone, rozbrojone i internowane przez Litwinów.

I batalion, który dotarł do Niemenczyna został przydzielony do grupy płk. Zawistowskiego i skierowany do Grodna. Tu organizuje się ponownie pułk, powstaje jeden pełny batalion o trzech kompaniach i pluton karabinów maszynowych. 19 lipca bolszewicy, po sforsowaniu Niemna w rejonie Hoży, rozpoczęli natarcie na Grodno. Pułk broni m. innymi dworca kolejowego i wycofując się przechodzi jako ostatni polski oddział przez drewniany most na zachodni brzeg Niemna. Z zajmowanej pozycji obronnej odchodzi 20 lipca i przez Kuźnicę maszeruje do Sokółki. Tam też przybywa batalion marszowy utworzony w Kielcach z kompanii marszowych 26 pp, 2 pp Leg. i 4 pp Leg. i zostaje on wcielony do 78 pp jako III batalion. Od 23 lipca wchodzi on również w skład grupy płk. Zawistowskiego. Tego samego dnia 10. i 11. kompanie zostały wysłane jako osłona czołgów do Kuźnicy[2].

Pozostałe pododdziały pułku prowadziły krwawe boje pod Sokółką i były zmuszone ustąpić przeważającym siłom wroga. W dalszym odwrocie batalion staczał walki pod Czarnowem i Rykami – wycofując się dalej w kierunku na Komorowo – Jaszczułty. 6 sierpnia z pozostałych żołnierzy batalionu utworzona została zaledwie jedna kompania, która przy udziale pociągu pancernego „Mściciel” utrzymała pozycje w Juszczałtach do następnego dnia, w którym została zluzowana przez 44 pp.

Działania batalionu detaszowanego (odkomenderowanego)

Po wyjeździe pułku z Grodna batalion zapasowy wystawiał posterunki i placówki na drogach i wzdłuż linii dawnych okopów niemieckich na wschód od Baranowicz. Do 1 lipca kierował grupami uchodźców i przechwytywał dezerterów oraz różne małe oddziały, które odłączyły się od jednostek macierzystych. Jako batalion detaszowany został podporządkowany dowódcy 4 Armii. 18 lipca otrzymał rozkaz marszu w kierunku Słonima. W czasie drogi kilkakrotnie staczał krwawe, zwycięskie walki z nieprzyjacielem. 19 lipca wieczorem przybył do Słonima i został przydzielony do 1 DLit.-Biał. W nocy na 20 lipca został skierowany do Wołkowyska a dalej do Mostów nad Niemnem z zadaniem obsadzenia folwarku Nowiny. Na tej pozycji, mimo wielokrotnych ataków nieprzyjaciela, pozostał do 24 lipca i dopiero na rozkaz dowódcy dywizji wyruszył w kierunku na Pieski. W krwawych bojach polskie oddziały przebiły się przez pierścień nieprzyjaciela i wywalczyły sobie odwrót. Zdziesiątkowany batalion otrzymał rozkaz odejścia przez Bielsk Podlaski – Szepietowo do Ostrowi Mazowieckiej. Zdolnych do walki żołnierzy wcielono do nowogródzkiego pułku strzelców, zaś oficerów i rannych odesłano do Kalisza, gdzie formował się odrodzony słucki pułk.

Dalsza reorganizacja pułku

8 sierpnia, z powodu bardzo dużych strat i braku możliwości dalszej reorganizacji, dowódca 2 DLit.-Biał. rozwiązał słucki pułk strzelców. 136 szeregowych zostało wcielonych do kowieńskiego pułku strzelców, zaś oficerowie i funkcyjni odjechali do batalionu zapasowego do Kalisza. W sierpniu, na rozkaz Dowództwa Okręgu Generalnego – Łódź zaczął się pułk formować ponownie. Równocześnie z rozkazu Naczelnego Wodza w Modlinie formował się drugi słucki pułk strzelców. Rozkazem Naczelnego Dowództwa połączono obie jednostki w Modlinie a formowany w Kaliszu oddział stał się 3 batalionem pułku. Na wiosnę 1921 zmieniono nazwę na 78 pułk piechoty i podporządkowano go dowództwo 20 Dywizji Piechoty. W lipcu, po czasowym pobycie w Warszawie, został przetransportowany do Baranowicz – do stałego miejsca pobytu.

