Adam-ondi-Ahman
Adam-ondi-Ahman – w wierzeniach ruchu świętych w dniach ostatnich (mormonów) miejsce, do którego mieli się udać Adam i Ewa po opuszczeniu ogrodu Eden[1][2].
Osadzone jest w objawieniach, które miał otrzymać Joseph Smith, pierwszy prezydent Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Zapisane one zostały w Naukach i Przymierzach, jednym z mormońskich pism świętych[1][3]. Wskazują one, że ogród Eden znajdował się w hrabstwie Jackson w stanie Missouri[1] oraz że Adam na trzy lata przed swą śmiercią zgromadził swoich prawych potomków w Adam-ondi-Ahman, udzielając im swego błogosławieństwa[1][4]. Również w zgodzie ze wspominanymi objawieniami będzie to miejsce spotkania między Adamem a świętymi w dniach ostatnich przepowiedzianego w starotestamentalnej Księdze Daniela[5].
Jego dokładna lokalizacja na gruncie rozważań podejmowanych przez mormońskich teologów jest nieznana. Nieznane jest również dokładne, objawione tłumaczenie jego nazwy, mającej pochodzić z języka adamowego[6], uniwersalnego języka przewijającego się na marginesie wierzeń świętych w dniach ostatnich[7]. Przyjęte interpretacje znaczenia pochodzą od współpracowników Smitha i mówią o miejscu bądź ziemi Bożej, którą zamieszkiwał Adam[8]. Bruce R. McConkie, członek Kworum Dwunastu Apostołów oraz specjalista w zakresie mormońskiej doktryny, zauważył, że Adam-ondi-Ahman musiało być obszarem o znacznym rozmiarze[9], zapis w Naukach i Przymierzach wspomina bowiem odpowiednio o ziemi, dolinie i górach doń należących[9]. Podwaliny pod Adam-ondi-Ahman miał położyć sam Chrystus[9].
Umiejscowienie tego konceptu teologicznego w geografii Stanów Zjednoczonych pochodzi od Josepha Smitha, ponownie za pośrednictwem objawienia, które miał otrzymać. Pierwszy mormoński przywódca nadał tę nazwę miejscu znanemu uprzednio jako Spring Hill w hrabstwie Daviess[10]. Wkrótce zaczęto mianem tym określać założoną w tym miejscu mormońską osadę[11]. Wspominany już Bruce McConkie, wychodząc z przesłanek ściśle teologicznych, postulował uznanie Far West, osady w hrabstwie Caldwell, za również leżącą w obrębie Adam-ondi-Ahman[9].
Niezależnie od dokładnego przypisania ram geograficznych temu miejscu odegrało ono istotną rolę w burzliwej i krótkiej historii mormońskiego osadnictwa w Missouri. Po usunięciu świętych w dniach z ostatnich z Missouri na wiosnę 1839 obszary znane jako Adam-ondi-Ahman przeszły w ręce antymormońskich osadników[11]. John Cravens nabył ich centralną część oraz utworzył na niej miasto Cravensville[11]. Przez około 3 dekady było ono dosyć ludne, rywalizowało nawet z Gallatin o miano stolicy hrabstwa Daviess[11]. Po 1871 opustoszało, a jego tereny ponownie zaczęto używać jako ziemie rolne i pastwiska[11].
Adam-ondi-Ahman ponownie przeszło w mormońskie ręce w 1944[11]. Wilford C. Wood zakupił wówczas 38 akrów terenu w imieniu Kościoła[11]. Ostatecznie posiadłości Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich na tym obszarze powiększyły się do około 3000 akrów[11]. Przeprowadzono również badania archiwalne i archeologiczne mające na celu ustalenie rozmiaru oraz zbadania historii tej dawnej mormońskiej osady[11].
Adam-ondi-Ahman zajmuje poczesne miejsce w mormońskiej eschatologii. Wspomniane wyżej ponowne spotkanie Adama ze świętymi w dniach ostatnich, przeprowadzone właśnie w Adam-ondi-Ahman, ma stanowić w niej wstęp do wielkiego i strasznego dnia Pana[12]. Na tym też spotkaniu wszyscy dzierżący klucze upoważnienia zdadzą je na ręce Adama[12]. Adam przekaże je przybyłemu ponownie Jezusowi Chrystusowi[12], ten zaś z kolei podejmie ostateczne kroki przygotowawcze do swego osobistego królowania nad ziemią[12].
Miejsce to doczekało się utrwalenia już we wczesnej mormońskiej kulturze. Opowiada o nim hymn pióra W.W. Phelpsa[13] oraz pokrewny w formie i treści hymn autorstwa Elizabeth Ann Smith Whitney[14].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 19. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ Bruce A. Van Orden: What do we know about the location of the Garden of Eden?. [w:] Ensign [on-line]. churchofjesuschrist.org, January 1994. [dostęp 2021-07-08]. (ang.).
- ↑ Adam-ondi-Ahman, [w:] Hoyt W. Brewster jr., Doctrine & Covenants Encyclopedia Revised Edition [e-book], Salt Lake City: Deseret Book Company, 2012, lokalizacja 234-235, ISBN 978-1-60907-141-7.
- ↑ Adam-ondi-Ahman, [w:] Hoyt W. Brewster jr., Doctrine & Covenants Encyclopedia Revised Edition [e-book], Salt Lake City: Deseret Book Company, 2012, lokalizacja 235, ISBN 978-1-60907-141-7.
- ↑ Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 19-20. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ Bruce R. McConkie: Mormon Doctrine. Salt Lake City: Bookcraft, 1966, s. 19.
- ↑ Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 18. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ Bruce R. McConkie: Mormon Doctrine. Salt Lake City: Bookcraft, 1966, s. 19-20.
- ↑ a b c d Bruce R. McConkie: Mormon Doctrine. Salt Lake City: Bookcraft, 1966, s. 20.
- ↑ Adam-ondi-Ahman, [w:] Hoyt W. Brewster jr., Doctrine & Covenants Encyclopedia Revised Edition [e-book], Salt Lake City: Deseret Book Company, 2012, lokalizacja 232, ISBN 978-1-60907-141-7.
- ↑ a b c d e f g h i Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 20. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ a b c d Bruce R. McConkie: Mormon Doctrine. Salt Lake City: Bookcraft, 1966, s. 21.
- ↑ Bruce R. McConkie: Mormon Doctrine. Salt Lake City: Bookcraft, 1966, s. 20-21.
- ↑ Church Historian Press: Adam-ondi-Ahman ELIZABETH ANN WHITNEY. [w:] At the Pulpit: 185 Years of Discourses by Latter-day Saint Women [on-line]. churchhistorianspress.org. [dostęp 2021-07-07]. (ang.).