Ałun potasowy
Ałun potasowy (ałun, ałun glinowo-potasowy; z łac. Alunit (alumen) lub franc. alun = ałun) – nazwa zwyczajowa dwunastowodnego siarczanu glinowo-potasowego. W farmacji stosowane są również nazwy: Aluminium Kalium sulfuricum, Alumen FP VIII, Aluminii Kalii sulfas. Występuje naturalnie jako minerał.
| |||
| |||
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |||
| Skład chemiczny | uwodniony siarczan potasowo-glinowy (KAl(SO4)2 · 12 H2O) | ||
| Twardość w skali Mohsa | 2–2,5 | ||
| Przełam | muszlowy | ||
| Łupliwość | brak | ||
| Układ krystalograficzny | regularny | ||
| Gęstość minerału | 1,76 g/cm³ | ||
| Właściwości optyczne | |||
| Barwa | bezbarwny | ||
| Rysa | biała | ||
| Połysk | szklisty | ||
WłaściwościEdytuj
Występuje w formie skupień ziarnistych, naciekowych, tworzy naloty i wykwity. Jest kruchy, łatwo rozpuszcza się w wodzie. Często zawiera domieszki sodu, manganu, żelaza, amonu. Jest minerałem pospolitym i szeroko rozpowszechnionym. Roztwór ałunu ma odczyn kwasowy[1], działa ściągająco i aseptycznie.
WystępowanieEdytuj
Występuje w strefie wietrzenia skał ilastych, węgli zawierających piryt, markasyt oraz inne siarczki. Powstaje też w procesie wietrzenia skał magmowych zasobnych w skalenie i skaleniowce.
Przykładowe miejsca występowaniaEdytuj
Świat: Uzbekistan – Kara-kum („ziemie ałunowe”), Włochy – okolice Wezuwiusza, USA – Alaska, Rosja – Kamczatka.
W Polsce: w okolicach Sandomierza, Międzyzdrojów, na Dolnym Śląsku.
ZastosowanieEdytuj
Dawniej, jako kamyk po goleniu, był szeroko używany do tamowania drobnych krwawień z ranek po zacięciach przy goleniu. Dziś w tym celu ałun oferowany jest m.in. w postaci sztyftu[2].
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Na przykład 1% roztwór wodny ałunu ma pH około 3
- ↑ NICK RELIEF (aluminum sulfate) stick (ang.). W: DailyMed [on-line]. U.S. National Library of Medicine. [dostęp 2011-10-15].
