Adam Litwiński
Adam Litwiński (ur. 22 grudnia 1893 w Lublinie, zm. 13 września 1939 w Bełżecu) – żołnierz Legionów Polskich, kapitan piechoty Wojska Polskiego i nadkomisarz Policji Państwowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 grudnia 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Tomasza i Konstancji z Wieczorkiewiczów[1]. Absolwent szkoły średniej handlowej. Od 1914 w POW, zagrożony aresztowaniem zgłosił się do Legionów Polskich. Od 2 listopada 1915 żołnierz 2 pułku ułanów Legionów Polskich. Został ranny w bitwie pod Rudką Niżyńską. Następnie w składzie Polskiego Korpusu Posiłkowego. Od 1 lutego 1919 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego w składzie 23 pułku piechoty na stanowisku dowódcy 9 kompanii w 3 batalionie z którym brał udział w walkach na froncie wojny polsko-bolszewickiej. Został dwukrotnie ranny: 15 maja 1920 w bitwie pod Stelmachowem i 23 lipca 1920 w walce pod Murczycami.
„12 sierpnia 1920 w walkach nad Bugiem mężnym kontratakiem odrzucił zmasowane oddziały kawalerii bolszewickiej i wytrwał aż do nadejścia pomocy. Za tę postawę odznaczony Orderem Virtuti Militari”[2].
Po zakończonej wojnie pozostał nadal w 23 pułku piechoty. W stopniu kapitana w DOK nr II, m.in. jako dowódca kompanii w I batalionie 8 pułku piechoty. Od 1928 w KOP na stanowiskach: dowódcy kompanii 8 batalionu KOP „Stołpce”[2] a następnie KOP „Snów”[2]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska w KOP i oddany do dyspozycji właściwego dowódcy okręgu korpusu[3]. Z dniem 16 listopada 1935 został delegowany na kurs specjalny dla oficerów WP, przechodzących za zgodą Prezesa Rady Ministrów do służby w Policji Państwowej, a następnie przeniesiony w stan spoczynku. Komendant PP w Kaliszu. Od 1936 w stopniu nadkomisarza.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził oddziałem policjantów w walce z Niemcami. Poległ 13 września w Bełżcu i tam został pochowany.
Adam Litwiński był żonaty z Ireną Bołdok (I voto Korczak-Dąbkowską)[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4899[2][4][5][6]
- Krzyż Niepodległości (4 lutego 1932)[7][2]
- Krzyż Walecznych[2]
- Złoty Krzyż Zasługi (27 października 1937)[8][2]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[9]
Przypisy edytuj
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 119.
- ↑ a b c d e f g h Polak (red.) 1993 ↓, s. 120.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 91.
- ↑ Witkowski 1928 ↓, s. 22.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 990, 992.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 6 grudnia 1921 roku, s. 1609.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 248, poz. 395 „za zasługi w służbie bezpieczeństwa publicznego”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 365.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Stefan Witkowski: Zarys historii wojennej 23-go pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.