Osobny artykuł: Organizacja pułku piechoty Wojska Polskiego II RP.

Pułk w okresie pokojuEdytuj

 
20 DP w 1938

W okresie międzywojennym 78 pułk piechoty stacjonował na terenie Okręgu Korpusu Nr IX[3] w garnizonie Baranowicze[4] (batalion zapasowy w Brześciu). Wchodził w skład 20 Dywizji Piechoty[5].

19 maja 1927 roku minister spraw wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 26 lipca, jako datę święta pułkowego[6]. Pułk obchodził swoje święto w rocznicę bohaterskiego czynu podchorążego Aleksandra Otto pod Kuźnicą, który 26 lipca 1920 roku pod Kuźnicą na czele plutonu 11. kompanii poprowadził atak, dotarł do stanowisk nieprzyjacielskiej artylerii i zmusił wroga do ucieczki, zdobywając przy tym działo, broń i biorąc 20 jeńców[7].

Osobny artykuł: Święta wojskowe w Polsce.

Na podstawie rozkazu wykonawczego Ministerstwa Spraw Wojskowych do Departamentu Piechoty o wprowadzeniu organizacji piechoty na stopie pokojowej PS 10-50 z 1930 roku, w Wojsku Polskim wprowadzono trzy typy pułków piechoty. 78 pułk piechoty zaliczony został do typu III pułków piechoty o stanach zbliżonych do wojennych. Na czas wojny przewidywany był do działań osłonowych. Corocznie otrzymywał około 1010 rekrutów. Jego obsadę stanowiło 68 oficerów i 2200 podoficerów i żołnierzy[8].

Pułk w kampanii wrześniowejEdytuj

W czasie wojny obronnej 1939 wchodził w skład 20 Dywizji Piechoty walczącej w ramach Armii „Modlin”[5].

Strzelcy słuccyEdytuj

Dowódcy pułku

Dowódca pułku kierował osobiście szkoleniem oficerów i był odpowiedzialny za gotowość bojową, całokształt wyszkolenia, służbę gospodarczą i wewnętrzną pułku[9].

  • ppłk / płk piech. Jan Januszewski (10 IV - 31 V 1920)
  • płk piech. Karol Ludwik Hausser (1 IX 1920 - 25 I 1923 → dowódca piechoty dywizyjnej 18 DP[10])
  • ppłk piech. Emanuel Jakubiczka (I 1923 - 1925 → dowódca 17 pp)
  • płk piech. Mieczysław Sokół-Szahin (1927 - 1935 → komendant Miasta Przemyśl)
  • ppłk piech. Alfred Jan Schmidt (od 4 VI 1935)
  • ppłk piech. Kazimierz Marian Dudziński (VI – 4 IX 1939)
  • mjr piech. Antoni Marian Bedronek (od 4 IX 1939[11])
Zastępcy dowódcy pułku

13 czerwca 1922 roku Minister Spraw Wojskowych zniósł dotychczasowe stanowisko referenta wyszkolenia pułku piechoty i ustanowił etatowe stanowisko zastępcy dowódcy pułku zaszeregowanego do stopnia podpułkownika, wyznaczanego przez Ministra Spraw Wojskowych. Zakres działania zastępcy dowódcy określał dowódca pułku, przed którym był on całkowicie odpowiedzialny[12]. W 1938 roku zmieniona została nazwa stanowiska na „I zastępca dowódcy”. W organizacji wojennej pułku nie było stanowiska zastępcy dowódcy.

