Wikipedia

Adolf Dostal (podpułkownik)

Adolf Bogusław Dostal (ur. 30 grudnia 1873 w Veleslavínie-Praga, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik intendent Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, burmistrz Ottyni w okresie II Rzeczypospolitej.

Adolf Dostal
ilustracja
podpułkownik intendent podpułkownik intendent
Data i miejsce urodzenia

30 grudnia 1873
Veleslavín

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1894–1895,
1916–1926,
1939–1940

Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie
Polski Korpus Posiłkowy
Legion Czechów i Słowaków

Jednostki

8 Pułk Piechoty Obrony Krajowej
Ministerstwo Spraw Wojskowych,
Sztab Generalny Wojska Polskiego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Późniejsza praca

burmistrz Ottyni

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie)

Życiorys edytuj

Urodził się 30 grudnia 1873 w Veleslavínie (obecnie część Pragi) w rodzinie pochodzenia czeskiego jako syn Leopolda i Marii. Został absolwentem studiów prawniczych na Uniwersytecie Karola. Od 1894 do 1895 odbył obowiązkową jednoroczną służbę wojskową w szeregach 8 Pułku Piechoty Obrony Krajowej. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany 1 stycznia 1897. Posiadał przydział w rezerwie do 13 Pułku Piechoty Obrony Krajowej w Ołomuńcu[1]. Działał jako redaktor czasopisma „Zlatá Praha”.

Podczas I wojny światowej został przydzielony do Legionów Polskich, wpierw w marcu 1916 do Stacji Zbornej w Pradze, następnie do Stacji Zbornej LP w Przemyślu, później mianowany jej komendantem. W 1917 leczył się w Karlsbadzie. Służył w Intendenturze II Brygady Legionów Polskich. Został mianowany porucznikiem kancelaryjnym legionów. Od połowy stycznia 1918 służył w kancelarii referenta sanitarnego w ramach działu superrewizji Dowództwa Uzupełnień Polskiego Korpusu Posiłkowego.

Jako kapitan byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia[2]. Rozkazem z 15 kwietnia 1919 w stopniu kapitana został przeniesiony ze Stacji Zbornej w Warszawie do Sekcji Poborów i Uzupełnień w Departamencie VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych[3]. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W listopadzie 1920 został awansowany do stopnia majora gospodarczego ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920. Został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów rezerwy administracji, dział gospodarczy[4][5]. W 1923, 1924 służył w Departamencie VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych[6] i wówczas był nadetatowym oficerem rezerwowym Okręgowego Zakładu Gospodarczego I (w 1923 Warszawie jako oficer zatrzymany w służbie czynnej)[7][8]. Był referentem budżetowym Oddziału III Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (1924). Ukończył Wyższą Szkołę Intendentury. Został oficerem w Biurze Ogólno-Organizacyjnym II wiceministra Spraw Wojskowych. Z dniem 30 września 1926 został przeniesiony w stan spoczynku[9]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Siennej 8 m. 19[9][10].

Od kwietnia 1934 do 1935 sprawował urząd burmistrza Ottyni[11].

W 1939 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej służył w charakterze oficera łącznikowego Legionu Czechów i Słowaków. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów i przewieziony do obozu w Starobielsku[12]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Jego żoną była Maria.

Upamiętnienie edytuj

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[14].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” został zasadzony Dąb Pamięci honorujące Adolfa Dostala: przy Zespole Szkół i Placówek Oświatowych w Lidzbarku Warmińskim[15].

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Schematismus 1911 ↓, s. 175, 310.
  2. ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1918, R. 1, nr 3, s. 21.
  3. ↑ 1498. Rozkaz. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 1009, nr 45 z 26 kwietnia 1919. 
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 1330.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 1196.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 23.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 1281.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 1159.
  9. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 25 sierpnia 1926, s. 280.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 891.
  11. ↑ Z Otynji. Pożegnanie. „Wschód”, s. 7, nr 18 z 20 lipca 1936. 
  12. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 299. ISBN 83-7001-294-9.
  13. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  14. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  15. ↑ Adolf Dostal. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2015-06-25].
  16. ↑ M.P. z 1931 r. nr 292, poz. 318.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adolf_Dostal_(podpułkownik)&oldid=70690230”