Agatangel (Sawwin)

Agatangel, imię świeckie Aleksiej Sawwin (ur. 2 września 1938 w Burdinie, obw. lipiecki) – biskup Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego.

Agatangel Агафангел
Aleksiej Sawwin Алексей Са́ввин
Metropolita odeski i izmaiłski
Kraj działania	Ukraina
Data i miejsce urodzenia	2 września 1938 Burdino
Metropolita odeski i izmaiłski
Okres sprawowania	od 1992
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego
Inkardynacja	Eparchia odeska
Śluby zakonne	kwiecień 1965
Diakonat	18 kwietnia 1965
Prezbiterat	22 kwietnia 1965
Chirotonia biskupia	16 listopada 1975

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	16 listopada 1975
Konsekrator	Filaret (Denysenko)
Współkonsekratorzy	Sergiusz (Pietrow), Antoni (Wakaryk), Makary (Swystun), Warłaam (Iljuszczenko)
Współkonsekrowani biskupi Serafin (Gaczkowski) 13 grudnia 1975 Sebastian (Pyłypczuk) 16 października 1977 Antoni (Moskalenko) 13 października 1985 Palladiusz (Szyman) 8 lutego 1987 Wiktor (Olejnik) 4 grudnia 1988 Efrem (Kycaj) 13 września 1996 Piotr (Musteață) 13 listopada 2005 Aleksy (Hrocha) 19 sierpnia 2006 Ireneusz (Semko) 10 czerwca 2007 Antoni (Borowyk) 18 maja 2008 Włodzimierz (Oraczow) 22 listopada 2008 Antoni (Kripak) 13 maja 2012 Arkadiusz (Taranow) 4 sierpnia 2012 Diodor (Wasylczuk) 29 września 2013 Wiktor (Bykow) 29 września 2014 Sergiusz (Mychajłenko) 15 listopada 2015

Spis treści

Życiorys

Edukacja, życie mnisze

W 1956 ukończył szkołę średnią. Dwa lata później rozpoczął naukę w seminarium duchownym w Kijowie, zakończoną w 1962 w analogicznej szkole w Odessie. W 1966 uzyskał tytuł kandydata nauk teologicznych Moskiewskiej Akademii Duchownej. Jeszcze jako jej student wstąpił do Ławry Troicko-Siergijewskiej i w kwietniu 1965 złożył wieczyste śluby zakonne z imieniem Agatangel. 18 kwietnia tego samego roku został hierodiakonem, zaś cztery dni później – hieromnichem. Od 1966 był wykładowcą w seminarium duchownym w Odessie. W roku następnym otrzymał kolejno godność igumena (7 kwietnia) oraz archimandryty (1 czerwca). Został również rektorem seminarium duchownego w Odessie, którą to funkcję spełniał do 1975.

Biskup

16 listopada 1975 miała miejsce jego chirotonia na biskupa winnickiego i bracławskiego. Jeszcze w tym samym roku został również biskupem chmielnickim i pozostawał ordynariuszem tejże eparchii do 1992, od 1981 jako arcybiskup, zaś od 1989 – jako metropolita.

7 sierpnia 1991 objął katedrę iwano-frankowską, z której został na własne życzenie zwolniony po miesiącu wciąż zachowując godność biskupa chmielnickiego. Przeniesienie go do Iwano-Frankowska (eparchii liczącej ówcześnie siedem parafii) było efektem sprzeciwu biskupa Agatangela wobec planów metropolity kijowskiego Filareta, dążącego do autokefalizacji Kościoła prawosławnego na Ukrainie.

Po 1992

Brał udział w spotkaniu biskupów Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego w kwietniu 1992 w Żytomierzu, którego uczestnicy zaapelowali o zwołanie soboru swojego Kościoła, zaś jego zwierzchnika metropolitę Filareta oskarżyli o krzywoprzysięstwo. W efekcie spotkania oraz soboru, jaki miał miejsce w tym samym roku, metropolita Filaret został uznany za winnego rozbijania Kościoła i pozbawiony urzędu. W kwietniu 1992 ponownie objął katedrę winnicką, zaś od lipca tego samego roku jest metropolitą odeskim i izmaelskim, od 1993 także rektorem seminarium duchownego w Odessie.

W czasie pomarańczowej rewolucji razem z grupą innych prorosyjsko nastawionych hierarchów Kościoła (metropolici doniecki Hilarion oraz ługański Joannicjusz) popierał Wiktora Janukowicza, określając go jako prawowitego prezydenta. W styczniu 2010 hierarcha, występując na międzynarodowej konferencji poświęconej sytuacji Kościoła prawosławnego na Ukrainie, stwierdził, iż Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego jest w niepodległej Ukrainie poddawany uciskowi, przejawiającej się poprzez „blokadę informacyjną” i „bezczeszczenie świątyń” w imię ukraińskiego nacjonalizmu. Określił również sposób myślenia wielu polityków ukraińskich jako „totalitarny”. Duchowny stwierdził, iż kolejne rządy Ukrainy świadomie sprowokowały rozłam w Kościele ukraińskim oraz zaogniały następnie konflikt między Patriarchatem Moskiewskim a niekanonicznym Patriarchatem Kijowskim. Pomarańczową rewolucję uznał za moment dalszego pogorszenia stosunków między Patriarchatem Moskiewskim a państwem, wskazując jako jej rezultat zdecydowane poparcie państwa dla Patriarchatu Kijowskiego. W czasie ukraińskiej rewolucji na przełomie lat 2013 i 2014 był jednym z nielicznych hierarchów Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego, którzy popierali władzę Wiktora Janukowycza, określając Euromajdan jako miejsce, gdzie zbierały się „siły piekielne”. Według informacji prasowych, po odejściu w stan spoczynku metropolity kijowskiego i całej Ukrainy Włodzimierza w lutym 2014 był brany pod uwagę jako kandydat na locum tenens metropolii, jednak sam wycofał się z głosowania.

Zasiadał w radzie obwodu odeskiego, gdzie reprezentował Partię Regionów. Wystąpił z niej w marcu 2014.

Media wielokrotnie opisywały prowadzone przez niego intrygi polityczne, jego ukrainofobiczną postawę i poparcie dla koncepcji „russkiego miru”. Wokół Agatangela skupia się ta część Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego, która świadomie chce utrzymywać związki z Moskwą.

Przypisy

Poprzednik Alipiusz (Chotowicki)

Biskup winnicki 1975 – 1991

Następca Teodozjusz (Dikun)

Poprzednik Teodozjusz (Dikun)

Biskup iwano-frankowski 1991

Następca Hilarion (Szukało)

Poprzednik Teodozjusz (Dikun)

Biskup winnicki 1992

Następca Makary (Swystun)

Poprzednik Łazarz (Szweć)

Biskup odeski od 1992

Następca Nadal sprawuje urząd