  • ppłk piech. Konrad Sieciński (od 10 VII 1922 – 16 XII 1922 → zastępca dowódcy 28 pp[13])
  • ppłk piech. Eugeniusz Skulski (16 XII 1922[13] – 1923 → komendant PKU Ostrowiec)
  • ppłk piech. Zdzisław Sikorski (1924[14][15]) – 30 IV 1927 → stan spoczynku[16])
  • mjr / ppłk dypl. piech. Piotr Kończyc (5 V 1927[17] - 26 III 1931 → delegat Sztabu Głównego przy Dyrekcji Robót Publicznych w Warszawie, Łodzi, Lublinie i Białymstoku oraz Dyrekcji Dróg Wodnych w Warszawie[18])
  • ppłk piech. Józef Kobyłecki (26 III 1931[19] – XI 1935 → dowódca 13 pp)
Kwatermistrzowie
Oficerowie pułku
 
Tablica w kościele garnizonowym w Londynie

Obsada personalna w 1939 rokuEdytuj

Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939 roku[25][b]:

Dowództwo, kwatermistrzostwo i pododdziały specjalne[27]
  • dowódca – płk Alfred Jan Schmidt
  • I z-ca dowódcy – ppłk Kazimierz Franciszek Gorzkowski
  • adiutant – kpt. Marian Wysokiński
  • starszy lekarz – kpt. dr Włodzimierz Żarnowski
  • młodszy lekarz – vacat
  • II z-ca dowódcy (kwatermistrz) – mjr Ludwik Rau
  • oficer mobilizacyjny – kpt. adm. (piech.) Apoloniusz Józef Kucharski
  • z-ca oficera mobilizacyjnego – kpt. Jan Łapin
  • oficer administracyjno-materiałowy – por. Witold Grabowski
  • oficer gospodarczy – kpt. int. Władysław Jan Kirszanek
  • oficer żywnościowy – kpt. adm. (piech.) Felicjan Węgłowski
  • dowódca kompanii gospodarczej i oficer taborowy – kpt. adm. (piech.) Konstanty Prandecki
  • kapelmistrz – kpt. adm. (kapelm.) Jan Kiernowicz
  • dowódca plutonu łączności – kpt. Wiktor Jerzy Książkiewicz
  • dowódca plutonu pionierów – por. Kazimierz Sobolewski
  • dowódca plutonu artylerii piechoty – por. art. Józef Tadeusz Kowalski
  • dowódca plutonu ppanc. – por. Piotr Dubiński
  • dowódca oddziału zwiadu – por. Włodzimierz Grynczyk
I batalion
  • dowódca batalionu – mjr Antoni Marian Bedronek
  • dowódca 1 kompanii – kpt. Walerian Karczewski
  • dowódca plutonu – por. Wacław Szymon Dąbrowski
  • dowódca plutonu – ppor. Eugeniusz Marian Raczkowski
  • dowódca 2 kompanii – kpt. Konstanty Olszewski
  • dowódca plutonu – por. Konrad Jan Sikorski
  • dowódca plutonu – ppor. Franciszek Walenty Przybyła
  • dowódca 3 kompanii – por. Władysław Michał Mikulski
  • dowódca plutonu – ppor. Marian Maliński
  • dowódca 1 kompanii km – kpt. Stanisław Zbigniew Skwirzyński
  • dowódca plutonu – ppor. Adam Hedinger
II batalion
  • dowódca batalionu – mjr Stanisław Myszkiewicz
  • dowódca 4 kompanii – kpt. Tadeusz Wroński
  • dowódca plutonu – ppor. Mieczysław Eugeniusz Drewicz
  • dowódca 5 kompanii – por. Piotr Sobolewski
  • dowódca plutonu – ppor. Alfons Łyskawa
  • dowódca 6 kompanii – p o. por. Julian Jan Sebastian Łącki
  • dowódca 2 kompanii km – kpt. Henryk Walczak
  • dowódca plutonu – por. Aleksy Błażewcz
  • dowódca plutonu – por. Antoni Karol Langer
  • dowódca plutonu – ppor. Władysław Marcinkianiec
III batalion
  • dowódca batalionu – mjr Andrzej Tadeusz Sujkowski
  • dowódca 7 kompanii – kpt. dypl. Piotr Wożniak
  • dowódca plutonu – por. Karol Golmont
  • dowódca plutonu – ppor. Edmund Marian Huciński
  • dowódca plutonu – ppor. Józef Wożniak
  • dowódca 8 kompanii – kpt. Jan Śliwiński
  • dowódca plutonu – ppor. Kazimierz Biskupski
  • dowódca plutonu – ppor. Tadeusz Jan Rybak
  • dowódca 9 kompanii – kpt. Walerian Nowaczyk
  • dowódca plutonu – por. Kazimierz Adamowicz
  • dowódca plutonu – ppor. Leon Domicewicz
  • dowódca 3 kompanii km - kpt. Apoloniusz Józef Kucharski
  • dowódca plutonu - por. Edward Rytwiński
  • dowódca plutonu - por. Aleksander Ostaszewski
  • na kursie - por. Józef Głaz
  • na kursie - por. Romuald Jakuć
  • na kursie - por. Rudolf Fryderyk Franciszek Hauska
  • na kursie – por. Bohdan Smolicz
Dywizyjny Kurs Dla Podoficerów Nadterminowych 20 DP
  • dowódca – kpt. Donat Ignatowicz
  • dowódca plutonu – por. Teofil Zając
  • dowódca plutonu – ppor. Feliks Piotr Piasecki
78 obwód przysposobienia wojskowego „Baranowicze”
  • komendant obwodowy PW – kpt. piech. Władysław Gorczyca
  • komendant powiatowy PW „Baranowicze” – kpt. adm. (piech.) Zygmunt Marian Ziemba
  • komendant powiatowy PW „Kosów Poleski” – kpt. adm. (piech.) Stanisław Smejlis

