Al-Mustadi ibn Isma’il
Al-Mustadi ibn Isma’il (arab. المستضيئ بن إسماعيل; ur. prawdopodobnie w latach 90. XVII wieku, zm. 1759 w Sidżilmasa, dzisiejsze Ar-Risani) – sułtan Maroka z dynastii Alawitów w latach 1738–1740, 1742–1743 i 1747–1748[1].
| sułtan Maroka | |
| Okres |
od 1738 |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Okres |
od 1742 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Okres |
od 1747 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia |
prawdopodobnie lata 90. XVII wieku |
| Data i miejsce śmierci |
1759 |
| Ojciec | |
Życiorys edytuj
Był synem Maulaja Isma’ila, edukowano go prywatnie[2]. Po śmierci ojca rozgorzały walki między siedmioma synami o schedę po nim. Po raz pierwszy proklamowano go sułtanem 24 czerwca 1738 po obaleniu jego brata Muhammada II ibn Isma’ila. Wkroczył do Fezu 13 lipca i wówczas realnie przejął władzę[2]. W lutym 1740 tronu pozbawił go kolejny z braci, Abd Allah ibn Isma’il, który w kolejnym roku przejściowo sam utracił władzę na rzecz Zajn al-Abidina. Al-Mustadi jeszcze dwukrotnie pozbawił Abdullaha ibn Ismaila tronu: po raz pierwszy między lutym 1742 a majem 1743, po raz drugi między lipcem 1747 a październikiem 1748[2]. Następnie zaniechał starań o tron i przeniósł się do Sidżilmasy, gdzie zmarł w 1759. Jest tam pochowany[2].