Adopcja herbowa
Adopcja herbowa – urzędowe uznanie osoby o pochodzeniu nieszlacheckim za członka swojego rodu i nadanie mu własnego herbu[1]. Sam herb był często przy tym odmieniany. Była to jedna z wcześniejszych form nobilitacji.
Adopcja herbowa, istniała w Polsce już w XIV wieku, szczególnie zaś częsta była w wieku XV. Została zakazana w 1616 roku[1].
Znanym z historii aktem zbiorowej adopcji było przyjęcie do swych herbów przez czołowych polskich magnatów i szlachtę litewskich i ruskich rodów bojarskich w związku z unią horodelską[1].
Ponieważ adopcja herbowa stwarzała możliwość nadużyć, adopcji za opłatą, kupowania sobie szlachectwa i niekontrolowanego rozrostu stanu szlacheckiego, od 1578 każda adopcja herbowa wymagała już zatwierdzenia sejmu, a od 1601 – Konstytucji[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Ryszard Jurzak: Polskie herby szlacheckie – historia i znaczenie. Genealogia Grocholski. [dostęp 2014-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-04)].
- ↑ Meandry heraldyki i genealogii. Instytut Genealogii. [dostęp 2014-09-04].