Obsada personalna pułku we wrześniu 1939 roku[28][29]

Dowództwo
  • dowódca pułku – ppłk Kazimierz Marian Dudziński (4 IX 1939 ranny pod Mławą)
  • I adiutant – kpt. Marian Wysokiński
  • II adiutant – ppor. rez. Bolesław Kazimierz Kramarz
  • dowódca art. piech. – por. art. Józef Tadeusz Kowalski (ranny pod Mławą)
  • oficer informacyjny – ppor. rez. Brunon Ignacy Kmiecik
  • oficer łączności – kpt. Wiktor Jerzy Książkiewicz
  • kwatermistrz – por. Witold Grabowski
  • naczelny lekarz – kpt. dr med. Aleksander Krause
I batalion
  • dowódca I batalionu – mjr piech. Antoni Marian Bedronek (od 4 IX dowódca pułku)
  • dowódca 1 kompanii strzeleckiej – kpt. Walerian Karczewski (1 IX 1939 zmarł z ran)
  • dowódca 2 kompanii strzeleckiej – ppor. Stanisław Henryk Jan Malicki
  • dowódca 3 kompanii strzeleckiej – por. Jan Głaz, od 12 IX ppor. Władysław Więckowski
  • dowódca 1 kompanii ckm - por. Romuald Jakuć
II batalion
  • dowódca II batalionu – mjr Andrzej Tadeusz Sujkowski
  • dowódca 4 kompanii strzeleckiej – kpt. Tadeusz Wroński (ranny pod Mławą)
  • dowódca 5 kompanii strzeleckiej – ppor. Piotr Feliks Piasecki
  • dowódca 6 kompanii strzeleckiej – por. Julian Sebastian Łącki, od 12 IX ppor. Piotr Edmund Huciński
  • dowódca 2 kompanii ckm - por. Antoni Karol Langer
III batalion
  • dowódca III batalionu – mjr Stanisław Miśkiewicz
  • dowódca 7 kompanii strzeleckiej – ppor. Eugeniusz Sieniewicz
  • dowódca 8 kompanii strzeleckiej – por. Kazimierz Adamowicz (poległ 19 IX w Warszawie)
  • dowódca 9 kompanii strzeleckiej – kpt. Walerian Nowaczyk (od 4 IX 1939 dowódca I/78 pp)
  • dowódca 3 kompanii ckm - por. Edward Rytwiński
Pododdziały specjalne
  • dowódca kompanii zwiadu – por. Włodzimierz Gryńczyk
  • dowódca plutonu konnego – ppor. rez. Romuald Witkowski
  • dowódca plutonu kolarzy – ppor. rez. Waldemar Gryglas
  • dowódca kompanii przeciwpancernej – por. Piotr Dubiński
  • dowódca plutonu pionierów – por. Kazimierz Sobolewski
  • dowódca plutonu przeciwgazowego – por. Karol Golmont

