Aleja Solidarności w Warszawie

ulica w Warszawie

Aleja „Solidarności” – jedna z głównych arterii w Warszawie, część trasy W-Z. Biegnie od ulicy Radzymińskiej na Pradze-Północ do skrzyżowania ulic Wolskiej i Młynarskiej na Woli.

Aleja „Solidarności” w Warszawie
Nowa Praga, Szmulowizna, Stara Praga, Stare Miasto, Powiśle, Muranów, Śródmieście Północne, Nowolipki, Mirów, Młynów
Ilustracja
Aleja „Solidarności”, widok w kierunku skrzyżowania z aleją Jana Pawła II
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Długość

7 km[1]

Przebieg
0m ul. Radzymińska →,
← ul. Pratulińska
180m linia kolejowa 9
światła 220m ul. Stalowa
światła 770m ul. Szwedzka, ul. I. Kosmowskiej →
światła 1290m ul. H. Rzeszotarskiej
światła 1800m ul. Targowa
pl. Wileński
światła 1990m ul. Jagiellońska
światła 2250m ul. Sierakowskiego
2250m pl. Weteranów 1863 roku
2625m ul. Wybrzeże Szczecińskie
2800m most Śląsko-Dąbrowski, Wisła
3110m ul. Wybrzeże Gdańskie
3450m ul. Grodzka, ul. Nowy Zjazd
3680m Tunel Trasy W-Z
3860m ← ul. Kapucyńska,
ul. Nowy Przejazd →
3860m ul. L. Schillera
3920m ul. Daniłowiczowska
światła 4200m ul. Bielańska
4260m ul. Tłomackie
4300m pl. Bankowy
światła 4430m ul. gen. W. Andersa,
ul. Marszałkowska
4700m ul. Orla
światła 5000m al. Jana Pawła II
5200m ul. B. Dobrzańskiego
światła 5510m ul. Żelazna
5680m ul. Leszno
5780m ul. Wronia
światła 6070m rondo Kercelak,
ul. Okopowa
6620m ul. Karolkowa
6820m ul. Wolska
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Aleja „Solidarności” w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Aleja „Solidarności” w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Aleja „Solidarności” w Warszawie”
Ziemia52°14′38,0″N 20°59′59,5″E/52,243889 20,999861
Ulica Leszno przy ulicy Solnej ok. 1910 roku, po lewej widoczny kościół Narodzenia NMP
Ulica w latach 60. XX wieku, widok w kierunku zachodnim
Aleja widziana z wieży kościoła św. Anny

Przebieg

edytuj

Zaczyna się od skrzyżowania z ul. Radzymińską, przechodzi mostem Śląsko-Dąbrowskim do centrum i kończy się przy skrzyżowaniu z ul. Młynarską.

Na całej swojej długości jest to dwujezdniowa szeroka ulica, o minimum dwóch pasach ruchu w każdą stronę. Wyjątkiem jest odcinek pomiędzy placem Bankowym a ulicą Jagiellońską – tam aleja „Solidarności” staje się jednojezdniowa, ale nadal ma dwa pasy ruchu dla obu kierunków (jeden pas zajmują tory tramwajowe, ruch samochodów po nim jest zakazany). Na prawie całej długości przebiega środkiem torowisko tramwajowe.

Podczas dwudziestolecia międzywojennego i wcześniej ulice tworzące współczesną aleję nosiły nazwy: Wolska, Leszno, Tłomackie, Nowy Zjazd oraz Aleksandryjska (od października 1916 – Zygmuntowska)[2]. W latach 1947−1949 zostały one połączone w Trasę W-Z z tunelem w rejonie Starego Miasta, a cały ciąg w listopadzie 1948 nazwano aleją gen. Karola Świerczewskiego[3].

Nazwę zmieniono w październiku 1991[3]. Upamiętnia NSZZ „Solidarność”, stąd nazwa pisana jest w cudzysłowie[4].

