Ałun potasowy
Ałun potasowy (ałun, ałun glinowo-potasowy; z łac. Alunit (alumen) lub franc. alun = ałun) – nazwa zwyczajowa dwunastowodnego siarczanu glinowo-potasowego. W farmacji stosowane są również nazwy: Aluminium Kalium sulfuricum, Alumen FP VIII, Aluminii Kalii sulfas. Występuje naturalnie jako minerał.
 Ałun | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
uwodniony siarczan potasowo-glinowy (KAl(SO4)2 · 12 H2O) |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
2–2,5 |
| Przełam |
muszlowy |
| Łupliwość |
brak |
| Układ krystalograficzny |
regularny |
| Gęstość minerału |
1,76 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
bezbarwny |
| Rysa |
biała |
| Połysk |
szklisty |
Właściwości Edytuj
Występuje w formie skupień ziarnistych, naciekowych, tworzy naloty i wykwity. Jest kruchy, łatwo rozpuszcza się w wodzie. Często zawiera domieszki sodu, manganu, żelaza, amonu. Jest minerałem pospolitym i szeroko rozpowszechnionym. Roztwór ałunu ma odczyn kwasowy[1], działa ściągająco i aseptycznie.
Występowanie Edytuj
Występuje w strefie wietrzenia skał ilastych, węgli zawierających piryt, markasyt oraz inne siarczki. Powstaje też w procesie wietrzenia skał magmowych zasobnych w skalenie i skaleniowce.
Przykładowe miejsca występowania Edytuj
Świat: Uzbekistan – Kara-kum („ziemie ałunowe”), Włochy – okolice Wezuwiusza, USA – Alaska, Rosja – Kamczatka.
W Polsce: w okolicach Sandomierza, Międzyzdrojów, na Dolnym Śląsku.
Zastosowanie Edytuj
Dawniej, jako kamyk po goleniu, był szeroko używany do tamowania drobnych krwawień z ranek po zacięciach przy goleniu. Dziś w tym celu ałun oferowany jest m.in. w postaci sztyftu[2].
Zobacz też Edytuj
Przypisy Edytuj
- ↑ Na przykład 1% roztwór wodny ałunu ma pH około 3
- ↑ NICK RELIEF (aluminum sulfate) stick. [w:] DailyMed [on-line]. U.S. National Library of Medicine. [dostęp 2011-10-15]. (ang.).