Kawalerowie Virtuti MilitariEdytuj

Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za wojnę 1918-1920[30]

  1. ppor. Józef Dworski
  2. kpt. Jan Karasiński

Symbole pułkuEdytuj

Sztandar

16 kwietnia 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził chorągiew 78 pp [31]. Chorągiew ufundowało miasto Baranowicze i ziemia baranowicka. Wręczył go pułkowi 1 czerwca 1923 roku w Baranowiczach gen. Lucjan Żeligowski[5]. Od 28 stycznia 1938 roku chorągiew pułkowa zaczęła być oficjalnie nazywana sztandarem[32]. Sztandar obecnie znajduje się w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie[33]

Osobny artykuł: Polskie sztandary wojskowe.
Odznaka pamiątkowa

23 sierpnia 1928 roku gen. dyw. Daniel Konarzewski, w zastępstwie Ministra Spraw Wojskowych, zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 78 pp [34]. Odznaka ma kształt wielopromiennej gwiazdy pokrytej białą emalią z krawędziami w kolorze złotym. W środku znajduje się tarcza granatowo emaliowana, na której wpisano numer i inicjały 78 P.P. Tarcza okolona jest wieńcem z liści laurowych w kolorze srebra, związanego złotą kokardą. U góry tarcza zwieńczona jest srebrnym orłem wojskowym ułożonym na dwu skrzyżowanych mieczach ze złotymi rękojeściami. Na poziomych promieniach wpisano datę powstania pułku l0.IV.1920. Oficerska - dwuczęściowa, wykonana w srebrze, złocona i emaliowana. Wykonanie: Wiktor Gontarczyk - Warszawa[4].

UwagiEdytuj

  1. ↑ Pułkownik Stanisław Szymanowicz-Szymański urodził się 19 listopada 1858 roku. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Białystok”, a jego oddziałem macierzystym był Grodzieński Pułk Strzelców. → Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 212, 912.
  2. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[26].

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Szabłowski i Suchomel 1929 ↓, s. 5.
  2. ↑ Szabłowski i Suchomel 1929 ↓, s. 13.
  3. ↑ Almanach 1923 ↓, s. 52.
  4. ↑ a b Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 125.
  5. ↑ a b c Satora 1990 ↓, s. 145.
  6. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 16 z 19 maja 1927 roku, poz. 174.
  7. ↑ Szabłowski i Suchomel 1929 ↓, s. 13, 17.
  8. ↑ Jagiełło 2007 ↓, s. 63-65.
  9. ↑ Almanach 1923 ↓, s. 49.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 53 z 8 grudnia 1922 roku, s. 897.
  11. ↑ Juszkiewicz 1979 ↓, s. 174.
  12. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 24 z 13 czerwca 1922 roku, poz. 357.
  13. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 56 z 16 grudnia 1922 roku, s. 918.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 305.
  15. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 274.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 38, 44. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 127.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 97.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 122.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 92.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 104.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 116.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 12.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 101.
  25. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 641-642 i 681.
  26. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
  27. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓.
  28. ↑ Juszkiewicz 1979 ↓, s. 172-178.
  29. ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 313-316.
  30. ↑ Szabłowski i Suchomel 1929 ↓, s. 18-19.
  31. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 43 z 13 listopada 1923 roku, poz. 555.
  32. ↑ Dekret Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1937 r. o znakach wojska i marynarki wojennej w: Dz.U. z 1938 r. nr 5, poz. 32.
  33. ↑ Satora 1990 ↓, s. 147.
  34. ↑ Dziennik Rozkazów M.S.Wojsk. z 1928, nr 23, poz. 260.

BibliografiaEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=78_Pułk_Piechoty_(II_RP)&oldid=56406160”