Aleksander Jankowski (żołnierz)

Aleksander Jankowski (ur. 2 stycznia 1920 w Grabowcu k. Bielska Podlaskiego, zm. 15 grudnia 1994 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Aleksander Jankowski
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1920
Grabowiec koło Bielska Podlaskiego

Data i miejsce śmierci

15 grudnia 1994
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1943–1980

Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Medal za Warszawę 1939–1945 Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Życiorys edytuj

Do 1939 skończył 8 klas gimnazjum w Bielsku Podlaskim. Od 1939 do 1940 pomagał rodzicom w pracy na roli. 10 lutego 1940 został deportowany wraz z rodziną przez NKWD do Kraju Ałtajskiego, gdzie był robotnikiem leśnym. 15 maja 1943 wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, skierowany do obozu w Sielcach nad Oką jako szeregowy 1 pułku piechoty 1 DP im. T. Kościuszki[1]. Od 20 czerwca do 20 sierpnia 1943 kursant w Szkole Podchorążych w Riazaniu, potem adiutant gen. bryg. Karola Świerczewskiego w stopniu chorążego. Od 15 września 1943 szef sztabu i p.o. dowódcy 1 samodzielnego batalionu kobiecego im. Emilii Plater, od maja 1944 w stopniu podporucznika. Od października 1944 oficer łącznikowy Komendy miasta Warszawy do 6. Dywizji Piechoty. Od kwietnia 1946 inspektor wyszkolenia bojowego Wydziału VII Dowództwa Okręgu Wojskowego nr 1 w Warszawie w stopniu kapitana, a od października 1946 – majora. W latach 1948–1949 na kursie dowódców pułku w Wyższej Szkole Piechoty w Rembertowie, następnie szef wydziału Dowództwa Warszawskiego OW. Od 28 kwietnia 1951 podpułkownik, od 31 października 1952 zastępca szefa sztabu WOW. W latach 1954–1956 studiował w ASG WP w Rembertowie, potem został szefem sztabu Warszawskiego OW w stopniu pułkownika. W lipcu 1958 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki. Od lipca 1960 do grudnia 1962 dowódca 12. Dywizji Zmechanizowanej im. Armii Ludowej w Szczecinie, następnie do listopada 1964 zastępca dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy ds. obrony terytorialnej, po czym objął analogiczne stanowisko w Warszawskim Okręgu Wojskowym. Od 25 września 1970 zastępca dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. liniowych. Od lipca 1972 zastępca komendanta Wojskowej Akademii Politycznej ds. liniowych. W czerwcu 1980 zakończył służbę wojskową, jesienią 1980 przeniesiony w stan spoczynku. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B4-8-10a)[2].

Awanse edytuj

Życie prywatne edytuj

Mieszkał w Warszawie. Od 1945 żonaty z Janiną z domu Szarapow (1923–2012). Małżeństwo miało córkę[3][2].

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Faszcza 2015 ↓, s. 174.
  2. a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-25].
  3. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I–M, Toruń 2010, s. 59.
  4. M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 230.
  5. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 20 kwietnia 1971, s.21.

Bibliografia edytuj

  • Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945–2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 57–59.