Ałła Pugaczowa
Ałła Borisowna Pugaczowa (ros. Алла Борисовна Пугачёва; ur. 15 kwietnia 1949 w Moskwie[1]) – radziecka i rosyjska piosenkarka, kompozytorka, aktorka, autorka tekstów, reżyserka i producentka muzyczna. Ludowy Artysta ZSRR, Zasłużony Artysta Federacji Rosyjskiej i laureatka Państwowej Nagrody Federacji Rosyjskiej.
Ałła Pugaczowa (2016) | |
Data i miejsce urodzenia |
15 kwietnia 1949 |
---|---|
Zawód, zajęcie |
piosenkarka |
Alma Mater | |
Odznaczenia | |
|
Uznawana za ikonę rosyjskiej piosenki[2][3] i jedną z najpopularniejszych artystek radzieckich i rosyjskich XX wieku[4][5]. Szacuje się, że sprzedała ponad 250 mln egzemplarzy swoich płyt na świecie, co stawia ją w gronie liderów światowego show-biznesu zaraz po grupach The Beatles i ABBA oraz Elvisie Presleyu.
Dysponuje głosem o rozpiętości ponad trzech oktaw (sopran–kontralt) i charakterystycznej barwie z chrypką. Wykształciła swoisty styl interpretacji, z pogranicza piosenki aktorskiej i rockowej, prezentowany w ramach konceptualnych widowisk estradowych: teatru piosenki.
Życiorys
edytujUkończyła studia na wydziale dyrygentury chóralnej Szkoły Muzycznej im. M. Ippolitowa-Iwanowa w Moskwie oraz na wydziale reżyserii estradowej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej im. A. Łunaczarskiego w Moskwie (1981).
W 1975 za interpretację piosenki „Arlekino” otrzymała Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Piosenki „Złoty Orfeusz” w Słonecznym Brzegu. Zwycięstwo na tym prestiżowym socjalistycznym festiwalu umożliwiało wydanie płyty w radzieckiej wytwórni płytowej Miełodija, która wówczas miała monopol na rynku wydawniczym. Wydany w 1975 winylowy krążek z trzema piosenkami nagranymi przez Pugaczową stał się sensacją w ZSRR. Jaskrawa odmienność stylu wykonawczego Pugaczowej wobec dotychczasowych standardów radzieckiej estrady wywołała niesłychany rezonans wśród publiczności. Utwór „Arlekino” stał się radiowym przebojem, Pugaczowa zaczęła regularnie pojawiać się telewizji. Wydany w tym czasie singiel, zatytułowany po prostu „Ałła Pugaczowa”, rozszedł się w nakładzie ponad 15 mln.
W 1978 z piosenką „Wsio mogut koroli” zdobyła Grand Prix 2. Festiwalu Interwizji w Sopocie. Zebrała pochwały za główną rolę w filmie muz. Żenszczina, kotoraja pojot (reż. A. Orłow), do którego skomponowała muzykę i kilka piosenek. Na początku lat 80. stała się w ZSRR obiektem swoistego kultu. Poświęciła się wówczas także pracy kompozytorskiej, tworząc wiele popularnych piosenek, zwłaszcza we współpracy z poetą Ilją Rieznikiem. Od 1985 zwróciła się ku muzyce rockowej.
W 1997, reprezentując Rosję z utworem „Primadonna”, zajęła 15. miejsce w finale 42. Konkursu Piosenki Eurowizji w Dublinie. W 1998 zaprezentowała jubileuszowy program Izbrannoje. Występowała z koncertami w większości krajów europejskich, także w USA, Izraelu i Indiach.
Jest laureatką przyznawanego przez International Biographical Centre w Cambridge imiennego medalu 2000 Outstanding Musicians. Została także odznaczona m.in. Orderem Zasług dla Ojczyzny II i III klasy oraz azerbejdżańskim Orderem Przyjaźni.
