Albrecht Meklemburski
Albrecht Meklemburski szw. Albrekt av Mecklenburg (ur. ok. 1338–1340, zm. 31 marca lub 1 kwietnia 1412) – król Szwecji w latach 1364–1389 i książę Meklemburgii od 1386 do swojej śmierci jako Albrecht III.
| ||
![]() | ||
Król Szwecji | ||
Okres | od 1363 (formalnie wybrany 1364) do 1389 (formalnie abdykował 1405) | |
Poprzednik | Magnus Eriksson i Håkan Magnusson | |
Następca | Małgorzata I | |
Dane biograficzne | ||
Dynastia | meklemburska | |
Data urodzenia | ok. 1338–1340 | |
Data śmierci | 31 marca lub 1 kwietnia 1412 | |
Miejsce spoczynku | klasztor w Doberanie | |
Był drugim synem księcia meklemburskiego Albrechta II Wielkiego i jego żony Eufemii, siostry króla Szwecji Magnusa II Erikssona.
W 1364 wybrany królem Szwecji, na co nie zgodziła się większość szlachty. W efekcie siłą zagarnął tron. Wyjątkowo niepopularny władca. Znienawidzony zwłaszcza w Finlandii, po ograniczeniu praw Finów i pozbawienia szlachty fińskiej majątków. Wprowadził poddaństwo wśród chłopów. W 1374 w Finlandii wybuchło powstanie. Chłopi zabijali nowo zamieszkałą szlachtę (w majątkach zagarniętych przez Albrechta). Powoli tracił kontrolę nad Królestwem Szwecji. Był niepopularny wśród swojego wojska. Spokój przywrócił szwedzki możnowładca Grip.
W 1384, dwa lata przed swoją śmiercią Bo Jonsson Grip spisał testament. Przekazywał w nim wszystkie zamki i zastawy stanom szwedzkim, a zarząd powierzał specjalnej komisji złożonej z możnowładców świeckich i duchownych. Wykonanie tego testamentu stało się bezpośrednią przyczyną konfliktu między królem Albrechtem, który starał się obalić jego postanowienia pod pozorem obrony interesów wdowy po zmarłym, Małgorzaty Dume, i jego poddanymi.
Tak napięta sytuacja doprowadziła do tego, że już w 1387 opozycyjnie nastawieni możnowładcy szwedzcy rozpoczęli negocjacje z królową Danii i Norwegii Małgorzatą I. Doprowadziły one w marcu 1388 roku do podpisania układu w Dalaborg nad jeziorem Wener, w którym poddawali się pod jej protekcję i czynili z niej wykonawczynią testamentu Bo Jonssona Gripa. Oznaczało to jawny bunt przeciw władzy Albrechta. Zakończył się on zwycięstwem opozycji szwedzkiej wspieranej przez wojska duńsko-norweskie nad niemieckimi oddziałami króla w decydującej bitwie pod Falköping (24 lutego 1389), a sam Albrecht dostał się do niewoli.
Kolejne 6 lat spędził uwięziony na zamku Lindholm w Skanii. Dopiero 26 września 1395 zawarto za pośrednictwem Hanzy porozumienie między Albrechtem a Małgorzatą I. W zamian za odzyskanie wolności obiecywał on wypłacenie 60000 grzywien okupu. Hanza w zamian za poręczenie wypłaty w ciągu 3 lat, otrzymywała w zastaw Sztokholm od Albrechta. Jeżeli po upływie okresu poręczenia Małgorzata nie otrzymałaby całości sumy, Hanza miała przekazać jej to miasto.
Albrecht został pochowany w klasztorze cystersów w Doberanie.
BibliografiaEdytuj
- A. Kersten: Historia Szwecji. Wrocław: 1973.