W 1992 miejska Komisja ds. Nazewnictwa Ulic złożyła propozycję zmiany nazw poszczególnych fragmentów alei na częściowo historyczne. Propozycje Komisji zakładały zmianę nazwy odcinków: plac Bankowy – most Śląsko-Dąbrowski na Nowe Tłomackie, Wolska – plac Bankowy na Stare Leszno oraz most Śląsko-Dąbrowski – Radzymińska na Zygmuntowską. Propozycje zostały odrzucone w głosowaniu przez Radę Miasta[5].

Historia

edytuj

Pierwszy odcinek ulicy wytyczono po stronie praskiej w 1862 na przedłużeniu linii kolei petersburskiej pod nazwą Aleksandrowska na cześć cara Aleksandra II Romanowa, łącząc ją z wiaduktem Pancera. Znaczna szerokość ulicy Aleksandryjskiej uwzględniała ruch kołowy i przebieg projektowanej przez most Kierbedzia linii kolejowej łączącej Dworzec Petersburski z Dworcem Wiedeńskim, jednak z linii tej zrezygnowano na skutek zbyt dużego nachylenia skarpy wiślanej, a ruch między dworcami przejęła kolej konna (tramwaj konny). Kolej ta miała jeden tor z mijankami i trasa przebiegała ulicami: Aleksandrowską, Nowym Zjazdem, Krakowskim Przedmieściem, Królewską, Marszałkowską do Alej Jerozolimskich.

Po drugiej stronie Wisły początkowy fragment dzisiejszej ulicy stanowił oś jurydyki Leszno i nosił nazwę ul. Leszno, biegnącej od placu Bankowego do rogatek Wolskich.

W październiku 1916[2] ulicę po stronie praskiej przemianowano na Zygmuntowską, którą to nazwę nosiła do roku 1948, gdy zmieniono ją na al. gen. Karola Świerczewskiego[6].

W latach 1949–1960 między ulicami: Orlą, Świerczewskiego, Żelazną, Chłodną i Elektoralną zbudowano osiedle mieszkaniowe Mirów zaprojektowane przez Tadeusza Kossaka[7]. W marcu 1957 w pobliżu wylotu tunelu Trasy W-Z (od strony zachodniej) odsłonięto pomnik Karola Świerczewskiego[8].

W 1962 ulica na odcinku dawnej ulicy Leszno została poszerzona[9].

W latach 1985[10] – 2000 aleja była częścią ówczesnej drogi krajowej nr 18[11].

W lipcu 2017 przystanki autobusowo-tramwajowe znajdujące się przy tunelu Trasy W-Z zostały przebudowane na tzw. przystanki wiedeńskie[12].

Ważniejsze obiekty

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999, s. 93. ISBN 83-906889-2-1.
  2. a b Adam Szczypiorski: Od Piotra Drzewickiego do Stefana Starzyńskiego. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1968, s. 65.
  3. a b Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 381. ISBN 83-86619-97X.
  4. Katalog nazw obiektów miejskich. [w:] Urząd m.st. Warszawy [on-line]. um.warszawa.pl. [dostęp 2019-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-07)].
  5. TRASBUS - historia warszawskiej komunikacji miejskiej. [online], www.trasbus.com [dostęp 2019-12-31].
  6. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 351. ISBN 83-86619-97X.
  7. Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita“, 1987, s. 22. ISBN 83-85028-56-0.
  8. Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, s. 138. ISBN 83-7005-211-8.
  9. Krystyna Krzyżakowa: Warszawskie osiągnięcia [w:] Kalendarz Warszawski'88. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 146. ISBN 83-03-01684-9.
  10. W 1985 roku zreformowano sieć drogową w Polsce i wprowadzono nową numerację.
  11. Warszawa: Atlas aglomeracji 1:20 000. Wyd. pierwsze. Warszawa: Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1996. ISBN 83-7000-086-X.
  12. Jarosław Osowski. Wiedeński sznyt przystanków. „Gazeta Stołeczna”, s. 1, 22 lipca 2017. 

Linki zewnętrzne

edytuj