Alan McManus

snookerzysta szkocki

Alan McManus (ur. 21 stycznia 1971 w Glasgow) – szkocki snookerzysta, grający ze statusem profesjonalisty od 1990 roku[1]. Największe jego sukcesy miały miejsce w latach 1992 i 1993, kiedy to dochodził do półfinału Mistrzostw świata oraz w roku kolejnym, 1994, gdy zwyciężył w turnieju Benson & Hedges Masters, wygrywając w finale z niepokonanym przez 5 poprzednich edycji tego turnieju Stephenem Hendrym. McManus jest również zwycięzcą 2 turniejów rankingowych – Dubai Duty Free Classic w 1994 (w finale z Peterem Ebdonem) i Thailand Open w 1996 (w finale z Kenem Dohertym)[1]. Plasuje się na 38. miejscu pod względem zdobytych setek w profesjonalnych turniejach, ma ich łącznie 230[2].

Alan McManus
Zdjęcie. Szpakowaty mężczyzna z okrągłą twarzą, z szorstkim zarostem.
Alan McManus, styczeń 2014
Pseudonim

Angles

Obywatelstwo

Szkocja

Data i miejsce urodzenia

21 stycznia 1971
Glasgow

Gra zawodowa

1990–2021

Najwyższy ranking

6 (przez 4 sezony)

Najwyższy break

143 (Mistrzostwa świata 1994)

Zwycięstwa w turniejach
Rankingowe

2

Nierankingowe

4

Masters

1994

Thailand Masters

1996

9 kwietnia 2021 roku ogłosił zakończenie kariery[3].

Kariera zawodowa

edytuj
 
German Masters 2014

McManus od początku swojej kariery uważany był za solidnego gracza, o czym świadczyć może to, że przez 16 sezonów z rzędu klasyfikowany był w pierwszej 16 rankingu światowego. Początkowe sukcesy w mistrzostwach świata, a przede wszystkim w turnieju Masters pozwoliły wielu ludziom widzieć w nim następcę Stephena Hedry'ego na piedestale szkockiego snookera. Mimo jednak sukcesów na początku kariery, nigdy nie udało mu się zostać mistrzem świata, czy nawet osiągnąć podobnych rezultatów do tych odniesionych przez takich zawodników jak John Higgins, Ken Doherty, czy Ronnie O’Sullivan. Po wielu sukcesach i dobrych wynikach w latach 90., dwudziesty pierwszy wiek przyniósł słabszą grę McManusa. Co prawda, warto zwrócić uwagę na ponowne zwycięstwo szkockiej drużyny (Stephen Hendry, John Higgins, Alan McManus) w finale Pucharze Narodów w 2001 roku (powtórka sukcesu z 1996), a także finał LG Cup z 2002 roku, gdzie przegrał z Chrisem Smallem. McManus nie odniósł już jednak zwycięstwa w żadnym turnieju rankingowym. Szkot dotarł jeszcze do ćwierćfinału Mistrzostw Świata w 2005 roku oraz półfinału Masters w 2006, mimo to, ponieważ spisywał się słabo w pozostałych turniejach, na koniec sezonu 2005/2006 wypadł z czołowej szesnastki rankingu. Kolejne lata obfitowały w kolejne serie niespodziewanych porażek, i szybkich odpadnięć z turniejów. Coraz słabsza dyspozycja McManusa sięgnęła zenitu w sezonach 2010/2011 oraz 2011/2012, kiedy to Szkot nawet nie zakwalifikował się do żadnego turnieju rankingowego. Skutkiem tego, McManus spadł na 52. pozycję w światowym rankingu i wydawało się, że kariera zwycięzcy Masters dobiega końca[1].

McManus pokazał jednak, że nie zamierza żegnać się z wyczynowym snookerem. Na początek kolejnego sezonu, zakwalifikował się do telewizyjnej fazy Australian Goldfields Open 2012, gdzie poniósł porażkę w pierwszej rundzie z Dingiem Junhui. W eliminacjach pokonał jednak Tony'ego Drago oraz Roberta Milkinsa. Turniej Welch Open 2013 przyniósł McManusowi pierwszy od 2006 roku ćwierfinał, w drodze do którego Szkot pokonał dużo wyżej notowanych od siebie Barry'ego Hawkinsa i Joe Perry'ego. Szkot zaliczył także przyzwoite występy w Haikou World Open 2013 oraz kilku turniejach z cyklu PTC, w dwóch pierwszych z nich dochodząc do ćwierćfinału. Ostatecznym potwierdzeniem powrotu do formy okazały się Mistrzostwa Świata, do finałowej fazy których McManus zakwalifikował się po raz pierwszy od 2006 roku. Po nierównym meczu w pierwszej rundzie przegrał co prawda z Dingiem Junhui 5-10, jednak kilka dobrych występów w sezonie, pozwoliło przesunąć się Szkotowi na 49. miejsce w rankingu i dało nadzieje na dalszą poprawę formy[1].

W 2016 roku po raz pierwszy od 23 lat wszedł do półfinału Mistrzostw Świata, po pokonaniu Stephena Maguire'a, Allistera Cartera i Johna Higginsa.

Podobnie jak Peter Ebdon, znany jest z wolnego tempa rozgrywania swoich pojedynków.

Statystyka zwycięstw

edytuj

Turnieje rankingowe

edytuj

Turnieje nierankingowe

edytuj

Turnieje drużynowe

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d McManus Alan. 147.com.pl. [dostęp 2016-11-19]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  2. 100+ Centuries, snookerinfo(ang.)
  3. McManus Retires Following Bai Defeat [online], World Snooker, 9 kwietnia 2021 [dostęp 2021-04-17] (ang.).

Bibliografia

edytuj