Adolphe Thiers

Adolphe Thiers
Pełne imię i nazwisko	Louis Adolphe Thiers
Data i miejsce urodzenia	18 kwietnia 1797 ; Marsylia
Data i miejsce śmierci	3 września 1877 ; Saint-Germain-en-Laye
	2. Prezydent Republiki Francuskiej; Współksiążę Andory
Okres	od 31 sierpnia 1871; („Głowa państwa” od 13 lutego); do 24 maja 1873
Poprzednik	Louis Jules Trochu
Następca	Patrice de Mac Mahon
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Ten artykuł należy dopracować:

→ poprawić styl – powinien być encyklopedyczny.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Louis Adolphe Thiers (ur. 18 kwietnia 1797 w Marsylii, zm. 3 września 1877 w Saint-Germain-en-Laye) – francuski polityk, historyk, zwolennik monarchii konstytucyjnej.

Życiorys

Z zawodu adwokat i dziennikarz liberalny w Paryżu, gdzie pracował od 1821 roku. W roku 1830 wydał dziennik National. Jego działalność sprawiła, iż został inspiratorem protestu przeciwko ordonansom i współtwórcą rewolucji lipcowej. Pozyskał wkrótce masy ludowe, został po rewolucji 1830 r. radcą stanu i podsekretarzem stanu w ministerstwie skarbu, oraz deputowanym.

Działalność polityczną rozpoczął w okresie panowania Ludwika Filipa. Wsławił się wówczas jako przeciwnik radykalnych ugrupowań republikańskich, krwawo stłumił zorganizowane przez nie powstanie w 1834 roku.

Od 1832 r. minister spraw wewnętrznych, później handlu i robót publicznych. Od 1836 r. premier i minister spraw zagranicznych od lutego do sierpnia. Wkrótce przeszedł do opozycji, po czym w 1840 r. został premierem ministrem spraw zagranicznych od marca do października. Dążył do oparcia Francji o granicę Renu, wobec jednakże zarzutów, że chce wywołać wojnę europejską, ustąpił z gabinetem i przeszedł znów do opozycji. Po 1848 przeciwnik Napoleona III wyznając poglądy orleanistyczne, w czasie zamachu stanu w 1851 r. uwięziony, żył (1851-1852) na wygnaniu. Powróciwszy do Paryża poświęcił się badaniom naukowym, od 1863 r. znów deputowany, został znów przywódcą opozycji. W 1870 r. przeciwnik przedwczesnego wypowiedzenia wojny Prusom. Daremnie zabiegał w swej podróży o pomoc mocarstw dla Francji.

W opozycji do Napoleona III Bonaparte, którego nie doceniał, uważał za figuranta, którym łatwo będzie manipulować. W czasie wojny francusko-pruskiej w 1871 roku przyjął bardzo korzystne dla Francji warunki zawieszenia broni i poddał Paryż wojskom pruskim oraz krwawo stłumił Komunę Paryską, za co zyskał przydomek „Krwawego Karła”. Od 31 sierpnia 1871 stał na czele rządu, będąc prezydentem III Republiki, układał się z Bismarckiem o pokój; dzięki niemu Francja szybko spłaciła kontrybucję wojenną i już w 1873 r. została zwolniona od okupacji. Został obalony 24 maja 1873 przez Zgromadzenie Narodowe. Wraz z Republikanami doszedł ponownie do władzy 1877 r.

Jest autorem wielotomowych Historii Rewolucji Francuskiej (1823-1827, 6 tomów) oraz Historii Konsulatu i Cesarstwa (1845-1862, 20 tomów)^[1]. Zwolennik konstytucjonalizmu, nieprzychylny nowościom socjalnym, wyznawał poglądy nacjonalistyczne. W dziełach swych sławił Napoleona, a ostro ganił radykalizm rewolucji.

Przypisy

↑ Wydanie polskie w tłumaczeniu Leona Rogalskiego, t. I-XI, nakładem S. Orgelbranda, Warszawa 1846-1866; wydanie drugie polskie jako: A. Thiers, Historia Konsulatu i Cesarstwa, oprac. Michał Swędrowski, Wydawnictwo Napoleon V, Oświęcim 2013 i n.

Bibliografia

Tomasz Leszkowicz, Francuscy przywódcy – sylwetki, www.histmag.org, dostęp od 4 V 2012 r.. histmag.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-18)].

Linki zewnętrzne

Adolphe Thiers – dzieła w bibliotece Polona

[1] Wydanie polskie w tłumaczeniu Leona Rogalskiego, t. I-XI, nakładem S. Orgelbranda, Warszawa 1846-1866; wydanie drugie polskie jako: A. Thiers, Historia Konsulatu i Cesarstwa, oprac. Michał Swędrowski, Wydawnictwo Napoleon V, Oświęcim 2013 i n.

[1]