Aleksander Szekal

oficer Wojska Polskiego

Aleksander Szekal (ur. 15 grudnia 1905 w Kamienskiej Slobodzie w guberni mińskiej, zm. 20 lipca 2011 w Iwieńcu) – porucznik Wojska Polskiego, żołnierz Polskich Sił Zbrojnych, uczestnik walk na froncie zachodnim podczas II wojny światowej, uznawany za najdłużej żyjącego żołnierza Wojska Polskiego.

Aleksander Szekal
Ilustracja
Aleksander Szekal (17 marca 2010)
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

8 października 1905
Kamienska Sloboda

Data i miejsce śmierci

20 lipca 2011
Iwieniec

Przebieg służby
Lata służby

1926−1945

Siły zbrojne

Korpus Ochrony Pogranicza
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

3 Dywizja Karpacka

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa kampania wrześniowa, (kampania włoska: bitwa o Monte Cassino)

Odznaczenia
Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania) Gwiazda Italii (Wielka Brytania) Medal „Pro Memoria”

Życiorys edytuj

Jego rodzina trudniła się wyrębem lasu i obrabianiem drewna. Ukończył Szkołę Podchorążych w Nowowilejce. Od 1926 służył w kawalerii Korpusu Ochrony Pogranicza. Po wybuchu II wojny światowej 1939 brał udział w kampanii wrześniowej. Po agresji ZSRR na Polskę trafił z oddziałem na Litwę, po czym powrócił do domu. W 1940 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD pod zarzutem tworzenia partyzantki polskiej. Osadzony w Stołpcach i Baranowiczach, następnie skazany na karę 8 lat zesłania na Kołymie. Przebywał w obozie we Władywostoku. Po ataku Niemiec na ZSRR i podpisaniu układu Sikorski-Majski zgłosił się do formowanej armii polskiej gen. W. Andersa. W 1942 został przydzielony do 2 kompanii 3 Dywizji Strzelców Karpackich, służył jako kierowca ciężarówek. Odbył szlak wojenny przez Iran, Irak, Palestynę i Egipt, do Włoch. W maju 1944 brał udział w bitwie o Monte Cassino. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Londynie. Pracował w zakładzie eternitu.

W 1998 postanowił wrócić w rodzinne strony, zamieszkując w Iwieńcu na Białorusi. Miał żonę Ewelinę, która po wojnie pozostała w rodzinnych stronach (zm. 2002).

W 2010 powstał film dokumentalny pt. Aleksander Szekal – najstarszy żołnierz II wojny światowej[1].

Aleksander Szekal pod koniec życia przeniósł się do Mińska. Zmarł w lipcu 2011 w Iwieńcu i został pochowany na miejscowym cmentarzu przy kościele św. Aleksego.

Odznaczenia i medale edytuj

Przypisy edytuj

  1. Aleksander Szekal – najstarszy żołnierz II wojny światowej. cyfrowypolsat.pl. [dostęp 2014-12-11].

Bibliografia edytuj