W latach 2011–2013 była przewodniczącą komisji jurorskiej w programie Faktor A. W 2019 zagrała dwa koncerty jubileuszowe z okazji swoich 70. urodzin – najpierw na Kremlu, a następnie w Mińsku, gdzie otrzymała białoruski Order Przyjaźni Narodów.
Życie prywatne
edytujJest czterokrotnie rozwiedziona. Jej mężami byli: Mykołas Orbakas (1969–1973), Aleksandr Stefanowicz (1976–1980), Jewgienij Bołdin (1985–1993) i Filipp Kirkorow (1994–2005). 23 grudnia 2011 wyszła za młodszego o 27 lat aktora i piosenkarza Maksima Gałkina[6]. Ma trójkę dzieci, córkę Kristinę Orbakaitė (ur. 1971; ze związku z Orbakasem) oraz bliźnięta – Jelizawietę i Garriego (ur. 2013), które urodziła surogatka[7][8].
Należy do najbogatszych Rosjan, pod swoim nazwiskiem produkuje perfumy, buty i odzież. Znana jest również z poddawania się licznym operacjom plastycznym.
28. dnia inwazji Rosji na Ukrainę w 2022 opuściła Rosję i wyjechała do Izraela. Według mediów, na decyzję o wyjeździe mogły mieć wpływ obawy artystki po krytyce polityki Władimira Putina w sprawie działań na Ukrainie, jakie formułował jej mąż, Maksim Gałkin. Gałkin ma korzenie żydowskie, co według prawa Izraela uprawnia ją do ubiegania się o obywatelstwo tego kraju[9]. Pod koniec sierpnia 2022 wróciła do Rosji, by wziąć udział w pogrzebie Michaiła Gorbaczowa. W październiku 2022 oświadczyła, że znów przebywa w Izraelu[10]. Od 2022 posiada obywatelstwo Izraela.
Przypisy
edytuj- ↑ David MacFadyen , Red stars: personality and the Soviet popular song, 1955-1991, McGill-Queen’s Press, 2001, s. 211, ISBN 978-0-7735-2106-3 .
- ↑ Ałła Pugaczowa – primadonna rosyjskiej muzyki – Zespoły i Artyści | Altao.pl [online], altao.pl [dostęp 2019-05-11] (pol.).
- ↑ Symbole rosyjskiej popkultury [online], jezykowo.pase.pl [dostęp 2019-05-11] [zarchiwizowane z adresu 2019-05-25] (pol.).
- ↑ Ałła Pugaczowa kończy 70 lat | dzieje.pl – Historia Polski [online], dzieje.pl [dostęp 2019-05-11] (pol.).
- ↑ AŁŁA PUGACZOWA JAKIEJ NIE ZNACIE | MUZYKA ROSYJSKA | Portal o współczesnej muzyce rosyjskiej | [online], muzykarosyjska.pl [dostęp 2019-05-11] (pol.).
- ↑ Алла Пугачева и Максим Галкин поженились [online], mail.ru, 26 grudnia 2012 [dostęp 2013-08-02] (ros.).
- ↑ Ałła Pugaczowa i Ryszard Kalisz: późne rodzicielstwo coraz bardziej popularne! [online], 2013 [dostęp 2013-10-10] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-11] (pol.).
- ↑ Алла Пугачева и Максим Галкин стали родителями двойняшек, [w:] yugopolis.ru [online], 2013 [dostęp 2021-01-28] .
- ↑ Russian Megastars Alla Pugacheva, Maxim Galkin Flee to Israel, „Haaretz” [dostęp 2022-03-25] (ang.).
- ↑ Bethan McKernan , Russian pop star who criticised Ukraine war says she is in Israel, „The Guardian”, 10 października 2022, ISSN 0261-3077 [dostęp 2024-02-01] (ang.).
Bibliografia
edytuj- Grzegorz Piotrowski: Ałła Pugaczowa – fenomen piosenkarstwa rosyjskiego. Toruń: Wyd. Adam Marszałek, 2003. ISBN 978-83-7322-244-1. OCLC 69609377.